Games rond de Olympische Spelen zijn in het verleden niet altijd een garantie voor veel spelplezier gebleken. Een veelvoud aan korte minigames waarvan de meeste lijken te draaien rond het razendsnel rammen op je controller, het is die perceptie die het idee van een game rond de Olympics niet bepaald aanlokkelijk maakt. Met de game naar aanleiding van de Olympische Spelen in Tokyo probeert SEGA echter die banvloek te doorbreken door te kiezen voor variatie en toegankelijke fun.
De reden waarom deze game werkt waar vele voorgangers in het genre faalden is omdat de makers niet uit het oog hebben verloren dat een game gewoon leuk moet zijn om te spelen. Dat betekent dat de minigames in deze collectie uit een divers assortiment aan sporten bestaat en je dus geen tien varianten op hardlopen te verwerken krijgt, dat de gameplay lekker arcade voelt en dat er ruimte is voor wat gekkigheid. Dit is een game die bijvoorbeeld met een uitgebreide avatar creator op de proppen komt om je eigen atleten en andere gedrochten mee te ontwerpen. Gekoppeld met een genereus systeem waarbij je nieuwe outfits en items spelenderwijs verdient kan dat dus voor de nodige hilariteit zorgen. Wil je de atletiekpiste opgaan als man van middelbare leeftijd met overgewicht en gothic make-up? Doen! Dit is het soort game waarin een sumoworstelaar, Sonic the Hedgehog en een soort Power Ranger samen een team kunnen vormen in de 4x100 estafette. Voor een ouderwetse multiplayer game is zoiets uiteraard goud waard.
Lach je een kriek tijdens atletiek
Natuurlijk helpen lachwekkende outfits een game slechts tot op een punt. Alles zou als een flan in elkaar zakken als die sporten niet leuk zouden zijn om te spelen. Gelukkig trekt Olympic Games zich goed uit de slag. Neem bijvoorbeeld het honderd meter hardlopen. Ja, het is nog steeds een goede tien seconden op de knoppen rammen, maar er gaat verrassend genoeg ook strategie gepaard met de manier waarop je uit de startblokken schiet en hoe je gaat leunen bij de finish. De honderdtien meter horden is vergelijkbaar maar vereist dat je met perfecte timing de duimstick een tik geeft terwijl het hamerwerpen je eerst de stick laat draaien om vervolgens op het juiste moment los te laten. Diepgaand kun je het geenszins noemen, maar er zit een zekere oppervlakkige fun in de atletiek-segmenten van deze Olympic Games die vroeger wel eens ontbrak. Het gegeven dat je bij de tweehonderd meter op je uithoudingsvermogen moet letten of bij het verspringen het publiek kan opjutten om wat verder te kunnen springen zijn elementen die een klein laagje strategie aan het gebeuren toevoegen.
Niet alle sporten vinden uiteraard plaats op de atletiekpiste, en ook dat helpt om de veelzijdigheid van het evenement en de game in de verf te zetten. Het aanbod is zelfs divers genoeg om ervoor te zorgen dat enkele mindere events geen domper op de spelvreugde zijn. Het boksen bijvoorbeeld is niet erg bijzonder. Het is in principe dat oude spelletje met rock’em sock’em-robots waarbij je de voetbewegingen van de boksers niet in handen hebt en enkel moet meppen en ontwijken. Het is net iets te veel een simplificatie van een sport waar voetenwerk minstens even belangrijk is als de kracht van de vuisten. Ook het BMX'en weet matig indruk te maken omdat de physics van de crossfietsen zwaarder voelen dan zou moeten, wat resulteert in gameplay die aan de trage kant is.
De andere sporten zijn verrassend genoeg amusanter. Ik zeg verrassend omdat je nou niet bepaald veel verwacht van voetbal, rugby, basketbal of baseball in een game als dit. De sporten hebben allemaal geenszins de diepgang of presentatie die je misschien gewoon bent van grote games als FIFA of MLB: The Show, maar als simpele minigames met gameplay die erg arcade aanvoelt werkt het. De game doet erg hard terugdenken aan de gloriedagen van SEGA toen ze erg sterk waren in dit soort simpele sportgames. Het meest treffende voorbeeld daarvan is misschien nog wel het tennis wat eigenlijk voelt als een lightversie van Virtua Tennis: het speelt heerlijk.
Sporten is leuker in gezelschap
Is de game leuk op je eentje? Ja, toch wel. Er zit een solide progressiesysteem in de game verwerkt dat je beloont voor het spelen met unlocks en skill points die je atleten sterker maken. Dat je tijdens het spelen ook tips krijgt die je verder kunnen helpen in je strijd voor een gouden medaille is een leuk idee dat je aanzet om verder te spelen. Ook hier geldt echter weer de dooddoener dat sport vergelijkbaar is met seks, met meerdere is gewoon leuker dan op je eentje. Het is daarom dat ik mijn dochter inschakelde.
Okay, dat was misschien niet de meest elegante overgang om te maken. Het dingetje is wel dat dit een game is die ondanks een kleurrijke moderne presentatie erg ouderwets is qua opzet. Dat betekent dus dat het een spel is die het best tot haar recht komt wanneer je gezellig samen op de bank gaat spelen. Je kan sowieso voor de gein wel wat potjes basketbal spelen met een Canadees of zwemmen tegen een Pool. Er zijn ook leaderboards om je prestaties met de rest van de wereld te vergelijken. Allemaal erg aardig. Maar het meeste plezier beleef je dus wanneer je samen met familie en vrienden speelt. Wat drankjes, een zakje M&M’s en een competitieve dochter die niet tegen haar verlies kan, het staat garant voor menig uurtjes gezellig vertier.
De reden waarom deze game werkt waar vele voorgangers in het genre faalden is omdat de makers niet uit het oog hebben verloren dat een game gewoon leuk moet zijn om te spelen. Dat betekent dat de minigames in deze collectie uit een divers assortiment aan sporten bestaat en je dus geen tien varianten op hardlopen te verwerken krijgt, dat de gameplay lekker arcade voelt en dat er ruimte is voor wat gekkigheid. Dit is een game die bijvoorbeeld met een uitgebreide avatar creator op de proppen komt om je eigen atleten en andere gedrochten mee te ontwerpen. Gekoppeld met een genereus systeem waarbij je nieuwe outfits en items spelenderwijs verdient kan dat dus voor de nodige hilariteit zorgen. Wil je de atletiekpiste opgaan als man van middelbare leeftijd met overgewicht en gothic make-up? Doen! Dit is het soort game waarin een sumoworstelaar, Sonic the Hedgehog en een soort Power Ranger samen een team kunnen vormen in de 4x100 estafette. Voor een ouderwetse multiplayer game is zoiets uiteraard goud waard.
Lach je een kriek tijdens atletiek
Natuurlijk helpen lachwekkende outfits een game slechts tot op een punt. Alles zou als een flan in elkaar zakken als die sporten niet leuk zouden zijn om te spelen. Gelukkig trekt Olympic Games zich goed uit de slag. Neem bijvoorbeeld het honderd meter hardlopen. Ja, het is nog steeds een goede tien seconden op de knoppen rammen, maar er gaat verrassend genoeg ook strategie gepaard met de manier waarop je uit de startblokken schiet en hoe je gaat leunen bij de finish. De honderdtien meter horden is vergelijkbaar maar vereist dat je met perfecte timing de duimstick een tik geeft terwijl het hamerwerpen je eerst de stick laat draaien om vervolgens op het juiste moment los te laten. Diepgaand kun je het geenszins noemen, maar er zit een zekere oppervlakkige fun in de atletiek-segmenten van deze Olympic Games die vroeger wel eens ontbrak. Het gegeven dat je bij de tweehonderd meter op je uithoudingsvermogen moet letten of bij het verspringen het publiek kan opjutten om wat verder te kunnen springen zijn elementen die een klein laagje strategie aan het gebeuren toevoegen.
Niet te veel diepgang maar genoeg fun, nooit gedacht dat een game zo veel gemeen zou hebben met mijn ex.
Niet alle sporten vinden uiteraard plaats op de atletiekpiste, en ook dat helpt om de veelzijdigheid van het evenement en de game in de verf te zetten. Het aanbod is zelfs divers genoeg om ervoor te zorgen dat enkele mindere events geen domper op de spelvreugde zijn. Het boksen bijvoorbeeld is niet erg bijzonder. Het is in principe dat oude spelletje met rock’em sock’em-robots waarbij je de voetbewegingen van de boksers niet in handen hebt en enkel moet meppen en ontwijken. Het is net iets te veel een simplificatie van een sport waar voetenwerk minstens even belangrijk is als de kracht van de vuisten. Ook het BMX'en weet matig indruk te maken omdat de physics van de crossfietsen zwaarder voelen dan zou moeten, wat resulteert in gameplay die aan de trage kant is.
De andere sporten zijn verrassend genoeg amusanter. Ik zeg verrassend omdat je nou niet bepaald veel verwacht van voetbal, rugby, basketbal of baseball in een game als dit. De sporten hebben allemaal geenszins de diepgang of presentatie die je misschien gewoon bent van grote games als FIFA of MLB: The Show, maar als simpele minigames met gameplay die erg arcade aanvoelt werkt het. De game doet erg hard terugdenken aan de gloriedagen van SEGA toen ze erg sterk waren in dit soort simpele sportgames. Het meest treffende voorbeeld daarvan is misschien nog wel het tennis wat eigenlijk voelt als een lightversie van Virtua Tennis: het speelt heerlijk.
Sporten is leuker in gezelschap
Is de game leuk op je eentje? Ja, toch wel. Er zit een solide progressiesysteem in de game verwerkt dat je beloont voor het spelen met unlocks en skill points die je atleten sterker maken. Dat je tijdens het spelen ook tips krijgt die je verder kunnen helpen in je strijd voor een gouden medaille is een leuk idee dat je aanzet om verder te spelen. Ook hier geldt echter weer de dooddoener dat sport vergelijkbaar is met seks, met meerdere is gewoon leuker dan op je eentje. Het is daarom dat ik mijn dochter inschakelde.
Okay, dat was misschien niet de meest elegante overgang om te maken. Het dingetje is wel dat dit een game is die ondanks een kleurrijke moderne presentatie erg ouderwets is qua opzet. Dat betekent dus dat het een spel is die het best tot haar recht komt wanneer je gezellig samen op de bank gaat spelen. Je kan sowieso voor de gein wel wat potjes basketbal spelen met een Canadees of zwemmen tegen een Pool. Er zijn ook leaderboards om je prestaties met de rest van de wereld te vergelijken. Allemaal erg aardig. Maar het meeste plezier beleef je dus wanneer je samen met familie en vrienden speelt. Wat drankjes, een zakje M&M’s en een competitieve dochter die niet tegen haar verlies kan, het staat garant voor menig uurtjes gezellig vertier.
Conclusie
Olympic Games Tokyo 2020: The Official Video Game is behalve een hele mondvol ook een aangename verrassing. SEGA keert met deze game terug naar haar roots als leverancier van het betere arcadewerk en dat resulteert in een partygame die weet te boeien met een variatie aan leuke sporten en heel wat opties om je atleten in de gekste outfits uit te dossen.
Pro
- Een leuke line up van diverse sporten
- Erg toegankelijk, maar met ruimte voor finesses
- De opties om je avatar aan te passen zijn heerlijk divers
- Erg amusant om ouderwets samen te spelen
Con
- Sommige sporten zoals boksen en BMX komen niet zo goed uit de verf
8
Over
Beschikbaar vanaf
22 juni 2021
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
- Stadia
- Xbox One
Ontwikkelaar
- SEGA
Uitgever
- SEGA
