Kiezen voor kinderen of niet

[Karton]

Alvast bedankt aan iedereen voor de comments, het is goed om wat verschillende inzichten te lezen.

Waarom zullen ze juist afzien? Of waarom meer dan bv. kinderen van 10-20 jaar geleden?

Ik volg / geloof ook dezelfde existentialistische filosofie van @Tonerider. Kinderen nu hebben een grotere materiële welvaart dan vroeger, daar niet van. Moesten ik en mijn vriendin kinderen hebben gaan die fysiek ook niets tekort komen. Maar ik geloof wel dat iedereen in zijn/haar leven te maken krijgt met lijden en dat de impact van lijden op je leven veel groter is dan geluk. Aangezien je leeft heb je een instinct om te blijven leven, het moet al heel erg zijn om zelfmoord te plegen. Maar sterven is niet hetzelfde als nooit bestaan hebben. Als je nooit hebt bestaan heb je ook nooit te maken met lijden. Ook nooit met plezier, maar zoals hiervoor gezegd weegt in mijn ogen lijden zwaarder door dan geluk. Dat ligt wat in dezelfde lijn van de boeddhisten die proberen te ontsnappen aan de cirkel van reïncarnatie. Als je dan nog weet dat een kind er nooit zelf voor kan kiezen om geboren te worden maar door anderen (ouders) in de wereld wordt "geworpen" omdat de ouders dat willen, en dat het kind ondanks alle mogelijke ondersteuning van zijn/haar ouders toch sowieso te maken zal krijgen met pijn en lijden, en dat dat lijden waarschijnlijk zwaarder zal doorwegen dan plezier, dan is het eigenlijk niet ethisch om kinderen te krijgen. Maar zoals @Tin_Cricket ook al zei is dat het rationele denken. Ondanks alle rationele redenen om geen kinderen te krijgen wil ik gevoelsmatig wel nog steeds kinderen. Ik geraak daar niet uit.

Maar langs de andere kant: als er niet voldoende zingeving is in uw leven zodat de oplossing een kind is, dan is dat gevaarlijk hé.
Misschien is de oorzaak dan niet het ontbreken van een kind... (een beetje zoals uw relatie proberen redden met een kind).

Maar wat dan wel? Vroeger was er nog religie als zingeving maar dat lukt mij ook niet (meer). Filosofie als zingeving kan maar dat moet dan actief onderhouden worden aangezien het momenteel ingaat tegen de sterke emotionele wil om kinderen te krijgen. De kans is klein dat mij dat lukt. Vrijwilligerswerk of het verzorgen van mijn dieren, familie en vrienden is ook belangrijk. Maar dat is voor mij waarschijnlijk niet voldoende. En zaken als rondreizen, verhuizen of carrière maken zijn op vlak van zingeving al helemaal niet belangrijk. Mijn persoonlijke visie mbt zingeving is gelinkt aan hetgeen ik hierboven heb gezet. Aangezien niemand ervoor heeft gekozen om te bestaan, iedereen op de wereld "geworpen" is en iedereen te maken krijgt met lijden is het een zinvolle tijdsbesteding om elkaar te helpen. Dat gaat dan over mensen maar evengoed over dieren, die hebben er ook niet voor gekozen om te bestaan. Nochtans ben ik geen vegetariër, al zou ik dat wel moeten zijn om logisch consistent te zijn. Maar gegeven dat niemand ervoor heeft gekozen om te bestaan is het verminderen van lijden een basis uitgangspunt dat ik in mijn leven probeer toe te passen. Echter opnieuw komen we dan op het punt van @Tin_Cricket en de tegenstelling tussen het rationele en het emotionele. Ik kan me niet uit de kinderwens uitredeneren.

 

[Koonut]

Hier nooit een grote wens gehad. Te weinig familie/omgeving als steun. Mijn vrouw en +-70% van haar vriendengroep geen interesse. Allen degelijk opgeleid en vaste relaties. 30+.

Zelf heel even sterk over nagedacht, maar tot simple besef gekomen dat ik er nooit echt een verlangen naar heb. Ik functioneer sowieso al niet echt super met verplichtingen. En het leven heeft er al genoeg.

Had mijn vrouw gewild had ik waarschijnlijk wel geplooid, want een vrouw met een kinderwens is wel iets dat ik puur biologisch(?) gewoon erg mooi vind.

Hoe jij je verhaal hier brengt, denk ik dat je uiteindelijk wel weet wat je moet doen.. sterkte alvast. Op zijn minst kan elk wel met een konijn vertrekken.

gaat 3 keer per jaar op reis

Fuck, ik ken zelfs geen enkel "gemiddelde" Belg?

 

[Vrouwtje Theelepel]

Het heeft bij mij heel lang geduurd eer ik eruit was als ik kinderen wou of niet. Heel lang was het leven super plezant en gemakkelijk met zijn tweetjes maar uiteindelijk kwam die kriebel er toch.
Nu ben ik super blij met mijn keuze maar met momenten is het heel al pittig geweest (als mama zijnde maar ook als partner zijnde). Ik denk dat wanneer je niet 100% achter je keuze staat voor een kind die 'opofferingen' zwaarder kunnen vallen of misschien moeilijker te relativeren zijn.

Je moet nadenken als je een leven met haar wil zonder kinderen of niet. Wanneer je voor haar kiest moet je je kinderwens kunnen opbergen of loslaten anders ga je haar misschien binnen x aantal jaren verwijten dat je geen papa bent geworden.

Nu ben je nog jong genoeg om met iemand anders wel het gezin te starten waarvan je droomt.

Het is geen gemakkelijke keuze maar hoe langer je wacht hoe moeilijker het wordt.

 

[Avondland]

Ik heb nooit een uitgesproken mening gehad over wel of geen kinderen te hebben. Mocht mijn vrouw geen kinderen willen of mocht het niet lukken om zwanger te geraken, had ik daar vrede mee genomen. Nu ben ik wel vader van een prachtig dochtertje van 3 jaar die mijn hart doet smelten zodra ze "papa" zegt en die rol neem ik dan ook met veel plezier en verantwoordelijkheid op. Mijn hart stroomde vol liefde zodra ik wist dan mijn vrouw zwanger was, dat was een instinctieve reactie.

Mijn hart breekt soms wel als ik lees dat sommige ouders worstelen met het feit dat ze kinderen hebben gekregen en dat ze die, achteraf bekeken, eigenlijk liever niet hadden gekregen.

Het verandert wel alles en je moet best wel wat opofferen, maar dat laatste doe je eigenlijk al van zodra je een relatie krijgt. Die opoffering doe je met liefde, maar die liefde moet er uiteraard wel zijn.

 

[nestorius]

Eigenlijk is het simpel: het is een keuze die enkel ieder voor zichzelf kan maken.

 

[Avondland]

Eigenlijk is het simpel: het is een keuze die enkel ieder voor zichzelf kan maken.

Het is net de keuze waar zowat iedereen een uitgesproken mening over heeft die ze zelf als objectieve waarheid beschouwen. En zodra je aan kinderen begint, word je bedolven met goede tips die goedbedoeld zijn maar die op den duur rete-irritant zijn. Omdat elk kind anders is. En iedereen doet maar wat. En dat is oké.

 

[Horse]

Zolang je jezelf niet wijsmaakt dat kinderen de pracht en de praal zijn (een beetje zoals Social media posts) ben je goed bezig en kan je de juiste beslissing maken.

Ik vind het oprecht spijtig dat de negatieve gevolgen van kinderen enorm verzwegen worden. Ok hier, maar dit is een anoniem forum. Weinig moeders zullen in uw gezicht over de slechte ervaringen beginnen, neen je hoort enkel het toffe van ‘ons Vickytje’

En daar mispakken vele koppels zich aan. Weinig slaap, ziekte, financiële problemen en voor je het beseft ben je ongelukkig als je kind 5j is geworden.

Je moet er wat geluk mee hebben zeg maar. Voor hetzelfde geld is het een drugverslaafde loser die op zijn 15e het thuis afstapt. Als je nu denkt: neen dat gaat bij ons nooit gebeuren, dan ben je naïef.

 

[Aprella]

Ik zat in een gelijkaardige situatie als jij met mijn partner, maar wij waren nog veel jonger.

Ik heb mijn echtgenoot leren kennen toen in 16 was. Ik heb hem altijd gezegd dat ik (waarschijnlijk) geen kinderen wilde terwijl hij dit wel wilde. Ik was er ook heel duidelijk over dat ik niet verwachtte dat hij zijn kinderwens voor mij zou opbergen.
16 jaar laten zijn we getrouwd en wij hebben geen kinderen en mijn echtgenoot wilt ook geen kinderen meer. Door de jaren heen heb ik hem af en toe gevraagd of hij zeker was dat hij geen kinderen wilde... En hoe oude dat hij werd, hoe zekerder dat hij was van niet. Hij zei dat ik zijn grote liefde ben en zijn kinderwens (die is afgestorven) daar niet tegen op kon. Ik kan geloven dat voor sommige mensen die kinderwens niet zo makkelijk slijt.

Heel af en toe heb ik er wel eens over nagedacht. Zeker toen een goede vriendin kinderen kreeg. Soms denk ik dat een kind leuk is. Dan stel ik mij voor hoe ik dingen kan delen met dat kind. Alle potentiële leuke momenten. Maar daarvoor moet je ook de minder leuke dingen bij nemen zoals zwangerschap en gebrek aan slaap, jaren geen echte rust meer tenzij je een babysitter hebt.... Nee. Ik word gek, denk ik.

Ik wil geen kind omdat ik mijn rust nodig heb, ik wil mijn geld aan mezelf spenderen, ik wil spontaan kunnen weg gaan, ik wil niet verantwoordelijk zijn over iemand anders. Bovendien vind ik de onzekere toekomst (klimaatverandering, de onrust in de wereld) toch ook niet ideaal. En om eerlijk te zijn... Ik heb nu al te weinig tijd. Ik kan mij niet voorstellen hoe ik alles zou moeten klaar krijgen als er ook nog eens een kind zou zijn.

Mijn partner en ik zijn geen carrière mensen. Wij hebben gewone jobs met normale lonen zonder extra legale voordelen. Wij doen geen vrijwilligerswerk. Wij verrijken ons leven door te doen wat we leuk vinden: onze hobby's en jaarlijks op vakantie te gaan (1, heel af en toe 2 keer per jaar) en onze 4 katten vertroetelen.

Mijn schoonzus wil ook geen kinderen. Het feit dat zij en mijn echtgenoot waarschijnlijk geen kinderen gaan hebben heeft al voor wrijving gezorgd omdat er dan geen kleinkinderen zouden zijn. Ik vond dit echt zeer erg dat mijn schoonvader daar zo moeilijk over deed.

Ik denk dat je eigenlijk eens heel diep moet nadenken en goed afwegen wat je nu het belangrijkste vind in je leven. Als je echt kinderen wil, zou ik uw partner niet aan het lijntje houden. Ook andersom niet. Zeker omdat je dan nog iemand anders moet leren kennen en zwangerschappen niet voor iedereen snel gebeuren en goed verlopen. Sommige mensen moeten lang proberen voor het tot een kindje komt.
Met een moeilijke keuze zoals dit moet je even aan je eigen geluk denken.

 

[Horse]

Jullie zijn 4 jaar tezamen, klinkt goed maar dat wil met alle respect niet veel zeggen. Misschien zijn jullie na 7-8 jaar uit elkaar.

7 jaar tezamen is dacht ik een eerste breekpunt (er komen er later nog) omdat je een eerste deuk voelt: je kent mekaar goed, maar de sleur komt er in en de verliefdheid is volledig weg

Als zij geen kinderen wil en jij wel, gaat dat ooit barsten. Misschien na de geboorte. En dan zijn jullie het zoveelste koppel dat uit elkaar gaat met kinderen. Vandaag de dag doodnormaal.

 

[Tanuki_]

Het is natuurlijk niet omdat het kan dat dat automatisch een optie is. Niet dat ik het kan weten maar vader worden op je 40+ kan wel serieus verschillen van vader worden op je 30, en een 'oudere' ouder worden is niet iets wat iedereen wilt

 

[Vrouwtje Theelepel]

@Karton kan op zijn 40ste ook nog vader worden toch...?

Ik vind de situatie helemaal anders als het de man is die per se kinderen wil, want in principe is er veel minder een 'biologische klok' gegeven.

Als hij nu heel tevreden is in de relatie, zou ik dat niet zomaar weggooien.

Zeker kan dat, genoeg mensen die 35+ zijn en nog aan kinderen beginnen.
Ik was zelf ook 35 en een man heeft een ruimere marge zeggen ze.
Maar dat is ook een keuze die ieder voor zich moet maken.
Net zoals hij voor zichzelf moet uitmaken als zijn relatie het waard is om samen te blijven maar dan misschien zijn kinderwens moet begraven.

 

[Bjorn]

Wij hadden beiden geen kinderwens omdat het ons zou verhinderen om verder avontuurlijke reizen te maken. Het doel was altijd om iets te beginnen in een warm en tropisch land. Om die reden hebben we ook geen hond in huis. We hebben bewust jarenlang die dingen afgeblokt met als gevolg dat het een beetje zielloos is nu thuis. En de plannen om te vertrekken liggen ook in de onderste lade van de kast. Ja we gaan nog 2 a 3 keer per jaar op een prachtige vakantie naar een ver land. En we leven een heel vrij leven zonder veel verplichtingen wat voor een enorme rust zorgt thuis. Maar aan de andere kant missen we ook de gezellige familiemomenten. Zeker nu onze ouders ouder worden en deel er zelfs niet meer zijn. Als ze alle 4 wegvallen blijft er nog weinig gezelligheid meer over en waarschijnlijk zullen we uiteindelijk nog maar overblijven met ons 2. Dat is nu eenmaal de andere kant van de medaille en de prijs die we betalen. You can’t have it all.

 

[Likes]

Ik heb altijd kinderen gewild en mijn vrouw ook.

Maar sinds we er hebben besef ik nog meer dat dat niet voor iedereen weggelegd is. Wij hebben geluk met de onze (gezond, geen huilbaby's,...) maar dan nog is het een hele verantwoordelijkheid en ben je er quasi constant mee bezig. Je kan ze ook niet gewoon even 'uit' zetten omdat je een dagje op het gemak wil.

Elk kind is een 'roll of the dice' naar wensen/noden/gezondheid en daar heb je quasi geen controle over. Ik zie de mijne doodgraag en zou niet zonder willen maar ik zou niet zeggen dat kinderen de facto het leven beter maken.

 

[Avondland]

Ik heb altijd kinderen gewild en mijn vrouw ook.

Maar sinds we er hebben besef ik nog meer dat dat niet voor iedereen weggelegd is. Wij hebben geluk met de onze (gezond, geen huilbaby's,...) maar dan nog is het een hele verantwoordelijkheid en ben je er quasi constant mee bezig. Je kan ze ook niet gewoon even 'uit' zetten omdat je een dagje op het gemak wil.

Elk kind is een 'roll of the dice' naar wensen/noden/gezondheid en daar heb je quasi geen controle over. Ik zie de mijne doodgraag en zou niet zonder willen maar ik zou niet zeggen dat kinderen de facto het leven beter maken.

Dat is heel subjectief, wat is "beter"? De opoffering die je maakt is voor de ene vanzelfsprekend en geen probleem, voor de andere is dat wel een pijnlijke zaak en een gezucht en gesleur. Bij het krijgen van een kind komt een grote verantwoordelijkheid en die moet je vooral zien op te nemen.

 

[Huybie_3]

Wij kiezen bewust ook voor geen kinderen. Vooral omdat we graag ons eigen ding blijven en willen doen. We hebben ons leven praktisch (en ook financieel) nu zo ingepland zonder rekening te houden met kinderen.
We zien het in onze families dat kinderen een hoop stress en zorgen met zich meebrengt. Er zijn al een paar neefjes en nichtjes in de familie zodat onze ouders niet bij ons zeuren voor kleinkinderen.

Het helpt ook niet dat ik een collega heb die af en toe zegt spijt te hebben van zijn keuze. Ziet zijn kind doodgraag maar zou toch een andere keuze hebben gemaakt mocht hij terug in de tijd kunnen gaan.
En we maken ons toch ook wel een beetje zorgen over in welke wereld ons hypothetisch kind(eren) zouden moeten opgroeien...

 

[Wilcao]

Ik vind het allemaal een beetje overgedramatiseerd over in welke wereld ze terecht komen. De meeste dingen die nu gebeuren, is niks nieuws. Het geeft mij zelfs eerder het besef wat voor een luxepaardjes wij zijn. Zoveel vrijheid en keuzes die je kunt maken.

Over kinderen zat ik in dezelfde situatie als @Avondland . Mijn vrouw had een zeer sterke kinderwens, maar voor mij was deze een pak minder. Toen ik een puber was, wou ik altijd wel kinderen, maar omdat ik altijd vrijgezel ben geweest, zag ik de luxe van geen kinderen te hebben. Toen ik mijn eerste en huidig lief (we hebben het over 1 persoon voor de duidelijkheid ) leerde kennen, zei ze al tijdens één van de eerste dates dat ze absoluut kinderen wou en het anders geen zin had om verder te daten. Ik vond haar heel leuk en zag veel potentieel als relatie en heb dus maar de gok genomen door te zeggen dat ik ook kinderen wou, terwijl ik nog niet zeker was. Uiteindelijk begonnen aan kinderen en ondertussen een dochter van bijna 15 maanden. Ik ben er niet uit of ik nog een tweede wil, maar zou direct opnieuw een kind willen, met te weten wat ik nu weet. Ik vind het fantastisch (met uiteraard ook moeilijke momenten).

Kortom, in uw situatie @Karton lijkt het een keuze tussen uw relatie en uw kinderwens en eender welke keuze, het gaat geen gemakkelijke zijn. Ik ben er wel van overtuigd dat er meerdere partners zijn, waarmee je een goede relatie kunt opbouwen. Dat geldt voor u, mij en onze partners. Dat wilt niet zeggen dat ge die snel gaat vinden en het is niet evident om uw huidige gevoelens aan de kant te schuiven. Ge zult alles op een rijtje moeten zetten voor uzelf en helaas kan niemand zeggen wat voor u het beste is. Succes in ieder geval!

 

[Avondland]

Je bent in mijn ogen nooit echt "klaar" voor een kind. Het overvalt je en je gaat er in mee, want elk kind is anders en heeft andere zorgen of een andere aanpak nodig.

 

[Appelflap1989]

Hier heel lang getwijfeld of ik al dan niet kinderen wou, idem voor mijn partner. Het was nooit echt een must, maar uiteindelijk kwam bij ons alletwee toch de realisatie dat het iets is dat we willen. Lang getwijfeld omdat we zeer goed weten dat er negatieve kanten zijn en het niet allemaal rozegeur en maneschijn is. Ook van mensen mogen horen dat ze spijt hebben etc. Ben nu bijna 35, maar het serieus nadenken over kinderen is iets wat pas de laatste 2-3 jaar gekomen is. Hiervoor wilde ik ook het hoofdpersonage zijn in mijn eigen leven en geen rekening moeten houden met een kind. Maar dit is dus op "latere" leeftijd nog veranderd. Puur rationeel gezien kan ik ook niet echt een reden bedenken waarom een mens voor kinderen zou kiezen, en wij zijn beiden zeer rationeel dus we hebben hier voor een keer ons gevoel gevolgd en de sprong gewaagd, met alle mogelijke risico's vandien...
Zingeving is hier al ter sprake gekomen, en dat is voor mij wel herkenbaar. Niet dat een leven zonder kinderen niet zinvol zou zijn, want we zagen even goed ook een leven zonder kinderen voor ons. Maar ik ben wel bang dat ik in een leven zonder kinderen uiteindelijk het gevoel zou hebben dat ik iets mis. Ja, zonder kinderen heb je tijd voor jezelf en kan je reizen en het ene na het andere terrasje doen bij manier van spreken. Maar het zoveelste terrasje is niet iets waar ik voldoening uithaal ofzo. Dan vind ik het opvoeden van een kind veel waardevoller. En alle dingen die iets waard zijn in het leven vragen nu eenmaal moeite.

We gaan het zien of het de goede beslissing was, 8 maanden zwanger ondertussen.

 

[Huybie_3]

Ik vind het allemaal een beetje overgedramatiseerd over in welke wereld ze terecht komen. De meeste dingen die nu gebeuren, is niks nieuws. Het geeft mij zelfs eerder het besef wat voor een luxepaardjes wij zijn. Zoveel vrijheid en keuzes die je kunt maken.

Vooral de klimaatverandering baart zorgen, dat de laatste jaren wel in een stroomversnelling lijkt te zijn. Met nefaste gevolgen.
Dit is natuurlijk een andere discussie maar toch voor ons een geldig punt om na te denken over kinderen.

 

[Cupcake]

Ik was hetzelfde als Avondland. Ik zag in beide voordelen, mocht mijn partner dus gezegd hebben van "nee geen kinderen", dan was het hier hoogstwaarschijnlijk geen kinderen. Ik ben zelf, zoals topicstarter, ook best gevoelig. Ik moet opladen aan alleentijd en dat is er nauwelijks nog met 2 (kleine) kinderen in huis. Is dat lastig? Ja. Heb ik het onderschat? Zeker weten. Zou ik het zo opnieuw kiezen? Ik denk van wel. Hier zitten we wel met een specialleke, een zorgenkindje, dat maakt het extra zwaar (voor alle duidelijkheid: omdat de maatschappij niet afgestemd is op zijn noden, niet omwille van hemzelf!).

Maar ja, ik heb dus wel echt die oplaadtijd nodig en tijd om even te kunnen bekomen. Meer dan een ander. Intussen zijn wij wel in een soort van stramien waarbij mijn man mij ook die tijd wat meer gunt, en waardoor ik het 'aankan' (omg dit klinkt zo erg als ik dit neertyp). Weet je, kleine kindjes blijven niet klein. Het begin is zeer zwaar tot aan een jaar of 3. Nu is mijn dochter 2,5 jaar en vind ik het leuk. Ze begrijpt veel meer en kan zichzelf al eens 5 minuten bezig houden. Ze brengt me zo vaak aan het lachen en als ze komt knuffelen, smelt ik gewoon vanbinnen. Ze zeggen weleens: kleine kindjes kleine problemen, grote kindjes grote problemen. Maar ik geloof dat niet. Grotere kinderen zijn zelfstandiger, hebben minder zorg nodig en je leven is weer ietsje meer van jou. Grote kindjes slapen al eens tot 9 uur 's ochtends. EN LAAT MIJ IN DE ILLUSIE AUB als het niet zo is.

Het is een zeer moeilijke beslissing. Ik begrijp wel dat topicstarter het ziet als een soort van ultiem doel waar je naar streeft. Het is alleen maar menselijk om jezelf te willen voortplanten, los van de discussie of de wereld er nu nog voor geschikt is of niet. Ik geloof ook niet in "een kind hebben om een ander gelukkig te maken", maar als ze het wel echt overweegt, zijn er ook wel dingen die je zou kunnen afspreken. Dat je haar wat meer alleentijd geeft (en zij jou ook natuurlijk als je daar behoefte aan hebt). Dat je de nachten helpt. Ja, dat je er gewoon met twee voor staat. Enneh, die reizen kunnen echt nog wel hoor.

Het begin is zwaar. Mijn dochter zit nu op een heel leuke leeftijd. Ik heb het soms heel zwaar (bvb als ik er op woensdag alleen voor sta, dan is mijn emmer na een tijdje wel behoorlijk vol, ook al zijn ze niet eens lastig ofzo), maar ik zou het eigenlijk niet willen missen.

(Ik spreek hier inderdaad vooral over mijn dochter, mijn zoontje is 4 jaar en heeft autisme met ontwikkelingsachterstand. Hij is GOUD. Maar zijn anders-zijn vraagt een andere aanpak en als ouder die vooral wil verbinden is dat niet altijd even gemakkelijk. Maar ik wou er toch nog even bij zeggen dat ook hij een fantastisch kind is, op z'n eigen manier).