Filmreview: Fast & Furious 10-Film Collection

De voorbije weken keek mijn vriendin me meermaals aan met een meewarige blik. Het, ondanks temperaturen die flirten met het vriespunt, consequent dragen van een wit marcelleke, het drinken van Corona rechtstreeks uit het flesje of de pizzabezorger verwelkomen als nieuw lid van de familie. Ze noemt het een midlifecrisis, maar ze beseft gewoon niet dat er altijd plaats is voor meer familie, zelfs voor Abdel-Aziz die twee maand geleden nog het gore lef had om twee pizza funghi te leveren in plaats van de pepperoni die ik besteld had. Terwijl ik dit allemaal intik terwijl ik casual aan het driften ben op de parking van het plaatselijke shoppingcenter, begin ik te beseffen dat ik het misschien net te ver heb laten komen. Het kapotgeramde kerststalletje van de Carrefour kan ik helaas niet meer herstellen, mijn relatie gelukkig wel. Laat ons zeggen dat tien films in de Fast and the Furious saga na elkaar bekijken, behoorlijk wat met je doet.

The Fast and the Furious (2001)​

Het voelt haast surrealistisch om terug te keren naar de bron die garant stond voor een uitdijende franchise met tien films en behoorlijk wat spin-offs. Je zou haast vergeten dat dit een klein filmpje met een bescheiden budget van 38 miljoen was, dat met relatief onbekende acteurs gewoon een remake van Point Break bracht. De skydivers uit Kathryn Bigelow’s klassieker zijn vervangen door straatracers, maar verder is het plot nagenoeg hetzelfde. Een jonge FBI-agent krijgt de opdracht om te infiltreren in een gevaarlijke subcultuur, omdat leden ervan verdacht worden van spectaculaire overvallen, en ziet de dunne lijn tussen zijn rol als infiltrant en agent steeds verder vervagen wanneer hij vriendjes maakt en in de ban raakt van de charismatische leider van de groep.

Dat gebrek aan originaliteit speelde de film indertijd geen parten, en dat doet het anno 2023 nog steeds niet omdat de simpele kleinschaligheid van het geheel het een verfrissende toets geeft. Er zijn dan ook geen dood gewaande familieleden die plots opduiken, er zijn nog geen super hackers die er uitzien als Missandei uit Game of Thrones en de actie blijft vooralsnog gewoon op aarde. Het is allemaal nog klein en fijn, en legt de nadruk nog op het racen. Dat alles grotendeels met echte wagens op straat gefilmd is, zorgt er eveneens voor dat er ook nu nog meer dan genoeg te smullen valt voor adrenalinejunkies. De cheesy elementen zijn al overduidelijk aanwezig, maar in deze eerste in de reeks hield deze rechttoe rechtaan actiefilm de wieltjes nog grotendeels op de grond. Visueel ziet de film in UHD er competenter dan ooit uit, hoewel hints van noise reductie overduidelijk zijn.

2 Fast 2 Furious (2003)​

Na het verrassende succes van de eerste film, was een sequel uiteraard onvermijdelijk. Dat die er zo snel mogelijk moest komen, bewees echter niemand echt een dienst. Vin Diesel had er voorlopig nog geen zin in, waardoor het aan Paul Walker werd overgelaten om de meubelen te redden in een film die opvallend hard probeert om een voorspelbare sequel in overtreffende trap te zijn. Dat betekent dat voormalig FBI-agent Brian O'Conner zich verplicht ziet om weer achter het stuur van een getunede bolide te kruipen om te infiltreren in een nieuwe criminele organisatie. Ondanks een verhaal dat aanvoelt als een kopie van een kopie weet deze gelukkig nog wat punten te scoren dankzij een competente regie van John Singleton en actie die nog meer praktische autostunts in beeld brengt dan de voorganger. Voor fans van de reeks is het ook grappig om de introducties van Ludacris en Tyrese in de reeks te zien. Vooral het feit dat Roman, het personage van Tyrese, hier neergezet wordt als een stoere badass waar niet mee te sollen valt is, wetende waar de reeks heen gaat, lichtjes hilarisch. Bonuspunten voor de UHD-presentatie die de kleurrijke lak van de wagens, de neon en de verschroeiende warmte van Florida beter dan ooit van je scherm doet spatten.

The Fast and the Furious: Tokyo Drift (2006)​

Voor veel fans blijft dit het zwarte schaap van de familie, die gekke oom die in Azië woont en bitter weinig met de rest van de familie te maken heeft. Anderen hebben dan weer een ontzettende zwak voor het onnozele zijsprongetje dat dit Tokyo Drift eigenlijk is. Ook hier heb je weer een fish out of water-verhaal, waarin een tiener die eruitziet alsof hij tegen de dertig aantikt, na een hoop gedoe gedwongen wordt om te verhuizen naar Japan en daar ondergedompeld wordt in de subcultuur van het driften. Het is de film van de reeks die het meest aandacht heeft voor racing culture, maar ook een stevige kink in de continuïteitskabel van de saga als je er te hard over gaat nadenken. Het is echt best om niet te hard na te denken over tijdlijnen en plotholes wanneer het deze films betreft. Het is best om er gewoon niet bij na te denken, punt.

Ondanks de duidelijke gebreken, weet Tokyo Drift gelukkig wel te entertainen met een simpel verhaaltje dat netjes alle vakjes van de formulefilm aantikt en uiteraard behoorlijk wat driftwerk in een visueel prachtig weergegeven Tokyo. Noemenswaardig is ook dat dit de film is die regisseur Justin Lin en scenarist Chris Morgan naar de reeks bracht, die gezamenlijk de reeks zouden rebooten naar de monsterfranchise dat het vandaag geworden is.

Fast and Furious (2009)​

Oh fijn, de eerste flirtage van de saga met oprecht verwarrende titels. Dit is uiteraard de eerste poging van Lin en Morgan om voorzichtig op de resetknop te drukken, en de reeks na twee ietwat tegenvallende sequels heruit te vinden met dezelfde bouwsteentjes. Dat betekent dat sterren als Vin Diesel, Paul Walker en Michelle Rodriguez terug in hun oude rollen werden geduwd, maar dan wel op een radicaal andere koers. Wanneer een film opent met een heist op een truck met vier benzinetanks die een nauwe bergpas af dendert, dan weet je exact welke richting het opgaat. De blauwdruk voor de absurde stunts waar de rest van de saga op zou teren, werd door Lin en Morgan dan ook duidelijk in dit vierde deel gelegd.

Dit is dus de film die de franchise transformeerde van een reeks rond straatracen naar de over the top actiefilms met auto’s die het geworden is. Je voelt bij dit vierde deel echter dat de makers nog wat zoekende waren naar de juiste toon. Het plot neigt te veel naar de melodramatische kant en mondt in een zoektocht naar gewichtigheid uit op een doorsnee wraakthriller. Het verliest op die manier met momenten het oog te veel op de idiote pret die de openingsscène beloofde.

Fast Five (2011)​

In het Brazilië van Fast Five vonden Lin en Morgan gelukkig wel wat ze zochten, voor een film die een versnelling hoger schakelt om een steengoede heistfilm af te leveren die je kan zien als een met benzine en Monster energy geïnfuseerde variant op Ocean’s 11 en The Italian Job. Het is de eerste film die volledig omarmt hoe ridicuul het concept is, en die snelle wagens met een kluis als sloopbal door de straten laat karren aan een rotvaart. De actie is die van een geschift spektakel, maar kleurt nog net genoeg binnen de lijntjes om niet helemaal cartoonesk aan te voelen, een val waar de latere films in de reeks wel in trapten. Noemenswaardig is ook dat dit de film was die de grote familie voor het eerst samenbracht. Je kan uiteraard geen heist doen zonder een crew, waardoor Lin en Morgan het perfecte excuus hadden om niet enkel Ludacris en Tyrese terug te brengen in de reeks, maar ook Han uit Tokyo Drift. Gooi in dat ensemble nog een heerlijke Dwayne Johnson, die met zijn charisma en ijzervretende stoere attitude Vin Diesel haast van het scherm speelt in zijn eigen franchise, en je krijgt een ontzettend fijn stukje popcornvertier.

Fast and Furious 6 (2013)​

Op dit punt ben je mee met de richting die Lin met de reeks is ingeslagen, of je hebt al lang de pechstrook gekozen. Feit is dat dit het eerste deel in de reeks is die niet langer voetjevrijt met excessen, maar er volledig voor gaat. Personages die dood gewaand werden, blijken plots weer te leven, en enige vorm van logica of zwaartekracht is niet langer een obstakel voor de actie. Dit is de film waarin een tank over een snelweg davert en Vin Diesel de meest onmogelijke sprong in de geschiedenis van de moderne cinema maakt, zonder er een schrammetje aan over te houden. Dat Luke Evans als slechterik Owen Shaw niet bepaald een onvergetelijke indruk maakt kan zelfs nauwelijks de pret drukken. Het plot is een kluwen van vage motivaties overgoten met melodrama, maar het eindigt allemaal met een achtervolging waarbij een opstijgend vrachtvliegtuig achterna wordt gezeten op de meest lange startbaan in de filmgeschiedenis. Dit zesde deel schept dus behoorlijk wat gekke precedenten voor de reeks en de cinema in zijn geheel, maar doet dat met een plezante glimlach op de snoet.

Furious 7 (2015)​

James Wan nam de fakkel over van Justin Lin voor dit langverwachte deel in de franchise, maar stilistisch gezien duwt de filmmaker die vooral bekend is van sfeervolle horror het gaspedaal verder in dezelfde geschifte richting. Dit is de film waarin het eind-goed-al-goed-tapijt van onder onze helden ruw werd weggerukt door niemand minder dan Jason Statham. De Stath speelt Deckard Shaw, broertje van de gast die door onze crew vakkundig in de intensieve zorg werd geholpen in de vorige film. Dat met deze oudere Shaw niet te sollen valt, maakt Statham al erg vroeg in de film duidelijk door de vloer aan te vegen met Luke Hobbs. Of, nou ja, hij breekt zijn arm. Als The Rock dan toch schoorvoetend een gevecht moet verliezen op het grote scherm, dan doet hij dat met hilarisch minimale gevolgen. Shaw gaat in elk geval achter de steeds verder uitdijende familie van de Toretto’s, en dat doe je uiteraard niet.

Het gevolg is een queeste op zoek naar een briljante hacker die een satelliet kan gebruiken die eender wie weet te lokaliseren. Een best handige Mcguffin om iemand te vinden die actief jacht op je maakt. Het is vooral een excuus voor meer van hetzelfde, met als uitblinker een stunt waarbij Toretto en O’Conner met een bolide van de ene wolkenkrabber naar de andere springen in Dubai. De gekkigheid vindt echter een stevig anker in de emotionele ondertoon van de film. Dit is de laatste film waarin de tragisch overleden Paul Walker voor het laatst te zien was, wat voor een extra lading zorgt. Het culmineert in een eindscène die fans van deze reeks nog steeds kippenvel bezorgt.

The Fate of the Furious (2017)​

Een deel van mij gelooft oprecht dat de reeks na de dood van Paul Walker en het sterke einde van Furious 7 gewoon op een mooie bitterzoete noot had mogen eindigen. Dat was uiteraard buiten het grote geld gerekend, dat zoals steeds blijft primeren, waardoor de machine ook zonder Walker stevig op toeren blijft draaien. Dit ondertussen achtste deel is echter voor mij het eerste dat echt de trappers verliest en de idioterie het overneemt. Er bestaat zoiets als ‘jumping the Shark’, een moment dat zo compleet van de pot gerukt onnozel is dat je niet anders kan dan luidop in lachen uit te barsten. Het moment dat The Rock in de finale van deze film een afgeschoten torpedo van een kernonderzeeër uit balans schopt, is het jump the shark-momentje van de Fast saga voor mij. Op zich is het niet ridiculer dan met een wagen van de ene skyscraper naar de andere springen, maar in dit The Fate of the Furious voelt het als de irritant jonglerende clown in een luidruchtig circus, het is te veel.

Het plot dat draait rond een Dominic Toretto die zich tegen zijn familie keert is pure nonsens, dat oude verhaallijnen van onder het slijk haalt om de beweegredenen van personages te verantwoorden. Het is in essentie 's werelds duurste telenovelle geworden, dat familiaal melodrama combineert met gechoreografeerde actiescènes waarin de autowrakken zich opstapelen. Lichtpuntje in de maalstroom van idioterie is gelukkig Jason Statham. Zijn personage is plots, hoe ondenkbaar het een film geleden nog leek, een soort frenemy geworden die de show steelt in de beste actiescène uit de hele film. De Fast-films hebben altijd een allure van domme fun gehad, maar in dit deel begint de domheid het duidelijk wat over te nemen van het plezier.

F9: The Fast Saga (2021)​

Justin Lin keert terug naar de franchise, en zwiert de boel helaas deze keer aan een liaan van een klif. De Fast-films waren altijd al van het soort dat je best even je brein op standje snooze zette, maar dit voelt haast als een cinematografische lobotomie aan. Het meta knipogen naar de onverwoestbaarheid van de personages of een trip naar de ruimte is niet clever, maar voelt alsof de makers zelf niet meer weten van welk hout pijlen te maken op dit punt en zich dan maar overgeven aan de grappen die online al jaren over de reeks gemaakt worden. Het is een cartoon geworden met cartooneske figuren die zich door luide actie vol cgi en snelle cuts smijten. Het voelt allemaal aan als een zielloze parodie van wat de reeks slechts twee films eerder in de reeks nog stukken beter deed. Er is wederom een nonsensicaal plot met een familiekantje, en een machtig wapen dat fungeert als een speeltje dat bemachtigd moet worden en het kan me allemaal aan mijn velg roesten. F9 is de eerste film sinds Tokyo Drift waarvan Chris Morgan het script niet heeft neergepend, en dat voel je overduidelijk aan het finale product. Het is een luidruchtige, blinkende carrosserie, met niks substantieel onder de motorkap, en zonder twijfel het zwakste deel in de hele reeks.

Fast X (2023)​

Wel jongens en meisjes, dit is ze, de start richting de finishlijn voor de franchise die over drie films uitgesmeerd zal worden. Heeft de Fast-saga werkelijk drie films nodig om tot een slot te komen? Het past in elk geval bij een reeks die uitblinkt in excessen. Het goede nieuws is in elk geval dat Fast X een stuk beter is dan de vermaledijde voorganger. Het is nog steeds dommer dan drie influencers in een ballenbad, maar het is gelukkig een stuk amusanter dan F9. Ja, het volgt uiteraard weer datzelfde voorspelbare riedeltje van een slechterik uit het verleden die het gelukkige familieleventje van de Toretto's komt verstoren, maar die kerel is deze keer Jason Momoa die zich overduidelijk rot staat te amuseren voor de camera. Momoa speelt Dante, de zoon van de slechterik uit Fast Five, die zo zot als een achterdeur is en nu een film of vijf later zijn wraakplan in gang zet.

Het script is nog steeds een veel te drukke potpourri van superwapens, veel te veel personages en actie die alle logica tart, maar de fun is eindelijk terug. Dat komt voor een deel door de capabele regie van Louis Leterrier, die, op een paar lamentabel slechte cgi-explosies na, de actie grotendeels overtuigend in beeld brengt. De grootste pluimen komen echter op de hoed van Momoa, die in elke scene dat hij staat de anderen van het scherm speelt met zijn exuberante karakter. Een slechterik die wat flamboyant plezier schept in wat hij doet en volledig lijkt te omarmen hoe surrealistisch de film om hem heen is, is exact wat deze reeks nodig had om weer wat benzine in de tank te krijgen. Het eindigt weliswaar op een cliffhanger van heb ik je daar, maar voor het eerst in lang doet het ook uitkijken naar het vervolg, al was het maar om te zien hoe Momoa goeie ouwe Vin nu weer het nakijken gaat geven in zijn eigen reeks.

Conclusie

De hele Fast-saga er op sneltempo doorjagen gaat niet in je koude kleren zitten. Het is een vortex van nonsens, melodrama en dommigheid, maar tegelijk levert het bij momenten ook het beste van wat Amerikaanse blockbuster-actie te bieden heeft. Op F9 na valt er uit elk deel dan ook overduidelijk behoorlijk wat entertainment te puren. De UHD-schijfjes van de films brengen bovendien de beste beeld- en geluidskwaliteit die je als fan kan wensen. Het maakt van deze verzameling een uitstekend stoer pakje voor onder de kerstboom, zo lang je het maar met mate degusteert. Voor je het weet hou je illegale straatraces tegen een lijnbus en nodig je voormalige aartsvijanden uit je kindertijd uit op het Nieuwjaarsdiner.

Pro

• Actie en spektakel van het hoogste niveau
• De personages blijven leuk om te volgen door de jaren heen
• De reeks schakelt een paar keer naar een andere versnelling doorheen de saga en blijft zo levendig
• Zelfs de oudere films zien er erg sterk uit in UHD

Con

• Het tarten van de natuurwetten wordt gaandeweg lachwekkend
• Het negende deel is op alle vlakken een dieptepunt

8

Over deze film

Beschikbaar vanaf

17 november 2023

Genre

1. Actie
2. Avontuur
3. Familie

Regie

Rob Cohen, Hustin Lin, James Wan, Louis Leterrier

Cast

Vin Diesel, Paul Walker, Tyrese Gibson, JOHN CENA, Jason Statham, Michelle Rodriguez, Jason Momoa...

Uitgever

Universal Pictures

Website

Officiële website

Partnerlink

Koop hier en steun ons!

 

Ik dacht dat Fast X gewoon twee delen is. Deel 2 in 2025 en dan finitos met de FF serie.