Misdaad

'Ik verveel me'. Op enkele uitzonderingen na hebben we de zin allemaal al eens uitgesproken. En wat voor een beladen zin is dat eigenlijk? Als kind hoorde ik vaak 'verveling wil eigenlijk zeggen dat je gewoon (even) niks wil doen' en dat klopt volgens mij wel. Alles wat naar voren wordt geschoven als mogelijke oplossing om de verveling tegen te gaan, wordt al te vaak op een 'meh' onthaald. Het lijkt wel alsof verveling een - vrij lompe - poging is van het brein om even op nul te mogen staan. Ik zeg 'beladen' omdat de kans net zo groot is dat je een lijstje met klussen onder de neus geschoven krijgt, onder het motto 'als je dan toch niks te doen hebt'. Ik zeg ook 'beladen' omdat – hoewel het een heel normale en menselijke ervaring is - je er soms ondankbaar door kan overkomen (want 'kijk nou toch eens wat je allemaal hebt!'). Ik weet niet in hoeverre er ooit al een studie is gemaakt over het begrip 'verveling' maar het zou wel eens een interessant onderwerp kunnen zijn. Verveling...

Was er ooit twijfel dat deze review er zou komen? Natuurlijk niet. De meervoudige moordenaar: het blijft voor mij een fascinerend onderwerp waar ik niet mee ophou naar te kijken. Ik gebruik bewust niet de Engelse term, omdat ik wil aangeven dat ik absoluut besef dat hier geen heldenverering of coolfactor aan te pas komt. Ik wil mij niet profileren als groupie. Maar het blijft wel een materie waar ik altijd geboeid naar zal kijken. En ook wel veel van weet. Maar geen groupie. Nuts but not thát nuts. Met Netflix, Amazon, Disney en andere streamingdiensten tegenwoordig stevig vastgepoot in de meeste huishoudens, komt er meer content dan ooit tevoren op ons af en daar zit een meer dan behoorlijke portie moord en doodslag tussen. De appetijt voor nieuwe ontdekkingen blijft bij liefhebbers van het genre enorm en veel ondertussen vergeten zaken komen zo terug onder de aandacht. De grootheden blijven echter ook hun publiek trekken en content providers zijn altijd op zoek naar een...

Rudyard Kipling is misschien niet meer zo oké voor huidige generaties, ook al is hij niet meer of minder dan een product van zijn tijd, maar de man schreef wel heel mooie gedichten. Eentje daarvan, uit 1911, is genaamd The Female of the Species. Een slim uitgewerkt gedicht over de relatie tussen de mannelijke en de vrouwelijke soort, met als conclusie altijd the female of the species is more deadly than the male. In het gedicht is de strijd ongelijk en eens mevrouw ten tonele gekomen is, is meneer gedoemd ten onder te gaan.

Deze reeks had net zo goed Under the Heavy Banner of Heaven kunnen heten, want het is allesbehalve een simpele materie. De afleveringen zijn alle zeven meer dan een uur lang en je voelt elke minuut van elk uur. Maar tv moet niet altijd hapklaar en eenvoudig zijn, het leven is niet bitesize, en dit verhaal is gebaseerd op ware feiten. De reeks gaat ook een stuk dieper dan een eenvoudige whodunnit. De serie is gebaseerd op het boek van Jon Krakauer, die ook al Into the Wild en Into Thin Air schreef.

De tijd van het uitpluizen van het televisieboekje of de krant, het klaarzitten op een specifiek uur, het inhouden van toiletbezoeken tot de reclame, … Voor velen onder ons ligt dit toch al even achter ons. Door eerst digitale televisie en nu een breed aanbod aan streamingdiensten, is onze kijkervaring honderd procent te personaliseren. Dat is natuurlijk fantastisch, maar het zorgt er ook wel voor dat we veel missen. Gewoon omdat er veel meer is, maar ook omdat we veel specifieker altijd ‘ons ding’ kunnen vinden. Een streamingdienst als MyLum is daarom een welkome aanwinst, want MyLum heeft óók jouw ding. Series van over heel de wereld en die je dus niet onmiddellijk ergens anders kan vinden. Voor als je eens een écht frisse wind door je kijkmomenten wil laten waaien.

Sinds enkele weken kan je op MyLum The Silence ontdekken, een spannende misdaadserie van Kroatisch-Oekraïense afkomst. Hoewel de serie dateert van 2021, is ze nu pas bij ons te zien. Maar zoals je wel kan denken, kijk je sinds enkele maanden toch met iets andere ogen naar alles wat met Oekraïne te maken heeft. Van de wonden die de oorlog in het land heeft geslagen, zal je hier echter weinig merken, want The Silence belicht een ander onderwerp dat we vaak associëren met het oostelijk deel van Europa.