Ik heb geen kinderwens, nooit gehad ook. Even getwijfeld toen ik begin de 30 was, met het idee van "oei, 'k ga wel moeten beslissen nu." Er was echter geen enthousiaste ja, niet bij mij noch bij mijn partner. En achteraf gezien was dat een goeie keuze. Ik ben ook heel snel overprikkeld en werk bvb maar part time omdat ik kapotmoe thuiskom na een volledige dag werken (genre in slaap vallen om 19u 's avonds). Een kind kan daar gewoon niet bij, dat zou voor niemand tof zijn (in de eerste plaats niet voor dat kind).
Die zinloosheid zonder kinderen heb ik ook nooit gesnapt. Iemand zei "het zoveelste terrasje/restaurantbezoek/familie is zeker ook plezier, maar gelukkig zou ik daar niet van worden." Ik denk dat dat ook een groot verschil is met hoe ik het ervaar. Ik doe helemaal nooit restaurantbezoek en terrasjes zijn ook niet mijn lust en mijn leven. Ik heb gewoon al genoeg gedoe met mezelf?
Ik ben al jaren bezig met een stabiele situatie voor mezelf te creëeren, met vallen en opstaan, mijn leven is constant een werf, precies. Ik kan me wel voorstellen dat je als je op je 18de afstudeert, op je 22/23ste afstudeert in het hoger onderwijs en daarna huisje-boompje-beestje doet, je je tegen je 30ste gaat vervelen of zo, alle mijlpalen bereikt en alle leuke dingen al gedaan.
Ik ben afgestudeerd op mijn 25ste, hoger onderwijs op mijn 29ste en dan nog een aantal therapietrajecten gevolgd tussendoor om nu uiteindelijk part time te werken. Gooi daartussen nog een paar verliefdheden, verhuizingen, familiegedoe en nog wat werkdingetjes en ik heb het gewoon al druk genoeg gehad met mezelf te managen, laat staan dat ik ineens verantwoordelijk ben voor een heel ander klein mensje.
Dat ik later oud en triest en eenzaam word... Voor hetzelfde geld loop ik morgen onder een bus, met zo'n dingen hou ik mij niet mee bezig. Of misschien woon ik wel alleen op mijn 73ste en struikel ik over de kat, prima dood wat mij betreft.
Ik heb jaren een verstandelijk gehandicapt kindje vervoerd naar school, was ten eerste de leukste job die ik ooit heb uitgevoerd en ten tweede het liefste en gelukkigste kind dat ik in mijn leven ben tegengekomen. Eens je daar dicht bij staat is dat echt hemels.
Volgens mij sowieso veel zaliger dan het standaard kind dat alle dagen zaagt en roept en tiert tot je er zot van wordt. Ik heb die om te beginnen misschien 3 keer zien wenen op 2 jaar tijd. Dat kind weet niet wat het is om ongelukkig te zijn.
Ik moet er ook geen tekening bij maken dat je in dit land veel steun krijgt (financieel gezien dan) - als ik erover nadenk misschien nog liever een verstandelijk gehandicapt kind dan een normaal kind, whatever dat laatste betekent
Hier is al een paar keer op gereageerd, maar ook nog eens mijn bijdrage.
Ik heb mijn hele jeugd lang naast een gezin gewoond met een zwaar verstandelijk gehandicapt kind. Zo zwaar dat het kind niet eens wist wat het was om gelukkig te zijn. Allez, kind, ondertussen was dat een volwassen man. Maar wel een met het ontwikkelingsniveau van een jonge peuter. Nachtenlang bonkte hij met zijn hoofd tegen de verwarming, ze moesten die 's nachts vastbinden in bed om te voorkomen dat hij zichzelf pijn deed. Hij schreeuwde en tierde zijn keel schor.
Mijn papa heeft die ook eens moeten voeren naar de instelling. Nooit meer, zei hij, dat was gewoon gevaarlijk. Die man brak bijna de auto af, sleuren aan de zetels vooraan (en dat met de sterkte van een volwassen man hé), zichzelf rond smijten,...
Ik wil maar zeggen, dat was niet de gelukkigste mens ooit hoor. En zo hemels was dat allemaal niet.
.
.
