Vrijwillig kindvrij

[Tanuki_]

Vandaag is een van mijn vriendinnen bevallen van een zoontje, daarmee schiet er nog 1 iemand over van al mijn dichte (en ietwat verdere) kennissen die geen kinderen heeft. Zij wil er in de toekomst ook wel nog, En dan ga ik de enige persoon zijn in mijn kring die geen kinderen heeft en wilt. Soms vind ik dat toch wel moeilijk, je leeft toch in een andere wereld en hebt direct veel minder gemeen met elkaar('s levensstijl) eens de kindjes er zijn. Ook het feit dat veel mensen je niet serieus nemen als je zegt dat je er geen wilt (oohh, wacht tot je in een vaste relatie bent / wat langer samen bent / je zal wel van gedacht veranderen / etc... ) zijn soms echt neerbuigend. Ook bij informeren naar of effectief vragen naar sterilisatie bij de dokter kan je op veel tegenstand stuiten, zelf als 30 plusser! Ik heb gelukkig wel 1 familielid die nooit kindjes gekregen heeft. Ik weet niet of het vrijwillig was of niet maar zij lijkt echt gelukkig en heeft een mooi leven met veel reizen en veel vrijheid.

Zijn hier nog mensen die ervoor kiezen om geen kinderen te hebben? Hebben jullie veel vrienden in je vriendenkringen zonder kinderen, of is er geen verschil voor jullie sinds de kindjes erbij zijn gekomen? Hoe ervaren jullie interacties als het over kindjes gaat? Ik weet dat ik in de minderheid ben, dus ik ben eens benieuwd naar andere ervaringen...

 

[CerumenCrevice]

Er zijn er genoeg die dat niet willen. Toch in mijn directe kring en collega's zeker 3.
Ik zei dat ooit tegen een vrouwelijke collega dat ik dat nooit ga hebben. Die zei, geen schrik, ooit krijg je er wel. Die dacht dat ik dat zei omdat ik dat wel wou maar nog geen zicht op wanneer. Nee trut, ik zeg u dat ik da nooit ga hebben. Uiteindelikjk heeft die ontslag genomen omdat ze zich niet zo goed kon voelen met de directe collegas .

 

[Deckard]

Ik wil ook geen kinderen. Iedereen in mijn dichtere vriendenkring heeft kinderen. Echt heel veel is er niet veranderd. Er wordt veel meer over kinderen gepraat ja als we samenkomen, maar heel erg vind ik dat niet. Als ik zeg dat ik geen kinderen wil, doen ze daar nu ook niet raar over.

Mijn zus (30) wil er ook geen. Veel van haar vriendinnen hebben ook kinderen. Zij krijgt dat ook wel eens te horen dan dat ze dat nog wel zal willen of van gedacht zal veranderen of dat de biologische klok wel eens zal beginnen tikken... Fijn vindt zij dat ook niet.

Mijn neven hebben sinds een paar jaar ook kinderen. Bij kerstfeesten enz. hoor je het dan wel eens dat wij dan de laatsten zullen zijn.

Ach ja. Ik trek er mij geen hol van aan eerlijk gezegd wat anderen daarover te zeggen hebben. Het is een te groot, persoonlijk en belangrijk iets om daarover rekening te houden met een ander zijn gedacht.

 

[MrKend54l]

Zeg nooit nooit natuurlijk. Je kan altijd van gedacht veranderen.
Maar anno 2021 denk ik echt wel dat het bespreekbaar moet zijn om bewust geen kinderen te willen. Pas op voor veel mensen is dat niet “normaal”. Kinderen past echt in het ideale plaatje van huis, tuintje, boompje, kindje. Waar mensen u niet serieus nemen als je niet voor kinderen gaat, de sociale druk is immens.
Hoeveel keer wij niet de vraag krijgen of dat kinderen ter sprake komen is te gek voor woorden. Onze ouders willen heel graag kleinkinderen, maar weten dat ze ons niet moeten pushen en we momenteel er niet voor open staan.
Ik sluit niet uit dat dit misschien kan veranderen, maar momenteel komen er bij ons geen kinderen.

Niet kunnen meepraten is ook dikke quatsch natuurlijk. Het is niet omdat je geen eigen kinderen hebt dat je nog nooit een kind hebt gezien of op een kind hebt gepast. Ik zou zelfs durven zeggen dat je veel nuchterder naar kinderen kan kijken als je er zelf geen hebt. Ik heb mensen ook effectief zien veranderen na de geboorte van hun kind/ kinderen. Zich volledig wegcijferen en zich laten leven. Nee dat is bijvoorbeeld al een reden waarom we er zeer huiverachtig tegenover staan.

Ik heb ook geen enkel probleem om over kinderen te praten. Maar het wordt snel vervelend als er enkel maar over de kids kan gesproken worden. Vooral als het weer het mijn kind is de beste riedeltje gedraaid wordt. Als ik dat zo hoor is de generatie die nu in de lagere school zit echt wel een gouden generatie hoor, allemaal immens hoog IQ, zitten allemaal voor op de curve, zijn natural beauty’s en gaan het zeker maken in het leven.

 

[Nineshots]

Ik heb ook geen enkel probleem om over kinderen te praten. Maar het wordt snel vervelend als er enkel maar over de kids kan gesproken worden. Vooral als het weer het mijn kind is de beste riedeltje gedraaid wordt. Als ik dat zo hoor is de generatie die nu in de lagere school zit echt wel een gouden generatie hoor, allemaal immens hoog IQ, zitten allemaal voor op de curve, zijn natural beauty’s en gaan het zeker maken in het leven.

Elke generatie die in de lagere school zit zijn zogezegde toppers hoor Ik hoop dat ik niet zo word, maar ja, ik heb nog geen kind.

 

[Tanuki_]

Er zijn er genoeg die dat niet willen. Toch in mijn directe kring en collega's zeker 3.
Ik zei dat ooit tegen een vrouwelijke collega dat ik dat nooit ga hebben. Die zei, geen schrik, ooit krijg je er wel. Die dacht dat ik dat zei omdat ik dat wel wou maar nog geen zicht op wanneer. Nee trut, ik zeg u dat ik da nooit ga hebben. Uiteindelikjk heeft die ontslag genomen omdat ze zich niet zo goed kon voelen met de directe collegas .

Ja zo'n dingen kom ik echt vaak tegen. Precies of die kennen mij beter dan ik mezelf? En precies of dat moet en je bent niet goed bezig als je er geen hebt tegen een bepaalde leeftijd ("geen schrik"). Ik ben er zeker van dat ik een meer dan volwaardig leven kan leiden zonder nageslacht, maar veel mensen denken daar toch nog anders over.

 

[Str8_6]

Ik heb er zelf maar kan het perfect begrijpen. Voor mij moest het ook niet per se.

Vorige week nog samen gezeten bij een vriendin van ons. Normaal is dat echt een zotte doos en heb er echt een serieus gesprek over gehad. Ze is al 38 en wil ook geen kinderen en ik had het gevoel dat ze echt eens blij was om eens te praten met iemand die het perfect verstond.

Ik zei haar ook dat ik blij ben met mijn kinderen en hen heel graag zie maar als ik geen gehad zou hebben dan zou ik een ander leven gehad hebben, meer zoals haar (meer reizen, weg gaan) en ook perfect gelukkig zou zijn.

Wij zijn normaal 2 waar geen zinnig woord uit komt en die keer toch een paar uur serieus gebabbeld daarover. Ze begonnen er zelfs foto's van te trekken .

 

[REpute]

Het is niet omdat je geen eigen kinderen hebt dat je nog nooit een kind hebt gezien of op een kind hebt gepast. Ik zou zelfs durven zeggen dat je veel nuchterder naar kinderen kan kijken als je er zelf geen hebt.

Er is nog wel een verschil tussen "een keer babysitten" en dag in dag uit voor iemand verantwoordelijk zijn, wat voor sucky dingen er die dag ook moge gebeurd zijn in uw leven. Je kan uw klein mannen niet "even op pauze zetten" tot je er weer zin in hebt. Denk dat mensen die geen kinderen hebben dat misschien wel onderschatten.

Ik heb mensen ook effectief zien veranderen na de geboorte van hun kind/ kinderen. Zich volledig wegcijferen en zich laten leven. Nee dat is bijvoorbeeld al een reden waarom we er zeer huiverachtig tegenover staan.

Denk dat dit dan meer aan de aard van die mensen zal liggen dan wat anders. Het is wel zo dat je je kind vaak op de eerste plaats zal zetten, maar ik zou niet weten waarom je jezelf daarvoor zou moeten wegcijferen. Ik doe nog altijd alles wat ik vroeger deed toen ik nog geen kinderen had.

 

[eniac]

Je begint aan kinderen als je daar klaar voor bent en je het absoluut wil. Komt dat nooit dan is het zo. Laat de omgeving maar praten. Dat is toch een perfect geldige levenskeuze zeker?

Wat wel zo is: ik heb in omgeving door de jaren heen redelijk wat volk als jonge twintiger statements zien maken a la "kinderen begin ik nooit aan, mijn vrijheid is me lief" om dan later ook kinderen te hebben.

 

[Horse]

wat ik haat is als mensen zeggen dat kinderen fantastisch zijn, ik ken er nochtans enkele die een miserabel leven leiden dankzij hun kinderen

dat beweren ze zelf trouwens; het zijn niet allemaal perfecte kinderen die braaf en lief zijn

het is denk ik ook allemaal niet zo simpel dat het alleen aan de opvoeding ligt, je kan iets vragen aan jouw kind maar als die FU zegt kan je er ook weinig aan doen denk ik

en tegenwoordig is slaan ook geen oplossing, ze slaan al snel eens terug vandaag de dag

al een paar keer met koppels op weekend geweest en als ik dan de reacties van puberende 16 jarigen zien tov hun ouders, keert mijn maag

respect nul komma nul en altijd de middenvinger richting mama/papa; ik heb er maar 1 woord voor: onhandelbaar

 

[JanusDR]

en tegenwoordig is slaan ook geen oplossing, ze slaan al snel eens terug vandaag de dag

Dát is inderdaad de belangrijkste reden om je kind niet te slaan

 

[Tonerider]

45 jaar en bewust geen kinderen.
Iedereen moet dat voor zichzelf uitmaken om welke redenen hij of zij geen of wel kinderen wil.
Persoonlijk had ik te veel redenen om er geen te willen en heb dat ook tijdens mijn verkering gezegd. Als mijn (ex) vrouw kinderen wou, moest ze iemand anders kiezen.
Mijn broer en nicht hebben ook bewust geen kinderen. En in mijn vroegere kennissen kring waren er eigenlijk redelijk veel die er geen hadden.

Naar verhouding zie ik ook meer mensen waar kinderen een serieuze bron van ergernis zijn dan waar ze een bron van geluk zijn. Ook een paar mensen gekend waar het kind doodgeboren is of op jonge leeftijd is overleden en die mensen zijn getraumatiseerd voor heel hun leven alhoewel ze nog andere kinderen hebben.

Voor mij een big nope, maar ik begrijp wel dat bij sommigen het verlangen ernaar te groot is en het opweegt tov risico's en opofferingen die het met zich meebrengt.
Cliché maar een kind maken is niet moeilijk, het opvoeden wel. Als ge er eentje maakt, moet je bereid zijn er veel tijd en energie in te steken.

 

[glashelder]

Ik wou ook geen kinderen en nu heb ik per ongeluk een stiefdochter van 12. Ik kon haar moeilijk buitenzetten hé Maar allez, 't is een toffe dus ze mag blijven. Ik heb haar leren kennen toen ze 8 à 9 was, dus ook heel snel zien veranderen. Nu chillt ze veel op haar kamer, da's toch wel iets makkelijker dan een 8-jarige die de hele tijd wil spelen met je (hoewel ik dat ook wel plezant vond hoor). Aangezien het mijn dochter niet is, doet mijn vriend bijna alles (opstaan voor haar, naar school of hobby's voeren en halen, eten maken). Allez, ik zal dat ook wel eens doen maar da's meer zijn ding.

Van mezelf moet ik gene hebben, ook nooit echt die drang gehad. Wel eens getwijfeld maar nooit zo sterk. En nu ben ik 36 dus mijn biologische klok is dan wel een beetje laat.

In de vriendenkring bijna alleen mensen zonder kinderen en dat zie ik niet heel snel veranderen. Eén koppel heeft kindjes van leeftijd van die van ons. Die gesprekken gaan wel eens over kinderen maar op die leeftijd draaien die al gewoon mee hé, buiten eens wat opvoedingskwesties of medische dingen gaat het daar niet veel over eigenlijk. En zowel mijn vriend en ik als dat ander koppel hebben nog heel veel dingen buiten de kindjes.

 

[Be-Li]

Zelf hebben we kinderen en de meeste koppels in de vriendenkring ook. 1 koppel nog niet en die twijfelen nog. 1 koppel dat er zeker geen wil. Ze zien bij ons de voor- en de nadelen . Ook nog enkele singles in de groep, waarvan enkele duidelijk zeggen dat ze geen kinderen willen.
Er is bij ons niet zo veel veranderd ten op zichte van voor er kinderen waren. We doen nog steeds veel mee; soms met kinderen, soms zonder. Wij hebben wel het geluk dat we een groot opvangnet hebben. Veel mensen die op onze kinderen willen passen .

Ik kan zeker begrijpen dat mensen geen kinderen willen, want hoe je het draait of keert: uw leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Soms ben ik wel eens jaloers op degene zonder kinderen die last minute uitstapjes maken zonder ergens rekening mee te moeten houden of tot kot in de nacht kunnen blijven hangen zonder 's morgens te moeten opstaan voor 2 uitbundige kinderen . Ik ben ook heel eerlijk over het moederschap en dat ik ze soms graag achter het behang zou willen hangen of op pauze zou kunnen zetten. Maar ik zie mijn kinderen doodgraag en zou het niet anders willen. Maar ik zie ook wel de voordelen in een leven zonder kinderen. Elk zijn ding; zolang je er maar gelukkig mee bent.

 

[Feignasse]

Niet kunnen meepraten is ook dikke quatsch natuurlijk. Het is niet omdat je geen eigen kinderen hebt dat je nog nooit een kind hebt gezien of op een kind hebt gepast. Ik zou zelfs durven zeggen dat je veel nuchterder naar kinderen kan kijken als je er zelf geen hebt. Ik heb mensen ook effectief zien veranderen na de geboorte van hun kind/ kinderen. Zich volledig wegcijferen en zich laten leven. Nee dat is bijvoorbeeld al een reden waarom we er zeer huiverachtig tegenover staan.

Ik ervaar dat toch anders. Vroeger waren kinderen voor mij een topic waarin ik niet verder kwam dan wat algemeenheden - nu ik er zelf een heb, zijn dat toch andere conversaties.

Mijn vrouw en ik hebben de kinderboot in ieder geval lang afgehouden - het leek ons te veel verantwoordelijkheid, te veel onzekerheid, etc. Tot we op een dag toch de keuze voor een kind hebben gemaakt. Het voelde plots juist, na al die jaren dat we samen waren. Niet dat we over één nacht ijs zijn gegaan, verre van. Soit, absoluut geen spijt van - al die clichés over onvoorwaardelijke liefde kloppen hier in ieder geval wel. Het idee dat mijn kind iets ergs zou overkomen is zowat mijn grootste angst en iets wat me meer zou kwetsen dan welke vorm van persoonlijk leed ook. En natuurlijk zijn er ook shitmomenten, al krijgen we gelukkig ook veel steun van familie - de waarde daarvan is niet te onderschatten.

Aangezien ik me in het verleden vaak genoeg geërgerd heb aan mensen bij wie de kinderen het enige gespreksonderwerp zijn en die dan inderdaad de obligate 'wacht maar, jij begint er ook nog aan' uitspraken doen, probeer ik er zelf op te letten om dat niet te doen.

 

[Mulan]

Ik heb alle respect voor iemand zijn keuzes daarin en zal nooit zo een hatelijke commentaar geven genre "wacht maar!".
Op het werk loopt er ook een collega rond die er absoluut geen wil (getrouwd en al) en die zie ik er ook absoluut geen krijgen. Mocht die ongepland zwanger worden, die trekt naar de abortuskliniek. Geen twijfel mogelijk.
Dan is er nog eentje die gewoon zegt dat ze het nog niet weet. Ze is 27, geen partner, ook prima natuurlijk! Ze moet het ook helemaal nog niet weten!

Een goeie vriend van mij, die moest er geen hebben. Onverantwoord om kinderen op deze wereld te zetten! En toen kwam zijn vrouw hij is nu vader van een biologisch, bewust gepland kindje en een pleegkind. En hij vindt het prima! Je kan dus wel degelijk veranderen onder bepaalde (partner)omstandigheden, maar ik denk niet dat dat de geboren ouders zijn. Ik zie er wel wat van @straight_six in, die moet ook tijdens de week en het weekend efkes kunnen "vluchten" in zijn ding.

Zelf wou ik er wél. Liefst 3! Als twintiger het er heel lastig mee gehad dat ik er nog geen had, wegens gebrek aan partner. Op mijn 33 dan mijn ex leren kennen en toen hij vroeg hoe ik tegenover kinderen stond, was het een rustige "dat moet voor mij niet. Ik zeg niet dat ik er geen moet, maar het is geen vereiste" mijn biologische klok was gewoon stil gevallen.
Ondertussen een pracht van een dochter, maar WEL direct na haar geboorte gezegd dat er geen 2de zou komen via mij (2x miskraam, rotzwangerschap en toen wist ik nog niet hoe zwaar ik het nog zou krijgen ) en daar blijf ik nog steeds bij. Al zijn er nu nog steeds die dan zeggen: "wacht maar! Het komt nog wel!" Want als je er eentje hebt én duidelijk enorm geniet van het moederschap, ben je verplicht een 2de of meer te maken. Maar geen 4 natuurlijk want na 3 "mag je dan wel eens stoppen"

Ik ben wel zo een moeder die zichzelf compleet wegcijfert voor haar dochter. Dat is geen keuze. Dat is een instinct. Dat is een alles overspoelende verantwoordelijkheid die je hiertoe drijft. En de tol is hoog. Ik had het ook liever anders gezien, maar de omstandigheden waren wat ze waren en daar moet je het als ouder ook maar mee doen. Dus als ze continu ziek zijn en op 2.5j tijd misschien 10 nachten hebben doorgeslapen, dan is een dutje doen al eens de ultieme me-time. Het is een enorme fysieke en mentale strijd geweest waar ik nog steeds de gevolgen van moet dragen omdat je er zeer moeizaam van recupereert. En dus ga ik het ouderschap niet verkopen als een zalig, almachtig goed waarvan een ander absoluut zeker ook van zal genieten. Zo werkt het niet. Je weet niet welk lotje uit de loterij je zal krijgen en garanties zijn er nooit.
Dus als mensen zeggen dat ze het nog niet weten, dan zeg ik dat ze het wel zullen weten wanneer de tijd komt. En dan bedoel ik niet automatisch dat ze wél kinderen zullen willen. Maar wel dat de twijfel weg zal zijn.

 

[pardal]

Ik ben de enigste van mijn vrienden en familie met kinderen.

Bij mijn vrienden zijn ze allemaal bewust kinderloos. Onze gesprekken gaan bijna nooit over kinderen, wat voor mij een verademing is om ook over andere dingen te kunnen praten. De gesprekken met de familie gaan altijd over de kinderen.

Ik heb altijd kinderen gewild, heb dit bij elke relatie ter sprake gebracht. Er zijn daar zelfs relaties door beëindigt, omdat zij aangaf er geen te willen.

Wij hebben 4 kinderen en de opmerkingen die we krijgen hierover zijn even ergerlijk denk ik dan dat bewust kinderloze mensen krijgen. Is het altijd rozegeur en maneschijn? Zeker niet! Maar dat was mijn leven ook niet als single of toen we geen kinderen hadden.

 

[MrKend54l]

. Mocht die ongepland zwanger worden, die trekt naar de abortuskliniek. Geen twijfel mogelijk.

Sorry maar dat vind ik toch een beetje ver gaan. Elke situatie is anders uiteraard.
Maar als je een goeie stabiele relatie hebt en je raakt toch door een ongeluk zwanger dan zou ik toch eens heel diep nadenken, en abortus zou toch wel het laatste zijn wat ik zou doen. Dat is echt wel een zeer drastische beslissing die een niet te onderschatten impact heeft.

 

[Yvezz]

Ik ben er nu 40, als enigste van vier kinderen heb ikzelf geen kinderen.
Bewust, want de erfelijke factor is te groot om risico's te nemen.
Vasectomie is uitgevoerd rond 2013. Heb ik er spijt van? Ja. Zou ik het direct terug doen? Ook ja.
Ik heb de kleinkinderen zien groot worden, ik ben nonkel van mijn 13j.
Als er over de kinderen gepraat wordt, houd ik mij afzijdig, ik bemoei me echt niet.
Gewoon nog maar mensen op straat zien gaan met kinderen, soms heb ik echt medelijden met de ouders.
Luisteren, uitkijken, respect, precies allemaal vreemde zaken dezer dagen.
Ik denk altijd altijd aan dit gezegde "je hebt er het plezier niet van, maar ook de last niet".

 

[BlackOccult]

Begin dit jaar een moeilijke periode gehad thuis over dit onderwerp. Ik werd 30 in maart en ik had mezelf druk opgelegd in de zin van “beslis nu eens, jouw biologische klok tikt en je moet het nu wel stilaan gaan weten” terwijl ik het antwoord eigenlijk goed genoeg wist. Bovendien zijn er in mijn omgeving veel koppels met jonge kinderen (0-4 jaar) en ik wil ook niet als enige binnen 5 jaar nog met een baby in de pampers zitten, terwijl ik natuurlijk gewoon mijn tempo moet volgen. Thema kwam dus regelmatig op tafel als gespreksonderwerp.

In februari, na een afspraak met de gynaecoloog, doorverwezen geweest en op gesprek gegaan bij een coach om vooral zeker te zijn dat ik later geen spijt zou hebben van mijn beslissing. Ik ben best wel tevreden over dat gesprek. Ze heeft me belangrijke inzichten meegegeven maar eigenlijk heb ik niets nieuw bijgeleerd over mezelf dat ik nog niet wist, wat op zich goed is. Ze heeft ook de druk wel wat weggenomen. Ik voel mij in mijn omgeving een uitzondering op dit vlak en dat helpt ook niet.

Toch ben ik ervan overtuigd dat, indien ik toch een kind zou willen/hebben, ik een goede moeder zou zijn. Uiteraard heb ik daarover wel angsten en zorgen (vooral de babyfase schrikt mij het hardst af). Moest ik ongepland zwanger worden zou ik dus geen abortus overwegen, in tegenstelling tot het voorbeeld van Mulan van hierboven. Ik kom zelf als enig kind uit een vechtscheiding, dus ik wil wel beter doen desondanks dat ik met mijn beide ouders een zeer goede band heb en een goede jeugd/opvoeding heb gehad. In mijn jobcontext kom ik prachtige gezinnen tegen met kinderen met fysieke maar toch vooral mentale drempels. Ik heb daar enorm respect en bewondering voor want ik weet niet of ik het zelf zou kunnen.

Recent zijn mijn beste vriendin en haar partner uit elkaar gegaan. Vorig jaar, vlak voor corona, is ze bevallen van een zoon. Ze heeft een zeer zwaar jaar achter de rug omdat ze op weinig hulp (wel van haar ouders en schoonouders) kon rekenen, maar vooral op weinig hulp en steun van haar partner. Zoontje is dus amper anderhalf jaar en zijn ouders zijn “al” uit elkaar en de regeling verloopt moeizaam.