Hier ook één kind en ik hoop dat hij mij later regelmatig komt bezoeken in het rusthuis en ook een beetje mij helpt met dingen te regelen en zo.
Maar als hij nu de job/liefde van zijn leven vindt in een ander land of gewoon nog maar aan de andere kant van het land dan ben ik al gejost.
Ik heb heel lang getwijfeld over kinderen, deels ook door teveel erover te piekeren en schrik voor het onbekende. Wetende wat ik nu weet zou ik er een paar jaar vroeger aan zijn begonnen maar evenzeer wetende wat ik nu weet zou ik ook een voldaan, fijn leven hebben zonder kind.
Wij waren 36 en 35 op het moment van de bevalling, en hoewel dat laat is, hebben we daar geen spijt van. Ik vind de balans ook wel positief, ik zou het opnieuw doen alleszins, maar de dochter is ook gewoon gemakkelijk en gezond. Moesten allerhande horrorverhalen die ik bedenk wanneer ik begin te piekeren ook waarheid worden zou ik daar waarschijnlijk anders tegenover staan.
Ik denk, misschien zelfs doelbewust, niet zoveel na over later. Mijn beide ouders zijn overleden voor er nog maar over een rusthuis werd gedacht, op 54 en 70 jaar oud. Misschien blijft mijn dochter in de buurt, misschien niet. Misschien verhuizen wij wel naar mijn vrouw haar thuisland (alhoewel met de dochter hier die kans klein wordt). Misschien...
Deze indruk krijg ik ook soms als mensen voor kinderen argumenteren en dan over 'later' beginnen.
Een goede vriend van mijn ouders (eigenlijk meer een familie vriend) kinderloos, is door gezondheidsproblemen vrij vroeg in het rusthuis gesukkeld. Buiten deze problemen is hij fysiek nog zeer goed en hij heeft gewoon vrienden in dag rusthuis gemaakt en neemt deel aan veel van die activiteiten.
Ik snap die angst om alleen te eindigen eigenlijk niet zo goed. Hoewel er horror verhalen zijn over rusthuizen (maar heb je die hebt je over vanalles en nog wat) is dit toch geen vergeetput.
Eerlijk gezegd ben ik niet zo optimistisch over hoe onze maatschappij met ouderen omgaat. Ik vind dat heel vaak toch het gewoon overheerst dat hun tijd gepasseerd is, soms al vanaf het pensioen, en ze vooral in de weg lopen. Zo'n rusthuis kan best een aangename plaats zijn, als het fysiek ok gaat. Eenmaal je echt hulpbehoevend wordt (en bij velen is dat het moment ze naar een rusthuis gaan), krijgt dat toch vaak een schaduwzijde.
Mijn vrouw kookt in een WZC, en tot een tijd terug hadden ze daar een manager die alles zijn (slecht) beloop liet gaan, met als resultaat nogal schrijnende situaties, vooral in het weekend wanneer er een acuut personeelstekort was. Mijn vrouw is zo wel een paar keer aangeslagen thuisgekomen, omdat ze uit noodzaak zelf het eten naar de verdiepen moest brengen, waar ze dan langs elke kan mensen die bedlegerig waren hoorde smeken voor eten, water, of iemand die hen naar het toilet kon brengen.
Dat is ondertussen trouwens wel verbeterd, maar dat kan dus overal voorvallen, en vrij eenvoudig. En zelfs met kinderen die je regelmatig komen bezoeken, denk ik. We hebben als maatschappij gekozen om zorg voor de zwakkeren uit te besteden (ouderen maar ook kinderen), en daarmee moeten we het nu doen.
. Zwanger worden is toch een van de ergste dingen die mij zouden kunnen overkomen 
.
