Killjoy

Black Book is één van die games waar ik volledig blind in ging, iets wat ik de laatste tijd wel vaker doe als tegengif voor de triple A-titels waarbij je nog voor de eerste druk op een knop weet wat je mag verwachten. In dit geval was ik echter totaal niet voorbereid voor wat ik op het menu kreeg, namelijk een op Slavische folklore gebaseerde hybride tussen een RPG en een card battle game. Het is bizar, donker en behoorlijk boeiend.

De Calvarietocht van Christus door Pieter Bruegel de Oudere is een bekend schilderij uit de renaissance dat tegenwoordig in het kunsthistorisch museum van Wenen hangt te pronken, het is ook de inspiratiebron voor één van de meest geflipte spelletjes van de voorbije jaren. Het neemt de stijl van de animatiefilmpjes die Terry Gilliam voor Monty Python maakte en combineert dat met een ouderwets point and click avontuur.

Oco is het soort game die illustreert dat het soms het beste is om niet af te gaan op eerste indrukken. Initieel lijkt dit gewoon de zoveelste puzzelgame waarvan je op Android en iOS, niet toevallig waar de game haar oorsprong heeft, tientallen soortgenoten kan vinden. Het soort spelletje waar je even een minuutje of vijf mee kan dollen voor je verder werkt aan een review over grasmaaiers. OCO heeft echter een verslavend kantje dat zijn haakjes in je weet te zetten met haar mix van slimme gameplay en gevoel voor stijl.

Elke zomer was het weer hetzelfde liedje, het begon al in mijn kindertijd. Elke zaterdag riep vader “Hé daar Sam”, het wordt tijd dat je het gras afrijdt. Dat is irritant om verschillende redenen. Allereerst is mijn naam niet Sam, maar het is ook nog eens verschrikkelijk vervelend om op je vrije dag achter zo een luid ding aan te lopen en om de vijf meter die bak met gras te moeten legen. Al die jaren later is het bij mijn vriendin nauwelijks beter gesteld. Het begint met een lange blik naar buiten en een haast nonchalante opmerking dat het gras best lang begint te staan, en ik weet dat ik binnen de twintig minuten weer achter die grasmachine loop. Wat alles uiteraard veel leuker zou maken is dat waar elke echte man van droomt, namelijk een zitmaaier. Ik snap volledig haar argumenten dat het een dure aankoop is en een beetje onnozel voor een lap gras van nog geen veertig vierkante meter. Maar verdomme, ik zou dan veel vaker het gras afrijden. Het gras zou niet eens de kans meer...

The Siege of Paris is niet enkel de bijnaam die mijn vriendin geeft aan het weekendje Parijs in 2016 waar ze los mocht gaan op de Champs-Élysées met mijn creditcard, maar ook een slag uit het jaar 845 waarbij de Vikingen met een vloot van honderdtwintig schepen de aanval openden op de stad. Een betere achtergrond om de laatste uitbreiding van Assassins Creed Valhalla aan op te hangen kun je jezelf moeilijk inbeelden, en het is stukken goedkoper dan crème brûlée eten in Montmartre. Ik noem dat nu al een win voor deze Siege of Paris.

Dit is er eentje waar je beter voor gaat zitten. The Great Ace Attorney Chronicles omvat twee games die na stevig succes in Japan eindelijk een westerse lokalisatie ontvingen. Twee games die opgezet zijn als een soort visual novel vol verhaallijnen en intrige die je ongeveer een uurtje of tachtig zoet houden. Nee, het is niet bepaald een luchtig tussendoortje en erg innovatief kun je het geenszins noemen, maar op vlak van verhaalvertelling is het een kleine tour de force.

Games rond de Olympische Spelen zijn in het verleden niet altijd een garantie voor veel spelplezier gebleken. Een veelvoud aan korte minigames waarvan de meeste lijken te draaien rond het razendsnel rammen op je controller, het is die perceptie die het idee van een game rond de Olympics niet bepaald aanlokkelijk maakt. Met de game naar aanleiding van de Olympische Spelen in Tokyo probeert SEGA echter die banvloek te doorbreken door te kiezen voor variatie en toegankelijke fun.

Nostalgie is een raar beestje. We leven in een tijd waarin dertigers massaal tickets kopen om naar Spring in het Sportpaleis te gaan kijken, terwijl we vijftien jaar terug Jelle Cleymans eigenhandig op de trein naar Oostende hadden geschopt. Zodra je een bepaalde leeftijd gepasseerd bent krijg je nu eenmaal last van een aandoening genaamd oudezakkenitis, waarbij je alles uit je jonge jaren door een roze bril gaat bekijken. Dat gaat van Bieke Crucke die er als tienermeisje eigenlijk al veertig uitzag, tot films als Beverly Hills Ninja die geen cinematografisch meesterwerk meer blijkt te zijn en games die de tand des tijds niet bepaald schitterend hebben doorstaan. Hoe het Alex Kidd in Miracle World DX in zijn remake vergaat, dat lees je uiteraard in de review.

Het is niet gemakkelijk om anno 2021 een geile oude man te zijn. We leven in een tijd van politieke correctheid en MeToo, waarin gluren met een sterrenkijker naar de tienerdochter van de buren je een schop in Uranus en een contactverbod oplevert. Waar een hardnekkige wil is, daar is echter een weg. Dat bewijst ieders favoriete geilneef Larry Laffer. Niet alleen houdt deze held van middelbare leeftijd nog steeds de vlag van de slechte smaak stijf omhoog, hij doet ook zijn uiterste best om het stoffige point and click genre wat nieuw leven in te zuig...blazen!! Ow boy, dit wordt zo een soort review zeker?

Song of Horror opent met Daniel, een aan lager wal geraakte verslaafde die uit de financiële put probeert te kruipen door klusjes voor zijn baas op te knappen. Wanneer je taak erin bestaat om naar een creepy huis te trekken en daar te gaan onderzoeken wat er met een teruggetrokken auteur gebeurd is zou ik toch nog even mijn arbeidsvoorwaarden er op na lezen. We hebben allemaal The Haunting gezien en Resident Evil gespeeld, we weten allemaal dat je dat soort griezelige landhuizen moet omgaan zoals een grootverdiener met belastingen doet. Gewoon vermijden en naar Monaco trekken, maar zeker niet naar binnen gaan om uit te zoeken wat dat rare geluid te betekenen heeft. Daniel ziet echter het spreekwoordelijke bos door de bomen niet en probeert te achterhalen waar die mysterieuze muziek vandaan komt. Kijk, zo wordt je dus te grazen genomen door een geest.

Eerste indrukken zijn vaak misleidend. De eerste twee uren is MechWarrior 5: Mercenaries een redelijke game. Het voelt allemaal een tikje inspiratieloos en saai aan. Standaard tutorials die de controls en concepten aanleren en het “O nee, de slechteriken hebben mijn pappie vermoord“-plotje op de rails zetten. Het voelt in het begin aan alsof MechWarrior 5 een inwisselbaar rondje knallen gaat worden waarin je als Pietje Kortstaart, of hoe je held ook mag heten, wraak gaat nemen op de moordenaars van je vader die heel gemeen zijn. Dan wordt het echter beter.