Kiezen voor kinderen of niet

[Sylverscythe]

Ik heb het over mensen (ik ga daar niet over in detail treden) die echt sec zeggen dat ze spijt hebben van hun beslissing om kinderen te maken. Die gaan dat inderdaad niet over de daken schreeuwen of tegen hun kinderen zeggen (want ook al heb je spijt: je ziet die kinderen natuurlijk nog altijd graag) maar ze bestaan wel, en er zijn er denk ik meer dan sommigen misschien zouden denken.

Ik ken wel een gezin waar een zoon van jongsaf een probleemgeval was. Niet willen studeren, slechte vrienden, drugs. De politie heeft hem als snotaap een paar keer thuis komen afzetten, en dat is eigenlijk nooit beter geworden. Zwaardere drugsverslaving, overal (ook bij ouders) geld geleend dat nooit werd terugbetaald, geld gestolen van een werkgever, zichzelf zat onder een vrachtwagen gereden, aan de beterhand gewoon opnieuw begonnen, ... Het zou me niet verwonderen dat die ouders spijt hadden van hun beslissing. Het is ook een beetje een waarschuwing over hoe het niet enkel "goed opvoeden" is en de kous is af, want een andere zoon volgt perfect een modeltraject.

 

[Wilcao]

Als ze dat vertellen, dan zeg je doodleuk: "daar heb jij voor gekozen hé vriend"
Er is werkelijk niemand die 1 ouder verplicht heeft om kinderen te krijgen. Zelfs abortus is legaal in dit land, tot 12 weken na zwangerschap.

Ik ben het helemaal eens dat het argument "gij hebt geen kinderen" totaal overbodig is, maar zo zwart-wit is het ook weer niet zoals gij het vertelt. Het kan best zijn dat mensen het ouderschap onderschatten, een huilbaby hebben, onverwacht zwanger zijn en het niet weten, onverwacht zwanger zijn en één van de 2 wilt geen abortus, scheiding (waardoor het zwaarder is), etc. Wegzetten van "ge hebt er zelf voor gekozen" is eigenlijk hetzelfde neon-argument als "gij hebt geen kinderen".

 

[Tha_nOn]

Voor de rest kan ik alleen maar bijtreden wat er al veelvuldig is gezegd: het is zwaar, zelfs met gezonde "flinke" kindjes, maar je krijgt er ook heel veel voor terug. Ik wou altijd al kinderen maar zonder dat daar veel redenatie achter zat. Het is ook niet alsof ik dat ergens voelde maar het was gewoon een logische stap voor mij. En ik zou nu een nieuwe zwangerschap niet direct zien zitten, een nieuw kindje zou ik er nog wel net kunnen bijnemen :v. maar bon, ik ben dus wel blij met mijn kindjes en ik zou het zo opnieuw doen (x jaar geleden dan).
Ik ken zelf eigenlijk geen mensen die niet gelukkig zijn met hun kind, wel een aantal die het bij 1 houden omwille van impact zwangerschap, of impact op het leven, etc. Persoonlijk vond ik alles allemaal ook veel makkelijker en behapbaarder met 1 kind. Ook is het veel makkelijker om nog wat me-time te krijgen daar. Maar twee voelde meer compleet aan voor mij. Nu ze ouder worden begint alles ook weer vlotter te lopen. De oudste ligt al eens te lezen in de zetel terwijl de jongste hopen papieren kapot knipt. wat een rust :v


Ik denk dat zoiets een uitgebreide conversatie nodig heeft en het kan een breekpunt zijn. Maar bij beslissen over kinderen is het ook wel belangrijk om in het oog te houden dat kinderen geen baby's of geen peuters blijven. Ik denk niet dat kinderen krijgen per se de juiste beslissing is maar ik denk dat mensen vaak de verkeerde dingen vergelijken. Uw huidige leven tov. een leven met baby's, is niet de juiste vergelijking.


(en moe zijn na 1 nacht slecht slapen is niet hetzelfde als baby's in uw huis die maanden aan een stuk 3-4 keer snachts wakker worden :v, net zoals dat een heel andere moeheid is dan ijzertekort)

 

[RidderBauknecht]

Ik ken wel een gezin waar een zoon van jongsaf een probleemgeval was. Niet willen studeren, slechte vrienden, drugs. De politie heeft hem als snotaap een paar keer thuis komen afzetten, en dat is eigenlijk nooit beter geworden. Zwaardere drugsverslaving, overal (ook bij ouders) geld geleend dat nooit werd terugbetaald, geld gestolen van een werkgever, zichzelf zat onder een vrachtwagen gereden, aan de beterhand gewoon opnieuw begonnen, ... Het zou me niet verwonderen dat die ouders spijt hadden van hun beslissing. Het is ook een beetje een waarschuwing over hoe het niet enkel "goed opvoeden" is en de kous is af, want een andere zoon volgt perfect een modeltraject.

Ja, dat is het hem net. Die modeltrajecten zijn voor de meeste mensen vast en zeker wel enig, maar lang niet iedereen komt in zo'n traject terecht, en het is (zoals je heel terecht aankaart) ook lang niet zo simpel als 'slechte opvoeding'. Je kan ook gewoon pech hebben met je kind, en dan sta je daar wel mooi.

Wat dan ook niet helpt is het feit dat er nogal snel vanuit 'de omgeving' kritiek komt dat ze maar x of y moeten doen qua opvoeding of inderdaad commentaren als 'je hebt er zelf voor gekozen' dus zo'n mensen voelen zich al snel vrij alleen/radeloos. En als je bijvoorbeeld een heel lastig kind hebt en je slaapt al jaren slecht dan ga je vanzelf minder sociaal zijn en zo valt er een deel van je vangnet weg, wat er dan weer voor zorgt dat je nog meer op je gezin (waar je dus op dat moment misschien niet altijd bij wilt zijn) bent aangewezen, en zo gaat dat maar verder. Zulke zaken (kinderen die niet het modeltraject volgen) kunnen ook relaties die voordien quasi perfect waren helemaal stukmaken, bijvoorbeeld.

En dan heb ik het nog niet eens over kinderen met waarneembare stoornissen: dan krijg je nog wel wat sympathie van je omgeving en kan je vaak terecht bij instanties die je kunnen helpen. Je hebt ook gewoon kinderen waar niets 'waarneembaar' mis mee is maar die toch op hun vier jaar nog steeds niet doorslapen en heelder dagen lopen huilen, kinderen die inderdaad al vroeg een probleemgeval worden en later in de (lichte) criminaliteit belanden, ... Dan wordt er heel vaak gekeken naar de ouders en de opvoeding, en hoewel dat zeker heel vaak meespeelt is dat dus niet altijd het geval.

Enfin, in't kort: je zit, of je het nu wilt of niet, minstens 18 jaar met een mens waar je voor verantwoordelijk bent. Als dan vrij snel blijkt dat het helemaal niet was wat je had gehoopt of verwacht en je beseft dat je het nog meer dan tien jaar gaat moeten uitzitten kan je wel vrij vlug spijt krijgen denk ik.

 

[MisterV]

Het is ook een beetje een waarschuwing over hoe het niet enkel "goed opvoeden" is en de kous is af, want een andere zoon volgt perfect een modeltraject.

Mensen overschatten ook de invloed van opvoeding. Het speelt zeker een rol, soms een grote rol. Maar als een kind aanpapt met de verkeerde vrienden en op het slechte pad geraakt of één of andere persoonlijkheidsstoornis heeft, daar heb je als ouder soms amper invloed op.

Persoonlijk vond ik alles allemaal ook veel makkelijker en behapbaarder met 1 kind.

De overstap van 1 naar 2 is voor veel mensen idd veel lastiger dan het eerste kind, hier was dat niet anders.

dan krijg je nog wel wat sympathie van je omgeving en kan je vaak terecht bij instanties die je kunnen helpen

Dat is nu net het triestige aan de zorg in ons land (en dit speelt al véél langer dan de recente zorgcrisis): Ouders met een kind dat zorg nodig heeft worden aan hun lot overgelaten. Er zijn te weinig plaatsen, er is te weinig geld. Op het einde van de rit is het van "trek uw plan". En het wordt er allesbehalve beter op. Je mag dan hopen dat je een netwerk hebt waarop je kan terugvallen.

 

[Sylverscythe]

De overstap van 1 naar 2 is voor veel mensen idd veel lastiger dan het eerste kind, hier was dat niet anders.

Dat is ook de reden dat het hier waarschijnlijk bij 1 gaat blijven. Ik heb buiten een tante niemand, en de familie van mijn vrouw woont niet in dit land. We hebben wel heel wat vrienden, maar ik vrees dat we gewoon in de problemen gaan komen met twee kinderen om dat te bolwerken tenzij iemand zijn job opgeeft.

 

[Tha_nOn]

De overstap van 1 naar 2 is voor veel mensen idd veel lastiger dan het eerste kind, hier was dat niet anders.

Voor mij was dat nochtans niet zo, ik vond van 1 naar 2 veel makkelijker dan van 0 naar 1. Dat was echt een schok. Maar het is natuurlijk wél net iets makkelijker om met/rond 1 kind te plannen dan rond 2.

 

[nestorius]

Dat speelt hier ook wel, en ik denk dat dit samenloopt met de moderne trend (in onze regio) om redelijk laat aan kinderen te beginnen. Pas op, biologisch is dat niet optimaal, zie ook de problemen rond vruchtbaarheid. Maar op "levensvlak" heb je wel jaren vrijheid en geld gehad, wat volgens mij toch een pak minder frustraties oplevert dan pakweg de generatie van onze ouders of grootouders die begin 20 misschien al aan hun 2de of 3de kind zaten en moesten uitkijken naar hun pensioenleeftijd om enige jeugddromen waar te maken.

Ik heb zeker niet zwaar geleefd naar enige standaard, maar ik heb wel veel kunnen doen dat ik wilde doen, dus ik heb er nu ook geen probleem mee om veel thuis te zijn om het mijn dochter makkelijk te maken.

Als er nu eens iets is waar ik spijt van heb is dat ik eigenlijk vroeger te veel "geleefd" heb en naar mijn gevoel te laat aan kinderen begonnen ben. Als ik zie met wat ik vroeger eigenlijk content was en wat een ongelofelijke BS dat was dan denk ik altijd smalend terug aan mensen die zeiden dat je er moet van profiteren.

Ik ken wel een gezin waar een zoon van jongsaf een probleemgeval was. Niet willen studeren, slechte vrienden, drugs. De politie heeft hem als snotaap een paar keer thuis komen afzetten, en dat is eigenlijk nooit beter geworden. Zwaardere drugsverslaving, overal (ook bij ouders) geld geleend dat nooit werd terugbetaald, geld gestolen van een werkgever, zichzelf zat onder een vrachtwagen gereden, aan de beterhand gewoon opnieuw begonnen, ... Het zou me niet verwonderen dat die ouders spijt hadden van hun beslissing. Het is ook een beetje een waarschuwing over hoe het niet enkel "goed opvoeden" is en de kous is af, want een andere zoon volgt perfect een modeltraject.

Ik geloof dat mensen alles met kinderen teveel overdenken. We moeten leren dat we niet over alles controle hebben en dat het niet altijd de schuld is van de ouders als het misloopt met een kind. We geloven nog altijd veel te veel dat we alles in de hand hebben.

 

[Oldskooler]

Niet.
Nooit ook echt met de vraag bezig geweest. Dus dan is het ook gewoon niet.

Je dacht wel eens, wat als ik later oud word, wie gaat voor me zorgen? Ga je daar eenzaam zitten wegkwijnen?
Uiteindelijk mag je zo ook niet denken.
Die kleine kan ver verhuizen, zelf zwaar ziek worden (wie zorgt er dan later voor), al veel ruzies zien ontstaan tussen kind en ouder, ...

Hoe ouder je wordt, hoe meer die gedachte net naar de achtergrond verschuift, en je omgekeerd gaat denken.
Idealen die ze u voorhouden blijken uiteindelijk helemaal geen idealen te zijn. Maar frustraties, en sleur en stress en...

Vervelen hoef je je echt niet te doen.
Er is genoeg te doen als je de 1001 activiteitengroepen volgt.
Messenger staat continue te pinken met daarin de vraag: kom je niet mee op trip x?
Steevast moet ik reizen afslaan omdat het me anders te veel wordt.
Ik heb gewoon tijd tekort, en ik ben blij dat elke vrije dag gewoon van mij is.
(Ik krijg zoveel impulsen dat ik blij ben dat ik me soms compleet kan afzonderen voor een hele tijd, om dan gewoon niet veel te doen. )

Ik ken genoeg kinderlozen van al 60 jaar en meer die genoten hebben van het leven en het nog steeds doen.

--
En hoeveel ik er al niet heb horen zeggen, maar goed dat zijn anekdotes:
"moest ik opnieuw kunnen beginnen, ik zou het niet doen. Uw eigen leven passeert, en je hebt zoveel zorgen."

Ik kom ook steevast alleenstaande ouders tegen.
En het is niet meer van: "joepie ik heb dat weekend de kinderen. "
Nee het is van: "oh nee, ik kan dan niet meekomen, ik heb dat weekend de kinderen."

Ook nen toffe.
Heeft 3 jonge kinderen. Contact werd verbroken, door het gestook van de ouders. The usual.
Maar eentje heeft zelf contact gezocht en wou hem vaker zien.
Vraagt er iemand aan hem: "zou je die dan terug bij u in huis willen hebben?"
Antwoord: "nee, te hard gesteld op zijn vrijheid."

Begon er dan niet aan he.

Maar door zulke anekdotes zie je dat het alternatief dus helemaal niet slecht is.

--
En plus ja. Geweldig ziet het er gewoon niet meer uit voor de planeet.
Objectieve feiten genoeg die een minder rooskleurig beeld schetsen.
Het zal van technologie afhangen.
Maar dat blijft een complete gok. Voor hetzelfde komt er geen oplossing, is het te laat, is het te kleinschalig.
Kom, we hebben het over een hele planeetbol rechttrekken.

 

[Sylverscythe]

Als er nu eens iets is waar ik spijt van heb is dat ik eigenlijk vroeger te veel "geleefd" heb en naar mijn gevoel te laat aan kinderen begonnen ben. Als ik zie met wat ik vroeger eigenlijk content was en wat een ongelofelijke BS dat was dan denk ik altijd smalend terug aan mensen die zeiden dat je er moet van profiteren.

Gohja, alles heeft zijn tijd zeker. En nu kunnen we al die fases weer zien als "ervaren" buitenstaander bij onze kinderen.

 

[Horse]

kleine aanpassing nodig, na zwangerschap noemen ze dat anders (en is dat niet legaal)

haha, inderdaad

 

[Aprella]

Voor mij zou mijn leven zinloos aanvoelen zonder kinderen, waarom doe je het dan allemaal...

Ik kom zulke uitspraken regelmatig tegen in discussie over kinderen of geen kinderen en ik begrijp dit eigenlijk niet zo goed... Waarom geven kinderen zin aan het leven? En waarom zou er geen zin zijn zonder kinderen?

Ik begrijp heel goed dat mensen kinderen willen maar als de zin van uw leven laten afhangen van iemand anders (partner, kinderen) vind ik toch wel vreemd en lijkt mij een recept voor ongelukkig te zijn. Je kinderwens kan stranden door onvruchtbaarheid en complicaties, je kinderen kunnen ziek worden/ongeluk krijgen....

Ik snap ook niet echt goed waarom er een zin om zijn in het leven (maar dit is misschien een beetje te filosofisch).

 

[Tonerider]

Vind ik toch ook een rare stelling? Waarom doe je het dan allemaal? Eugh, omdat mijn ouders sex hebben gehad en ik hier nu als gevolg van hun gefoefel rondloop en er probeer het beste van te maken. Geen idee waarom mijn bestaan automatisch ook weer tot nieuw leven moet leiden.

 

[Avondland]

Hij maakt die stelling toch zeer duidelijk met "voor mij", hij maakt die niet op voor een ander. De zin van het leven is ook subjectief. Door de manier waarop ons brein werkt bekleden we de wereld met betekenislagen en hetzelfde geldt ook voor onze handelingen in die wereld. Iedereen geeft zin aan het leven, maar de miserie begint wanneer de andere zijn zin begint op te dringen aan jou.

 

[Sylverscythe]

Ik kom zulke uitspraken regelmatig tegen in discussie over kinderen of geen kinderen en ik begrijp dit eigenlijk niet zo goed... Waarom geven kinderen zin aan het leven? En waarom zou er geen zin zijn zonder kinderen?

Ik begrijp heel goed dat mensen kinderen willen maar als de zin van uw leven laten afhangen van iemand anders (partner, kinderen) vind ik toch wel vreemd en lijkt mij een recept voor ongelukkig te zijn. Je kinderwens kan stranden door onvruchtbaarheid en complicaties, je kinderen kunnen ziek worden/ongeluk krijgen....

Ik snap ook niet echt goed waarom er een zin om zijn in het leven (maar dit is misschien een beetje te filosofisch).

Vind ik toch ook een rare stelling? Waarom doe je het dan allemaal? Eugh, omdat mijn ouders sex hebben gehad en ik hier nu als gevolg van hun gefoefel rondloop en er probeer het beste van te maken. Geen idee waarom mijn bestaan automatisch ook weer tot nieuw leven moet leiden.

Ik denk dat enerzijds mensen graag het gevoel hebben dat er iets van hen overblijft na hun dood. Een kind zorgt daar (als er geen drama gebeurt) voor, je kan je normen en waarden en denkkader proberen door te geven. En misschien ben je er nog wanneer zij dat ook doen. Ik vind dat nu eigenlijk vrij vanzelfsprekend, dat zoiets een zekere zin geeft aan het leven.

Het is anderzijds ook gewoon een biologisch feit dat kinderen nodig zijn voor de soort om verder te blijven bestaan.

En het is seks, ffs.

 

[Horse]

Goh ja, hoeveel kinderen sterven er niet terwijl de ouders nog leven? Je kan het ofwel zeer negatief bekijken ofwel zeer positief. Ik ben vooral blij dat er zoveel kinderen zijn zodat ik later nog een deftig pensioen zal hebben. Zaak is nu van het huis af te betalen zodat dat gedeelte toch al in orde is. Zonder kinderen ben ik toch voor zeer veel kindjes de plezante nonkel en daar heb ik mijn plezier aan. Maar er is een immens verschil tussen een paar uur aandacht geven aan een kind en fulltime

 

[Tonerider]

Ik denk dat enerzijds mensen graag het gevoel hebben dat er iets van hen overblijft na hun dood. Een kind zorgt daar (als er geen drama gebeurt) voor, je kan je normen en waarden en denkkader proberen door te geven. En misschien ben je er nog wanneer zij dat ook doen. Ik vind dat nu eigenlijk vrij vanzelfsprekend, dat zoiets een zekere zin geeft aan het leven.

Het is anderzijds ook gewoon een biologisch feit dat kinderen nodig zijn voor de soort om verder te blijven bestaan.

En het is seks, ffs.

Sex of seks, niet mierenneuken he.

Dat gevoel begrijp ik wel, maar het is ook niet meer dan dat. Uw genen zijn na x-aantal generaties (dacht 9) al zo gemengd met die van anderen dat er niet veel van u overblijft. Same met uw normen en waarden. Dat kan al hopeloos zijn om het over te dragen op uw kind, laat staan op meerdere generaties. Dan is het even zinvol om te geloven in leven na dood.
Maar ik begrijp hun standpunt wel, het was eerder andersom dat zij zeggen als ge geen kinderen hebt welke zin heeft je leven dan. Daarvoor zijn we hier toch? Ik ga daar niet mee akkoord. Ik ben hier toevallig, wat er na mijn dood gebeurt weet ik niet en dus is dat voor mij ook niet zinvol om nieuw leven te creëren. Dan is gewoon genieten van het leven voor mij zinvoller dan ruwweg 20 jaar van mijn leven te investeren in een kind opvoeden.

Ik begrijp dat dit voor anderen anders is, maar een kind hebben is objectief gezien niet zinvoller dan er geen hebben. Subjectief kan dit anders zijn.

 

[TNTim]

Ik kom zulke uitspraken regelmatig tegen in discussie over kinderen of geen kinderen en ik begrijp dit eigenlijk niet zo goed... Waarom geven kinderen zin aan het leven? En waarom zou er geen zin zijn zonder kinderen?

Ik denk dat enerzijds mensen graag het gevoel hebben dat er iets van hen overblijft na hun dood. Een kind zorgt daar (als er geen drama gebeurt) voor, je kan je normen en waarden en denkkader proberen door te geven. En misschien ben je er nog wanneer zij dat ook doen. Ik vind dat nu eigenlijk vrij vanzelfsprekend, dat zoiets een zekere zin geeft aan het leven.

Dit.

Het geeft een compleet andere dimensie aan uw leven als je kinderen hebt.
Een paar mini-me's met 50% jouw genen die deels lege vaten zijn en jou als voorbeeld nemen.

Het zoveelste terrasje/restaurantbezoek/vakantie/... is zeker ook plezierig hé, maar compleet gelukkig zou ik daar niet van worden.

Je kinderwens kan stranden door onvruchtbaarheid en complicaties

Backup hier was adopteren en als dat geen optie was pleegouder worden.
(Laatste staat hier nog steeds op de planning als mijn kinderen ouder zijn én mijn partner er op dat moment nog in mee wil.)

Vind ik toch ook een rare stelling? Waarom doe je het dan allemaal?

Ik bedoelde het enger: waarom elke dag gaan werken/huis afbetalen/sparen/... als je toch niemand als voorbeeld bent én materiële zaken toch aan niemand zal nalaten.

 

[TNTim]

Ik begrijp dat dit voor anderen anders is, maar een kind hebben is objectief gezien niet zinvoller dan er geen hebben. Subjectief kan dit anders zijn.

Ieder zijn/haar keuze om al dan niet kinderen te hebben, ieder doet ook wat hij/zij wil.

Ik persoonlijk denk wel dat het leven van iemand met kinderen voller is.
Vader/moeder worden is iets compleet anders dat met niets te vergelijken valt.

Dat we als maatschappij mensen mét kinderen geld toestoppen en meer steunen, versta ik ook.
Zonder kinderen is er binnen x-aantal jaar geen werkbaar land meer.

 

[Tonerider]

Ik bedoelde het enger: waarom elke dag gaan werken/huis afbetalen/sparen/... als je toch niemand als voorbeeld bent én materiële zaken toch aan niemand zal nalaten.

Voor jezelf, zodat jezelf een goed leven hebt? Wat voor nut heeft het dat jij voor de volgende leeft en je kind dan weer voor haar/zijn kind werkt etc.? Das toch hetzelfde? Dan kan nooit iemand genieten van zijn eigen leven, want je bent steeds bezig voor de volgende?