Mirage
Zelfstandig Naamwoord
Een optische illusie veroorzaakt door atmosferische omstandigheden, ook wel omschreven als een fata morgana. De subtitel voor het gloednieuwe Assassin's Creed-avontuur waar alle verwachtingen voor het voortbestaan van de reeks op lijken te rusten.
Het antwoord op de vraag of de wensdroom ingelost wordt of eerder op teleurstellende wijze uit elkaar spat, ontdekken we samen in de review.
In alle eerlijkheid. Assassin’s Creed Mirage
voelt als een broodnodige stap terug voor de reeks. Toen Origins indertijd de franchise op zijn kop zette en elementen van Assassin's Creed ging vermengen met het malletje dat The Witcher 3 zo populair had gemaakt, was ik volledig aan boord. Toen Valhalla een paar jaar geleden echter nog steeds uit hetzelfde vaatje zat te tappen, wilde ik enkel nog van het vikingschip springen en mezelf virtueel verzuipen. Na drie enorm uitgebreide openwereld RPG’s tjokvol icoontjes en afleidingen had Ubisoft Assassin's Creed voor mij laten stranden in een zee van monotonie. Nu is er dus Assassin’s Creed Mirage dat moet fungeren als sleepboot om de reeks terug op de juiste koers te brengen en wederom aansluiting te vinden bij de fans van het eerste uur. De manier waarop de game dat probeert te doen is even simpel als doeltreffend, en dat is door enkele stappen terug te zetten en een ervaring af te leveren die verdacht hard lijkt op de Assassin’s Creed van weleer.
De volgende twintig uur draaien rond zijn missie om Bagdad te ontdoen van de wrede sekte wiens tentakels de hele stad in hun greep houden. Als dat allemaal erg ouderwets simpel klinkt, dan is dat ook helemaal de bedoeling. Het heeft ook iets verdomd verfrissend om nog eens gewoon een Assassin’s Creed te spelen die niet barst van de politieke intriges en zijsporen en zweverige nonsens. De game duwt je gewoon richting een resem stouterds om van wat extra ventilatiegaten te voorzien. Assassin’s Creed terugschroeven tot de simpele moordende essentie heeft dus zonder enige twijfel de nodige vlotte charme, alleen mocht de verhaalvertelling net wat boeiender. Het plot heeft weliswaar de twists die je zou verwachten van een game als dit, maar de makers zijn duidelijk wederom vergeten het te bevolken met personages die ook maar iets meer dan een oppervlakkige indruk weten los te maken.
Het ziet er allemaal ook overtuigend uit, weliswaar met een caveat of twee. De brugtrollen op Reddit die de game op grafisch vlak vergelijken met een titel uit de hoogdagen van de PlayStation 3 moeten dringend de blikjes Golden Power uit hun slaapkamer richting de pmd gaan brengen, maar ... je merkt wel dat de PlayStation 4 nog steeds alive and kicking is. Zo lang games ook op de oudere consoles blijven verschijnen, zullen games op de huidige systemen er een tikje gedateerd blijven uitzien. Mirage is op de PlayStation 5 dan ook een hele knappe PlayStation 4-game die aan zestig frames per seconde in 4K loopt. Irritanter voor mij was de screen tearing die de game op drukke momenten vervuilt. Ubisoft was blijkbaar zo gebrand op dat ouderwetse Assassin’s Creed-gevoel dat ze ook dat irritante residu mee overgenomen hebben.
Naast het platformen heeft die andere pijler van de reeks, de stealth, ook weinig tijd nodig om de juiste klik te vinden met de speler. Na een jaar of zes van statistieken en skillpoints en het afspeuren van een map naar loot, voelt de stokoude sluip-gameplay van Assassin’s Creed dan ook terug amusant. Het heeft haast iets verfrissend om gewoon richting je doel te sluipen en onderweg bewakers uit te schakelen met hulpmiddelen als werpmessen en rookbommen, alvorens je subtiel met je hidden blade de long van je beoogde slachtoffer perforeert om vervolgens geruisloos te verdwijnen. Het iconische hidden blade is hier eindelijk terug in volle glorie hersteld, jongens en meisjes. In een game die subtiel toeslaan hoog in het vaandel draagt, is de hidden blade de onbetwiste koning. Zelfs na twintig uur van perforeren, blijft het toedienen van ongewenste ventilatie onbetwistbaar amusant in dit Mirage.
Ook de combat blijft hetzelfde pijnpunt dat het vroeger altijd was. Mirage draait om sluipen. Zo lang je het sluipend kan houden en giechelend vanuit de schaduwen aan ezeltje-prik kan doen, speelt het heerlijk. Wanneer de boel echter misloopt en je in gevechten belandt, dan loopt het in de tajine. Het vechten in Mirage bestaat er na al die jaren nog steeds in om als een Arabische Footloose te dansen rond je tegenstanders en hun aanvallen te pareren, totdat je een opening hebt om zelf toe te slaan. Het is langdradig en vooral onbevredigend eenvoudig zodra je de timing in je vingers hebt. Mirage doet ontzettend veel goed, maar de combat blijft, zoals vanouds bij klassieke Assassin’s Creed, het zwakkere onderdeel van de ervaring. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars zo ver mogelijk van Valhalla wilden wegblijven en daarom erg dicht bij het oude recept zijn gebleven. Maar daardoor valt des te meer op dat Assassin’s Creed meer dan ooit zijn leeftijd toont. Het woord ouderwetse fun was dan ook zelden toepasselijker.
Zelfstandig Naamwoord
Een optische illusie veroorzaakt door atmosferische omstandigheden, ook wel omschreven als een fata morgana. De subtitel voor het gloednieuwe Assassin's Creed-avontuur waar alle verwachtingen voor het voortbestaan van de reeks op lijken te rusten.
Het antwoord op de vraag of de wensdroom ingelost wordt of eerder op teleurstellende wijze uit elkaar spat, ontdekken we samen in de review.
In alle eerlijkheid. Assassin’s Creed Mirage
Terug naar de roots
Centraal in deze throwback staat Basim Ibn Ishaq, de doorwinterde assassijn die samen met Eivor tijdens Valhalla jacht maakte op een mysterieuze sekte. Dat Basim tijdens die game een van de weinige personages met enige diepgang was, zorgt ervoor dat het voor fans sowieso fijn is om een uitgebreide blik te werpen op het verleden. We keren een paar decennia terug in de tijd naar de straten van Bagdad, waar we wederom kennismaken met Basim. De jonge kerel is een echte straatrat, die met grijpgrage handjes steevast op zoek is naar blinkende stukjes potentiële rijkdom, maar tegelijk ook rotsvast overtuigd is dat er meer voor hem weggelegd is dan een leven als schooier. Zoals het een ouderwetse Assassin’s Creed-game betaamt, duurt het uiteraard niet lang voor hij kennismaakt met de geheimzinnige Hidden Ones en zijn weg vindt naar hun schuilplaats in de bergen waar hij getraind wordt als sluipmoordenaar.De volgende twintig uur draaien rond zijn missie om Bagdad te ontdoen van de wrede sekte wiens tentakels de hele stad in hun greep houden. Als dat allemaal erg ouderwets simpel klinkt, dan is dat ook helemaal de bedoeling. Het heeft ook iets verdomd verfrissend om nog eens gewoon een Assassin’s Creed te spelen die niet barst van de politieke intriges en zijsporen en zweverige nonsens. De game duwt je gewoon richting een resem stouterds om van wat extra ventilatiegaten te voorzien. Assassin’s Creed terugschroeven tot de simpele moordende essentie heeft dus zonder enige twijfel de nodige vlotte charme, alleen mocht de verhaalvertelling net wat boeiender. Het plot heeft weliswaar de twists die je zou verwachten van een game als dit, maar de makers zijn duidelijk wederom vergeten het te bevolken met personages die ook maar iets meer dan een oppervlakkige indruk weten los te maken.
Het vertrouwde vaatje
Gelukkig maar dat de gameplay de antieke meubelen weet te redden. Mirage is een terugkeer naar de klassieke gameplay van weleer, en dat gaat gepaard met dezelfde hoogtes en laagtes die we ons nog allemaal herinneren van de reeks. Laat ons maar meteen de spits afbijten met de onbetwistbare ster van de game, Bagdad zelf. Vergeleken met de belachelijk grote spelwereld van Valhalla voelt het Bagdad van Mirage haast knus aan, maar het is echt wel een indrukwekkend sfeervolle interpretatie van een bruisende stad in het Midden-Oosten geworden. Met zijn drukke kronkelende straatjes en indrukwekkende gebouwen om te beklimmen, biedt het de perfecte speeltuin om luidop ‘’Parkour’’ in te roepen wanneer je nog maar eens een indrukwekkende sprong uit je vingers hebt geschud. Het platformen voelt strakker dan ooit tevoren, wat ervoor zorgt dat traverseren door de stad aanvoelt als een vertrouwd warm dekentje dat je na jaren nog eens van zolder haalt. Een spectaculair over daken springend dekentje.Assassin's Creed Mirage voelt op veel vlakken als het weerzien met een oude vriend.
Het ziet er allemaal ook overtuigend uit, weliswaar met een caveat of twee. De brugtrollen op Reddit die de game op grafisch vlak vergelijken met een titel uit de hoogdagen van de PlayStation 3 moeten dringend de blikjes Golden Power uit hun slaapkamer richting de pmd gaan brengen, maar ... je merkt wel dat de PlayStation 4 nog steeds alive and kicking is. Zo lang games ook op de oudere consoles blijven verschijnen, zullen games op de huidige systemen er een tikje gedateerd blijven uitzien. Mirage is op de PlayStation 5 dan ook een hele knappe PlayStation 4-game die aan zestig frames per seconde in 4K loopt. Irritanter voor mij was de screen tearing die de game op drukke momenten vervuilt. Ubisoft was blijkbaar zo gebrand op dat ouderwetse Assassin’s Creed-gevoel dat ze ook dat irritante residu mee overgenomen hebben.
Naast het platformen heeft die andere pijler van de reeks, de stealth, ook weinig tijd nodig om de juiste klik te vinden met de speler. Na een jaar of zes van statistieken en skillpoints en het afspeuren van een map naar loot, voelt de stokoude sluip-gameplay van Assassin’s Creed dan ook terug amusant. Het heeft haast iets verfrissend om gewoon richting je doel te sluipen en onderweg bewakers uit te schakelen met hulpmiddelen als werpmessen en rookbommen, alvorens je subtiel met je hidden blade de long van je beoogde slachtoffer perforeert om vervolgens geruisloos te verdwijnen. Het iconische hidden blade is hier eindelijk terug in volle glorie hersteld, jongens en meisjes. In een game die subtiel toeslaan hoog in het vaandel draagt, is de hidden blade de onbetwiste koning. Zelfs na twintig uur van perforeren, blijft het toedienen van ongewenste ventilatie onbetwistbaar amusant in dit Mirage.
De teletijdmachine naar 2015
Maar goed ook dat het amusant om te spelen blijft, want je kan je tijdens het gamen gewoon niet van het gevoel ontdoen dat het allemaal wel erg vertrouwd voelt. Ubisofts level design zit goed en de besturing voelt een tikje responsiever dan voorheen. Maar, het sluipen door een fort en methodisch iedereen die je pad belemmert uitschakelen, gebeurt op exact dezelfde manier die we tussen 2007 en 2015 jaarlijks hanteerden. De lange afwezigheid en relatief korte speelduur van iets meer dan twintig uur doet wonderen voor de funfactor. Echter, bekruipt je tegen het einde van de game toch ook de hoop dat Ubisoft voor volgende games in de reeks net iets creatiever te werk zal gaan dan het hergebruiken van een oude succesformule. Dat ook de mindere kantjes van Assassin’s Creed af en toe weer de kop op steken, doet de game ook geen gestes. De AI van bewakers lijkt eveneens meegereisd vanuit de hoogdagen van de PlayStation 3 en valt nog het best te omschrijven als dommer dan een zak rijst in de plaatselijke Soek.Ook de combat blijft hetzelfde pijnpunt dat het vroeger altijd was. Mirage draait om sluipen. Zo lang je het sluipend kan houden en giechelend vanuit de schaduwen aan ezeltje-prik kan doen, speelt het heerlijk. Wanneer de boel echter misloopt en je in gevechten belandt, dan loopt het in de tajine. Het vechten in Mirage bestaat er na al die jaren nog steeds in om als een Arabische Footloose te dansen rond je tegenstanders en hun aanvallen te pareren, totdat je een opening hebt om zelf toe te slaan. Het is langdradig en vooral onbevredigend eenvoudig zodra je de timing in je vingers hebt. Mirage doet ontzettend veel goed, maar de combat blijft, zoals vanouds bij klassieke Assassin’s Creed, het zwakkere onderdeel van de ervaring. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars zo ver mogelijk van Valhalla wilden wegblijven en daarom erg dicht bij het oude recept zijn gebleven. Maar daardoor valt des te meer op dat Assassin’s Creed meer dan ooit zijn leeftijd toont. Het woord ouderwetse fun was dan ook zelden toepasselijker.
Conclusie
Assassin’s Creed Mirage is een munt met twee helften. Aan de ene kant is het verfrissend om doelbewust de sluipmoordenaar uit te hangen in een game die geen tientallen uren van je tijd opzuigt als een succubus. Aan de andere kant is het ook een titel die zich niet enkel qua tijdsperiode in het verleden terugvindt. Ondanks een onvermijdelijk gevoel van déjà vu en wat kleine struikelblokjes, biedt Mirage gelukkig genoeg sluipende actie om gretig je hidden blade voor van onder het stof te halen.
Pro
- Bagdad is een sfeervolle speeltuin
- Het platformen is en blijft dolle pret
- De sterke focus op sluipen levert amusante gameplay op
- Relatief korte, gefocuste ervaring
- Zachter prijskaartje
Con
- De AI is ouderwets dom
- Oppervlakkige personages trekken het narratief omlaag
- Irritante screen tearing
- De combat is het zwakke broertje
- Het spook van de déjà vu loert constant om de hoek
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
5 oktober 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Adventure
Ontwikkelaar
- Ubisoft
Uitgever
- Ubisoft
