Killjoy

Elf jaar na de oorspronkelijke release heeft Alan Wake nog steeds een warme plek in vele harten. Het roept nog steeds herinneringen op aan verhaalvertelling waar nauwelijks een touw aan vast te knopen was en tonnen sfeer. Het is niet verbazingwekkend dat dit één van die zeldzame titels is waar fans ruim een decennium later nog steeds blijven hunkeren naar een sequel. Voor het eerst in een lange tijd is er ook daadwerkelijk hoop in de vorm van Alan Wake Remastered. Samen met ontwikkelaar d3t brengt Remedy één van hun meest geliefde games terug onder de aandacht en brengt het Alan Wake ook naar een volledig nieuw publiek op PlayStation. Heeft deze remaster alles in huis om nieuwe zieltjes te winnen voor een opvolger? Je ontdekt het in de review.

Er komt een onvermijdelijke fase in het leven van elk jongetje waarbij we even door het leven willen gaan als ninja. Je kleedt je in je meest donkere pyjama, trekt een bivakmuts over je hoofd en begint door het huis te sluipen en je te verstoppen. Je schuilt achter de sofa of kruipt in de kleerkast en probeert zo hard mogelijk je adem en gegiechel in te houden, wachtend op het opportuun moment om toe te slaan. Wanneer je prooi na oneindig lang wachten ten tonele verschijnt spring je "Bonsai!!!" schreeuwend tevoorschijn. Ninja! Helaas heb ik ondertussen geleerd dat eens je de dertig gepasseerd bent vriendinnen maar matig onder de indruk zijn van dat soort streken, al helemaal niet wanneer je strijdkreet zoveel betekent als miniatuurboompje. Het is dan ook maar wat goed dat Ghostrunner de voorbije dagen op mijn PlayStation 5 vertoefde om mijn innerlijke ninja nog eens de kans tot schitteren te geven. Het risico op afkeurende blikken van mijn betere helft is een stuk kleiner op console.

Judgment mag als reeks dan wel fungeren als een spin-off van de Yakuza-franchise, dat neemt niet weg dat het DNA van de populaire ouder duidelijk te voelen is. Nadat Judgment eerder dit jaar al behoorlijk wat zieltjes wist te winnen op PlayStation 5 met de uitgekiende mix van verhaalvertelling, knokken en zijmissies waar Yakuza zo sterk in was, is het nu al de beurt aan Lost Judgment. Weet de sequel de hoge verwachtingen die gepaard gaan met een opvolger waar te maken?

O kijk, een moeilijke 2D game met antropomorfische beestjes, dat is ook al weer een tijdje geleden. Sarcasme terzijde is Tails of Iron uiteraard een totaal andere game dan F.I.S.T. waar je een paar dagen geleden al een recensie van kon lezen. Om te beginnen speel je niet als een konijn, maar als een rat. Snorhaartjes terzijde hebben die knaagdieren toch een iets minder gezellige reputatie. Ook op vlak van gameplay is Tails of Iron een totaal ander beestje, dit is namelijk geen Metroidvania maar een regelrechte Soulslike.

Het leukste aspect aan games recenseren is vaak niet de grote triple A-titels, maar eerder de kleinere independents die je op je takenlijstje krijgt. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van de Far Cry 6’en en Call of Duty Vanguards van deze wereld zoals iedereen, maar je weet min of meer wat je mag verwachten van dat soort titels. Bij een kleine game zoals F.I.S.T. Forged in Shadow Torch ligt dat anders. Al van bij de eerste minuten merk je dat dit een spelletje met potentieel is, namelijk om één van die indiepareltjes te worden die iedereen weet te verbazen. Of F.I.S.T. dat ook weet waar te maken, ontdekken we in de review.

Timothy’s Night kan voor sommigen onder ons een déjà vu gevoel opleveren. Dat zit zo: in 2018 verscheen Timothy vs the Aliens, een open-world actie platformer, exclusief voor PlayStation 4. Later verscheen diezelfde game in aangepaste vorm ook op Nintendo’s Switch en nu is er dus Timothy’s Night. Wederom dezelfde game, maar nu met de nodige aanpassingen om er een volwaardige PlayStation 5-titel van te maken. Of dat alles een betere game dan het lauw ontvangen origineel oplevert, dat zoeken we uit in deze review.

"Komt wat dichter bij", zoals de Limburgse minstreel Reginald Penxten zou zeggen, dan vertel ik jullie de legende van een spelletje genaamd GTA. Het was het jaar 1997 onzes heren, het jaar waarin Steve Jobs wederom een job vond bij een bedrijf genaamd naar een stuk fruit, de Prinses van Wales een noodlottig ongeval met haar koets had in een tunnel in Parijs en de wereld kennis maakte met de Spice Girls, de Teletubbies en Harry Potter. In oktober van dat tumultueuze jaar kwam ook het computerspelletje Grand Theft Auto op de markten, dat weet ik omdat ik het zag verschijnen op de markt van Harelbeke als een openbaring. In dit spelletje nam je de rol aan van een stuk uitschot dat je van bovenaf bekeek en die je de meest groteske criminele daden liet uitvoeren in een niet te stuiten honger naar macht en rijkdom. Onschuldige mensen werden van de stoep gemaaid en agenten van de politie werden van de weg geramd, het was een glorieus spektakel. Tegenwoordig zijn we vele decennia later en...

Een spel waarin je de rol aanneemt van een museum curator die op een klein eilandje op zoek gaat naar kleine hebbedingen klinkt niet bepaald als de meest boeiende premisse. Tot ik erbij vertel dat de curator in kwestie morsdood is en de mysteries van de voorwerpen in kwestie moet onthullen. Dat alles om te beletten dat een vulkaan uitbarst. Geef toe, dat klinkt al meteen een heel stuk boeiender, nietwaar?