Elf jaar na de oorspronkelijke release heeft Alan Wake nog steeds een warme plek in vele harten. Het roept nog steeds herinneringen op aan verhaalvertelling waar nauwelijks een touw aan vast te knopen was en tonnen sfeer. Het is niet verbazingwekkend dat dit één van die zeldzame titels is waar fans ruim een decennium later nog steeds blijven hunkeren naar een sequel. Voor het eerst in een lange tijd is er ook daadwerkelijk hoop in de vorm van Alan Wake Remastered. Samen met ontwikkelaar d3t brengt Remedy één van hun meest geliefde games terug onder de aandacht en brengt het Alan Wake ook naar een volledig nieuw publiek op PlayStation. Heeft deze remaster alles in huis om nieuwe zieltjes te winnen voor een opvolger? Je ontdekt het in de review.
Alan Wake is een game die hard steunt op verhaalvertelling, dus erg in detail treden wat het plot betreft is niet bepaald iets wat ik in deze review wil doen. Het komt er in een notendop op neer dat Alan Wake een succesvol auteur is die in zijn vorige boek het vaste personage in zijn romans het hoekje om heeft geholpen en nu in de knoop ligt met de toekomst die voor hem ligt. Hij trekt samen met vrouwlief Alice naar het slaperige vakantiestadje Bright Falls op zoek naar wat nodige herbronning en relaxatie. Uiteraard loopt het hoegenaamd niet zoals verwacht. Alan ontdekt al erg snel dat de zaken niet zijn wat ze lijken in Bright Falls. Alice verdwijnt, daglicht maakt plaats voor duisternis en onze protagonist wordt ondergedompeld in een bovennatuurlijke nachtmerrie waar donkere entiteiten het op hem en de mensen om hem heen gemunt hebben. Wat de zaken nog erger maakt is de ontdekking van bladzijden van een manuscript die lijken te suggereren dat de oorzaak van alle chaos bij Alans schrijfkunsten liggen.
Een goeie schrijver leent van anderen
Het verhaal dat Remedy met deze game brengt is er zich wel degelijk van bewust hoe hard het beïnvloed is door andere media. Voor mij schuilt daar ook een deel van de pret in. De geest van het vroegere werk van Stephen King voel je doorheen het volledige narratief dat duidelijke thema’s leent van de koning van de horrorauteurs. Maar de manier waarop de game is opgesteld als een soort tv-show waarbij elk hoofdstuk een episode is die vergezeld wordt van een recap en muzieknummers, doet op haar beurt dan weer erg hard terugdenken aan oude afleveringen van The Twilight Zone. En wat moet je denken van het dorpje Bright Falls zelf, dat met zijn excentrieke bewoners en rurale setting meteen herinneringen oproept aan Twin Peaks? Niks aan Alan Wake is op zichzelf echt origineel, maar Remedy gebruikt de solide bouwstenen die anderen gelegd hebben om er zelf iets mee te bouwen dat staat als een huis.
Fans van Stephen King, David Lynch en bovennatuurlijk mysterie hebben met Alan Wake, zelfs wanneer het verhaal overdreven warrig van aard begint te worden, erg veel om van te genieten hier. Misschien is het verwarrende van het verhaal zelfs, net zoals bij Lynch, een deel van de kracht van de vertelling. Je wil heel de tijd weten wat er nou aan de hand is en aan de knooppunten in het verhaal blijven trekken om het complexe kluwen voor jezelf te ontwarren. De game houdt je erg lang in het duister, maar wees gerust dat er aan het einde antwoorden komen die licht werpen op de vele vragen die het verhaal oproept. Het blijft op dat vlak één van de sterkste staaltjes verhaalvertelling in gaming, zelfs na al die jaren.
Licht is het antwoord, kogels zijn het uitroepteken bij dat antwoord
Verhaalvertelling brengt je uiteraard maar tot op een bepaald punt, uiteindelijk heb je ook gameplay nodig om dat alles te versterken. Op dat vlak is Alan Wake een stukje conservatiever. Wanneer de zon ondergaat neemt de duisternis het over en worden Alan en de inwoners van Bright Falls belaagd door duistere entiteiten. Het griezelige hier is dat het gaat om andere bewoners van het stadje die bezeten zijn door een duistere kracht. Het gaat om politieagenten, jagers en houthakkers die een paar uur eerder nog hun sympathieke zelf waren en nu, omgeven door een zwarte waas, gek geworden zijn van razernij. Alan begint hen al snel de Taken te noemen en die benaming is wel toepasselijk, de mensen van Bright Falls zijn verslonden door de gekmakende duisternis. Uiteraard is licht het beste wapen dat je hebt in de strijd met het donker en het is dan ook met de zaklamp in de ene en een revolver in de andere hand dat Alan het conflict aangaat. Met het licht van de lamp moet je eerst de duisternis van je belagers zien weg te branden om met enkele kogels de bedreiging volledig uit te schakelen voor de duisternis terug kan keren. Het is best om niet al te lang stil te staan bij het feit dat je constant onschuldige mensen aan het afknallen bent hier, lijkt me. Dit is een nachtmerrie en in nachtmerries vallen nu eenmaal slachtoffers.
Een man van gelimiteerde mogelijkheden
De actie in Alan Wake is misschien enigszins de zwakke plek van de game omdat ze zo simpel qua opzet is. In het laatste uur doe je nog steeds wat je in het eerste doet, met licht de duisternis wegbranden en knallen. Uiteraard heb je tegen dat punt al zwaardere wapens zoals een shotgun en een rifle en geinig spul zoals flashbangs en een flare gun, maar de basis blijft steeds hetzelfde. Ontdoe de Taken van hun duistere omhulsel met het licht dat je tot je beschikking hebt en pomp er dan kogels in. Persoonlijk bleef ik er de lol van inzien, mede door de beperkingen die Alan heeft. Je speelt als een schrijver van middelbare leeftijd en de kerel laat zich ook zo besturen. Springen kan hij nauwelijks, mikken is niet zijn beste eigenschap en na een kort sprintje is de man al buiten adem. Eindelijk een personage waar we mee kunnen relateren. Het belangrijkste element in de game is dat de duisternis dodelijk is en het licht je bescherming geeft. Dat betekent dus dat je vaak zo snel mogelijk van de ene plek met een straatlantaarn naar een andere plek met een lamp probeert te komen, met een kerel die constant loopt te puffen en te hijgen wanneer hij de minste inspanning moet leveren. Het zorgt voor een tikje humor in een eng verhaal, maar creëert tegelijk ook enige spanning. De beperkingen van Alan als personage geven de simpele combat een broodnodige extra laag die het enerverende sfeertje waar de game voor gaat zeker ten goede komt.
Oude zak in een hernieuwd jasje
Wat de presentatie van de game op PlayStation 5 en Xbox Series X betreft kan ik relatief kort zijn, het is onmiskenbaar een elf jaar oude game die aardig opgefrist is. Dat klinkt negatiever dan het bedoeld is uiteraard. Het komt erop neer dat je het spel grafisch niet op hetzelfde niveau als een Ratchet and Clank of zelfs al paar jaartjes oude God of War moet verwachten, maar dat het toch behoorlijk mee kan naar hedendaagse maatstaven. Vooral tijdens de vele nachtelijke uren ziet het er alleraardigst uit met een heerlijke wisselwerking tussen het duistere en de vele lichtbronnen. Ook de sprong naar 4K en beeldverversing van zestig frames per seconde in combinatie met betere character models en andere kleine verbeteringen zorgen voor een aantrekkelijke remaster.
Dat gezegd hebbende zijn er momenten dat je duidelijk merkt met een spel van twee generaties geleden aan de slag te zijn. De animaties van personages zijn duidelijk wat gedateerd en ook in de secties waar Wake in vol daglicht op onderzoek trekt zijn visueel wat wisselvalliger. Ook de overdaad aan te verzamelen objecten katapulteert je met een tijdmachine terug naar vroegere tijden. Pagina’s van het manuscript en media verzamelen heeft nut omdat die het verhaal rijker maken, blikjes en thermoskannen zoeken voelt echter als nutteloze bezigheidstherapie om achievements en trophies aan te koppelen. Het zijn kleine minpuntjes aan een ervaring die na al die jaren nog steeds verrassend hard overeind blijft. Mogen we nu die sequel?
Alan Wake is een game die hard steunt op verhaalvertelling, dus erg in detail treden wat het plot betreft is niet bepaald iets wat ik in deze review wil doen. Het komt er in een notendop op neer dat Alan Wake een succesvol auteur is die in zijn vorige boek het vaste personage in zijn romans het hoekje om heeft geholpen en nu in de knoop ligt met de toekomst die voor hem ligt. Hij trekt samen met vrouwlief Alice naar het slaperige vakantiestadje Bright Falls op zoek naar wat nodige herbronning en relaxatie. Uiteraard loopt het hoegenaamd niet zoals verwacht. Alan ontdekt al erg snel dat de zaken niet zijn wat ze lijken in Bright Falls. Alice verdwijnt, daglicht maakt plaats voor duisternis en onze protagonist wordt ondergedompeld in een bovennatuurlijke nachtmerrie waar donkere entiteiten het op hem en de mensen om hem heen gemunt hebben. Wat de zaken nog erger maakt is de ontdekking van bladzijden van een manuscript die lijken te suggereren dat de oorzaak van alle chaos bij Alans schrijfkunsten liggen.
Een goeie schrijver leent van anderen
Het verhaal dat Remedy met deze game brengt is er zich wel degelijk van bewust hoe hard het beïnvloed is door andere media. Voor mij schuilt daar ook een deel van de pret in. De geest van het vroegere werk van Stephen King voel je doorheen het volledige narratief dat duidelijke thema’s leent van de koning van de horrorauteurs. Maar de manier waarop de game is opgesteld als een soort tv-show waarbij elk hoofdstuk een episode is die vergezeld wordt van een recap en muzieknummers, doet op haar beurt dan weer erg hard terugdenken aan oude afleveringen van The Twilight Zone. En wat moet je denken van het dorpje Bright Falls zelf, dat met zijn excentrieke bewoners en rurale setting meteen herinneringen oproept aan Twin Peaks? Niks aan Alan Wake is op zichzelf echt origineel, maar Remedy gebruikt de solide bouwstenen die anderen gelegd hebben om er zelf iets mee te bouwen dat staat als een huis.
Fans van Stephen King, David Lynch en bovennatuurlijk mysterie hebben met Alan Wake, zelfs wanneer het verhaal overdreven warrig van aard begint te worden, erg veel om van te genieten hier. Misschien is het verwarrende van het verhaal zelfs, net zoals bij Lynch, een deel van de kracht van de vertelling. Je wil heel de tijd weten wat er nou aan de hand is en aan de knooppunten in het verhaal blijven trekken om het complexe kluwen voor jezelf te ontwarren. De game houdt je erg lang in het duister, maar wees gerust dat er aan het einde antwoorden komen die licht werpen op de vele vragen die het verhaal oproept. Het blijft op dat vlak één van de sterkste staaltjes verhaalvertelling in gaming, zelfs na al die jaren.
Licht is het antwoord, kogels zijn het uitroepteken bij dat antwoord
Verhaalvertelling brengt je uiteraard maar tot op een bepaald punt, uiteindelijk heb je ook gameplay nodig om dat alles te versterken. Op dat vlak is Alan Wake een stukje conservatiever. Wanneer de zon ondergaat neemt de duisternis het over en worden Alan en de inwoners van Bright Falls belaagd door duistere entiteiten. Het griezelige hier is dat het gaat om andere bewoners van het stadje die bezeten zijn door een duistere kracht. Het gaat om politieagenten, jagers en houthakkers die een paar uur eerder nog hun sympathieke zelf waren en nu, omgeven door een zwarte waas, gek geworden zijn van razernij. Alan begint hen al snel de Taken te noemen en die benaming is wel toepasselijk, de mensen van Bright Falls zijn verslonden door de gekmakende duisternis. Uiteraard is licht het beste wapen dat je hebt in de strijd met het donker en het is dan ook met de zaklamp in de ene en een revolver in de andere hand dat Alan het conflict aangaat. Met het licht van de lamp moet je eerst de duisternis van je belagers zien weg te branden om met enkele kogels de bedreiging volledig uit te schakelen voor de duisternis terug kan keren. Het is best om niet al te lang stil te staan bij het feit dat je constant onschuldige mensen aan het afknallen bent hier, lijkt me. Dit is een nachtmerrie en in nachtmerries vallen nu eenmaal slachtoffers.
Alan Wake is een personage waar ouder wordende gamers steeds meer voeling mee krijgen. Geen conditie, problemen met de vrouw en het gevoel van leven in een existentiële nachtmerrie.
Een man van gelimiteerde mogelijkheden
De actie in Alan Wake is misschien enigszins de zwakke plek van de game omdat ze zo simpel qua opzet is. In het laatste uur doe je nog steeds wat je in het eerste doet, met licht de duisternis wegbranden en knallen. Uiteraard heb je tegen dat punt al zwaardere wapens zoals een shotgun en een rifle en geinig spul zoals flashbangs en een flare gun, maar de basis blijft steeds hetzelfde. Ontdoe de Taken van hun duistere omhulsel met het licht dat je tot je beschikking hebt en pomp er dan kogels in. Persoonlijk bleef ik er de lol van inzien, mede door de beperkingen die Alan heeft. Je speelt als een schrijver van middelbare leeftijd en de kerel laat zich ook zo besturen. Springen kan hij nauwelijks, mikken is niet zijn beste eigenschap en na een kort sprintje is de man al buiten adem. Eindelijk een personage waar we mee kunnen relateren. Het belangrijkste element in de game is dat de duisternis dodelijk is en het licht je bescherming geeft. Dat betekent dus dat je vaak zo snel mogelijk van de ene plek met een straatlantaarn naar een andere plek met een lamp probeert te komen, met een kerel die constant loopt te puffen en te hijgen wanneer hij de minste inspanning moet leveren. Het zorgt voor een tikje humor in een eng verhaal, maar creëert tegelijk ook enige spanning. De beperkingen van Alan als personage geven de simpele combat een broodnodige extra laag die het enerverende sfeertje waar de game voor gaat zeker ten goede komt.
Oude zak in een hernieuwd jasje
Wat de presentatie van de game op PlayStation 5 en Xbox Series X betreft kan ik relatief kort zijn, het is onmiskenbaar een elf jaar oude game die aardig opgefrist is. Dat klinkt negatiever dan het bedoeld is uiteraard. Het komt erop neer dat je het spel grafisch niet op hetzelfde niveau als een Ratchet and Clank of zelfs al paar jaartjes oude God of War moet verwachten, maar dat het toch behoorlijk mee kan naar hedendaagse maatstaven. Vooral tijdens de vele nachtelijke uren ziet het er alleraardigst uit met een heerlijke wisselwerking tussen het duistere en de vele lichtbronnen. Ook de sprong naar 4K en beeldverversing van zestig frames per seconde in combinatie met betere character models en andere kleine verbeteringen zorgen voor een aantrekkelijke remaster.
Dat gezegd hebbende zijn er momenten dat je duidelijk merkt met een spel van twee generaties geleden aan de slag te zijn. De animaties van personages zijn duidelijk wat gedateerd en ook in de secties waar Wake in vol daglicht op onderzoek trekt zijn visueel wat wisselvalliger. Ook de overdaad aan te verzamelen objecten katapulteert je met een tijdmachine terug naar vroegere tijden. Pagina’s van het manuscript en media verzamelen heeft nut omdat die het verhaal rijker maken, blikjes en thermoskannen zoeken voelt echter als nutteloze bezigheidstherapie om achievements en trophies aan te koppelen. Het zijn kleine minpuntjes aan een ervaring die na al die jaren nog steeds verrassend hard overeind blijft. Mogen we nu die sequel?
Conclusie
Alan Wake was elf jaar geleden een titel die een speciaal plekje wist in te palmen bij me en deze remaster herbevestigt het waarom daarvan. Het is de sfeervolle mengelmoes van diverse invloeden, het is de simpele doch amusante actie en het is vooral het gevoel iets oprecht memorabel te spelen. Alan Wake blijft ook in zijn remaster een unieke ervaring die het verdient om ondergaan te worden.
Pro
- Het blijft een sfeervol stukje verhaalvertelling
- De gevechten zijn simpel maar amusant
- Alan is een cynische hufter van middelbare leeftijd zonder conditie en bijgevolg een heerlijk hoofdpersonage
- Visueel erg netjes opgepoetst
Con
- Grafisch uiteraard niet zo indrukwekkend als de hedendaagse toppers
- Animaties van personages en andere schoonheidsfoutjes geven de hoge leeftijd van de game weg
- Sommige te verzamelen voorwerpen voelen volstrekt nutteloos
8
Over
Beschikbaar vanaf
4 oktober 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Remedy Entertainment
Uitgever
- Epic Games
