Killjoy

Valet service is in onze contreien nauwelijks bekend, maar is over de grote plas een ingeburgerd gegeven dat me eerlijk gezegd de stuipen op het lijf jaagt. Het komt erop neer dat wanneer je naar een club of restaurant gaat je vervolgens aan de ingang de sleutels van je wagen overhandigt aan een medewerker die de bolide voor je gaat parkeren. Je geeft een totale vreemde dus wat geld om je persoonlijke batmobile te gaan stallen en die na je avondje uit, hopelijk intact, terug te krijgen. Heb ik last van vertrouwensproblemen wanneer ik zeg dat het idee van een random kerel die met mijn wagen een ritje gaat maken niet meteen het begin zou markeren van een zorgeloos avondje uit? Draagt Manuel wel goed zorg voor mijn vierwielig monster is alles wat steeds door mijn gedachten zou flitsen. Het is met die nachtmerries dat Very Very Valet lijkt te spelen. Het is een game die opgezet is uit klanten die hun wagens veilig geparkeerd willen zien en de Valets die zoveel mogelijk voertuigen aan...

Kijk eens aan, het is een nieuwe first-person horror game. Er zijn weinig genres die de voorbije jaren zo een opmars gemaakt hebben onder kleine studio’s dan dit. Enge stukjes verhaalvertelling in een claustrofobische setting waar het vechten om te overleven is tussen de jumpscares door? Wanneer het goed gedaan is ben ik fan. Helaas is zoiets makkelijker gezegd dan gedaan en krijg je voor elke SOMA en Outlast meerdere Agony’s die de plank volledig mis slaan. Of Maid of Sker wel de juiste balans weet te vinden ontdek je in de review.

Het is met gemengde gevoelens dat ik Assassin’s Creed Valhalla terug opstart. Tientallen uren heb ik namelijk door Engeland gedwaald op plundertochten, missies en afleidingen. Honderden icoontjes heb ik weggewerkt op de grote map die de spelwereld weergeeft om mijn haast obsessieve drang naar voltooiing te bevredigen. Het was een lange tocht vol hoogtepunten, dieptepunten en de occasionele dosis tijdverspilling eigen aan dit soort games, maar ik was klaar. Tot Ubisoft dus besloot om de eerste van twee uitbreidingen uit te brengen in de vorm van Wrath of the Druids, waarin je een nieuw land vol avonturen en afleidingen mag gaan ontdekken. “Just when I thought I was out, they pull me back in” zoals Michael Corleone het in The Godfather Part III zo treffend wist te brengen. Of de eerste expansie voor Valhalla een aanbod is dat je niet kan weigeren of eerder vissenvoer kom je uiteraard in deze review te weten.

Skate City is één van de vele kleine mobile games die recent de sprong richting grote consoles gewaagd hebben. De game verscheen in 2019 als een exclusiefje voor Apple Arcade en wist daar behoorlijk te bekoren met een combinatie van een goede besturing en een prettige artstyle. Of de game het in zijn mars heeft om ook op console een kickflip te scoren, of eerder voluit op de bek gaat, dat merk je in de review.

Het was een broeierig warme zomeravond in New York de eerste keer dat ik kennismaakte met baseball. Ik stond op een overvolle metro gevuld met een overdaad aan oranje en blauwtinten en keek diep in de hazelbruine ogen van het meisje dat ik een paar dagen eerder in de Apple Store had leren kennen. Wanneer een Amerikaans meisje je uitnodigt voor een “sportsgame”, dan meent ze dat ook. Tijdens de benauwende rit voelde je de anticipatie van het publiek in de aanloop naar een belangrijke match van hun thuisteam, een anticipatie die tijdens de wandeling naar het imposante Citi Field Stadium enkel in crescendo ging. Let’s go Mets! Het is die sfeer en hazelbruine ogen en zomersproetjes die ik steeds met de sport ben blijven associëren, want eerlijk? Ik snapte geen bal van de regels van baseball.

Er gaat een zekere aantrekkingskracht uit van het bouwen van iets. Of het nu gaat om een doos LEGO die je langzaam ziet uitgroeien tot een Millennium Falcon of een doos van Ikea die je omvormt tot een kast genaamd Svensson, het gevoel iets “gemaakt” te hebben is onmiskenbaar bevredigend. Dat verklaart het succes dat building-sims op console de voorbije jaren gehad hebben. Ziekenhuizen, pretparken, Zuid-Amerikaanse dictaturen en complexe metropolen, dat alles en meer is er recent de revue gepasseerd. Ook Buildings Have Feelings Too lijkt in eerste instantie een schattige variatie op dit thema te gaan brengen, maar kiest toch voor een andere aanpak. Dit is een game waarin je weliswaar probeert een grote stad uit te bouwen, maar dat doe je hier niet door budgetten en grondstoffen te beheren, maar door rekening te houden met de gevoelens van je gebouwen.

Disco Elysium is erg veel dingen. Het is een briljant geschreven visuele roman. Het is een game met een bedwelmend mooie artstyle. Het is een diepgaande roleplaying game vol interne monologen en geschifte ideeën waarin je de rol van een detective aanneemt. Disco Elysium is erg veel dingen dus, maar het is zeker en vast geen traditionele console game die je even oppakt als tussendoortje. Dit jongens en meisjes, is het zeldzame soort spel die je volledige aandacht opeist. Waarom het dat ook volledig waard is, probeer ik even netjes uiteen te zetten in de review.

De sluiting van Telltale Games in 2018 voelde des te pijnlijker als je even een stap achteruit deed en een blik wierp op hun omvangrijke portfolio die verdween. Van Batman tot Game of Thrones, van Guardians of the Galaxy tot The Walking Dead. Het zijn stuk voor stuk sterk vertelde verhalen die unieke dingen deden binnen de herkenbaarheid van hun populaire reeksen. Plots was dat alles dus weg wegens niet langer te koop uit de digitale winkel van je console. Alsof Thanos met één vingerknip de lange reis van Clementine, het ontstaan van Joker en tal van andere memorabele momenten had uitgewist. Gelukkig is de studio tegenwoordig bezig met een herstart en heeft dat als gevolg dat de verwijderde titels terug hun opwachting maken, klaar om herontdekt te worden. In deze review doe ik even uit de doeken waarom Tales from the Borderlands op Nintendo Switch meer dan zes jaar na de oorspronkelijke release nog steeds de moeite waard is om te spelen.