Killjoy

Er zijn heerlijk gruwelijke tijden in aantocht voor fans van het betere gegriezel. De komende maanden kunnen we aan de slag met The Callisto Protocol, de Outlast Trials en remakes van Dead Space en Resident Evil 4. Horror ondergaat momenteel dan ook ietwat van een renaissance. The Chant is een titel die niet zo veel deining wist te maken op de radar als die grotere titels, maar wel enkele goede ideeën aan boord lijkt te hebben om genrefans mee te bekoren. Of dat genoeg is, dat ontdekken we in de review.

Het blijft lichtjes schokkend dat veel fans van Call of Duty jaarlijks niet eens de moeite nemen om de campagne op te starten. Hier ten huize Killjoy hebben we in de vorm van de dochter ook zo een sofasoldaat rondlopen die steevast halsoverkop de online slagvelden induikt om toch maar zo snel mogelijk de levels en unlocks bij elkaar te kunnen knallen. Het zijn dat soort grieten die ervoor verantwoordelijk waren voor het experiment dat Black Ops 4 was, waarin de single player gewoon geschrapt werd. Voor mij persoonlijk doodzonde, want hoewel de multiplayer logischerwijze het fundament is waar de reeks op steunt, valt er wel degelijk iets te zeggen voor een goeie ouderwetse Call of Duty-campaign. Dat Infinity Ward eveneens gelooft dat de single player een essentieel onderdeel van het pakket is, mag duidelijk zijn door het feit dat deze een weekje eerder speelbaar was dan het online luik van de titel.

Quack, quack, quack Mr Ducksworth. Laat ons eerlijk zijn, zonder de invloed van The Mighty Ducks-reeks zaten we nu niet in deze review. In onze lage landen waar het eens om de zeventien jaar eens hard genoeg vriest om te gaan schaatsen leeft ijshockey als sport gewoon niet, de appeal ligt dan ook volledig op het jeugdsentiment van de Ducks. Voor de sportanalfabeet in mij lijkt hockey dan ook vooral op een soort melange van ijsschaatsen en minivoetbal, aangevuld met wat robbertjes vechten om het allemaal wat op te leuken. Uiteraard heeft het stukken meer padding om het lijf dan dat, maar daar schuilt dan ook de aantrekkingskracht voor een game als deze. NHL 23 is net toegankelijk genoeg om de spelers die een puck niet van een slider kunnen onderscheiden te plezieren, maar biedt genoeg diepgang voor de fans om hun schaatsen in te zetten.

Een naam als Soulstice brengt een zekere verwachting met zich mee. De verwachting om al in de eerste vijf minuten genadeloos afgerost te worden door een weerwolf bijvoorbeeld, of de verwachting om door een game heen te moeten ploeteren. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is Soulstice echter geen Soulslike, maar eerder een throwback naar de Japanse action-games uit het tijdperk van de PlayStation 2, met wat invloeden van PlatinumGames als kers op de taart. Denk aan een mengelmoesje van Devil May Cry en Bayonetta, maar dan op een bescheidener budget. Dat de game gemaakt is door een piepklein Italiaans team, maakt het des te intrigerend. Is Soulstice een fijne hommage die op eigen benen kan staan, of vooral een slechte cover van betere games? We ontdekken het in de review.

Waar ga je naartoe met een reeks wanneer de paarse dildoknuppels uitgemept zijn, de wereld vernietigd is en je tot in de hel bent afgedaald in een orgie van superkrachten en gekkigheid? Waar ga je, wanneer je niet verder meer over-the-top kan gaan? Dan trek je toch gewoon de stekker eruit om het boeltje te rebooten? Wanneer je niet verder de hoogte in kan, dan start je opnieuw vanaf de grond met een spel dat terug aansluiting zoekt met de fans van het eerste uur. Zoiets kan nauwelijks fout gaan, toch?

Het is lang geleden dat een game me zo heeft weten te schokken zoals Endling het gepresteerd heeft. Kijk, dat ‘’dood’’ gaan hand in hand gaat met videogames is een behoorlijk universeel gegeven. Nathan Drake dondert van een klif. Dood. Voor de honderdste keer doorzeefd worden met kogels? Hartstikke dood. Ontdekt worden door Jack Baker in Resident Evil 7? Je eigen tanden er via de verkeerde opening voelen terug uitkomen, waarna je dood gaat. Het hoort er allemaal bij en een respawn verder ben je terug in het gevecht en probeer je het opnieuw. Bij Endling werd het me even te veel. Ik speel een spel waarbij ik een vos door een wereld vol gevaren moet leiden en zorgen dat haar kleine pups het overleven, en het is een taak waar ik niet tegen opgewassen ben. Ik probeer nerveus uit de klauwen van een pelsjager te blijven, maar hij krijgt me toch te pakken. Ik zie mijn vosje wanhopig spartelen, maar de jager is veel te sterk en pint haar tegen de grond, waarna een misselijkmakende krak...