Ik heb mijzelf in een situatie gebracht en ik weet niet goed hoe er uit te komen zonder dat het schuurt of misschien zelfs breekt.
Mijn man en ik hebben een vakantie gepland in Griekenland, eind van de zomervakantie als de scholen weer zijn begonnen (onze kinderen zijn 17+ en die kunnen zich prima alleen redden, voor een kleine week). Nu nam een vriendin (wij kennen elkaar meer 25 jaar, zij woont in het buitenland dus wij zien elkaar max 1x per jaar) contact op (zij heeft samen met haar man een dochter die in dezelfde leeftijd zit als mijn kinderen) en we raakten aan de praat over de vakantie. Zij had gehoord dat wij naar Griekenland gingen, wat leuk! Waarna zich het idee ontspon om iets eerder te gaan zodat wij (zij en ik, zonder onze echtgenoten) wat tijd samen hebben. Dat leek haar heel leuk en in adem voegde ze toe of het een probleem was dat haar dochter mee zou gaan. Haar dochter vindt het heel gewoon om met alleen maar volwassenen om te gaan want dat gaat altijd zo. Het was daarom geen enkel probleem dat mijn kinderen niet mee gingen. Ehhh… ik wist niet wat te zeggen.
Nu merk ik dat het kleine “vakantiejubelgevoel“ helemaal weg is. Bij mijn man ook. En ergens schaam ik me voor de reden: ik wil eens alleen met volwassenen zijn, weer eens een volwassen gesprek, weer eens niet “aan hoeven staan” en eens geen verplichtingen. Daarbij komt ook dat als je kinderen 17+ zijn, zij hun eigen leven krijgen en je als ouders richting een leven gaat waarbij je dingen onderneemt waar kinderen vaker wel dan niet bij zijn. Vandaar ook deze vakantie. Dochter is best lief, hoewel je merkt dat ze enig kind is, veel claimt, veel angsten heeft en weinig eigen initiatief, (misschien is ze zelfs wat depressief of heeft ze een of andere sociale angst) niets zelf onderneemt en daarin door haar ouders wordt gesteund. En eerlijk gezegd weet ik niet of dit nu zo geworden is door de manier van omgaan door de ouders of dat de ouders zich aan hebben gepast aan hun dochter. Voor mij is dat ergens in het midden en verder gaat het mij niet aan maar het is precies dat waar ik vrij van wil zijn, deze korte vakantie.
Dat staat een beetje haaks op onze opvoedstijl. We hebben in het verleden veel zomervakanties bij en met elkaar gespendeerd en wij hebben altijd kunnen vermijden dat dit soort dingen een topic werden. Dat heeft alleen maar bij kunnen dragen aan een lange vriendschap.
Maar nu is het lastiger. Kan ik het beste open kaart spelen? Hoe? Hoe pak ik dit handig aan?
Mijn man en ik hebben een vakantie gepland in Griekenland, eind van de zomervakantie als de scholen weer zijn begonnen (onze kinderen zijn 17+ en die kunnen zich prima alleen redden, voor een kleine week). Nu nam een vriendin (wij kennen elkaar meer 25 jaar, zij woont in het buitenland dus wij zien elkaar max 1x per jaar) contact op (zij heeft samen met haar man een dochter die in dezelfde leeftijd zit als mijn kinderen) en we raakten aan de praat over de vakantie. Zij had gehoord dat wij naar Griekenland gingen, wat leuk! Waarna zich het idee ontspon om iets eerder te gaan zodat wij (zij en ik, zonder onze echtgenoten) wat tijd samen hebben. Dat leek haar heel leuk en in adem voegde ze toe of het een probleem was dat haar dochter mee zou gaan. Haar dochter vindt het heel gewoon om met alleen maar volwassenen om te gaan want dat gaat altijd zo. Het was daarom geen enkel probleem dat mijn kinderen niet mee gingen. Ehhh… ik wist niet wat te zeggen.
Nu merk ik dat het kleine “vakantiejubelgevoel“ helemaal weg is. Bij mijn man ook. En ergens schaam ik me voor de reden: ik wil eens alleen met volwassenen zijn, weer eens een volwassen gesprek, weer eens niet “aan hoeven staan” en eens geen verplichtingen. Daarbij komt ook dat als je kinderen 17+ zijn, zij hun eigen leven krijgen en je als ouders richting een leven gaat waarbij je dingen onderneemt waar kinderen vaker wel dan niet bij zijn. Vandaar ook deze vakantie. Dochter is best lief, hoewel je merkt dat ze enig kind is, veel claimt, veel angsten heeft en weinig eigen initiatief, (misschien is ze zelfs wat depressief of heeft ze een of andere sociale angst) niets zelf onderneemt en daarin door haar ouders wordt gesteund. En eerlijk gezegd weet ik niet of dit nu zo geworden is door de manier van omgaan door de ouders of dat de ouders zich aan hebben gepast aan hun dochter. Voor mij is dat ergens in het midden en verder gaat het mij niet aan maar het is precies dat waar ik vrij van wil zijn, deze korte vakantie.
Dat staat een beetje haaks op onze opvoedstijl. We hebben in het verleden veel zomervakanties bij en met elkaar gespendeerd en wij hebben altijd kunnen vermijden dat dit soort dingen een topic werden. Dat heeft alleen maar bij kunnen dragen aan een lange vriendschap.
Maar nu is het lastiger. Kan ik het beste open kaart spelen? Hoe? Hoe pak ik dit handig aan?
Laatst bewerkt:
.
