The Siege of Paris is niet enkel de bijnaam die mijn vriendin geeft aan het weekendje Parijs in 2016 waar ze los mocht gaan op de Champs-Élysées met mijn creditcard, maar ook een slag uit het jaar 845 waarbij de Vikingen met een vloot van honderdtwintig schepen de aanval openden op de stad. Een betere achtergrond om de laatste uitbreiding van Assassins Creed Valhalla aan op te hangen kun je jezelf moeilijk inbeelden, en het is stukken goedkoper dan crème brûlée eten in Montmartre. Ik noem dat nu al een win voor deze Siege of Paris.
In deze expansie vaart Eivor het kanaal over richting Francia om te doen waar onze Noorse antiheld het beste in is, namelijk allianties smeden en aan zelfverrijking doen. Dat betekent dat onze protagonist al snel probeert vriendjes te maken met wat andere Viking veroveraars en het al bijna even snel aan de stok krijgt met Koning Charles de dikke. Ja, in de donkere middeleeuwen waren ze toch redelijk direct met hun bijnamen, vraag dat maar aan de vrouw van Karel VI die gezegend werd met de naam Isabeau de grote zeug. Het verhaal dat je in deze uitbreiding staat te wachten, is weliswaar de gekende mix van politieke intrige en het omverwerpen van de geijkte machten waar de reeks graag in grossiert, maar het werkt wonderwel hier. Het is een verhaallijn die stukken eenvoudiger en rauwer voelt dan de Wrath of the Druids-uitbreiding. Er is een duidelijke focus en dat is het veroveren van Parijs. Op die manier doet de game haast aan de vroegere Assassin’s Creed-games denken.
Sluipmoordenaartje spelen
Het is niet enkel het simplisme van de verhaallijn die aan de Creed uit lang vervlogen tijden doet denken, ook de gameplay roept namelijk echo’s uit het verleden op. Neem nu bijvoorbeeld de map. Het is nog steeds een open wereld, maar de setting is een stuk compacter dan het Ierland van de vorige uitbreiding en Parijs staat er centraal als de middeleeuwse metropool die het is. De vele huizen die dicht op elkaar gebouwd staan, de bedelaars en bakkers en alles daartussen die door de straten wandelen en Eivor die zijn beste parkour skills bovenhaalt om van dak naar dak te springen. Dit is het eerst in erg lange tijd dat Assassin’s Creed me terug deed denken aan de begindagen met Altair in Jeruzalem of Ezio in Firenze. De game voelt enerzijds aan als een soort gift aan de fans die vinden dat Assassin’s Creed de voorbije jaren veel van de oude identiteit verloren is maar anderzijds ook als een soort hybride die het oude met het nieuwe probeert te mengen. Dat zou een erg lelijk soort Frankensteins monster van een game kunnen opleveren, maar bizar genoeg werkt het. Je hebt onmiskenbaar Parijs dat fungeert als het middelpunt van de aandacht, maar in het platteland daarrond heb je alle fait divers die we gewoon geworden zijn van Valhalla. Je hebt de optionele eindbazen om een kopje kleiner te maken, vijandelijke kampen om te veroveren en oude ruïnes om te doorzoeken. Stuk voor stuk amusante afleidingen. Het leukst zijn echter de Rebel Missions waarbij je samenwerkt met het Franse verzet om het leger van de koning te saboteren. Het leuke aan die missies is dat je de kompanen die aan je zijde vechten kan opwaarderen en dat een legertje van simpele boeren gaandeweg groeit tot een onstuitbare kracht die de vijand doet trillen in zijn maliënkolder.
Hoe leuk alle afleidingen ook zijn, het is in de hoofdmissies waar The Siege of Paris het meeste schittert. Neem er even een papieren zak bij voor het geval je gaat hyperventileren, want dit is de eerste Assassin’s Creed in vele jaren waarin je eindelijk weer mag assassineren. Nu weet ik ook dat assassineren niet bepaald een correct Nederlands woord is, maar een betere omschrijving voor wat je in de missies van deze Siege of Paris mag doen kan ik echt niet verzinnen. Je mag weer lekker sluipmoordenaartje spelen. Dat houdt in dat je missies krijgt die verrassend traag qua tempo zijn opgesteld, waarbij je methodisch richting je doel sluipt op weg naar het perfecte moment om toe te slaan. Nu is het weliswaar zo dat je de kans hebt om de moeilijkheidsgraad op standje “melktandjes” te zetten en gewoon Leroy Jenkins roepend op je doel af gaat om die kennis te laten maken met je bijl. Niet doen, foei! Het is gewoon veel leuker om die perfecte mogelijkheid voor een kill uit te buiten en getrakteerd te worden op een cutscene die je moord in al haar brute glorie toont. Het trage tempo en de hernieuwde aandacht voor het sluipen en zoeken naar die perfecte kill maakt Assassin’s Creed spannender dan ooit tevoren wat mij betreft. De aanval op Parijs zelf die je uiteraard vanop de eerste rij meemaakt is dan weer het andere uiterste en bevat alles wat je van een middeleeuws potje oorlog voeren zou verwachten waaronder een paar stevige boss fights en een raid op het paleis. Het is een spektakelstukje met katapulten die vlammende rotsen lanceren, een door rook en vuur verzwolgen stad en het constante geluid van metaal op metaal.
The Siege of Paris doet uiteraard ook wat een goede uitbreiding hoort te doen door je wat nieuwe wapens en skills te geven. Je hebt een paar krachtige zwaarden en grote zeisen als je helemaal de brute toer op wil gaan, maar het meest gecharmeerd was ik toch van de nieuwe vaardigheid waarbij je een explosief aan een vijandelijke soldaat kan kleven om paté te maken. Het is een game die, ook los van de grote slag, erg sfeervol kan zijn. Het is vaak erg donker en vuil, met vervallen dorpjes en ratten die de straten van Parijs teisteren en je aan gort bijten als je niet voorzichtig bent, maar er is ook plaats voor schoonheid met papavervelden of vuurvliegjes die je pad bijlichten in de duisternis. Perfect is het helaas nog niet. Er is duidelijke screen tearing aanwezig en tijdens drukke momenten op de straten van Parijs durft de framerate al eens een duik te nemen, ook op PlayStation 5. Niks dat een patch niet kan oplossen, maar wel het vermelden waard want verder is er echt bitter weinig aan te merken op deze Siege of Paris.
In deze expansie vaart Eivor het kanaal over richting Francia om te doen waar onze Noorse antiheld het beste in is, namelijk allianties smeden en aan zelfverrijking doen. Dat betekent dat onze protagonist al snel probeert vriendjes te maken met wat andere Viking veroveraars en het al bijna even snel aan de stok krijgt met Koning Charles de dikke. Ja, in de donkere middeleeuwen waren ze toch redelijk direct met hun bijnamen, vraag dat maar aan de vrouw van Karel VI die gezegend werd met de naam Isabeau de grote zeug. Het verhaal dat je in deze uitbreiding staat te wachten, is weliswaar de gekende mix van politieke intrige en het omverwerpen van de geijkte machten waar de reeks graag in grossiert, maar het werkt wonderwel hier. Het is een verhaallijn die stukken eenvoudiger en rauwer voelt dan de Wrath of the Druids-uitbreiding. Er is een duidelijke focus en dat is het veroveren van Parijs. Op die manier doet de game haast aan de vroegere Assassin’s Creed-games denken.
Sluipmoordenaartje spelen
Het is niet enkel het simplisme van de verhaallijn die aan de Creed uit lang vervlogen tijden doet denken, ook de gameplay roept namelijk echo’s uit het verleden op. Neem nu bijvoorbeeld de map. Het is nog steeds een open wereld, maar de setting is een stuk compacter dan het Ierland van de vorige uitbreiding en Parijs staat er centraal als de middeleeuwse metropool die het is. De vele huizen die dicht op elkaar gebouwd staan, de bedelaars en bakkers en alles daartussen die door de straten wandelen en Eivor die zijn beste parkour skills bovenhaalt om van dak naar dak te springen. Dit is het eerst in erg lange tijd dat Assassin’s Creed me terug deed denken aan de begindagen met Altair in Jeruzalem of Ezio in Firenze. De game voelt enerzijds aan als een soort gift aan de fans die vinden dat Assassin’s Creed de voorbije jaren veel van de oude identiteit verloren is maar anderzijds ook als een soort hybride die het oude met het nieuwe probeert te mengen. Dat zou een erg lelijk soort Frankensteins monster van een game kunnen opleveren, maar bizar genoeg werkt het. Je hebt onmiskenbaar Parijs dat fungeert als het middelpunt van de aandacht, maar in het platteland daarrond heb je alle fait divers die we gewoon geworden zijn van Valhalla. Je hebt de optionele eindbazen om een kopje kleiner te maken, vijandelijke kampen om te veroveren en oude ruïnes om te doorzoeken. Stuk voor stuk amusante afleidingen. Het leukst zijn echter de Rebel Missions waarbij je samenwerkt met het Franse verzet om het leger van de koning te saboteren. Het leuke aan die missies is dat je de kompanen die aan je zijde vechten kan opwaarderen en dat een legertje van simpele boeren gaandeweg groeit tot een onstuitbare kracht die de vijand doet trillen in zijn maliënkolder.
Oude wijn in nieuwe zakken heeft zelden zo lekker gesmaakt als dit.
Hoe leuk alle afleidingen ook zijn, het is in de hoofdmissies waar The Siege of Paris het meeste schittert. Neem er even een papieren zak bij voor het geval je gaat hyperventileren, want dit is de eerste Assassin’s Creed in vele jaren waarin je eindelijk weer mag assassineren. Nu weet ik ook dat assassineren niet bepaald een correct Nederlands woord is, maar een betere omschrijving voor wat je in de missies van deze Siege of Paris mag doen kan ik echt niet verzinnen. Je mag weer lekker sluipmoordenaartje spelen. Dat houdt in dat je missies krijgt die verrassend traag qua tempo zijn opgesteld, waarbij je methodisch richting je doel sluipt op weg naar het perfecte moment om toe te slaan. Nu is het weliswaar zo dat je de kans hebt om de moeilijkheidsgraad op standje “melktandjes” te zetten en gewoon Leroy Jenkins roepend op je doel af gaat om die kennis te laten maken met je bijl. Niet doen, foei! Het is gewoon veel leuker om die perfecte mogelijkheid voor een kill uit te buiten en getrakteerd te worden op een cutscene die je moord in al haar brute glorie toont. Het trage tempo en de hernieuwde aandacht voor het sluipen en zoeken naar die perfecte kill maakt Assassin’s Creed spannender dan ooit tevoren wat mij betreft. De aanval op Parijs zelf die je uiteraard vanop de eerste rij meemaakt is dan weer het andere uiterste en bevat alles wat je van een middeleeuws potje oorlog voeren zou verwachten waaronder een paar stevige boss fights en een raid op het paleis. Het is een spektakelstukje met katapulten die vlammende rotsen lanceren, een door rook en vuur verzwolgen stad en het constante geluid van metaal op metaal.
The Siege of Paris doet uiteraard ook wat een goede uitbreiding hoort te doen door je wat nieuwe wapens en skills te geven. Je hebt een paar krachtige zwaarden en grote zeisen als je helemaal de brute toer op wil gaan, maar het meest gecharmeerd was ik toch van de nieuwe vaardigheid waarbij je een explosief aan een vijandelijke soldaat kan kleven om paté te maken. Het is een game die, ook los van de grote slag, erg sfeervol kan zijn. Het is vaak erg donker en vuil, met vervallen dorpjes en ratten die de straten van Parijs teisteren en je aan gort bijten als je niet voorzichtig bent, maar er is ook plaats voor schoonheid met papavervelden of vuurvliegjes die je pad bijlichten in de duisternis. Perfect is het helaas nog niet. Er is duidelijke screen tearing aanwezig en tijdens drukke momenten op de straten van Parijs durft de framerate al eens een duik te nemen, ook op PlayStation 5. Niks dat een patch niet kan oplossen, maar wel het vermelden waard want verder is er echt bitter weinig aan te merken op deze Siege of Paris.
Conclusie
The Siege of Paris is wederom een ijzersterke uitbreiding voor Valhalla die weet te imponeren met een sterk verhaal, donkere sfeer en een terugkeer naar de roots van de reeks door je terug de Assassin in Assassin’s Creed te laten zijn. Koppel dat allemaal aan nieuwe wapens, armour en abilities en Parijs als fantastisch sfeervolle setting en je krijgt een uitbreiding die je eigenlijk niet mag missen.
Pro
- De missies leggen grotendeels de focus op sluipen en moorden, zoals het Assassin's Creed van vroeger
- Parijs is een heerlijk sfeervolle setting
- Het verhaal is sterk en gitzwart
- De nieuwe wapens en mogelijkheden zijn amusant
Con
- Wat kleine problemen op vlak van performance
8.5
Over
Beschikbaar vanaf
11 augustus 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Ubisoft
Uitgever
- Ubisoft
