Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar vaak zie ik dat er wel een oplossing word gevonden als je genoeg zoekt en rondbelt en ze herinnert dat je nog steeds zoekt (kan belangrijk zijn als ze werken met manuele wachtlijsten, dan geven ze je een plaatsje naar gelang hun indruk hoeveel je het nodig hebt). In Antwerpen was dat een twee wekelijks telefoontje naar de stad of er al plekken vrij waren (dan kon je de nieuw vrijgekomen plaatsen te pakken krijgen voor ze ze beschikbaar stellen in het automatisch systeem). Wachtlijsten zie ik inderdaad nooit werken persoonlijk, nog nooit antwoord gehad van een wachtlijst waar ik opstond.
Heb opvang moeten zoeken in Anwerpen & Lier en steeds wel gevonden (steden waar ze toch ook veel klagen over opvang tekorten), maar zal natuurlijk in andere plekken nog wat erger zijn. Maar we zullen zien bij de derde. Het plan is 'all-in' te gaan en ze te zeggen dat we geen backup hebben dus dat ze ons hopelijk een plaatsje geeft als het zover is.
Maar vind je het zelf normaal dat je quasi aan het bedelen bent voor een opvangplek voor je kind, en strategieën moet gaan gebruiken zoals 'zeggen dat we geen back-up hebben'? Natuurlijk werken wachtlijsten niet wanneer in de praktijk de meest assertieve ouders gaan voordringen en de weinige plaatsen innemen.
In mijn gemeente waren er 10 jaar geleden 27 opvanglocaties. Nu nog 10. Er staan meer dan 100 kinderen op de wachtlijst en dit jaar komen er 14 opvangplekken bij.
Drie jaar later wil je ze naar school sturen. Even gecheckt bij de school op 100 meter van onze deur: beschikbare plaatsen voor schooljaar 23/24, toestand in februari dit jaar (dus nadat de prioritaire plaatsen voor kinderen van personeelsleden en broertjes en zusjes zijn opgevuld): nul.
Dus je moet online inschrijven. Dan moet het systeem je een ticket geven dat recht geeft om te mogen inschrijven in de school van jouw keuze (niet gegarandeerd). En dan moet je je kind effectief nog ergens ingeschreven krijgen.
Gaan ze naar het middelbaar: je bent weer vertrokken voor dezelfde calvarietocht met online inschrijvingen en 'loterij'.
Huisdokter of tandarts? Als ik de lokale facebookgroepen mag geloven mag je tegenwoordig meer dan 10 kilometer rijden om er eentje te vinden die geen patiëntenstop heeft.
Specialist? Tenzij het om een noodgeval gaat, waar moet je geen maanden wachten op een afspraak?
'In mijnen tijd' kon je gewoon naar een onthaalmoeder zonder twee jaar op voorhand te reserveren. Inschrijven voor de kleuterschool, lagere school en middelbaar was telkens zo ergens eind augustus, als mijn pa eens een dag congé wou nemen om naar daar te rijden De term patiëntenstop was ons onbekend.
Ik heb het niet zo voor romantiseren van het verleden. Maar ik weet wel dat er vroeger toch een pak minder stress bij kwam kijken. Niet met een ei in je broek zitten of je opvang gaat vinden. Niet moeten twijfelen of je kind in de school op wandelafstand van je huis terecht kan.
.
