Squidward
Redacteur
Ik vind de titel van het artikel (HLN, sorry) op zich al iffy want volgens mij zijn er behoorlijk wat mensen voor wie het nu al geen echte optie is.
Wij hebben een overgrootmoeder aan Mr S’ kant in een rustoord - een WZC, pardon - die dik €2000 per maand legt om ‘s morgen naar een zaal gerold te worden voor een ontbijt, daarna aan een raam geparkeerd te worden tot de lunch, de middag ‘mag’ rusten (dus in haar kamer gerold wordt met de tv aan) en ‘s avonds op diezelfde kamer eet. Ze kan kaartspelen of een mis volgen. Voor de rest is het goed dat ze graag VRT kijkt.
Mijn grootmoeder heeft haar laatste drie jaar in een WZC gesleten van het OCMW, daar waren die uitrollen in de ochtend al niet meer bij. Pas op, daarvoor zat ze in een sociaal woonblok van OCMW waar ze als 94-jarige moederziel alleen in haar stuk woonde, zes op de tien andere units afgesloten waren voor sloop en de bewoonden eerder vluchtelingen waren. (Noch mijn toen nog levende moeder, noch ik kon zich anders veroorloven).
Nu komt dus met rasse schreden het steeds ouder worden van steeds meer mensen en er is geen plaats bij de welvaartsstaat om hen een plaats te bieden met zorg. Wat wél kan is dagzorg en ‘s avonds naar huis gaan slapen (maar dan is het grootste deel van de opvang toch voorzien, dat bed zou dan toch moeten kunnen?), thuisverzorging tout court of - natuurlijk - familie kan inspringen.
Op zich blijft het al vreselijk dat je een leven werkt om dan nog je huis te moeten verkopen voor zorg. Al kan je de zaak maken ‘als je naar een tehuis gaat, is je huis nog nodig?’ Maar blijft wel dat je (bijna) een volledige nalatenschap kan verliezen aan betalen voor op zijn best middelmatige zorg (zie het zwaar chique WZC in Antwerpen - dacht ik - waar de zorg in feite geen fluit waard was). Familie kan ook inspringen, maar die worden óók ouder én zal veel langer moeten werken. Om daar dan mammie of pappie bij te nemen, is niet zo vanzelfsprekend.
Dan is er nog het ‘beslissingssysteem’ dat men wil opzetten om uit te maken wie wel en wie niet. Waarvan ze nu al zeggen dat het niet voor de hand zal liggen. (‘Ze’ is de topvrouw van Icuro). Want wie bepaalt wat ‘licht’ psychische problemen zijn (en dat kan snel verergeren). Er zal ook niet noodzakelijk voldoende (en gewillig) personeel zijn voor enkel die ouderen met zware zorgnoden - psychisch of mentaal. Afgaande van de uitdrukking dat de verblijfstermijnen hier te lang zijn, ligt de nadruk nog zwaarder op ‘je gaat er om te sterven’ (18 maanden hier gemiddeld, dat is te lang en het moet eerder naar de Nederlandse termijn van acht maanden tot een jaar). Wat toch kan indiceren dat familie langer met echt wel bijna end-of-life personen kan blijven zitten. Wat voor echt niemand toch leefbaar is? Maar is een mottig WZC voor je erfenis dan beter?
Wij denken er hier af en toe eens over na. Mijn ouders zijn te snel gestorven om een issue te zijn, de ouders van Mr S zijn nog relatief oké maar gesplitst qua mening of ze het ooit zouden overwegen. Wij zouden allebei liever vroeg doodvallen dan in de zorg te moeten. Maar realistisch gezien kan je het natuurlijk nooit weten en met twee kinderen die het al niet onder de markt gaan hebben, is *niet* in die erfenis snijden iets wat ons nauw aan het hart ligt. Dus ofwel miljonair worden of geen tachtig?
Wat zijn jullie contingentie-plannen of wensen voor als jullie grijze en/of hulpbehoevende BG’ers zijn? We leven weliswaar langer en er zijn veel flukse tachtigers, maar er blijft toch nog veel een tien, twintig (of meer!) jaar over waar je gewoon ‘oud’ bent. Zijn er oplossingen waar Icuro over aan het kijken is?
Wij hebben een overgrootmoeder aan Mr S’ kant in een rustoord - een WZC, pardon - die dik €2000 per maand legt om ‘s morgen naar een zaal gerold te worden voor een ontbijt, daarna aan een raam geparkeerd te worden tot de lunch, de middag ‘mag’ rusten (dus in haar kamer gerold wordt met de tv aan) en ‘s avonds op diezelfde kamer eet. Ze kan kaartspelen of een mis volgen. Voor de rest is het goed dat ze graag VRT kijkt.
Mijn grootmoeder heeft haar laatste drie jaar in een WZC gesleten van het OCMW, daar waren die uitrollen in de ochtend al niet meer bij. Pas op, daarvoor zat ze in een sociaal woonblok van OCMW waar ze als 94-jarige moederziel alleen in haar stuk woonde, zes op de tien andere units afgesloten waren voor sloop en de bewoonden eerder vluchtelingen waren. (Noch mijn toen nog levende moeder, noch ik kon zich anders veroorloven).
Nu komt dus met rasse schreden het steeds ouder worden van steeds meer mensen en er is geen plaats bij de welvaartsstaat om hen een plaats te bieden met zorg. Wat wél kan is dagzorg en ‘s avonds naar huis gaan slapen (maar dan is het grootste deel van de opvang toch voorzien, dat bed zou dan toch moeten kunnen?), thuisverzorging tout court of - natuurlijk - familie kan inspringen.
Op zich blijft het al vreselijk dat je een leven werkt om dan nog je huis te moeten verkopen voor zorg. Al kan je de zaak maken ‘als je naar een tehuis gaat, is je huis nog nodig?’ Maar blijft wel dat je (bijna) een volledige nalatenschap kan verliezen aan betalen voor op zijn best middelmatige zorg (zie het zwaar chique WZC in Antwerpen - dacht ik - waar de zorg in feite geen fluit waard was). Familie kan ook inspringen, maar die worden óók ouder én zal veel langer moeten werken. Om daar dan mammie of pappie bij te nemen, is niet zo vanzelfsprekend.
Dan is er nog het ‘beslissingssysteem’ dat men wil opzetten om uit te maken wie wel en wie niet. Waarvan ze nu al zeggen dat het niet voor de hand zal liggen. (‘Ze’ is de topvrouw van Icuro). Want wie bepaalt wat ‘licht’ psychische problemen zijn (en dat kan snel verergeren). Er zal ook niet noodzakelijk voldoende (en gewillig) personeel zijn voor enkel die ouderen met zware zorgnoden - psychisch of mentaal. Afgaande van de uitdrukking dat de verblijfstermijnen hier te lang zijn, ligt de nadruk nog zwaarder op ‘je gaat er om te sterven’ (18 maanden hier gemiddeld, dat is te lang en het moet eerder naar de Nederlandse termijn van acht maanden tot een jaar). Wat toch kan indiceren dat familie langer met echt wel bijna end-of-life personen kan blijven zitten. Wat voor echt niemand toch leefbaar is? Maar is een mottig WZC voor je erfenis dan beter?
Wij denken er hier af en toe eens over na. Mijn ouders zijn te snel gestorven om een issue te zijn, de ouders van Mr S zijn nog relatief oké maar gesplitst qua mening of ze het ooit zouden overwegen. Wij zouden allebei liever vroeg doodvallen dan in de zorg te moeten. Maar realistisch gezien kan je het natuurlijk nooit weten en met twee kinderen die het al niet onder de markt gaan hebben, is *niet* in die erfenis snijden iets wat ons nauw aan het hart ligt. Dus ofwel miljonair worden of geen tachtig?
Wat zijn jullie contingentie-plannen of wensen voor als jullie grijze en/of hulpbehoevende BG’ers zijn? We leven weliswaar langer en er zijn veel flukse tachtigers, maar er blijft toch nog veel een tien, twintig (of meer!) jaar over waar je gewoon ‘oud’ bent. Zijn er oplossingen waar Icuro over aan het kijken is?
