Judgment mag als reeks dan wel fungeren als een spin-off van de Yakuza-franchise, dat neemt niet weg dat het DNA van de populaire ouder duidelijk te voelen is. Nadat Judgment eerder dit jaar al behoorlijk wat zieltjes wist te winnen op PlayStation 5 met de uitgekiende mix van verhaalvertelling, knokken en zijmissies waar Yakuza zo sterk in was, is het nu al de beurt aan Lost Judgment. Weet de sequel de hoge verwachtingen die gepaard gaan met een opvolger waar te maken?
Wel, de game is in elk geval een stuk groter en ambitieuzer qua opzet. De hoeveelheid aan activiteiten in de marge is zelfs naar de normen van een Yakuza game ontzagwekkend te noemen. Dit is geenszins een kleine game, maar een ervaring waar je een uur of dertig mag voor uittrekken als je louter op het hoofdverhaal wil focussen. Dat je ondertussen steeds afgeleid wordt door andere objectieven en gekkigheid zoals skateboarden en rondhangen in de arcadehal is gewoon een deel van de ervaring. Er is kortom erg veel game te vinden in Lost Judgment, een beetje teveel op sommige plekken. Meer is niet altijd noodzakelijk beter.
We maken opnieuw kennis met detective Takayuki Yagami die naar Yokohama afgereisd is voor de opening van een nieuw bureau en al snel een intrigerende nieuwe zaak onder zijn hoede krijgt. Het blijkt dat Yokohama nogal een probleem heeft met pesterijen en dat enkele jongeren van de plaatselijke school voor behoorlijk wat onrust zorgen. Het voelt kleinschalig, maar wees gerust dat dit slechts het begin vormt van een zaak die zich traag ontvouwt tot iets veel groter. Het is een verhaal dat ruim zijn tijd neemt, maar wel de nodige wendingen en intriges heeft om je tot aan het eind geboeid te houden. Dat gezegd hebbende is de verhaalvertelling in Lost Judgment niet feilloos. Er is op zich niks mis met een traag tempo dat het verhaal laat ademen en personages uitdiept, maar Lost Judgment lijkt net wat te vaak op de rem te trappen. Er zijn hoofdstukken waar het verhaal eigenlijk geen noemenswaardige progressie maakt en Yagami dingen blijft herhalen die ondertussen al gekend zijn. Het mist de game gewoon wat aan subtiliteit of vertrouwen in het denkend vermogen van de speler wanneer het dezelfde boodschap er maar in blijft rammen. Het is zeker en vast niet genoeg om het verhaal te vergallen, maar het brengt duidelijk schade toe aan het momentum van de vertelling ervan.
Een munt met twee zijden
Het grappige is dat ik weliswaar valabele kritiek heb op de verhaalvertelling van Lost Judgment, maar dat het dan nog met kop en schouders uitsteekt boven wat je doorgaans in spellen aantreft. Er zijn memorabele personages en sterke momenten bij de vleet en enkele erg donkere thema’s en de respectvolle behandeling daarvan zorgen voor emoties die je niet vaak associeert met ons geliefde medium. Lost Judgment is op dat vlak een game met twee kanten, een soort Yin Yang zo je wil, waarin je de donkere kant van het verhaal hebt dat contrasteert met de lichtere kant van de zij-content.
De belangrijkste setting in de game is uiteraard de school waar de pesterijen plaatsvinden en daar krijgt Yagami de rol van adviseur toebedeeld wat hem nog beter in staat stelt om te ontdekken wat er aan de hand is achter de façade van het instituut. Het komt er dus op neer dat Yagami vriendjes maakt met de diverse clubjes op school en hen helpt met hun problemen. Van het assisteren van de dansclub bij het halen van de finale tot foto’s maken voor de fotoclub en zo ontzettend veel meer. Het is niet alleen verbazend hoe amusant en diepgaand het meeste van deze extra opdrachten zijn, het is eveneens geschift hoeveel het er zijn. Je kan makkelijk dertig uur vullen met deze extra cases alleen.
Lost Judgment gooit er alles tegenaan, inclusief de spreekwoordelijke kitchen sink
Het wordt pas helemaal crazy wanneer je ontdekt dat er in al die extra opdrachten meestal ook een minigame verborgen zit. Soms zit daar echt wel een diepgaand systeem achter, zoals bij het boksen dat je in clubverband kan doen, maar vaak gaat het om losse ideeën waar verder niet veel meer mee gedaan wordt. Het sluipen dat je af en toe eens moet doen omvat weinig meer dan een muntje gooien en er zitten zelfs een paar stukjes platformen in die je als rudimentair kan omschrijven. Dat er moeite genomen is om de game wat variatie te geven is duidelijk, alleen komt logischerwijze niet alles even goed uit de verf. De game heeft veel ideeën, maar werkt ze zeker en vast niet allemaal even sterk uit.
Of het nu gaat om zwaarmoedige thematiek of lichtvoetig vertier tussendoor, uiteindelijk komt het ondanks de grote en kleine pogingen tot variatie uiteindelijk neer op vechten. Of problemen nu groot of triviaal zijn, Yagami lost ze op met zijn vuisten en een paar welgemikte trappen. Het vechtsysteem voelt voor fans van Yakuza en de vorige Judgment uiteraard erg vertrouwd, wat enkel maar positief te noemen valt. Je hebt drie vechtstijlen om tussen te wisselen en moves om gaandeweg vrij te spelen wat resulteert in een vechtsysteem dat de nodige diepgang heeft. Je kan niet gewoon wat op knopjes rammen en hopen op het beste, maar moet met timing vechten en de kracht van je vijand in jouw voordeel benutten. De knokpartijen tegen sterke eindbazen en groepjes uitschot vormen op die manier welgekomen stukjes actie die als tegengewicht werken voor het soms trage verhaal. Niks beter om een lang stukje karakterontwikkeling van je af te zetten dan even met de beentjes te zwieren en iemands kop tegen een muur te rammen. Op die manier brengt Lost Judgment wat Yakuza al jaren doet in een andere setting, en misschien is dat zo slecht nog niet.
Wel, de game is in elk geval een stuk groter en ambitieuzer qua opzet. De hoeveelheid aan activiteiten in de marge is zelfs naar de normen van een Yakuza game ontzagwekkend te noemen. Dit is geenszins een kleine game, maar een ervaring waar je een uur of dertig mag voor uittrekken als je louter op het hoofdverhaal wil focussen. Dat je ondertussen steeds afgeleid wordt door andere objectieven en gekkigheid zoals skateboarden en rondhangen in de arcadehal is gewoon een deel van de ervaring. Er is kortom erg veel game te vinden in Lost Judgment, een beetje teveel op sommige plekken. Meer is niet altijd noodzakelijk beter.
We maken opnieuw kennis met detective Takayuki Yagami die naar Yokohama afgereisd is voor de opening van een nieuw bureau en al snel een intrigerende nieuwe zaak onder zijn hoede krijgt. Het blijkt dat Yokohama nogal een probleem heeft met pesterijen en dat enkele jongeren van de plaatselijke school voor behoorlijk wat onrust zorgen. Het voelt kleinschalig, maar wees gerust dat dit slechts het begin vormt van een zaak die zich traag ontvouwt tot iets veel groter. Het is een verhaal dat ruim zijn tijd neemt, maar wel de nodige wendingen en intriges heeft om je tot aan het eind geboeid te houden. Dat gezegd hebbende is de verhaalvertelling in Lost Judgment niet feilloos. Er is op zich niks mis met een traag tempo dat het verhaal laat ademen en personages uitdiept, maar Lost Judgment lijkt net wat te vaak op de rem te trappen. Er zijn hoofdstukken waar het verhaal eigenlijk geen noemenswaardige progressie maakt en Yagami dingen blijft herhalen die ondertussen al gekend zijn. Het mist de game gewoon wat aan subtiliteit of vertrouwen in het denkend vermogen van de speler wanneer het dezelfde boodschap er maar in blijft rammen. Het is zeker en vast niet genoeg om het verhaal te vergallen, maar het brengt duidelijk schade toe aan het momentum van de vertelling ervan.
Een munt met twee zijden
Het grappige is dat ik weliswaar valabele kritiek heb op de verhaalvertelling van Lost Judgment, maar dat het dan nog met kop en schouders uitsteekt boven wat je doorgaans in spellen aantreft. Er zijn memorabele personages en sterke momenten bij de vleet en enkele erg donkere thema’s en de respectvolle behandeling daarvan zorgen voor emoties die je niet vaak associeert met ons geliefde medium. Lost Judgment is op dat vlak een game met twee kanten, een soort Yin Yang zo je wil, waarin je de donkere kant van het verhaal hebt dat contrasteert met de lichtere kant van de zij-content.
Mannen van middelbare leeftijd die rondhangen op school associeer je eerder met krantenartikelen dan met een game.
De belangrijkste setting in de game is uiteraard de school waar de pesterijen plaatsvinden en daar krijgt Yagami de rol van adviseur toebedeeld wat hem nog beter in staat stelt om te ontdekken wat er aan de hand is achter de façade van het instituut. Het komt er dus op neer dat Yagami vriendjes maakt met de diverse clubjes op school en hen helpt met hun problemen. Van het assisteren van de dansclub bij het halen van de finale tot foto’s maken voor de fotoclub en zo ontzettend veel meer. Het is niet alleen verbazend hoe amusant en diepgaand het meeste van deze extra opdrachten zijn, het is eveneens geschift hoeveel het er zijn. Je kan makkelijk dertig uur vullen met deze extra cases alleen.
Lost Judgment gooit er alles tegenaan, inclusief de spreekwoordelijke kitchen sink
Het wordt pas helemaal crazy wanneer je ontdekt dat er in al die extra opdrachten meestal ook een minigame verborgen zit. Soms zit daar echt wel een diepgaand systeem achter, zoals bij het boksen dat je in clubverband kan doen, maar vaak gaat het om losse ideeën waar verder niet veel meer mee gedaan wordt. Het sluipen dat je af en toe eens moet doen omvat weinig meer dan een muntje gooien en er zitten zelfs een paar stukjes platformen in die je als rudimentair kan omschrijven. Dat er moeite genomen is om de game wat variatie te geven is duidelijk, alleen komt logischerwijze niet alles even goed uit de verf. De game heeft veel ideeën, maar werkt ze zeker en vast niet allemaal even sterk uit.
Of het nu gaat om zwaarmoedige thematiek of lichtvoetig vertier tussendoor, uiteindelijk komt het ondanks de grote en kleine pogingen tot variatie uiteindelijk neer op vechten. Of problemen nu groot of triviaal zijn, Yagami lost ze op met zijn vuisten en een paar welgemikte trappen. Het vechtsysteem voelt voor fans van Yakuza en de vorige Judgment uiteraard erg vertrouwd, wat enkel maar positief te noemen valt. Je hebt drie vechtstijlen om tussen te wisselen en moves om gaandeweg vrij te spelen wat resulteert in een vechtsysteem dat de nodige diepgang heeft. Je kan niet gewoon wat op knopjes rammen en hopen op het beste, maar moet met timing vechten en de kracht van je vijand in jouw voordeel benutten. De knokpartijen tegen sterke eindbazen en groepjes uitschot vormen op die manier welgekomen stukjes actie die als tegengewicht werken voor het soms trage verhaal. Niks beter om een lang stukje karakterontwikkeling van je af te zetten dan even met de beentjes te zwieren en iemands kop tegen een muur te rammen. Op die manier brengt Lost Judgment wat Yakuza al jaren doet in een andere setting, en misschien is dat zo slecht nog niet.
Conclusie
Lost Judgment heeft zoveel fijne zij-content dat het gemakkelijk is om de draad kwijt te spelen van het erg traag vertelde hoofdverhaal. Dat is ietwat jammer omdat onder dat problematisch tempo wel degelijk een sterk narratief schuilgaat dat donkere thema’s met respect en een hart behandelt. Dit is het soort titel waar je de minpunten weliswaar niet kan negeren, maar waar de vele positieve aspecten zo zwaar doorwegen dat je niet enkel kan dan het aan te raden. Zelfs onder alle gebreken is Lost Judgment nog steeds een erg sterke game, dat maakt het misschien nog indrukwekkender.
Pro
- Het verhaal heeft stukken meer diepgang dan dat van de doorsnee game
- De immense hoeveelheid aan leuke zijmissies maakt indruk
- Behandelt erg zware thema's met respect
Con
- Het verhaal glijdt aan een erg traag tempo vooruit
- Sommige minigames voelen meer als losse ideetjes dan sterk uitgewerkte gameplay
8
Over
Beschikbaar vanaf
24 september 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Ryu Ga Gotoku Studio
Uitgever
- SEGA
