Merge Games

Al sinds oudsher maken de Noordse landen een bijzonder mooi stuk van Europa uit. Niet alleen het noorderlicht of de daar nog ongerepte natuur met haar vele meren, welke in de winter omgetoverd worden tot enorme ijsvlaktes, spreken tot ieders verbeelding. Ook over de geschiedenis en folklore van Scandinavië valt er heel wat te ontdekken. Ondanks dat het spel onweerlegbaar stoelt op veel van deze troeven, is het toch vooral de verdienste van de Zweedse gamestudio Dimfrost dat Bramble: The Mountain King zo’n knappe indiegame geworden is.

In 2016 was Stardew Valley een van de grootste verassingen van het jaar en het spel was een commercieel succes op elk platform waarvoor het verscheen. Dit in die mate zelfs dat Stardew Valley het meest gedownloade spel op de Nintendo Switch was in 2017, ondanks het feit dat het spel pas in oktober van dat jaar was verschenen. Op enkele uitzonderingen na, zoals Super Zoo Story, bleven de klonen van het spel echter grotendeels uit. Al werd het pad wel geëffend voor een vernieuwde interesse in het genre waardoor er een groter publiek was voor spellen als My Time in Portia, Summer in Mara, Moonlighter en zelfs nieuwe delen van reeksen zoals Animal Crossing, Rune Factory en Story of Seasons.

Amerika heeft zijn comic books, Japan zijn manga en wij hebben onze stripverhalen. De Belgisch-Franse traditie van stripverhalen heeft aantrek tot ver buiten onze contreien, in die mate zelfs dat een van de grootste Amerikaanse regisseurs een oer-Belgisch stripfiguur naar het grote scherm heeft gebracht (ik heb het uiteraard over Kuifje in Spielbergs The Adventures of Tintin). Het aantal stripverhalen die hun weg vonden naar de spellenwereld blijft echter beperkt. Je hebt XIII, Largo Winch: Empire Under Threat, enkele adaptaties van Kuifje, Asterix en Obelix en de Smurfen, alsook enkele meer obscure titels zoals Nikopol: Secrets of the Immortals, maar daar blijft het zowat bij.

Nostalgie is een raar beestje. We leven in een tijd waarin dertigers massaal tickets kopen om naar Spring in het Sportpaleis te gaan kijken, terwijl we vijftien jaar terug Jelle Cleymans eigenhandig op de trein naar Oostende hadden geschopt. Zodra je een bepaalde leeftijd gepasseerd bent krijg je nu eenmaal last van een aandoening genaamd oudezakkenitis, waarbij je alles uit je jonge jaren door een roze bril gaat bekijken. Dat gaat van Bieke Crucke die er als tienermeisje eigenlijk al veertig uitzag, tot films als Beverly Hills Ninja die geen cinematografisch meesterwerk meer blijkt te zijn en games die de tand des tijds niet bepaald schitterend hebben doorstaan. Hoe het Alex Kidd in Miracle World DX in zijn remake vergaat, dat lees je uiteraard in de review.

Er gaat een zekere aantrekkingskracht uit van het bouwen van iets. Of het nu gaat om een doos LEGO die je langzaam ziet uitgroeien tot een Millennium Falcon of een doos van Ikea die je omvormt tot een kast genaamd Svensson, het gevoel iets “gemaakt” te hebben is onmiskenbaar bevredigend. Dat verklaart het succes dat building-sims op console de voorbije jaren gehad hebben. Ziekenhuizen, pretparken, Zuid-Amerikaanse dictaturen en complexe metropolen, dat alles en meer is er recent de revue gepasseerd. Ook Buildings Have Feelings Too lijkt in eerste instantie een schattige variatie op dit thema te gaan brengen, maar kiest toch voor een andere aanpak. Dit is een game waarin je weliswaar probeert een grote stad uit te bouwen, maar dat doe je hier niet door budgetten en grondstoffen te beheren, maar door rekening te houden met de gevoelens van je gebouwen.