Ik ben een vrouw, mid-eind 20, en voel me eigenlijk al geruime tijd eenzaam. Ik heb me altijd 'anders' gevoeld. Ik heb ook weinig/geen familie en ben enig kind. Wel heb ik een hele goede band met mijn ouders, dus daar ben ik wel dankbaar voor.
Ik heb de afgelopen jaren een opleiding gevolgd en start vanaf juli terug met voltijds werken (carrièreswitch).
Ik doe wel één namiddag om de 2 weken vrijwilligerswerk, maar voor de rest heb ik geen hobby's of andere sociale activiteiten. Ik ga graag wandelen, maar doe dit alleen of met mijn ouders.
Ik heb geen relatie. Ik heb wel enkele vriendinnen, maar die zie ik maar 2 tot 3 keer per jaar. Zij hebben ook allemaal een partner en sommige zelfs al kinderen dus elkaar meer zien zal helaas niet gebeuren.
Ik ben aan het overwegen om verder te studeren naast mijn toekomstige voltijdse job, maar dit zal minstens nog 3 jaar zijn aangezien ik het met voltijdse job combineer. (Had geen toestemming van VDAB om ineenkeer voor bachelor te gaan). Ik weet niet of dit een goede optie is omdat ik ook graag tijd maak om een klein sociaal leven op te bouwen. Ik heb een goede toekomstige job en in loon zou het op die plaats ook geen verschil maken. ik werk er ook graag. Financieel sta ik er goed voor, mede dankzij mijn ouders, dus voor het loon alleen moet ik het niet doen. Toch zou ik graag voor mezelf verder studeren, maar heb het gevoel dat dit ten koste gaat van mijn leven op alle andere vlakken. Diploma's en een goede job zijn uiteraard belangrijk, maar een klein sociaal netwerk hebben is dat ook.
Zijn er nog mensen die hier eenzaam zijn? Eens je richting de 30 gaat focust iedereen zich echt op zijn partner en/of gezin. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar dit zorgt er echt voor dat ik eenzaam wordt.
Ik hou ook echt veel van dieren en ben al aan het overwegen geweest om een hond te adopteren, maar aangezien ik voltijds werk, lijkt mij dit ook niet de beste keuze.
Iemand enig advies? Wat zijn jullie ervaringen? En hoe gaan jullie met die eenzaamheid om?
Ik heb de afgelopen jaren een opleiding gevolgd en start vanaf juli terug met voltijds werken (carrièreswitch).
Ik doe wel één namiddag om de 2 weken vrijwilligerswerk, maar voor de rest heb ik geen hobby's of andere sociale activiteiten. Ik ga graag wandelen, maar doe dit alleen of met mijn ouders.
Ik heb geen relatie. Ik heb wel enkele vriendinnen, maar die zie ik maar 2 tot 3 keer per jaar. Zij hebben ook allemaal een partner en sommige zelfs al kinderen dus elkaar meer zien zal helaas niet gebeuren.
Ik ben aan het overwegen om verder te studeren naast mijn toekomstige voltijdse job, maar dit zal minstens nog 3 jaar zijn aangezien ik het met voltijdse job combineer. (Had geen toestemming van VDAB om ineenkeer voor bachelor te gaan). Ik weet niet of dit een goede optie is omdat ik ook graag tijd maak om een klein sociaal leven op te bouwen. Ik heb een goede toekomstige job en in loon zou het op die plaats ook geen verschil maken. ik werk er ook graag. Financieel sta ik er goed voor, mede dankzij mijn ouders, dus voor het loon alleen moet ik het niet doen. Toch zou ik graag voor mezelf verder studeren, maar heb het gevoel dat dit ten koste gaat van mijn leven op alle andere vlakken. Diploma's en een goede job zijn uiteraard belangrijk, maar een klein sociaal netwerk hebben is dat ook.
Zijn er nog mensen die hier eenzaam zijn? Eens je richting de 30 gaat focust iedereen zich echt op zijn partner en/of gezin. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar dit zorgt er echt voor dat ik eenzaam wordt.
Ik hou ook echt veel van dieren en ben al aan het overwegen geweest om een hond te adopteren, maar aangezien ik voltijds werk, lijkt mij dit ook niet de beste keuze.
Iemand enig advies? Wat zijn jullie ervaringen? En hoe gaan jullie met die eenzaamheid om?