Liefhebbers van Hercule Poirot en de vorige film, Murder on the Orient Express, die in 2017 uitkwam, hebben er even op moeten wachten. Na de uitbraak van het coronavirus werd de releasedatum van Death on the Nile uitgesteld van 2020 naar 2021. In april dat jaar werd de film opnieuw verplaatst voor een opening in februari 2022. Dit wegens beschuldigingen richting een van de hoofdrolspelers, Armie Hammer. Aangezien zijn rol te belangrijk bleek te zijn besliste Disney om deze niet te schrappen of te recasten. Op 9 februari kunnen we deze langverwachte film eindelijk in de zalen zien. Of ik hem ook de moeite vond lees je hieronder!
Death on the Nile werd net als zijn voorganger geregisseerd door hoofdrolspeler Kenneth Branagh, die ook nu in de huid kruipt van Belgische detective Hercule Poirot. Deze film verzamelt opnieuw een deel bekende gezichten met onder andere: Gal Gadot, Armie Hammer, Rose Leslie, Letitia Wright, Emma Mackey en Russell Brand
The Bermuda Love Triangle
Tijdens Poirots welverdiende vakantie in Egypte loopt hij zijn vriend Bouc (Tom Bateman), wie we al eerder in de voorganger te zien kregen, tegen het lijf. Door hem wordt Poirot meegevraagd om het trouwfeest bij te wonen van Linnet (Gal Gadot) en Simon Doyle (Armie Hammer). Niet veel later komt Poirot de werkelijke reden voor zijn uitnodiging te weten. Linnet en Simon worden namelijk gestalkt door Jacqueline de Bellefort (Emma Mackey), Simons vorige verloofde. Zij zint op wraak en maakt het pasgetrouwde koppel het leven zuur door overal op te duiken waar zij heen proberen te vluchten. Jacqueline is er steevast van overtuigd dat haar toenmalige verloofde nog gevoelens voor haar heeft en hem op deze manier probeert terug te winnen. Poirot weigert deel uit te maken van deze liefdesperikelen en stelt aan beide partijen voor om huiswaarts te keren. Wanneer niemand deze wijze raad opvolgt en er uiteraard (de titel zegt het al) figuurlijk lijken uit de kast vallen, is Poirot vastberaden om de misdadiger te vinden die samen met hen over de Nijl cruiset.
Poirot in de studio
Eerst en vooral, wat heeft de film in de eerste helft ongelooflijk slechte special effects! Terwijl zowel de film uit 1978 als de aflevering van de serie uit 2004 op locatie werden opgenomen, merk je hier meteen op dat zo goed als de volledige film in een studio werd geschoten. Bij Murder on the Orient Express was dat ook het geval, maar die ziet er momenteel nog steeds een pak beter uit. Misschien heeft de meer exotische locatie en de coronacrisis er wat mee te maken? Wie zal het zeggen, maar als het vroeger in die tijd op locatie kon, waarom met alle hedendaagse middelen de dag van vandaag niet?
Los van de special effects begint het verhaal in België! In een flashback keren we terug in de tijd richting de eerste wereldoorlog. Daar krijgen we een jonge Poirot te zien die toen al het inzicht had om de vijand een stap voor te zijn. Door deze prelude krijgt Poirot wat meer ontwikkeling en diepgang waardoor we een menselijker personage te zien krijgen dan voordien. Waar Murder on the Orient Express een film was over wraak, is Death on the Nile dat over niets minder dan liefde.
Wanneer de dood een welkom geschenk is
Death on the Nile neemt zijn tijd om het volledige ensemble voor te stellen en schetst zo wat achtergrond van elk personage dat meedrijft. Jammer genoeg duurt dit allemaal wat te lang en zorgt dit ervoor dat het tempo enorm slabakt. Begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal geen problemen met het uitdiepen van personages maar wanneer deze oninteressant en behoorlijk oppervlakkig zijn, is het eerste uur gewoon regelrecht saai.
Wanneer een van de personages dan "eindelijk" het loodje legt (klinkt gemeen maar daar zitten we uiteindelijk toch op te wachten, niet?), zitten we ruimschoots voorbij de eerste helft van de film. Hierna neemt het tempo plots de vaart van de Orient Express waarin meer op het spel staat dan in de voorgaande film, waardoor deze een pak spannender en emotioneler wordt.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor de film uit 2017 nooit eerder kennis had gemaakt met zowel het bronmateriaal als verfilmingen van Agatha Christies verhalen, dus oordelen over personages, verhaal en wendingen doe ik specifiek over de geziene film in kwestie. Waar ik bij Murder on the Orient Express geen flauw idee had door wie en hoe de moord in elkaar zat, kon ik hier mits een beetje aandachtig opletten wel voorspellen hoe de vork in de steel zat. De ontknoping kwam dan ook niet als een verbazing maar had dat mits wat meer subtiliteit wel kunnen zijn.
Zoals eerder vermeld zijn de meeste personages redelijk oppervlakkig en krijgt niet iedereen evenveel te doen waardoor de meesten op automatische piloot meespelen. Emma Mackey (Maeve uit de Netflix-serie Sex Education) daarentegen, geeft het beste van haarzelf, waar mogelijk met dit script, en schuift de houterige Gal Gadot met gemak onder tafel. Ik wil er gerust geld op zetten dat zij binnenkort gaat doorbreken in Hollywood.
Liefhebbers van de vorige film zullen zich wel nog kunnen amuseren met deze telg als je de ondermaatse special effects, onopvallende soundtrack, wat saaiere eerste helft en wat minder interessante personages kunt verdragen.
Death on the Nile werd net als zijn voorganger geregisseerd door hoofdrolspeler Kenneth Branagh, die ook nu in de huid kruipt van Belgische detective Hercule Poirot. Deze film verzamelt opnieuw een deel bekende gezichten met onder andere: Gal Gadot, Armie Hammer, Rose Leslie, Letitia Wright, Emma Mackey en Russell Brand
The Bermuda Love Triangle
Tijdens Poirots welverdiende vakantie in Egypte loopt hij zijn vriend Bouc (Tom Bateman), wie we al eerder in de voorganger te zien kregen, tegen het lijf. Door hem wordt Poirot meegevraagd om het trouwfeest bij te wonen van Linnet (Gal Gadot) en Simon Doyle (Armie Hammer). Niet veel later komt Poirot de werkelijke reden voor zijn uitnodiging te weten. Linnet en Simon worden namelijk gestalkt door Jacqueline de Bellefort (Emma Mackey), Simons vorige verloofde. Zij zint op wraak en maakt het pasgetrouwde koppel het leven zuur door overal op te duiken waar zij heen proberen te vluchten. Jacqueline is er steevast van overtuigd dat haar toenmalige verloofde nog gevoelens voor haar heeft en hem op deze manier probeert terug te winnen. Poirot weigert deel uit te maken van deze liefdesperikelen en stelt aan beide partijen voor om huiswaarts te keren. Wanneer niemand deze wijze raad opvolgt en er uiteraard (de titel zegt het al) figuurlijk lijken uit de kast vallen, is Poirot vastberaden om de misdadiger te vinden die samen met hen over de Nijl cruiset.
Poirot in de studio
Eerst en vooral, wat heeft de film in de eerste helft ongelooflijk slechte special effects! Terwijl zowel de film uit 1978 als de aflevering van de serie uit 2004 op locatie werden opgenomen, merk je hier meteen op dat zo goed als de volledige film in een studio werd geschoten. Bij Murder on the Orient Express was dat ook het geval, maar die ziet er momenteel nog steeds een pak beter uit. Misschien heeft de meer exotische locatie en de coronacrisis er wat mee te maken? Wie zal het zeggen, maar als het vroeger in die tijd op locatie kon, waarom met alle hedendaagse middelen de dag van vandaag niet?
Los van de special effects begint het verhaal in België! In een flashback keren we terug in de tijd richting de eerste wereldoorlog. Daar krijgen we een jonge Poirot te zien die toen al het inzicht had om de vijand een stap voor te zijn. Door deze prelude krijgt Poirot wat meer ontwikkeling en diepgang waardoor we een menselijker personage te zien krijgen dan voordien. Waar Murder on the Orient Express een film was over wraak, is Death on the Nile dat over niets minder dan liefde.
Wanneer de dood een welkom geschenk is
Death on the Nile neemt zijn tijd om het volledige ensemble voor te stellen en schetst zo wat achtergrond van elk personage dat meedrijft. Jammer genoeg duurt dit allemaal wat te lang en zorgt dit ervoor dat het tempo enorm slabakt. Begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal geen problemen met het uitdiepen van personages maar wanneer deze oninteressant en behoorlijk oppervlakkig zijn, is het eerste uur gewoon regelrecht saai.
Wanneer een van de personages dan "eindelijk" het loodje legt (klinkt gemeen maar daar zitten we uiteindelijk toch op te wachten, niet?), zitten we ruimschoots voorbij de eerste helft van de film. Hierna neemt het tempo plots de vaart van de Orient Express waarin meer op het spel staat dan in de voorgaande film, waardoor deze een pak spannender en emotioneler wordt.
Door deze prelude krijgt Poirot wat meer ontwikkeling en diepgang waardoor we een menselijker personage te zien krijgen dan voordien.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik voor de film uit 2017 nooit eerder kennis had gemaakt met zowel het bronmateriaal als verfilmingen van Agatha Christies verhalen, dus oordelen over personages, verhaal en wendingen doe ik specifiek over de geziene film in kwestie. Waar ik bij Murder on the Orient Express geen flauw idee had door wie en hoe de moord in elkaar zat, kon ik hier mits een beetje aandachtig opletten wel voorspellen hoe de vork in de steel zat. De ontknoping kwam dan ook niet als een verbazing maar had dat mits wat meer subtiliteit wel kunnen zijn.
Zoals eerder vermeld zijn de meeste personages redelijk oppervlakkig en krijgt niet iedereen evenveel te doen waardoor de meesten op automatische piloot meespelen. Emma Mackey (Maeve uit de Netflix-serie Sex Education) daarentegen, geeft het beste van haarzelf, waar mogelijk met dit script, en schuift de houterige Gal Gadot met gemak onder tafel. Ik wil er gerust geld op zetten dat zij binnenkort gaat doorbreken in Hollywood.
Liefhebbers van de vorige film zullen zich wel nog kunnen amuseren met deze telg als je de ondermaatse special effects, onopvallende soundtrack, wat saaiere eerste helft en wat minder interessante personages kunt verdragen.
Conclusie
Death on the Nile heeft wat tijd nodig om op gang te komen. Wanneer deze dan eindelijk uit zijn startblokken schiet krijgen we een verhaal waarin meer op het spel staat dan in de vorige film, waardoor deze een pak spannender en emotioneler wordt. Jammer genoeg zijn de special effects enorm ondermaats en is niet elk personage even interessant. Al bij al zullen liefhebbers van de vorige telg zich nog amuseren met deze cruisetocht!
Pro
- Spannender en emotioneler dan zijn voorganger
Con
- Special Effects
- Pacing
- Oninteressante personages
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
9 februari 2022
Genre
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
127 minuten
Regie
Kenneth Branagh
Cast
Kenneth Branagh, Gal Gadot, Armie Hammer, Emma Mackey, Tom Bateman, Annette Bening, Rose Leslie, Ali Fazal, Russell Brand, Letitia Wright...
Uitgever
20th Century Studios
