Vrijwillig kindvrij

[Chelark007]

Ik heb er zelf maar kan het perfect begrijpen. Voor mij moest het ook niet per se.

Vorige week nog samen gezeten bij een vriendin van ons. Normaal is dat echt een zotte doos en heb er echt een serieus gesprek over gehad. Ze is al 38 en wil ook geen kinderen en ik had het gevoel dat ze echt eens blij was om eens te praten met iemand die het perfect verstond.

Ik zei haar ook dat ik blij ben met mijn kinderen en hen heel graag zie maar als ik geen gehad zou hebben dan zou ik een ander leven gehad hebben, meer zoals haar (meer reizen, weg gaan) en ook perfect gelukkig zou zijn.

Wij zijn normaal 2 waar geen zinnig woord uit komt en die keer toch een paar uur serieus gebabbeld daarover. Ze begonnen er zelfs foto's van te trekken .

Ik volg straight_six. Tblijft hier ook maar bij 1.

 

[Mulan]

Sorry maar dat vind ik toch een beetje ver gaan. Elke situatie is anders uiteraard.
Maar als je een goeie stabiele relatie hebt en je raakt toch door een ongeluk zwanger dan zou ik toch eens heel diep nadenken, en abortus zou toch wel het laatste zijn wat ik zou doen. Dat is echt wel een zeer drastische beslissing die een niet te onderschatten impact heeft.

Net als een kind dragen (en al dan niet zelf grootbrengen) waarvan je op voorhand al had beslist dat je het NIET wou.

(en ze heeft hiervoor meer redenen dan enkel "het zou een beknotting zijn van mijn vrijheden" maar dat doet er niet toe)

 

[Feignasse]

Maar als je een goeie stabiele relatie hebt en je raakt toch door een ongeluk zwanger dan zou ik toch eens heel diep nadenken, en abortus zou toch wel het laatste zijn wat ik zou doen. Dat is echt wel een zeer drastische beslissing die een niet te onderschatten impact heeft.

Dat laatste is waar, maar zelfs als je in een stabiele relatie zit, blijft abortus een legitieme keuze. Als je geen kinderen wil, dan wil je er geen. Het heeft ook geen zin ze uit schuldgevoel op de wereld te zetten, omdat "de omstandigheden" (relatie etc) zogezegd ideaal zijn.

Bij abortus denken velen in eerste instantie aan verkrachtingen of one night stands, maar in de praktijk gebeuren heel wat abortussen gewoon binnen vaste relaties. Dat is geen schande, iedereen heeft wel z'n reden.

 

[Str8_6]

Ik heb alle respect voor iemand zijn keuzes daarin en zal nooit zo een hatelijke commentaar geven genre "wacht maar!".
Op het werk loopt er ook een collega rond die er absoluut geen wil (getrouwd en al) en die zie ik er ook absoluut geen krijgen. Mocht die ongepland zwanger worden, die trekt naar de abortuskliniek. Geen twijfel mogelijk.
Dan is er nog eentje die gewoon zegt dat ze het nog niet weet. Ze is 27, geen partner, ook prima natuurlijk! Ze moet het ook helemaal nog niet weten!

Een goeie vriend van mij, die moest er geen hebben. Onverantwoord om kinderen op deze wereld te zetten! En toen kwam zijn vrouw hij is nu vader van een biologisch, bewust gepland kindje en een pleegkind. En hij vindt het prima! Je kan dus wel degelijk veranderen onder bepaalde (partner)omstandigheden, maar ik denk niet dat dat de geboren ouders zijn. Ik zie er wel wat van @straight_six in, die moet ook tijdens de week en het weekend efkes kunnen "vluchten" in zijn ding.

Zelf wou ik er wél. Liefst 3! Als twintiger het er heel lastig mee gehad dat ik er nog geen had, wegens gebrek aan partner. Op mijn 33 dan mijn ex leren kennen en toen hij vroeg hoe ik tegenover kinderen stond, was het een rustige "dat moet voor mij niet. Ik zeg niet dat ik er geen moet, maar het is geen vereiste" mijn biologische klok was gewoon stil gevallen.
Ondertussen een pracht van een dochter, maar WEL direct na haar geboorte gezegd dat er geen 2de zou komen via mij (2x miskraam, rotzwangerschap en toen wist ik nog niet hoe zwaar ik het nog zou krijgen ) en daar blijf ik nog steeds bij. Al zijn er nu nog steeds die dan zeggen: "wacht maar! Het komt nog wel!" Want als je er eentje hebt én duidelijk enorm geniet van het moederschap, ben je verplicht een 2de of meer te maken. Maar geen 4 natuurlijk want na 3 "mag je dan wel eens stoppen"

Ik ben wel zo een moeder die zichzelf compleet wegcijfert voor haar dochter. Dat is geen keuze. Dat is een instinct. Dat is een alles overspoelende verantwoordelijkheid die je hiertoe drijft. En de tol is hoog. Ik had het ook liever anders gezien, maar de omstandigheden waren wat ze waren en daar moet je het als ouder ook maar mee doen. Dus als ze continu ziek zijn en op 2.5j tijd misschien 10 nachten hebben doorgeslapen, dan is een dutje doen al eens de ultieme me-time. Het is een enorme fysieke en mentale strijd geweest waar ik nog steeds de gevolgen van moet dragen omdat je er zeer moeizaam van recupereert. En dus ga ik het ouderschap niet verkopen als een zalig, almachtig goed waarvan een ander absoluut zeker ook van zal genieten. Zo werkt het niet. Je weet niet welk lotje uit de loterij je zal krijgen en garanties zijn er nooit.
Dus als mensen zeggen dat ze het nog niet weten, dan zeg ik dat ze het wel zullen weten wanneer de tijd komt. En dan bedoel ik niet automatisch dat ze wél kinderen zullen willen. Maar wel dat de twijfel weg zal zijn.

Dat "vluchten in mijn ding" heb ik heel mijn leven al gehad hoor. Heeft niet echt iets met kinderen te maken. Ik zie vrij veel mensen, vroeger ook. Dan was het op school, basket, veel weg gaan met vrienden en de zondag kon ik dan echt genieten van alleen een grote toer te wandelen of te lopen alleen. Gewoon eens je gedachten de vrije loop laten in de natuur helemaal alleen is iets dat ik heel mijn leven al nodig heb.

 

[Mulan]

@BlackOccult ik heb nog nooit gehoord van een gynaecoloog die naar een therapeut verwijst daarvoor, wat een prachtig iets!
En vooral blij voor jou dat je er wat aan gehad hebt. Loopt het al wat beter met je partner op dat vlak, of gaat hij er van uit dat hij het maar moet laten rusten nu en je nog wel zal keren?

Dikke knuffel alvast, klinkt best eenzaam als je de steun van je partner hierin moet missen

 

[anders.]

Wij hebben heel lang ook gezegd dat we het niet wisten of we wel kinderen wilden. We wisselden ook van gedacht daarin, de ene keer wel, de andere keer niet.
Maar, het is wel een feit dat je meer risico's neemt als je langer uitstelt, en dan op een gegeven moment moet je toch een beslissing gaan nemen (zeker als je ook nog niet weet hoeveel je er wil). Maar ook hier de jarenlange "wacht maar af, ge zult wel zien"-commentaren gehad. Dan begin vorig jaar beslist dat we er toch voor gingen, vrouw gestopt met anticonceptie, een paar maanden wachten en dan de eerste keer "proberen" en direct zwanger. Dat was sneller dan verwacht (meeste koppels moeten toch vaker proberen), dus dat was even schrikken voor ons.

Toen zijn die commentaren omgeslagen naar "jamaar, ge waart al lang aant proberen he, ik wist het"... Niet dus...
Ik vind het echt verschrikkelijk irritant dat iedereen commentaar geeft op die beslissingen bij een koppel. Er zijn kinderloze koppels genoeg die een gelukkig leven hebben hoor. Er zijn veel dingen die je als kinderloos koppel kan doen, die je als "gezin" niet meer gaat doen ook.

 

[Mulan]

Dat "vluchten in mijn ding" heb ik heel mijn leven al gehad hoor. Heeft niet echt iets met kinderen te maken. Ik zie vrij veel mensen, vroeger ook. Dan was het op school, basket, veel weg gaan met vrienden en de zondag kon ik dan echt genieten van alleen een grote toer te wandelen of te lopen alleen. Gewoon eens je gedachten de vrije loop laten in de natuur helemaal alleen is iets dat ik heel mijn leven al nodig heb.

Hehe, hij ook hoor, daarom dat ik de parallel trek met jou. Die volgde 2x per week avondles zogezegd om in zijn huis te klussen toen ze net samenwoonden oa maar die heeft gewoon keihard nood aan "zijn ding" en dat is prima! Maar als je kleine kinderen hebt wordt dat snel als egoïstisch gezien ipv "noodzakelijk voor je eigen state of mind".

 

[Guazala]

Hier ook bewust kinderloos. Als single was het iets dat ik niet 100% uitsloot. Dus als ik iemand was tegen gekomen die persé kinderen wilde, zou dat voor mij geen breekpunt geweest zijn, maar het was toch een opluchting toen bleek dat mijn partner absoluut geen kinderwens heeft. Met ouder te worden, is dat ook alleen maar een overtuiging die sterker is geworden. Waar velen een 'ik wil dat ook' gevoel krijgen bij het zien van gezinnetjes in hun omgeving, is dat gevoel bij mij doorgaans volledig tegengesteld, zelfs wanneer het toffe, wel opgevoede kinderen zijn.

Ik heb daar vanuit mijn omgeving eigenlijk nooit druk rond ervaren. Hoewel de meeste vrienden en neven/nichten ondertussen kinderen hebben, heb ik het geluk dat ze allemaal de keuze van anderen gewoon respecteren. Hoogstens waren er al eens mensen verbaasd over die keuze, gezien ze dat door mijn monitor/jeugdbewegingsverleden niet direct hadden verwacht, maar dat was dan verder zonder oordeel (of toch in mijn gezicht, dus da's voldoende ). Ik heb in mijn omgeving ook nooit iemand het woord biologische klok tegen mij horen uitspreken.

Eigenlijk de enige plaats waar ik er meermaals op gewezen ben, dat ik zeker gewoon nog niet besefte dat ik dat eigenlijk wel wilde en ik mij nog wel zou bedenken en blablabla...., was op de voorganger van dit forum. Ook wel logisch natuurlijk want dat zijn nu eenmaal de mensen die je het best kennen en die het dichtst bij je staan, dus zeker dat die beter weten wat je wil dan dat je dat zelf kan inschatten.

 

[Mulan]

@Guazala roflol voor de laatste alinea, dikke duim voor de rest! Ik kan enkel hopen dat dat de tendens is naar de toekomst toe, dat de keuze om wel of niet kinderen te nemen ook ècht als een bewuste keuze wordt gezien.

 

[Str8_6]

Hehe, hij ook hoor, daarom dat ik de parallel trek met jou. Die volgde 2x per week avondles zogezegd om in zijn huis te klussen toen ze net samenwoonden oa maar die heeft gewoon keihard nood aan "zijn ding" en dat is prima! Maar als je kleine kinderen hebt wordt dat snel als egoïstisch gezien ipv "noodzakelijk voor je eigen state of mind".

Zal een beetje het verschil zijn tussen alleen een kind opvoeden en met 2 zeker? Als je met 2 bent kun je je zulke dingen permitteren. Ik ga sporten, mijn vrouw volgt pianoles 2x per week. Met goeie afspraken lukt dat.

Ik sport 10u per week maar ik ben wel nooit later thuis dan om 18u en in het weekend vertrek ik vroeg smorgens dus ons gezinsleven heeft daar totaal geen last van.

De ene zit te gamen, de andere gaat voetballen, een ander gaat pinten drinken, fitness, bloemschikken,.. Ik ken er eigenlijk maar heel weinig die niks hebben voor zichzelf. Er zijn er idd zoals jij die dat kunnen maar pak me mijn sport af en ze mogen me binnen steken. Dan pas zou het wegen op ons gezinsleven.

 

[Mulan]

Dat niets hebben voor mezelf - behalve mijn werk - was geen eigen keuze hoor. Ik ben sinds de geboorte 2x terug gestart met pianoles, maar telkens moeten stoppen. Afspraken moeten afzeggen omdat de dochter in het ziekenhuis lag of crècheverbod had, niet kunnen oefenen want er compleet door zitten naar oververmoeid toe,....

Eens het huis ingericht is en de werken die ik wil doen erop zitten, wil ik met veel plezier terug gaan fitnessen en piano spelen!

 

[Deleted member 3056]

Moesten mijn man en ik elkaar hebben leren kennen op jongere leeftijd dan hadden we een groot gezin. Of groter gezin dan hetgeen we nu hebben.
Allebei houden we van kinderen maar de kaarten liggen nu eenmaal anders dus houden we het bij de 2 die we nu hebben.
Zijn dochter (nu 10) voelt ook gewoon als mijn eigen kind aan ook al is dat biologisch niet het geval.

Tijdens de weekends en vakanties is ze bijna altijd bij ons wat als een enorme rijkdom aanvoelt. Het is niet altijd even gemakkelijk en af en toe krijg ik een punthoofd van hun geruzie want dan wilt ze tiktok video's opnemen en dan komt die kleine dikkop er weer tussen etc etc maar ik zou ze beide voor geen goud willen missen en kan me geen leven voorstellen zonder hen. Wat dan weer hartverwarmend is om te zien is wanneer ze elkaar toortsen, zo lief.

Maar ik denk dan anno 2021 niemand nog zo geschrokken zal zijn wanneer iemand beslist om kinderloos te blijven. In onze vriendenkring zit van alles wel wat, moet iedereen maar lekker voor zichzelf uitmaken.

 

[Archaos]

Een keuze die ieder voor zichzelf moet uitmaken uiteraard. Ik zie niet in waarom je leven minder waard zou zijn zonder kinderen. Kinderen hebben, wordt wel nog steeds als de 'standaard' aanzien en dat lijkt me inderdaad enorm vervelend als je bewust kinderloos wil blijven. De tantes, nonkels, grootouders, ... die elke gelegenheid moeten aanhalen om vervelende vragen te stellen zodra je al x aantal jaar samen bent, of je een bepaalde leeftijd gepasseerd bent, ... ik kan het mij zo voorstellen.

Ik hoop in ieder geval dat ik zelf later niet zo'n nonkel of grootvader word Op dit moment zal ik daar zelf eigenlijk nooit over beginnen bij mensen.

Anderzijds vind ik dat je als 24-jarige ook niet té verontwaardigd moeten doen als mensen het wat weglachen met 'wacht maar...', als je overtuigd zit te verkondigen dat je nooit of te nimmer kinderen wil. Op die leeftijd weet je dat gewoon nog niet. Op je 34e denk je helemaal anders dan op je 24e. Genoeg voorbeelden gezien in mijn omgeving. O.a. een vriendin die nooit kinderen wou, maar uiteindelijk toch zwichtte voor haar vriend. Inmiddels loopt ze ambetant rond omdat haar vriend het bij 1 wil houden en zij er nog een 2e wil

2 kinderen hier. Bewust, gewild en zou ze uiteraard niet meer kunnen missen. Maar anderzijds, een leven zonder kinderen, dat had ik zeker wel overleefd denk ik. Ik zou me ook wel geamuseerd hebben als nonkel/peter

 

[Deleted member 95]

Ik heb een enorm hart voor kinderen, veel meer dan voor volwassenen, maar ik wil de verantwoordelijkheid niet dragen voor het feit dat iemand anders leeft, laat staan dat ik daar dan ook nog eens dag in dag uit zorg voor moet dragen terwijl ik nog nét mijn eigen gat kan afvegen bij wijze van spreken. Ik ben ook te pessimistisch over de toekomst, en zou mij continu schuldig voelen over de gigantische shit die mijn kinderen zouden moeten helpen opkuisen. Een keuze van het verstand dus, niet van het hart.

In mijn omgeving ook meer en meer mensen die de overstap maken naar het gezinsleven, en alhoewel het soms enorm op mijn zenuwen werkt dat elk gesprek alleen nog over kinderen (of in het beste geval verbouwingen) kan gaan, kan ik het hen niet kwalijk nemen wanneer ik die guitige kopjes zie. Ik heb toch goede hoop dat een aantal van mijn beste vrienden ook kinderloos gaan blijven, want ik kan mij goed voorstellen dat je vroeg of laat helemaal uit elkaar drijft anders. Ik had onlangs vrienden op bezoek voor een etentje en één ervan had zijn madam met hun zoontje meegepakt en die begon mijn huis te analyseren op kindvriendelijkheid. Dikke buis blijkbaar, het ligt hier vol dodelijke valstrikken dus die zien we niet snel meer terug.

Heel deze problematiek is ook deel van de reden dat ik geen boodschap heb aan oud worden. Het lijkt me sowieso ondraaglijk, maar nog minder als je geen kinderen hebt. Jammer, jammer, maar het is niet anders. Misschien binnen een paar jaar een alleenstaande moeder proberen opscharrelen, dan kan ik meepraten en meespelen, maar is het als het er echt op aankomt niet mijn verantwoordelijkheid. Lijkt me heerlijk.

 

[CerumenCrevice]

over het algemeen is onze familie wat raar op dit vlak. De siblings en de neven/nichten hebben allemaal nog geen kinderen. Onze leeftijden liggen tussen de 25-32 jaar. Laatst bracht mijn broeder zijn vriendin voor de eerste keer naar de grootouders. Die hadden nog nooit een vriendin gezien maar vroeger er ook nooit zo achter als de eerste beste (vrouwelijke) collega's. Toen zeiden ze ineens simultaan 'da werd tijd'. weten we ook ineens weer hoe die er over denken/dachten

Enige uitzondering is onze moeder, die polst met regelmaat naar kleinkinderen. enige antwoord dat die van mij krijgt is het uiterst sarcastische 'zal ik het voor u doen?'. Altijd lachen, want ondertussen irriteert dat antwoord haar meer dan de vraag mij.

Misschien binnen een paar jaar een alleenstaande moeder proberen opscharrelen, dan kan ik meepraten en meespelen, maar is het als het er echt op aankomt niet mijn verantwoordelijkheid. Lijkt me heerlijk.

Dat is ideaal als je niets met kinderen opvoeden hebt, maar wel met kinderen lijkt me. En van horen zeggen dat verse moeders enige aantrekkingskracht hebben

Maar ik denk dan anno 2021 niemand nog zo geschrokken zal zijn wanneer iemand beslist om kinderloos te blijven. In onze vriendenkring zit van alles wel wat, moet iedereen maar lekker voor zichzelf uitmaken.

Sommige mensen kunnen daar tot op heden nog steeds niet mee om, vanwaar anders deze thread? Maar het zou wel moeten, het is feitelijk al beter dan vroeger. Mijn grootouders zijn er ook 'pas' aan begonnen op hun 28ste, in die tijd werden die nog net niet bekogeld met stenen en aan de schandpaal vastgebonden.

 

[Sylverscythe]

De complete shift is prioriteiten/gedrag van vrienden wanneer ze een kind hebben is wel herkenbaar, maar ook logisch natuurlijk. Hier is de vriendengroep ook op korte tijd van voornamelijk kinderloos naar voornamelijk koppels met kinderen veranderd, en vooral door daar COVID bij te nemen zie ik hierdoor veel mensen amper/niet. Als je ze dan hoort via whatsapp ofzo is die baby natuurlijk gespreksonderwerp nr. 1, maar ergens kan je dat niemand kwalijk nemen, zeker niet als ze nog in de situatie zitten dat die baby elke 1.5 u borstvoeding nodig heeft.

Wat ik wel denk dat je nu meer kan horen dan vroeger is de schaduwzijde: klachten over de slapeloze nachten, de radeloosheid omdat de baby maar niet wil slapen, de (over)bezorgdheid van de moeder waar de vader zich vreemd bij voelt, enz. Ik denk dat dit nu toch bespreekbaarder is dan vroeger, toen de boodschap toch vooral leek te zijn dat het enkel maar geweldig was.

Het belangrijkste is natuurlijk begrip en respect langs elke kant, ik heb vroeger ook altijd verkondigd dat ik geen kinderen wilde, maar ik moet toegeven dat met ouder te worden ik daar toch eerder neig naar "allez misschien eentje". Dat in het achterhoofd houdend begrijp ik wel dat mensen niet meteen geloven dat een "nooit" ook nooit blijft bij een twintiger. Maar dat typische lacherig doen alsof ze het beter weten is natuurlijk ongeloofelijk storend.

Dusja, uiteindelijk moet je gewoon doen wat je wil doen. Persoonlijk heb ik geen omgeving waar ik veel druk/raad krijg, maar dat ligt ook aan het feit dat mijn schoonouders ver weg wonen en mijn ouders overleden zijn, anders had bv. mijn vader ongetwijfeld al eens zijn goedbedoelde-jaren-vijftig-mening gegeven

 

[ikbenben]

Mijn vriendin (39) en ik (43) willen beide ook geen kinderen. In mijn geval zou ik er wel voor open staan moesten er komen maar uiteindelijk liever niet, zij wil er totaal geen.
Ik heb het er niet voor over om heel mijn leven te veranderen voor een kind. Beide zouden we het er moeilijk mee hebben met de stress die het zou kunnen meebrengen. Je weet nooit op voorhand hoe het kind gaat zijn, je moet maar eens eentje hebben dat hele dagen zit te bleiten.
Financieel is het ook niet te onderschatten. Ook ben ik van het gedacht dat er sowieso al teveel mensen op aarde rondlopen, ik wil er niet nog bijmaken.

 

[Creeping Death]

Misschien binnen een paar jaar een alleenstaande moeder proberen opscharrelen, dan kan ik meepraten en meespelen, maar is het als het er echt op aankomt niet mijn verantwoordelijkheid. Lijkt me heerlijk.

Mulan is vrij hé. Ge moet geen jaren meer wachten.

Maar serieus: ieder moet gewoon doen waar hij/zij zich goed bij voelt.

En vooral: veroordeel de keuzes van een ander niet.

Ik kan me daar zo in opboeien: van uitspraken als "wacht maar af, je verandert nog wel van gedacht". Andersom net hetzelfde: "maar ik kan doen wat ik wil, ik heb geen kinderen om rekening mee te houden".
Just stop it, please. Het ene is niet objectief beter dan het andere, het is gewoon anders.

 

[Sylverscythe]

Mulan is vrij hé. Ge moet geen jaren meer wachten.

Maar serieus: ieder moet gewoon doen waar hij/zij zich goed bij voelt.

En vooral: veroordeel de keuzes van een ander niet.

Ik kan me daar zo in opboeien: van uitspraken als "wacht maar af, je verandert nog wel van gedacht". Andersom net hetzelfde: "maar ik kan doen wat ik wil, ik heb geen kinderen om rekening mee te houden".
Just stop it, please. Het ene is niet objectief beter dan het andere, het is gewoon anders.

Welja, dit dus hé. Ik herinner mij een gelijkaardige thread op 9lives die vrij sereen verliep tot een paar mensen enerzijds hun haat voor kinderen en ouders kwamen etaleren, en anderzijds er een paar de kinderloze van egoïsme ofzo kwamen betichten.

Het is een keuze, en zoals elke keuze moet iedereen die voor zichzelf maken, en is er geen garantie dat alles goed loopt ongeacht wat je kiest. Zuiver rationeel, denk ik trouwens dat ondanks het feit dat er inderdaad mensen genoeg op de wereld zijn, je een kind moeilijk een betere situatie kan geven dan in dit land geboren te worden in een gezin dat effectief kinderen wou en er bewust voor koos. Met bewust bedoel ik dan ook eens nadenken of het financieel mogelijk is.

 

[LessThanJake]

Vandaag is een van mijn vriendinnen bevallen van een zoontje, daarmee schiet er nog 1 iemand over van al mijn dichte (en ietwat verdere) kennissen die geen kinderen heeft. Zij wil er in de toekomst ook wel nog, En dan ga ik de enige persoon zijn in mijn kring die geen kinderen heeft en wilt. Soms vind ik dat toch wel moeilijk, je leeft toch in een andere wereld en hebt direct veel minder gemeen met elkaar('s levensstijl) eens de kindjes er zijn. Ook het feit dat veel mensen je niet serieus nemen als je zegt dat je er geen wilt (oohh, wacht tot je in een vaste relatie bent / wat langer samen bent / je zal wel van gedacht veranderen / etc... ) zijn soms echt neerbuigend. Ook bij informeren naar of effectief vragen naar sterilisatie bij de dokter kan je op veel tegenstand stuiten, zelf als 30 plusser! Ik heb gelukkig wel 1 familielid die nooit kindjes gekregen heeft. Ik weet niet of het vrijwillig was of niet maar zij lijkt echt gelukkig en heeft een mooi leven met veel reizen en veel vrijheid.

Zijn hier nog mensen die ervoor kiezen om geen kinderen te hebben? Hebben jullie veel vrienden in je vriendenkringen zonder kinderen, of is er geen verschil voor jullie sinds de kindjes erbij zijn gekomen? Hoe ervaren jullie interacties als het over kindjes gaat? Ik weet dat ik in de minderheid ben, dus ik ben eens benieuwd naar andere ervaringen...

Troost u, dat soort mensen komt blijkbaar in verschillende tiers.
Wij verwachten binnenkort onze eerste dochter, en als we tegen mensen met >1 kind vertellen dat we het bij één kind willen houden, botsen we ook vaak op onbegrip en andere "oei"-reacties.

Tier 1: Mensen zonder kinderen: "ik wil geen kinderen".
Tier 2: Mensen met 1 kind tegen mensen zonder kinderen: "oei, allez jong".
Tier 3: Mensen met >1 kind tegen mensen die maar 1 kind willen: "oei, allez jong".

Ik zit nu dus (bijna) in Tier 2, benieuwd of er nog een S-tier boven is

Tl;dr: mensen zijn klootzakken en gaan u hun eigen keuzes altijd proberen aanpraten.