Ervaren jullie ook eenzaamheid?

[JelleCa]

Ik ben ook die ene persoon in de groep waar niemand iets op tegen zal hebben dat ik erbij ben, maar niemand actief zal denken “Ah, we zullen Carrion ook sturen om ene te gaan drinken.”

Dit gevoel heb ik ook heel hard. Ik ben dan ook nog de enige alleenstaande en kinderloze in mijn vriendengroep. Daarom heb ik het gevoel dat ik maar een optie ben, en geen prioriteit. Pas op, ik begrijp 100% dat partners en kinderen natuurlijk voorgaan, dat is evident. Maar dat maakt het voor mij niet per sé gemakkelijker.

 

[MisterV]

Dit gevoel heb ik ook heel hard. Ik ben dan ook nog de enige alleenstaande en kinderloze in mijn vriendengroep.

Idem, wat betreft dat alleenstaande zijn. Kinderen zijn er hier wel. Geen kat ook die snapt tegen welke specifieke dingen je aanloopt als alleenstaande ouder.

Hier lang geen last gehad van de beperkte vriendenkring, tot er plots een scheiding is, je de helft van de tijd alleen thuis zit en er een hele schoonfamilie wegvalt. Nu wringt dat bij momenten, al heb ik totaal geen behoefte aan een grote vriendengroep. Het lijkt mij dat als je in Vlaanderen in uw 20'er jaren ergens geen basis gelegd hebt via school, jeugdbeweging, hobby, ... je in het beste geval ergens een aanhangsel bent of het moet doen met een handvol kennissen die je een paar keer op een jaar ziet. Toch zeker als je in een boerengat woont. Ik versta het hé, ik heb zelf kinderen, er is vaak weinig tijd om met veel verschillende mensen af te spreken en dat ene aanhangsel dat nooit deel heeft uitgemaakt van de vaste kring schiet er dan vaak bij in. Maar al bij al zijn we toch maar een gesloten volkje dat het houdt bij de vaste bende rond de kerktoren.

 

[Carrion]

Hoe komt dat dan, geen gemeenschappelijke interesses?

Ik en mijn zus schelen 10 jaar, bij haar gaat het dan meestal over m’n petekind, paardrijden, haar zaak, etc. Niet echt veel gemeenschappelijke interesses. We komen goed overeen eh, daar niet van. Maar we leven wel in 2 totaal andere werelden.

 

[Avondland]

Toch weinig bemoedigende woorden hier over het aanknopen van vriendschappen na de roaring twenties.

 

[Green Mamba]

Toch weinig bemoedigende woorden hier over het aanknopen van vriendschappen na de roaring twenties.

Het gaat er gewoon op aankomen van je aan te sluiten bij een club ofzo. Maar als dat niet je ding is, is het inderdaad wat aan de moeilijke kant.

 

[belloc]

Ik zou eigenlijk graag nieuwe vrienden willen leren kennen en dan nog het liefst mensen met dezelfde eigenaardige interesses als ik, maar als dertiger nieuwe vrienden leren kennen is echt niet zo evident.

Misschien is het een idee om eens bij vrienden te vragen of zij vrienden kennen met (ongeveer) dezelfde interesses als jij (en of die vriend jullie aan elkaar kunnen voorstellen). Ik zeg maar wat, dit is voor mij ook een groot werkpunt (misschien maak ik later een post).

 

[Chelark007]

'knip'
Ik denk dat allerhande activiteiten zoals avondschool en verenigingen de oplossing zijn.

Hier valt dat toch tegen. Verhuisd van wvl naar ovl voor madam.
Avondschool en ouderraad ten spijt, de kring wordt niet groter. Amicale sociale contacten wel.

Loopclub of fietsclub op de planning, maar is dan weer verplicht in weekend, en al weinig tijd met madam die int weekend werkt...

Soms het echt beu.

 

[makila]

Maar al bij al zijn we toch maar een gesloten volkje dat het houdt bij de vaste bende rond de kerktoren.

Bij relaties is dat toch ook zo? Of is dat alleen in mijn kring zo en zie ik spoken?

Als iemand die ik persoonlijk ken, terug vrijgezel is en daarna terug een vriend(in) heeft dan is dat 9/10 een vriend(in) uit de gemeenschappelijke vriendenkring die toevallig ook terug vrijgezel is of een collega van op het werk. Een wildvreemde is dat dan bijna nooit.

 

[belloc]

Hier valt dat toch tegen. Verhuisd van wvl naar ovl voor madam.
Avondschool en ouderraad ten spijt, de kring wordt niet groter. Amicale sociale contacten wel.

Dit doet me denken aan hoe Aristoteles het begrip philia zag.
Van wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/Philia):

Philia (/ˈfɪliə/; from Ancient Greek φιλία (philía)) is one of the four ancient Greek words for love: philia, storge, agape and eros. In Aristotle's Nicomachean Ethics, philia is usually translated as "friendship" or affection.

Aristotle divides friendships into three types, based on the motive for forming them: friendships of utility, friendships of pleasure and friendships of the good.

Friendships of pleasure are based on pure delight in the company of other people. People who drink together or share a hobby may have such friendships. However, these friends may also part—in this case if they no longer enjoy the shared activity, or can no longer participate in it together.

Friendships of the good are ones where both friends enjoy each other's characters. As long as both friends keep similar characters, the relationship will endure since the motive behind it is care for the friend. This is the highest level of philia, and in modern English might be called true friendship.

 

[makila]

Friendships of the good are ones where both friends enjoy each other's characters. As long as both friends keep similar characters, the relationship will endure since the motive behind it is care for the friend. This is the highest level of philia, and in modern English might be called true friendship.

Dat doet mij denken aan een periode in mijn jeugd waarbij ik tientallen vrienden had. (Ik had er echt veel)
Tot ik mentaal in een dipje zat en ik ze echt nodig had.
Hoeveel vrienden er toen nog overbleven? 1x raden (Ik kan er nu wel mee lachen)

Ik heb daar toen wel veel over geleerd. Ik heb nu 2 echt goeie vrienden en dat zijn al vrienden sinds 30+ jaar.
En daarnaast trek ik ook veel op met familie (Een nonkel en tante zijn eigenlijk ook wel vrienden)

Echt goede vrienden zijn zeldzaam. Dus als je zo vrienden hebt: Koester ze!

 

[Prodigy]

In mijn job ben ik ganse dagen bezig met mensen hun problemen oplossen, waarvoor de meesten wel dankbaarheid uiten. Ik haal daar best wel voldoening uit, maar als ik om 17u huiswaarts trek overvalt de eenzaamheid mij als een drukkende duisternis in mijn hoofd. Zo een beetje het gevoel dat ik met niemand echt kan connecteren... dat ik niet de meest open persoonlijkheid heb is wellicht de grootste oorzaak hiervan.

In het verleden nog jaren avondschool gedaan, fietsclub, etc. Desondanks lukt het mij niet om een plekje in iemands leven te krijgen.

Sinds kort ga ik hiervoor naar een lieve psychologe, ik verwacht daar geen mirakels van, voor mij is het vooral een uitlaatklep. Sedert mijn moeder gestorven is heb ik eigenlijk niemand meer waar ik zo vrijuit durf tegen spreken.

 

[Pana]

Bij relaties is dat toch ook zo? Of is dat alleen in mijn kring zo en zie ik spoken?

Als iemand die ik persoonlijk ken, terug vrijgezel is en daarna terug een vriend(in) heeft dan is dat 9/10 een vriend(in) uit de gemeenschappelijke vriendenkring die toevallig ook terug vrijgezel is of een collega van op het werk. Een wildvreemde is dat dan bijna nooit.

Hier is (was) dat helemaal het tegenovergestelde.

 

[Yusifer]

Ik heb niet alle posts gelezen, maar eenzaamheid hoeft niet per se een negatief gevoel te zijn.

Zelf voel ik me op mijn best als ik eenzaam ben. Ik heb al vaak gefantaseerd hoe zalig het zou zijn als ik de rest van mijn leven kon leiden zonder tegen 1 persoon te spreken... Maar ik zit dan wel zeer veel op internet, kijk naar streams (wel geen fleshtubers), veel op YouTube dus de ene persoon gaat dan al makkelijker zeggen "jamaar zo eenzaam zijt ge dan niet é!" dan de andere.

Mijn eenzaamheid is getekend door mijn dubbele handicap: zware slechthorendheid en autisme. Zelfs 1 van deze handicaps is al voldoende om mij enorm introvert te maken en contact met andere mensen irl onaangenaam te vinden, beeld je in hoe het dan is met beide handicaps. En zonder die handicaps zou ik inderdaad hoogst waarschijnlijk een heel ander toontje zingen, maar ik zou dan ook een heel andere persoon zijn dan nu, en hopelijk een stuk succesvoller in het leven dan nu, al klaag ik niet.

Het enige nadeel is wel, als ik het moeilijk heb mentaal, wat vaak gebeurt voor autistische personen, ik heb niet direct iemand aan tegen wie ik mijn ei kwijt kan. Ik ga ook niet zomaar een onbekende vertrouwen om over mezelf te praten, ook niet op internet.

Over 2 maanden ben ik 38, en ik heb nog niet veel bereikt in mijn leven - ook dat knaagt wel wat aan mij, maar ik begrijp ook wel dat mijn handicaps een zware hindernis vormen. Aan de ene kant is het van weinig kansen gekregen te hebben, maar evengoed ook vaak kansen laten liggen, omdat ik toen niet besefte welke gevolgen die kansen zouden geven aan mij. En wanneer ik het door had, was het al te laat. Met het ouder worden begrijp ik mijn autisme wel beter (maar dat betekent niet dat mijn autisme "vermindert", integendeel) maar mijn koppigheid werkt me soms tegen.

TLDR: Eenzaamheid moet niet per se negatief zijn. Als je je goed bij voelt, voel ge er dan goed bij. Als er mensen zijn die iets anders zeggen, die beseffen niet dat de wereld niet volgens hun regels en gedachtegoed werkt.

 

[BeyondMars]

Goh, het eenzaamheidsgevoel associeer ik zelf niet direct met iets positiefs. Zelf ben ik ook best een introvert persoon en kan ik zeer goed begrijpen dat je graag alleen bent, niet van drukte, feesten en alle andere soorten sociale interacties / verplichtingen houdt. Toch maak ik zelf een verschil tussen alleen willen zijn en (ongewild) eenzaam voelen.

En ja, ik voel mij vaak eenzaam.
Ik mis de vaardigheid om gemakkelijk te verbinden met anderen.

Als kind was ik al een eenzaatje. Enig kind, gescheiden ouders in een afgelegen dorpje. Ik kon mezelf prima vermaken en had nergens last van in mijn eigen wereldje. Daar kwam tijdens het opgroeien al snel verandering in. Onze maatschappij verwacht immers dat je vlot en sociaal bent. Ben je dat niet, dan word je ofwel het buitenbeentje van de groep of een outcast. Net als @Carrion al omschreef, denk ik dat ik ook meer getolereerd werd dan aanvaard. Niemand had er iets op tegen dat ik erbij was, maar ik maakte geen echt deel uit van de groep. Ik voelde me soms onzichtbaar, onbelangrijk en vergeten op school, in de jeugdbeweging, tijdens het uitgaan… Overal voelde ik mij de toerist en liep ik er wat verloren bij.

Ik heb mij heel vaak eenzaam gevoeld middenin groepen van mensen.

Niet eenzaam omdat ik alleen wilde zijn, maar eenzaam omdat ik de connectie met anderen miste. Omdat ik geen deel van de groep was, omdat ik niet sociaal genoeg was. Gaandeweg heb ik geleerd dat ik gemakkelijker connecties kon maken als ik ergens een doel of functie had. Ik ben dan ook meer beginnen mee te werken op fuiven, concerten en festivals zodat ik me er niet zo verloren en out of place voelde. Dit heeft deels gewerkt, al zal ik niet liegen. Ik voel me nog vaak eenzaam, zelfs bij mijn vriendin en bij de 2 mensen die ik vrienden durf noemen. Het is nog altijd moeilijk om mee te praten en deel uit te maken van nieuwe groepen, ik ben niet snel genoeg in gevat reageren, mis zelfvertrouwen en loop nog steeds verloren op feesten, concerten en festivals.

Maar ik maar er het beste van. Met ouder te worden is de drang om erbij te horen ook minder. Ik wou enkel maar zeggen dat eenzaamheid veel meer is dan enkel fysiek alleen zijn. Het is ook een zeer krachtig gevoel dat kan inspelen op je zelfbeeld en kan leiden tot diepe en donkere gedachten.

Daarom wil toch nog even over OT hebben. Als ik lees van @coldplayke dat er meerdere gelijkaardige topics gestart zijn op verschillende plaatsen, dan denk ik niet direct aan verveling en een poging tot trollen maar aan een schreeuw om aandacht. Zeker met een onderwerp als eenzaamheid. Ik mag dan ook hopen dat voor de banhamer boven kwam, iemand de moeite nam om enkele doorverwijzingen te doen naar mogelijke hulpverlening? Was het toch een trol, dan was dat overbodig. Maar is er onderliggend meer, kan dit misschien wel geholpen hebben.

 

[Mr.Anderson]

Maar al bij al zijn we toch maar een gesloten volkje dat het houdt bij de vaste bende rond de kerktoren.

Dat vind ik niet.

Vrienden en sociale contacten hebben bij mij zo'n 3 jaar zo goed als stil gelegen door 2 baby's, huis verbouwen, enz. Dan kwam corona daar nog eens bovenop. Eens ik kon heb ik dat weer wat opgepikt. Sociale contacten genoeg. Kameraden op café, kameraden van de sportclub, goede vrienden, collega's, collega's van de vrouw, familie, schoonfamilie.

Ik ben sociaal en leer vlot nieuwe mensen kennen, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik plots elke week met één bepaalde persoon zal beginnen afspreken omdat die dat nodig heeft. Ik heb zelf mijn eigen drukke leven en als het mij past dan zal ik wel een berichtje sturen of iemand goesting heeft om te gaan sporten, één gaan drinken of wat dan ook.

 

[Strijkijzer]

Aan kennissen geen gebrek, maar wat ik persoonlijk zelf ook wel moeilijk vind is om echt diepere connecties te maken met mensen. Bij de meeste "vrienden" blijft dat toch vrij oppervlakkig allemaal. Niet dat ik perse eenzaam ben, maar denk dat dit toch wel het probleem is van sommige mensen hier?

Tis allemaal niet gemakkelijk soms

 

[glashelder]

Ik heb daar eigenlijk geen probleem mee, maar ik zit vaak in zo wat niche-omgevingen waar veel mensen met een hoek af in ronddwalen. BDSM-feestjes, samenkomsten van queer mensen, autisten en ADHD'ers die daar zowat overal tussen zitten.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit zoveel nieuwe vrienden gemaakt heb als sinds mijn 29ste/30ste. Door mensen daar aan te spreken, door rond te hangen in Discords en af te spreken, via via,... Ik heb dit jaar al twee nieuwe mensen leren kennen die ik als vrienden beschouw.

't Verschil is misschien wel dat ik in mijn schoolgaande tijd en iets daarna weinig tot niemand had omdat ik overal een beetje buiten viel. Die mensen ook, denk ik? Dus ik heb nooit een vriendengroep gehad (tot nu toe) waar mensen dan wegvallen omdat ze settlen. De mensen die ik nu leer kennen zijn zijn al gesettled maar ook niet op de traditionele manier (weinig tot geen mensen met kinderen, bvb) en zijn daar ook niet naar op zoek. Maar wel gewoon happy en living their life.

 

[Muñoz]

Ik heb daar eigenlijk geen probleem mee, maar ik zit vaak in zo wat niche-omgevingen waar veel mensen met een hoek af in ronddwalen. BDSM-feestjes, samenkomsten van queer mensen, autisten en ADHD'ers die daar zowat overal tussen zitten.

Queer autistische ADHD'ers die SM-feestjes afschuimen? Dat is wel inderdaad wel heel niche. Ben ik blij dat ik als (lichte) ADHD'er niet nog meer vijzen kwijt was, of ik zat misschien ook op die feestjes.

Dat vind ik niet.

Vrienden en sociale contacten hebben bij mij zo'n 3 jaar zo goed als stil gelegen door 2 baby's, huis verbouwen, enz. Dan kwam corona daar nog eens bovenop. Eens ik kon heb ik dat weer wat opgepikt. Sociale contacten genoeg. Kameraden op café, kameraden van de sportclub, goede vrienden, collega's, collega's van de vrouw, familie, schoonfamilie.

Ik ben sociaal en leer vlot nieuwe mensen kennen, maar dat wil daarom niet zeggen dat ik plots elke week met één bepaalde persoon zal beginnen afspreken omdat die dat nodig heeft. Ik heb zelf mijn eigen drukke leven en als het mij past dan zal ik wel een berichtje sturen of iemand goesting heeft om te gaan sporten, één gaan drinken of wat dan ook.

Ja, jij misschien wel. Maar het is denk ik wel algemeen geweten dat Vlamingen over het algemeen nu niet bepaald sociale beestjes zijn.

 

[glashelder]

Queer autistische ADHD'ers die SM-feestjes afschuimen? Dat is wel inderdaad wel heel niche. Ben ik blij dat ik als (lichte) ADHD'er niet nog meer vijzen kwijt was, of ik zat misschien ook op die feestjes.

Bwoah, die groepen overlappen significant, dus enkel met BDSM-feestjes heb je al een groot deel van je omschrijving Maar ook gewoon queer friendly spaces, weet je wel hoeveel verenigingen en samenkomsten er zo zijn, dat loopt daar gewoon vol van volwassenen die open staan voor vriendschappen.

Dus, allemaal daarheen

 

[Muñoz]

Bwoah, die groepen overlappen significant, dus enkel met BDSM-feestjes heb je al een groot deel van je omschrijving Maar ook gewoon queer friendly spaces, weet je wel hoeveel verenigingen en samenkomsten er zo zijn, dat loopt daar gewoon vol van volwassenen die open staan voor vriendschappen.

Dus, allemaal daarheen

Ik ga passen. Mijn ADHD heeft er niet toe geleid dat ik een intrinsieke neiging heb om tepelklemmen en zweepkletsen op m'n poep aangenaam te vinden. Ik ben wel bi, dus misschien vertaalde die ADHD zich ook in een seksuele hyperactiviteit? The circle(jerk) of life?