Nostalgie is een raar beestje. We leven in een tijd waarin dertigers massaal tickets kopen om naar Spring in het Sportpaleis te gaan kijken, terwijl we vijftien jaar terug Jelle Cleymans eigenhandig op de trein naar Oostende hadden geschopt. Zodra je een bepaalde leeftijd gepasseerd bent krijg je nu eenmaal last van een aandoening genaamd oudezakkenitis, waarbij je alles uit je jonge jaren door een roze bril gaat bekijken. Dat gaat van Bieke Crucke die er als tienermeisje eigenlijk al veertig uitzag, tot films als Beverly Hills Ninja die geen cinematografisch meesterwerk meer blijkt te zijn en games die de tand des tijds niet bepaald schitterend hebben doorstaan. Hoe het Alex Kidd in Miracle World DX in zijn remake vergaat, dat lees je uiteraard in de review.
Laat ons even beginnen met een kleine geschiedenisles. Voor Sonic zijn loopschoentjes aantrok en de mascotte werd van SEGA was er Alex Kidd die op het Master System als mascotte fungeerde. Kan je jezelf vragen stellen bij een klein jongetje als mascotte voor een spelconsole? Het was een periode waarin er onironisch jassen uit jeans gedragen werden mensen, het is best om er niet te lang bij stil te staan hoe raar de jaren tachtig waren. In elk geval krijgen we nu dus een volledige remake van die Alex Kidd game uit lang vervlogen tijden. Opgefriste graphics, wat tweaks en een tikje botox hier en daar, maar toch vooral dezelfde game. Dat hoeft niet noodzakelijk problematisch te zijn als de game gewoon goed is. Er is niks mis met wat goede ouderwetse retro met een moeilijkheidsgraad waar je de tandjes in kan zetten. Ik ga echter even een belangrijke vraag stellen: Was Alex Kidd eigenlijk een goede game of is Sonic niet de enige reden dat die kleine vlegel nooit een sequel kreeg?
Liefdevolle remake voor een hatelijke game
Het is in elk geval duidelijk dat de makers de moeite genomen hebben om een liefdevolle remake af te leveren. Er zijn nieuwe levels, modi en opties die de game aanlokkelijk maken voor zowel frisse kuikens als oude Velociraptors die het vroeger in hun pyjama gespeeld hebben. Het ziet er ook gewoon erg goed uit. De graphics zijn kleurrijk en fris, de muziek klinkt beter dan ooit en er zijn zelfs kleine stukjes verhaal toegevoegd. Je kan voor de gein met R2 de game vlot switchen naar de oude look en je kan de game in classic mode spelen zoals dat het geval was op de Master System. Ik heb geen enkel idee waarom je dat vrijwillig zou doen wanneer je de nieuwe presentatie hebt, maar ik veroordeel niemand. Ik heb tickets om naar Spring te gaan kijken godbetert.
Het probleem dat deze Alex Kidd remake de das omdoet is de uitspraak die mijn bompa zaliger soms deed: “Ge kunt ne schone strik rond ne stront doen, maar tblijft ne stront”. Alex Kidd in Miracle World was zelfs in de jaren tachtig al een problematische platformer en de tijd heeft de gebreken van de game helaas nog harder naar de oppervlakte gebracht in deze erg trouwe remake. Het level design is ongeïnspireerd en saai en de vijandjes die je met je vuist moet meppen zijn bizar geplaatst op plekken waar hen ontwijken vaak haast onmogelijk is, omwille van de meest belachelijke hit detection denkbaar. Dit is een game die eigenlijk haast oneerlijk voelt om op die manier te spelen. Wanneer van je verwacht wordt om te platformen met precisie wil je geen vijanden in je omgeving die levens afsnoepen, zelfs wanneer je hen niet eens lijkt te raken. Dit is een game waar je honderden keren dood gaat door valkuilen en vijanden en het irritante gegeven is dat dit niet zozeer is door een gebrek aan skills maar eerder door het design van het spel komt.
Blad, steen, fuck off
Neem bijvoorbeeld ook de eindbazen. Welke BMX rijdende, naar The Final Countdown luisterende malloot vond het indertijd een goed idee om die boss fights met een potje blad, steen, schaar te laten beslechten? De eindbazen bekamp je met een kansspelletje waarbij verlies betekent dat je dood bent. De kers op de taart in een game waar je sowieso al het ene leventje na het andere verliest en helemaal terug mag beginnen met het level als ze op zijn. De makers van de remake hebben gelukkig het slimme idee gehad om een optie te leveren die je laat spelen met een oneindig aantal leventjes, zodat je de controller niet tegen de muur gooit, maar het voelt ietwat lullig aan, toch? Het voelt alsof je aan het fietsen bent met steunwieltjes, een fietshelm en elleboogbeschermers. Nu ben ik geenszins een voorstander van kindermishandeling, maar deze Alex Kidd mogen ze voor mijn part afranselen met oude korstige Playboys.
Laat ons even beginnen met een kleine geschiedenisles. Voor Sonic zijn loopschoentjes aantrok en de mascotte werd van SEGA was er Alex Kidd die op het Master System als mascotte fungeerde. Kan je jezelf vragen stellen bij een klein jongetje als mascotte voor een spelconsole? Het was een periode waarin er onironisch jassen uit jeans gedragen werden mensen, het is best om er niet te lang bij stil te staan hoe raar de jaren tachtig waren. In elk geval krijgen we nu dus een volledige remake van die Alex Kidd game uit lang vervlogen tijden. Opgefriste graphics, wat tweaks en een tikje botox hier en daar, maar toch vooral dezelfde game. Dat hoeft niet noodzakelijk problematisch te zijn als de game gewoon goed is. Er is niks mis met wat goede ouderwetse retro met een moeilijkheidsgraad waar je de tandjes in kan zetten. Ik ga echter even een belangrijke vraag stellen: Was Alex Kidd eigenlijk een goede game of is Sonic niet de enige reden dat die kleine vlegel nooit een sequel kreeg?
Liefdevolle remake voor een hatelijke game
Het is in elk geval duidelijk dat de makers de moeite genomen hebben om een liefdevolle remake af te leveren. Er zijn nieuwe levels, modi en opties die de game aanlokkelijk maken voor zowel frisse kuikens als oude Velociraptors die het vroeger in hun pyjama gespeeld hebben. Het ziet er ook gewoon erg goed uit. De graphics zijn kleurrijk en fris, de muziek klinkt beter dan ooit en er zijn zelfs kleine stukjes verhaal toegevoegd. Je kan voor de gein met R2 de game vlot switchen naar de oude look en je kan de game in classic mode spelen zoals dat het geval was op de Master System. Ik heb geen enkel idee waarom je dat vrijwillig zou doen wanneer je de nieuwe presentatie hebt, maar ik veroordeel niemand. Ik heb tickets om naar Spring te gaan kijken godbetert.
Uitdaging is geen synoniem voor slecht design.
Het probleem dat deze Alex Kidd remake de das omdoet is de uitspraak die mijn bompa zaliger soms deed: “Ge kunt ne schone strik rond ne stront doen, maar tblijft ne stront”. Alex Kidd in Miracle World was zelfs in de jaren tachtig al een problematische platformer en de tijd heeft de gebreken van de game helaas nog harder naar de oppervlakte gebracht in deze erg trouwe remake. Het level design is ongeïnspireerd en saai en de vijandjes die je met je vuist moet meppen zijn bizar geplaatst op plekken waar hen ontwijken vaak haast onmogelijk is, omwille van de meest belachelijke hit detection denkbaar. Dit is een game die eigenlijk haast oneerlijk voelt om op die manier te spelen. Wanneer van je verwacht wordt om te platformen met precisie wil je geen vijanden in je omgeving die levens afsnoepen, zelfs wanneer je hen niet eens lijkt te raken. Dit is een game waar je honderden keren dood gaat door valkuilen en vijanden en het irritante gegeven is dat dit niet zozeer is door een gebrek aan skills maar eerder door het design van het spel komt.
Blad, steen, fuck off
Neem bijvoorbeeld ook de eindbazen. Welke BMX rijdende, naar The Final Countdown luisterende malloot vond het indertijd een goed idee om die boss fights met een potje blad, steen, schaar te laten beslechten? De eindbazen bekamp je met een kansspelletje waarbij verlies betekent dat je dood bent. De kers op de taart in een game waar je sowieso al het ene leventje na het andere verliest en helemaal terug mag beginnen met het level als ze op zijn. De makers van de remake hebben gelukkig het slimme idee gehad om een optie te leveren die je laat spelen met een oneindig aantal leventjes, zodat je de controller niet tegen de muur gooit, maar het voelt ietwat lullig aan, toch? Het voelt alsof je aan het fietsen bent met steunwieltjes, een fietshelm en elleboogbeschermers. Nu ben ik geenszins een voorstander van kindermishandeling, maar deze Alex Kidd mogen ze voor mijn part afranselen met oude korstige Playboys.
Conclusie
Alex Kidd in Miracle World DX is een uitstekende remake van een slechte game. Zet die roze bril af en je ziet meteen dat dit niet alleen een titel is die verscheurd is door de tand des tijds, maar dat het waarschijnlijk nooit een bijzonder goede game was. Saai level design, oneerlijk voelende vijanden en een korte speelduur als je met die infinite lives mode gaat valsspelen. Nee, niet alles uit de jaren tachtig was machtig.
Pro
- Nieuwe grafische presentatie is strak
- De soundtrack klinkt beter dan ooit
- De infinite lives optie
Con
- De game voelt gedateerd en oneerlijk qua design
- De korte speelduur verraadt waarom dat zo is
- Zorgt ervoor dat je zelf een kind wil slaan
5
Over
Beschikbaar vanaf
24 juni 2021
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- Xbox One
Ontwikkelaar
- Jankenteam
Uitgever
- Merge Games
Website
Laatst bewerkt door een moderator:
