Ervaren jullie ook eenzaamheid?

[Maya]

Ik ben een vrouw, mid-eind 20, en voel me eigenlijk al geruime tijd eenzaam. Ik heb me altijd 'anders' gevoeld. Ik heb ook weinig/geen familie en ben enig kind. Wel heb ik een hele goede band met mijn ouders, dus daar ben ik wel dankbaar voor.
Ik heb de afgelopen jaren een opleiding gevolgd en start vanaf juli terug met voltijds werken (carrièreswitch).
Ik doe wel één namiddag om de 2 weken vrijwilligerswerk, maar voor de rest heb ik geen hobby's of andere sociale activiteiten. Ik ga graag wandelen, maar doe dit alleen of met mijn ouders.
Ik heb geen relatie. Ik heb wel enkele vriendinnen, maar die zie ik maar 2 tot 3 keer per jaar. Zij hebben ook allemaal een partner en sommige zelfs al kinderen dus elkaar meer zien zal helaas niet gebeuren.
Ik ben aan het overwegen om verder te studeren naast mijn toekomstige voltijdse job, maar dit zal minstens nog 3 jaar zijn aangezien ik het met voltijdse job combineer. (Had geen toestemming van VDAB om ineenkeer voor bachelor te gaan). Ik weet niet of dit een goede optie is omdat ik ook graag tijd maak om een klein sociaal leven op te bouwen. Ik heb een goede toekomstige job en in loon zou het op die plaats ook geen verschil maken. ik werk er ook graag. Financieel sta ik er goed voor, mede dankzij mijn ouders, dus voor het loon alleen moet ik het niet doen. Toch zou ik graag voor mezelf verder studeren, maar heb het gevoel dat dit ten koste gaat van mijn leven op alle andere vlakken. Diploma's en een goede job zijn uiteraard belangrijk, maar een klein sociaal netwerk hebben is dat ook.
Zijn er nog mensen die hier eenzaam zijn? Eens je richting de 30 gaat focust iedereen zich echt op zijn partner en/of gezin. Heel begrijpelijk natuurlijk, maar dit zorgt er echt voor dat ik eenzaam wordt.
Ik hou ook echt veel van dieren en ben al aan het overwegen geweest om een hond te adopteren, maar aangezien ik voltijds werk, lijkt mij dit ook niet de beste keuze.
Iemand enig advies? Wat zijn jullie ervaringen? En hoe gaan jullie met die eenzaamheid om?

 

[BlackTeaTrader]

Ik zit in hetzelfde schuitje, wel iets ouder en man. Heel goede band met ouders en familie, maar eigenlijk maar 1 echte vriend die ik helemaal vertrouw. Geen relatie en woon ook alleen. Vind niet van mezelf dat ik super asociaal ben, maar ik heb mensen rondom mij nodig op bepaalde momenten, terwijl op de meerderheid van de andere momenten ik liefst alleen ben. Maar dat werkt niet zo natuurlijk, je kunt anderen niet optrommelen wanneer jij er zelf nood aan hebt, en ze wegsturen wanneer je alleen wil zijn. Dus nooit echt goede vriendschappen of relaties opgebouwd want kostte mij teveel moeite.

Maar natuurlijk zijn er dan genoeg momenten geweest waarop ik me enorm eenzaam voelde. Ook langzaamaan steeds meer beginnen drinken, tot ik haast dagelijks wel dronk (nooit meer dan 2 biertjes, maar dus wel dagelijks).

Wat bij mij de klik gaf was dat ik tijdens een bepaalde slapeloze nacht mij kon inbeelden om zelfmoord te plegen. Nog mijlenver van iets concreet, maar het feit dat ik het mij gewoon kon inbeelden gaf zo'n schok dat ik wist ik er onmiddellijk iets aan moest doen (voorheen is zoiets totaal ondenkbaar, iets waar je gewoon niet aan kunt denken) . Dus ben ik begonnen met nieuwe dingen te leren die totaal buiten mijn comfortzone liggen en mij verplichten om buitenshuis te gaan en mensen te ontmoeten. Echt dingen die je normaal nooit zou doen. Natuurlijk voel ik me nog steeds eenzaam soms, maar ik ben bezig en ik ben gelukkiger dan in de voorbije 8 jaar, ook al besef ik dat ik mezelf bezighoud om mij af te leiden en het de oorzaak van het probleem niet aanpakt.

Maar het gras is altijd groener aan de overkant, en ook in een relatie of tussen mensen kan je je zeer eenzaam voelen. Dus reken jezelf niet te hard af op het missen van een relatie en vriendschappen.

Een hond is inderdaad niet zo optimaal, maar een ander huisdier kan wel. Echter ben je dan nog steeds thuis.
Verder studeren zou zeker aan te raden zijn, maar je moet er wel zeker van zijn dat je het kunt combineren met je werk, en 3 jaar is een hele investering. Misschien beginnen met een hobby waarvoor je moest studeren, en kijken of het te combineren valt?

Succes!

 

[Bloembak]

Woon je misschien in een afgelegen regio waar er sowieso minder aanbod is van activiteiten en verenigingsleven?

Ik ken nu toevallig ook iemand die stelde weinig tot geen vriendinnen te hebben, en die heeft op een groepsreis iemand leren kennen en die zijn nu zowat beste vriendinnen die mekaar wekelijks zien. Een half jaar later en ze zijn ook al 2 maal samen weggeweest op een meerdaagse trip. Dus niet denken dat je geen vriendschap meer kan opbouwen op een volwassen leeftijd.

Ik dacht dat hier ergens ook ooit een topic geweest is met tips en ervaringen van mensen van hoe je sociaal leven uit te breiden tegenwoordig, maar ik vind het niet direct.

 

[Muñoz]

Tja, een hobby of een bezigheid zoeken waar je in contact komt met anderen eh. In ieder geval 'buitenkomen' en onder de mensen komen, en daar met de mensen aan de praat geraken, en op termijn leer je ongetwijfeld leuke nieuwe mensen kennen - ongeacht hoe oud je bent.
Door binnen te blijven ga je in ieder geval niemand leren kennen.

 

[EspExpat]

Eenzaamheid hoort bij deze tijd. Ik zou er niet tegen beginnen te vechten maar het aanvaarden. Tis ook zo dat je liever alleen bent dan in gezelschap van verkeerde mannen of vrouwen.

 

[coldplayke]

De threadstarter heeft een geschiedenis van steeds dezelfde topics starten met tegenstrijdige informatie, ook op reddit. Intussen zijn de vermoedens daardoor aangesterkt dat dit uit verveling/poging tot trollen is. Deze keer werd 2x een identieke thread op een paar uur tijd in verschillende subfora gestart. Het onderwerp op zich heeft wel waarde dus de thread blijft openstaan, maar even deze melding dus om onnodige speculatie voor te zijn.

 

[makila]

Eenzaamheid hoort bij deze tijd. Ik zou er niet tegen beginnen te vechten maar het aanvaarden. Tis ook zo dat je liever alleen bent dan in gezelschap van verkeerde mannen of vrouwen.

De 'juiste' tegenkomen op het 'juiste moment' is ook deels een kwestie van geluk.

En het is ook wel zo dat als je door pech de 'boot' gemist hebt (lees: je bent er niet vroeg genoeg bij of je hebt enkele relaties die zijn misgelopen) dan klopt het wel dat de vijver kleiner wordt en je nog méér geluk moet hebben om ook iemand tegen te komen die in hetzelfde schuitje zit.

 

[Carrion]

Eenzaamheid is een gevoel dat ik vrijwel continu ervaar. Ik ben ook die ene persoon in de groep waar niemand iets op tegen zal hebben dat ik erbij ben, maar niemand actief zal denken “Ah, we zullen Carrion ook sturen om ene te gaan drinken.”

Ook als we samen zijn met familie (mijn ouders, zus, schoonbroer en petekind) voel ik me altijd redelijk eenzaam, alsof ik er niet echt bij hoor.

Dus eigenlijk voel ik mij vrijwel continu eenzaam vanaf de moment dat ik opsta tot het moment dat ik ga slapen en ik er niet meer aan moet denken.

 

[JanusDR]

Ook als we samen zijn met familie (mijn ouders, zus, schoonbroer en petekind) voel ik me altijd redelijk eenzaam, alsof ik er niet echt bij hoor.

Hoe komt dat dan, geen gemeenschappelijke interesses?

 

[Avondland]

Bij mij is dat een dubbel gevoel: ik kan enorm genieten van alleen zijn zonder me eenzaam te voelen - ik zou perfect 3 weken of zelfs maanden op mijn eentje kunnen rondreizen, maar ik betreur wel het feit dat het sociale leven dat ik vroeger had helemaal is weggezakt. 10 jaar terug had ik een veel grotere vriendengroep dan nu. Nu heb ik eigenlijk nog een drietal vrienden met wie ik af en toe afspreek en dat zijn drie vrienden die elkaar eigenlijk niet kennen, hoewel ze wel aanwezig waren op mijn vrijgezellenfeest. Ene ken ik van in de kleuterklas en de twee andere van de unief.

Mijn vrouw en ik kennen wel bevriende koppels, waarvan de vrouwelijke wederhelft telkens een vriendin is van haar jeugdjaren. Die zien we soms en dat is wel een fijn weerzien.

Ik zou eigenlijk graag nieuwe vrienden willen leren kennen en dan nog het liefst mensen met dezelfde eigenaardige interesses als ik, maar als dertiger nieuwe vrienden leren kennen is echt niet zo evident. Ik heb ook het gevoel dat dit in een dorp moeilijker ligt dan in een stad, omdat de vriendenkringen hier veel stugger vastliggen vanaf de jeugdjaren. Of misschien denk ik dat alleen maar zo en staan die mensen wel degelijk open voor nieuwe vriendschappen.

 

[Sond]

Ik zou eigenlijk graag nieuwe vrienden willen leren kennen en dan nog het liefst mensen met dezelfde eigenaardige interesses als ik, maar als dertiger nieuwe vrienden leren kennen is echt niet zo evident. Ik heb ook het gevoel dat dit in een dorp moeilijker ligt dan in een stad, omdat de vriendenkringen hier veel stugger vastliggen vanaf de jeugdjaren. Of misschien denk ik dat alleen maar zo en staan die mensen wel degelijk open voor nieuwe vriendschappen.

Ik woon ook in een dorp/gemeente en hoewel de meeste "nieuwe" vrienden eigenlijk de kring binnen komen als partner van zijn er daar wel een aantal bij waar ik in de loop der jaren een hechte band mee heb opgebouwd dus ik denk dat het op zich wel perfect mogelijk is om op latere leeftijd nieuwe vrienden te maken.
Als je vooral op zoek bent naar mensen met dezelfde interesses lijkt het me dan weer meer voor de hand liggend dat je eens rondziet naar zulke groepen/samenkomsten mensen? Of zijn het allemaal nogal associale interesses? Aan u posts hier is het wel duidelijk dat je niet op zoek bent naar de lokale wieler- of padelclub maar in deze tijden zou je ervan verschieten over welke onderwerpen mensen, al dan niet online, samen komen...

Hier is het trouwens ook dubbel. Ik kan genieten van alleen zijn en ben erg vaak onder de mensen dus van echte eenzaamheid is geen sprake. Maar ik merk dat ik de laatste jaren meer en meer afspreek met mensen waar ik minder een band mee heb, gewoon omdat die wel buitenkomen. Mijn echt goeie vrienden van vroeger wonen allemaal samen, de helft met kinderen, en/of staan in shiften dus daarmee afspreken wordt toch moeilijker en ik merk dat ik zo bij sommigen wel wat vervreemd ben en dat vind ik oprecht jammer. Het feit dat ik nu zelf in een relatie zit zorgt er ook voor dat ik minder flexibel ben om af te spreken als de shiftmensen eens tijd hebben.

 

[Muñoz]

Ik zou eigenlijk graag nieuwe vrienden willen leren kennen en dan nog het liefst mensen met dezelfde eigenaardige interesses als ik, maar als dertiger nieuwe vrienden leren kennen is echt niet zo evident. Ik heb ook het gevoel dat dit in een dorp moeilijker ligt dan in een stad, omdat de vriendenkringen hier veel stugger vastliggen vanaf de jeugdjaren. Of misschien denk ik dat alleen maar zo en staan die mensen wel degelijk open voor nieuwe vriendschappen.

Mijn ouders waren midden-eind de 20 toen die hier aankwamen, en hoewel die een grote vrienden-/kennissenkring hebben, bestaat de overgrote meerderheid daarvan uit andere 'allochtonen' (terwijl we in een super witte gemeente/buurt wonen). (Witte) Vlamingen worden gewoon heel gesloten mensen eens ze voorbij hun vroege 20s zijn, en vanaf dan draait in veel gevallen hun wereld alleen nog maar rond hun partner, hun kind(jes) en als ze nog eens willen/durven buitenkomen de handvol andere witte vrienden die ze al van in de papschool kennen. Wrs betert dat wel nu er steeds meer en meer (kindvrije) singles zijn, maar bon dat is vooral in de steden. In een dorp blijf je denk ik hopeloos verloren als je op pakweg je 35 nog nieuwe vrienden wilt maken, want daar zit quasi iedereen vast in die saaie cyclus.

 

[Sylverscythe]

Ik zou eigenlijk graag nieuwe vrienden willen leren kennen en dan nog het liefst mensen met dezelfde eigenaardige interesses als ik, maar als dertiger nieuwe vrienden leren kennen is echt niet zo evident. Ik heb ook het gevoel dat dit in een dorp moeilijker ligt dan in een stad, omdat de vriendenkringen hier veel stugger vastliggen vanaf de jeugdjaren. Of misschien denk ik dat alleen maar zo en staan die mensen wel degelijk open voor nieuwe vriendschappen.

Wat @Muñoz zegt bevat een grond van waarheid. Mijn vrouw is hier ook gearriveerd toen ze rond de 30 was, en ze was nu niet echt meteen gecharmeerd door mijn vriendenkring die ik al heel mijn leven kende. Weinig open, wantrouwend. Mijn vrienden (vooral buitenlanders) die later leerde kennen op mijn werk dat ging wel vlot, waar die woonden dan ook niet in de buurt.

Ondertussen kent ze een heel netwerk Latino's, en is ze bevriend met 1 Belgische vrouw die een flexijob deed waar zij eerst werkte. Reactie van een andere vriendin van haar (uit Costa Rica): "Wow, je hebt een Belg als vriend al en je bent hier nog maar 6 jaar, indrukwekkend"

Ik denk dat allerhande activiteiten zoals avondschool en verenigingen de oplossing zijn.

 

[Pana]

Hierook in een eenzaam gat gevallen.
Gehele vriendengroep heeft kinderen waarvan mijne beste maat vorig jaar vader is geworden dus die zie ik nog amper + weinig gezamenlijke interesses meer. Zij zijn (uiteraard) vooral bezig over kinderen, geld vergaren, de beurs, bouwen, werk en opboksen tegen elkaar met hun successen terwijl ik maar een appartementje huur en met mijn hoofd meer bij mijn hobby's en reizen zit.
Relatie van 16j is 2 jaar geleden afgesprongen, pa is vorig jaar gestorven en ma is vorig jaar verhuisd naar Spanje. Heb nu wel een nieuw lief maar we verschillen zo hard dat ik me in essentie nog steeds alleen voel, en de hobby's en interesses zijn ook allemaal nogal eenzame onderwerpen of met een type volk dat mij niet echt ligt.
Ik woon ook in een dorp, dus veel animo buiten op cafe zitten is er niet.

 

[Muñoz]

Wat @Muñoz zegt bevat een grond van waarheid. Mijn vrouw is hier ook gearriveerd toen ze rond de 30 was, en ze was nu niet echt meteen gecharmeerd door mijn vriendenkring die ik al heel mijn leven kende. Weinig open, wantrouwend. Mijn vrienden (vooral buitenlanders) die later leerde kennen op mijn werk dat ging wel vlot, waar die woonden dan ook niet in de buurt.

Ondertussen kent ze een heel netwerk Latino's, en is ze bevriend met 1 Belgische vrouw die een flexijob deed waar zij eerst werkte. Reactie van een andere vriendin van haar (uit Costa Rica): "Wow, je hebt een Belg als vriend al en je bent hier nog maar 6 jaar, indrukwekkend"

Ik denk dat allerhande activiteiten zoals avondschool en verenigingen de oplossing zijn.

Van (witte) Vlamingen wordt gezegd dat ze heel risico-avers zijn, en misschien is dat ook wel dé beweegreden dat ze zo gesloten worden naarmate ze ouder worden: 'schrik' voor nieuwe mensen (in uw leven toe te laten).
Ze hebben altijd de mond vol dat allochtonen in hun eigen 'bubble' blijven leven, maar misschien ligt dat ook wel aan de Vlamingen zelf. Wees hier maar eens een volwassen immigrant, vluchteling of weet ik wat en probeer je leven maar eens op te bouwen als de autochtone bevolking (over het algemeen) al half in paniek schiet als je ze op bv. de tram aanspreekt (in de hoop een babbeltje aan te knopen).

Ik ben ook een koele minnaar van het huidige 'soort' migranten naar het Westen, maar de grote verrijking van immigratie is imo toch echt wel dat er sociaal wat meer 'schwung' in komt en er alsmaar meer mensen zijn die geen droogstoppel zijn eens ze hun 30 gepasseerd zijn.

 

[Sylverscythe]

Van (witte) Vlamingen wordt gezegd dat ze heel risico-avers zijn, en misschien is dat ook wel dé beweegreden dat ze zo gesloten worden naarmate ze ouder worden: 'schrik' voor nieuwe mensen (in uw leven toe te laten).
Ze hebben altijd de mond vol dat allochtonen in hun eigen 'bubble' blijven leven, maar misschien ligt dat ook wel aan de Vlamingen zelf. Wees hier maar eens een immigrant, vluchteling of weet ik wat en probeer je leven maar eens op te bouwen als de autochtone bevolking (over het algemeen) al half in paniek schiet als je ze op bv. de tram aanspreekt (in de hoop een babbeltje aan te knopen).

Ik ben ook een koele minnaar van het huidige 'soort' migranten naar het Westen, maar de grote verrijking van immigratie is imo toch echt wel dat er sociaal wat meer 'schwung' in komt en er alsmaar meer mensen zijn die geen droogstoppel zijn eens ze hun 30 gepasseerd zijn.

Je bent hier volgens mij een nogal cartoonesk beeld aan het schetsen omdat je twee zaken met elkaar vermengt: hoe mensen cultureel zijn en hoe dat verandert doorheen de levensfases. Eenmaal je een partner en kinderen hebt is het overal ter wereld zo dat je je daar wel wat op terugplooit. Dat maakt je ook geen droogstoppel, maar gewoon iemand met verantwoordelijkheden. Het beetje vrije tijd er dan nog is gaat voornamelijk op aan hobbies en sociale gelegenheden met mensen die je al kent.

Vandaar dat 30+ autochtonen hier aangeven dat het moeilijk is, zonder een "context" zoals een hobby of een of andere gemeenschappelijke activiteit is het gewoon moeilijk nog mensen te leren kennen.

Bijkomend, we zijn cultureel gewoon al minder open (maar het kan erger: zie ongeveer alles ten noorden van Duitsland). Dan zitten we ook nog in een klein land, wat verhuizen veelal onnodig maakt. Dat maakt het ook mogelijk om heel je leven in dezelfde omgeving te wonen en dezelfde vriendenkring te houden vanuit je jeugd. Als je in een groter land woont verhuis je meestal significant voor je studies en je jobs, dat maakt het moeilijker om diepe wortels te krijgen. En dat zorgt ook volgens mij voor een lagere lat om over vriendschappen te spreken.

 

[Muñoz]

Je bent hier volgens mij een nogal cartoonesk beeld aan het schetsen omdat je twee zaken met elkaar vermengt: hoe mensen cultureel zijn en hoe dat verandert doorheen de levensfases. Eenmaal je een partner en kinderen hebt is het overal ter wereld zo dat je je daar wel wat op terugplooit. Dat maakt je ook geen droogstoppel, maar gewoon iemand met verantwoordelijkheden. Het beetje vrije tijd er dan nog is gaat voornamelijk op aan hobbies en sociale gelegenheden met mensen die je al kent.

Bijkomend, we zijn cultureel gewoon al minder open (maar het kan erger: zie ongeveer alles ten noorden van Duitsland). Dan zitten we ook nog in een klein land, wat verhuizen veelal onnodig maakt. Dat maakt het ook mogelijk om heel je leven in dezelfde omgeving te wonen en dezelfde vriendenkring te houden vanuit je jeugd. Als je in een groter land woont verhuis je meestal significant voor je studies en je jobs, dat maakt het moeilijker om diepe wortels te krijgen. En dat zorgt ook volgens mij voor een lagere lat om over vriendschappen te spreken.

Die "droogstoppel" sloeg meer op het feit dat Vlamingen naarmate de leeftijd in veel gevallen héél gesloten worden voor vreemden tout court. Ja, je kan vergelijken met 'nog' ergere landen op dat vlak, maar globaal gezien is die mentaliteit toch niet echt de norm, ongeacht of mensen nu een gezin en/of kinderen hebben of regelmatig naar ergens ver weg verhuizen. Je moet daar zelfs niet zo ver voor gaan: in Wallonië zijn mensen veel sneller geneigd om een babbeltje te slaan met wildvreemde (passanten bv.), terwijl die zoals Vlamingen ook tamelijk honkvast zijn. Hier totaal niet, en dan is het ook niet verwonderlijk dat vanaf een zekere leeftijd veel mensen moeite hebben om nog nieuwe vrienden te maken (want iedereen blijft rond de kerktoren fietsen qua sociaal contact).

Enfin, het is wat het is natuurlijk, en een cultuur kan je niet snel veranderen. Op dat vlak is België/Vlaanderen gewoon een extreem saai land.

 

[Sylverscythe]

Die "droogstoppel" sloeg meer op het feit dat Vlamingen naarmate de leeftijd in veel gevallen héél gesloten worden voor vreemden tout court. Ja, je kan vergelijken met 'nog' ergere landen op dat vlak, maar globaal gezien is die mentaliteit toch niet echt de norm, ongeacht of mensen nu een gezin en/of kinderen hebben of regelmatig naar ergens ver weg verhuizen. Je moet daar zelfs niet zo ver voor gaan: in Wallonië zijn mensen veel sneller geneigd om een babbeltje te slaan met wildvreemde (passanten bv.), terwijl die zoals Vlamingen ook tamelijk honkvast zijn. Hier totaal niet, en dan is het ook niet verwonderlijk dat vanaf een zekere leeftijd veel mensen moeite hebben om nog nieuwe vrienden te maken (want iedereen blijft rond de kerktoren fietsen qua sociaal contact).

Enfin, het is wat het is natuurlijk, en een cultuur kan je niet snel veranderen. Op dat vlak is België/Vlaanderen gewoon een extreem saai land.

Ik denk dat je makkelijker mensen kan aanspreken in een dorp dan in een stad eerlijk gezegd hoor, ik denk dat anonimiteit in een stad daar doorslaggevender in is. Maar ik denk evengoed dat mensen aanspreken eigenlijk weinig te maken heeft met vriendschappen opbouwen.

 

[Muñoz]

Ik denk dat je makkelijker mensen kan aanspreken in een dorp dan in een stad eerlijk gezegd hoor, ik denk dat anonimiteit in een stad daar doorslaggevender in is.

Bwah, dat is iets wat ze altijd zeggen, maar is dat wel zo? Als je je buren niet aanspreekt als je op een appartement in centrum Antwerpen, zou je het dan ineens wel doen als je in een open bebouwing woont ergens in random Poederlee ofzo.

Maar ik denk evengoed dat mensen aanspreken eigenlijk weinig te maken heeft met vriendschappen opbouwen.

Het ene begint uiteindelijk wel bij het andere eh. Uiteraard leidt niet elke babbel met een random vreemde tot vriendschap, maar als je überhaupt nooit begint te babbelen tegen mensen die je niet kent kan je sowieso niemand 'nieuw' leren kennen.

 

[Sylverscythe]

Bwah, dat is iets wat ze altijd zeggen, maar is dat wel zo? Als je je buren niet aanspreekt als je op een appartement in centrum Antwerpen, zou je het dan ineens wel doen als je in een open bebouwing woont ergens in random Poederlee ofzo.

Met mensen aanspreken leek te je doelen op wildvreemden, je sprak zelf over passanten. Je buren niet aanspreken lijkt me nu echt iets voor in een stad, of beter voor in een (groot) appartementsgebouw.
Allez, in een gemeente en zeker in zo'n klein dorp kent iedereen toch zijn buren?

Het ene begint uiteindelijk wel bij het andere eh. Uiteraard leidt niet elke babbel met een random vreemde tot vriendschap, maar als je überhaupt nooit begint te babbelen tegen mensen die je niet kent kan je sowieso niemand 'nieuw' leren kennen.

Ik denk persoonlijk dat zonder iets van gemeenschappelijke context, een aanzet, er weinig kans is op vriendschap. Misschien dat als tiener/twintiger nog "ik drink pinten en spring op muziek" als context kan dienen, maar eigenlijk heb ik uit die periode ook geen vriendschappen overgehouden enkel daarop gebaseerd.