Kiezen voor kinderen of niet

[Mulan]

Misschien is jouw kindje dan nog te normaal vergeleken met de situatie waar ik over spreek? Die school inclusief naschoolse opvang was een 'speciale' school waar alleen speciale kinderen zaten

Dat thuis de bom barst, volledig mee akkoord, maar is dat ook niet zo bij een gewoon kind?

Ik heb stage gelopen in een instelling met "kasplantjes", heb als leerkracht in het buitengewoon onderwijs gewerkt bij kinderen die op kleuterleeftijd zijn blijven steken etc en dat wil je als ouder absoluut NIET.

Zo goed als alle energie gaat naar dat kind. Therapie, slaapproblemen (vaak voorkomend), beschermend zijn naar mogelijke invloeden,... De druk is enorm voor die ouders om het extra goed te doen. Ja, mijn idee is ook dat de kinderen zelf "makkelijker/gelukkiger" zijn doorgaans. Maar als ze het niet zijn, wordt het vaak geuit door middel van agressie.
Ze hebben vaker verborgen medische problemen dus je moet echt op alles letten als ouder. Je moet omgaan met het gestaar, ongepaste commentaar en als ze tiener/volwassenen worden: ze proberen beschermen tegen ongepaste invloeden die de kinderen willen misbruiken op financieel vlak (afpersen), emotioneel vlak (zwaar pesten), seksueel vlak (deze groep is extra vatbaar voor roofdieren), en dan komen de zorgen er nog eens extra bij als je merkt als ouder dat je het niet meer alleen aan kan en wat als er iets met jou zal gebeuren...

En dat is los van de broers en zussen die gepest worden, zich uitgesloten voelen omdat alles rond dat ene kind geregeld wordt, snel verantwoordelijkheden krijgen,....

 

[Horse]

Is er vandaag de dag al bekend wat de oorzaak is? Zou je op voorhand kunnen weten of er veel kans is of niet?

 

[Mulan]

Is er vandaag de dag al bekend wat de oorzaak is? Zou je op voorhand kunnen weten of er veel kans is of niet?

Voor sommige aandoeningen wel, vandaar ook de nekplooimeting en NIPT tijdens de zwangerschap.

Maar heel veel aandoeningen zijn "foutjes tijdens de conceptie" en dan heb ik het nog niet over de personen met niet aangeboren hersenletsel die na de geboorte hersenschade oplopen door shaken baby syndrome, hersenvliesontsteking als kind, auto ongelukken,...

 

[RidderBauknecht]

Ik heb toch wel weet van een aantal mensen die spijt hebben van hun kinderen. Als je daar onderzoeken over opzoekt zie je toch dat er wel degelijk een klein, maar niet verwaarloosbaar, aantal ouders is (rond de 10%) die aangeven dat ze spijt hebben van hun beslissing. Dat is ook wel gewoon logisch vind ik. Je gooit je hele leven overhoop en kan niet meer terug naar het oude; dat er daar dan mensen bij zitten die het misschien onderschat hebben of de zaken anders in hun hoofd hadden is niet meer dan normaal. Dat wil ook niet zeggen dat dat slechte ouders zijn of dat die hun kinderen niet graag zien natuurlijk.

Het is ook gewoon een gigantisch taboe. Ik weet niet meer wie het was, maar zo'n BV gaf enige tijd geleden aan in een interview dat ze eigenlijk helemaal niet aan het genieten was van haar zwangerschap en daar kwamen toch vrij veel giftige reacties op. Stel je maar eens voor wat dat zou zijn wanneer je als ouder toegeeft dat je eigenlijk vooral wenst dat je de tijd kon terugdraaien.

 

[kaydoh]

Ik snap heel die discussie perfect, aangezien ik zelf in een soort gelijkaardige situatie zat. 7 jaar samen geweest met mijn ex, die heel graag kinderen wou, ik stond er ook wel voor open, maar kwam het er niet, was het ook ok. Fast forward tot het einde van die 7 jaar, en ik op dat moment 37 was, uit elkaar gegaan, en toen gaf ik mezelf nog 3 jaar, tot m'n 40ste om toch nog vader te worden.
Dit is uiteraard niet gelukt, dus ik had die wens opgeborgen, tot ik m'n huidige vriendin tegenkwam, die 10 jaar jonger is, nogmaals fast forward tot 2 jaar geleden, papa geworden geworden van een dochter op m'n 43ste, vind ik dat oud? Ja, soms..alé geregeld, denk ik daar wel eens aan, wat moeten de mensen wel niet denken, maar als ik dan naar m'n dochter kijk, die luidop papa roept en in mijn armen komt gelopen, ja, mijn leven is rijker geworden dan ervoor, en het is het allemaal waard geweest.
Mijn leven voor m'n dochter bestond uit: reizen, uitgaan, gamen, livin' the good life, nu is dat mijn kleine meid opvoeden, veel minder uitgaan, en reizen staat ook ff op een laag pitje, maar desondanks al die dingen, ben ik toch oprecht blij dat ik papa geworden ben.

Just my two cents.

 

[Wilcao]

Ik heb toch wel weet van een aantal mensen die spijt hebben van hun kinderen. Als je daar onderzoeken over opzoekt zie je toch dat er wel degelijk een klein aantal ouders is (rond de 10%) die aangeven dat ze spijt hebben van hun beslissing. Dat is ook wel gewoon logisch vind ik. Je gooit je hele leven overhoop en kan niet meer terug naar het oude; dat er daar dan mensen bij zitten die het misschien onderschat hebben of de zaken anders in hun hoofd hadden is niet meer dan normaal. Dat wil ook niet zeggen dat dat slechte ouders zijn of dat die hun kinderen niet graag zien natuurlijk.

Het is ook gewoon een gigantisch taboe. Ik weet niet meer wie het was, maar zo'n BV gaf enige tijd geleden aan in een interview dat ze eigenlijk helemaal niet aan het genieten was van haar zwangerschap en daar kwamen toch vrij veel giftige reacties op. Stel je maar eens voor wat dat zou zijn wanneer je als ouder toegeeft dat je eigenlijk vooral wenst dat je de tijd kon terugdraaien.

Was dat niet Stan van Samang?

 

[quo_vadis]

Ik heb vooral weet van mensen die dolblij zijn met hun kinderen en niet meer zonder zouden willen maar mochten ze opnieuw moeten kiezen het niet meer zouden doen.

 

[Karton]

Voor sommige aandoeningen wel, vandaar ook de nekplooimeting en NIPT tijdens de zwangerschap.

Maar heel veel aandoeningen zijn "foutjes tijdens de conceptie" en dan heb ik het nog niet over de personen met niet aangeboren hersenletsel die na de geboorte hersenschade oplopen door shaken baby syndrome, hersenvliesontsteking als kind, auto ongelukken,...

Als ik eerlijk ben is een kind krjigen met een (grote) handicap ook één van mijn grootste nachtmerries omdat je dan inderdaad heel je leven in teken stelt van je kind en dat dat niet gaat stoppen met ouder worden. Bij kinderen die zich normaal ontwikkelen veronderstel ik dat de eerste jaren veel aandacht vergen maar daarna wordt het kind ouder en zelfstandiger en bouwt zich dat af tot het uiteindelijk een op zichzelf staande volwassene is. Maar bij kinderen met een (zware) handicap bereik je die laatste fases veel later of nooit.

Ik ben iemand die graag controle heeft over de dingen en kinderen zijn nu bij uitstek iets waar je geen controle over hebt. De angst voor een kind met een zware handicap werkt voor mij wel remmend op een kinderwens. Een leven zonder kinderen lijkt me beter dan een leven met een kind met een zware handicap. Maar tegelijk wil je het wel nog steeds en je weet niet of je kind een handicap zal hebben. Het is niet kiezen tussen een kindvrij leven of een kind met een (grote) handicap, het is kiezen tussen een kindvrij leven en de kans op een "neurotypisch" of gehandicapt kind en het is die kans die er uiteindelijk voor zorgt dat je het doet. Daarnaast vind ik in het algemeen ook dat angst op zich geen goede reden is om iets te doen of niet te doen. Dus ik zou het als puntje bij paaltje komt wel nog altijd riskeren om voor kind(eren) te gaan en dan hopen en bidden dat het kind geen grote beperkingen heeft of zal hebben. Maar ik zou wel bang zijn.

 

[MisterV]

Was dat niet Stan van Samang?

Siska Schoeters dacht ik. Of da's toch ene die durft te zeggen dat kinderen niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn.

 

[MisterV]

Bij kinderen die zich normaal ontwikkelen veronderstel ik dat de eerste jaren veel aandacht vergen maar daarna wordt het kind ouder en zelfstandiger en bouwt zich dat af tot het uiteindelijk een op zichzelf staande volwassene is.

Bwoh, de zorg voor een ouder kind is gewoon anders, het verschuift van fysieke zorg & belasting naar mentale zorg & belasting.

 

[Silence]

Ik heb vooral weet van mensen die dolblij zijn met hun kinderen en niet meer zonder zouden willen maar mochten ze opnieuw moeten kiezen het niet meer zouden doen.

Idem hier (allé dat ik zo mensen ken)

Spijt is in die gevallen niet het juiste woord want ze hebben absoluut geen spijt dat ze kinderen op de wereld hebben gezet en ze zijn ook niet ongelukkig of ze zien ze niet graag.

 

[Aprella]

Inderdaad, ik vraag mij af vanwaar die vreemde perceptie komt in een gebied als Vlaanderen 'dat de wereld naar de knoppen aan het gaan is, arme kinderen'.

Misschien door sociale media en hln?
Ik heb geen facebook meer, geen instagram of tiktok, vandaar misschien een ander wereldbeeld.
Waarschijnlijk heeft het te maken met de niet aflatende stroom aan meningen met spectaculaire headlines en foto's?

Ik vind wordt soms zelf overweldigend door alles dat er aan de hand is. Vooral klimaat verandering. Ik heb het daar soms heel moeilijk mee en ben toch wel bezorgd hoeveel erger het nog gaat worden. Dus ik zou het niet verantwoord van mezelf vinden om kinderen te hebben in deze wereld. Dit is natuurlijk niet de enige en ook niet de sterkste reden waarom ik geen kinderen wil.

Ik ben denk ik gewoon veel te egoïstisch voor kinderen. Ik wil mijn vrije tijd en mijn zuur verdiende centjes aan mezelf spenderen. Ik heb ook gewoon kinderen helemaal niet graag. Ik heb ze liefst zover mogelijk uit mijn buurt.

Heel knap dat mensen kinderen nemen en alle opofferingen voor de kinderen doen. Ik denk niet dat ik dat zou kunnen.

 

[Tanuki_]

Ik wil er ook geen, en hoewel er veel factoren zijn die ik zou kunnen aanhalen als eventuele redenen is het voor mij simpel, ik heb nog nooit een drang of verlangen gehad ernaar. Vriendinnen van mij droomden ervan, spraken over hoe ze het voelden in hun baarmoeder als ze een schattig kindje zagen en hadden echt dat moeder gevoel of hoe zeg je 't. Dat heb ik nooit gehad, geen idee waarom. Ik vind kindjes wel schattig, ik zie mijn neefje en de kindjes van mijn vrienden doodgraag, en ik vind het erg fascinerend om kinderen te zien opgroeien van spastisch vleeszakje naar een volwaardig persoon met eigen karakter. Maar voor mezelf zie ik het gewoon niet, en dan vind ik ook niet dat ik het moet proberen omdat dat de normale gang van zaken is of omdat ik nieuwsgierig ben ofzo.

Vroeger dacht ik van dat komt misschien wel maar doorheen de jaren is het mij duidelijk geworden dat het gewoon niet weggelegd is voor mij. Dat heb ik dan ook telkens duidelijk gemaakt aan mijn lieven, die altijd reageerden tussen "ik ook niet" en "mij is het eender" maar die intussen ofwel kinderen hebben of ze ofwel plannen. Nu ben ik zeker dat @Tonerider er ook geen wilt en ben ik toch veel meer op mijn gemak want ik weet dat dat niet meer gaat veranderen, in het verleden had ik wel mijn twijfels of mijn exen wel echt op dezelfde golflengte zaten (en met reden, blijkt achteraf).

Ik vind trouwens dat veeeel meer mensen vertellen over hoe moeilijk het is om kinderen te hebben, dat fairytale gedoe is (in mijn omgeving toch) echt al lang verleden tijd. Sommigen gaan dan ook wel een beetje te ver in de zin van "jij weet niet wat moe zijn is, jij weet niet wat geen tijd hebben is want jij hebt geen kinderen" wat nu ook weer niet nodig is. Maar bon, dat is een andere discussie.

 

[Sylverscythe]

Ik vind trouwens dat veeeel meer mensen vertellen over hoe moeilijk het is om kinderen te hebben, dat fairytale gedoe is (in mijn omgeving toch) echt al lang verleden tijd. Sommigen gaan dan ook wel een beetje te ver in de zin van "jij weet niet wat moe zijn is, jij weet niet wat geen tijd hebben is want jij hebt geen kinderen" wat nu ook weer niet nodig is. Maar bon, dat is een andere discussie.

Ja, dat vind ik ook wel wat zever. Ik ben zo ooit eens na min of meer een nacht wakker te zijn gebleven een collega tegengekomen die een tweeling had. Wat smalltalk over hoe het ging, en ik zei dat ik wat moe was want niet had geslapen, meteen een antwoord dat hij met mij als kinderloze geen compassie kon hebben want ik wist niet wat vermoeidheid was. Ja ok, hij had tweelingen, maar het is niet dat hij aan slaapdeprivatie deed om te trainen voor de special forces ofzo

Algemeen vind ik het altijd onnodig wanneer mensen met kinderen de rekening maken van kinderlozen, of omgekeerd.

 

[Archaos]

Ik heb toch wel weet van een aantal mensen die spijt hebben van hun kinderen. Als je daar onderzoeken over opzoekt zie je toch dat er wel degelijk een klein, maar niet verwaarloosbaar, aantal ouders is (rond de 10%) die aangeven dat ze spijt hebben van hun beslissing. Dat is ook wel gewoon logisch vind ik. Je gooit je hele leven overhoop en kan niet meer terug naar het oude; dat er daar dan mensen bij zitten die het misschien onderschat hebben of de zaken anders in hun hoofd hadden is niet meer dan normaal. Dat wil ook niet zeggen dat dat slechte ouders zijn of dat die hun kinderen niet graag zien natuurlijk.

Het is ook gewoon een gigantisch taboe. Ik weet niet meer wie het was, maar zo'n BV gaf enige tijd geleden aan in een interview dat ze eigenlijk helemaal niet aan het genieten was van haar zwangerschap en daar kwamen toch vrij veel giftige reacties op. Stel je maar eens voor wat dat zou zijn wanneer je als ouder toegeeft dat je eigenlijk vooral wenst dat je de tijd kon terugdraaien.

Er zijn natuurlijk wel een aantal verschillen. Aangeven dat je 'niet geniet' van je zwangerschap moet zeker kunnen, en daar rust misschien inderdaad nog een zeker taboe op. Aangeven dat de eerste jaren ook niet altijd 'rozengeur en maneschijn' zijn, idem. Al denk ik dat vele zaken ondertussen wel bespreekbaar zijn.

Nu als ouder stellen dat je 'wenst dat je de tijd kon terugdraaien' is toch al een stuk gevaarlijker, zeker als je dat ook publiek doet. Je moet je dan toch ook vooral afvragen hoe dat kind zich daar bij gaat voelen.

Dat sommige ouders vanbinnen (of alleszins één van beiden) na een aantal jaar spijt heeft diep vanbinnen, dat kan ik me goed voorstellen. Ook omgekeerd zal dat het geval zijn bij ouders die de tegenovergestelde beslissing hebben gemaakt in hun 20-er en 30-er jaren, en daar als spijt van hebben als ze pakweg 45-50 jaar zijn.

 

[TNTim]

Als je u neerlegt bij de keuze van uw partner om niet voor kinderen te gaan terwijl er bij jou wel een grote kinderwens is dan ga je hier, denk ik, uiteindelijk spijt van krijgen.

Voor mij zou mijn leven zinloos aanvoelen zonder kinderen, waarom doe je het dan allemaal...

Spoiler: Persoonlijk verhaal

Voor ons was er geen discussie over ons eerste kind, maar wel over ons tweede.
We waren overeengekomen dat we er, als alles marcheerde, 2 wilden. Zij wou er 2 à 3, ik 1 à 2. -> 2.
En liefst kort op elkaar zodat ze hopelijk een goede band zouden hebben.
Na ons eerste kind vond ik dit zo'n drastische verandering dat ik wou stoppen bij één.
Mijn partner was daar absoluut niet mee akkoord en ze heeft toen haar wil doorgedrukt.
Achteraf gezien (6 jaar later) was dit de beste beslissing, want we zijn de eerste jaren doorgesparteld en ik zie mijn jongste doodgraag.
(Maar mocht er iets misgelopen zijn in de eerste 2 jaar dan weet ik niet of onze relatie dit had overleefd.)

Om maar te zeggen: uw wil doordrukken kan ook positief uitdraaien voor beide.

 

[Horse]

Sommigen gaan dan ook wel een beetje te ver in de zin van "jij weet niet wat moe zijn is, jij weet niet wat geen tijd hebben is want jij hebt geen kinderen" wat nu ook weer niet nodig is. Maar bon, dat is een andere discussie.

Als ze dat vertellen, dan zeg je doodleuk: "daar heb jij voor gekozen hé vriend"
Er is werkelijk niemand die 1 ouder verplicht heeft om kinderen te krijgen. Zelfs abortus is legaal in dit land, tot 12 weken na zwangerschap.

 

[RidderBauknecht]

Er zijn natuurlijk wel een aantal verschillen. Aangeven dat je 'niet geniet' van je zwangerschap moet zeker kunnen, en daar rust misschien inderdaad nog een zeker taboe op. Aangeven dat de eerste jaren ook niet altijd 'rozengeur en maneschijn' zijn, idem. Al denk ik dat vele zaken ondertussen wel bespreekbaar zijn.

Nu als ouder stellen dat je 'wenst dat je de tijd kon terugdraaien' is toch al een stuk gevaarlijker, zeker als je dat ook publiek doet. Je moet je dan toch ook vooral afvragen hoe dat kind zich daar bij gaat voelen.

Dat sommige ouders vanbinnen (of alleszins één van beiden) na een aantal jaar spijt heeft diep vanbinnen, dat kan ik me goed voorstellen. Ook omgekeerd zal dat het geval zijn bij ouders die de tegenovergestelde beslissing hebben gemaakt in hun 20-er en 30-er jaren, en daar als spijt van hebben als ze pakweg 45-50 jaar zijn.

Ja ik had het misschien raar verwoord. Ik vergelijk het aankaarten van moeilijkheden tijdens een zwangerschap bijvoorbeeld niet met echt spijt hebben, dat is uiteraard iets helemaal anders. En ik heb het ook niet over die mensen die zeggen 'ik zou het niet meer doen maar ik kan mijn kinderen niet meer missen dus spijt heb ik niet' want ja, dat kan je inderdaad misschien geen echte spijt noemen.

Ik heb het over mensen (ik ga daar niet over in detail treden) die echt sec zeggen dat ze spijt hebben van hun beslissing om kinderen te maken. Die gaan dat inderdaad niet over de daken schreeuwen of tegen hun kinderen zeggen (want ook al heb je spijt: je ziet die kinderen natuurlijk nog altijd graag) maar ze bestaan wel, en er zijn er denk ik meer dan sommigen misschien zouden denken.

 

[Mulan]

Als ze dat vertellen, dan zeg je doodleuk: "daar heb jij voor gekozen hé vriend"
Er is werkelijk niemand die 1 ouder verplicht heeft om kinderen te krijgen. Zelfs abortus is legaal in dit land, tot 12 weken na zwangerschap.

Dat vind ik dan weer belachelijk.
1. Niemand weet precies waarvoor hij kiest als het op kinderen aankomt
2. Ik wil de mensen geen eten geven die het na die wettelijke periode te weten komen
3. Ik ken meerdere mensen die pas na 6 maand te horen kregen dat ze een kind met een beperking gingen krijgen omdat die dan pas zichtbaar was. 1 iemand koos ervoor de zwangerschap te beëindigen, 1 iemand om de natuur zijn gang te laten gaan en heeft haar zoontje maar enkele uren weten leven, 1 iemand een week voor de bevalling en heeft een normaal begaafd, fysiek beperkt (rolstoelgebonden, incontinent, meerdere zware operaties) kind. Maar hey, gelukkig had ze er zelf voor gekozen dus ze mag niet klagen!

Tuurlijk mogen mensen klagen. Zowel de kinderloze als diegene met kinderen. Gebrek aan empathie vind je overal.

 

[Tha_nOn]

Als ze dat vertellen, dan zeg je doodleuk: "daar heb jij voor gekozen hé vriend"
Er is werkelijk niemand die 1 ouder verplicht heeft om kinderen te krijgen. Zelfs abortus is legaal in dit land, tot 12 weken na zwangerschap.

kleine aanpassing nodig, na zwangerschap noemen ze dat anders (en is dat niet legaal)