Ietwat verrassend werden de beide delen van de Judgment-reeks, na eerder succes op de PlayStation en de Xbox, vorige maand ook uitgebracht voor de pc. Vorig jaar kwam namelijk nog het nieuws naar buiten dat de releases van de franchise voor dit platform definitief geannuleerd waren. Of hoe het toch ook eens goed kan uitdraaien voor ons, arme gamers, in deze tijden! Aangezien ik zelf een trotse bezitter ben van de volledige Yakuza-serie - met uitzondering van het turn-based Like A Dragon dan - zag ik het wel zitten om het tweede deel van deze spin-off, getiteld Lost Judgment, eens uit te proberen.
Drieënveertig gigabytes later, na de Xbox-controller aan de pc te hangen en de gesproken taal uiteraard aan te passen naar het Japans, ben ik volledig voorbereid voor een luchtige actiegame, althans dat is wat ik ervan verwachtte. Eentje waar ik al mijn frustraties voor even terug kwijt kan raken, door Yakuza-achtige typen in elkaar te kloppen terwijl ik mijzelf een halfgod in Kamurochō waan. Of, hoe ook dát even helemaal anders (b)leek uit te draaien …
Over heftige dingen en superhelden
Qua sfeerschepping kan de indrukwekkende intro van Lost Judgment
zeker tellen. Het begint namelijk allemaal in ware horrorstijl met een aantal beelden die absoluut niet voor kinderen bestemd zijn. Twee brandweermannen ontdekken na het blussen van een brandend flatgebouw het menselijk kadaver van een persoon die vastgebonden op een stoel zijn laatste uren niet bepaald héél gezellig doorbracht. De honderden maden en vliegen die van zijn lijk zitten te smullen deden mij meteen, nu ja na de borrelnootjes opzij te schuiven, beseffen dat bepaalde gedeeltes van de verhaallijn in deze spin-off iets ernstiger gingen moeten genomen worden dan in de gemiddelde Yakuza-game. Wanneer ik even later een cutscene zag waarbij er een mysterieuze, voor aanranding veroordeelde delinquent een zware bedreiging uit naar politie, justitie en de ganse maatschappij, leek Lost Judgment gewoonweg een ware thriller te worden!
Die eerste indruk slaat echter volledig terug om wanneer je dan effectief aan spelen toekomt. In het spel draait alles rond ene Yagami-san, bijgenaamd Tak, die als een soort "Sherlock Holmes in Japan" quasi beschikt over SpiderMan-reflexen en dezelfde vechtstijlen beheerst als deze die je terug kan vinden in Yakuza. De man kan bijwijlen gebouwen beklimmen als de beste, blijkt tevens meester in de meest dodelijke krijgskunsten en is wendbaar als een slang in de kleinste ruimtes. Oké, hij heeft nog net niet geleerd hoe van gebouw tot gebouw te zweven via spinnenwebdraden, dus zich verplaatsen doet hij voorlopig nog met jawel, een skateboard! Om maar even te illustreren hoe ambivalent Lost Judgment soms overkomt.
Luchtigheid uiteindelijk toch troef, met gedwongen zijmissies als noodzakelijk kwaad
Als privédetective is Yagami-san initieel belast met een weinig ambitieus onderzoek naar … pestgedrag op een school. Een nogal vreemde insteek, maar goed, dit is tenslotte een game, correct? De directeur huurt namelijk jou en je onderzoeksteam in om uit te zoeken of er op zijn school soms pestkoppen rondlopen. Een eerste luchtige opdracht is dus om overal camera’s te gaan installeren en hiervoor moet je je gaan vermommen als een klusjesman. Inderdaad, ook voor mij was het een déjà vu-momentje, toch komt dan plots die lichtvoetigheid van een Yakuza-spel boven in deze spin-off, hetgeen ik aanvankelijk wel van Lost Judgment verwacht had. Anderzijds, naarmate je vordering maakt, realiseer je je meer en meer hoe alles inhoudelijk knap met elkaar verweven is.
Een groot deel van de game gaat dus door op school waar allerhande kattenkwaad en erger gewoon hun gangetje kunnen gaan. Als Yagami-san moet je er proberen de losse eindjes aan elkaar te knopen, terwijl je opdrachtgevers voortdurend elkaar afwisselen, samen met de toonaard van hun opdrachten zelf. Het plot zelf verloopt ook grotendeels lineair. Soms word je letterlijk gedumpt in een aantal weinig uitdagende zijmissies, zoals deze waarin je bijvoorbeeld moet skaten van punt A naar punt B of deze waarin je een nieuwe uitvinding dient uit te testen voor een kompaan. Maar toch blijft de gameplay steeds voldoende vermakelijk.
Over zandbakken, rare overgangen en prachtige cutscenes
Veel van de opdrachten die zich situeren binnen het hoofdverhaal van de game zijn trouwens ware sandboxes die gewoon een zijmissie hadden kunnen zijn. Ga naar het kantoor van de directeur, sla enkele ontspoorde pubers in elkaar, ontsnap aan de politie, onderzoek een foto of een document meer van naderbij, enzoverder. Vaak dienen deze missies uitgevoerd te worden in een erg beperkte actieradius, met een minimale keuzevrijheid en een speelduur van hooguit enkele minuten. Aan de andere kant zorgt dit net ervoor dat je het spel voor uren aan een stuk blijft doorspelen.
Andere missies kunnen dan weer erg scripted overkomen. Zo moest ik op een gegeven moment beginnen dansen, iets waar ik geen zin in had en aldus weinig van bakte. Toch werd ik nadien als een dansgod aanschouwd door een gillende bende tienermeisjes. Je hoeft trouwens niet verwonderd te raken dat je af en toe tijdens de dialogen een nogal vreemde overgang van bittere ernst naar flauwe humor zal ervaren. Vaak wordt dat moment muzikaal ondersteund door een kinderlijk popdeuntje om de luchtigheid ervan extra in de verf te zetten. Wanneer je er dan in slaagt om zo’n mini-missie te voltooien, krijg je telkens als beloning een zakje geld, waarna je opnieuw mag genieten van een minutenlange cutscene met knap gestijlde personages, prima stemacteurs en een goed oog voor detail. Tijdens die dialoogmomenten blinken zowel het beeld als het geluid van Lost Judgment eigenlijk nog het meest uit, misschien wel de voornaamste indicatoren voor de prima kwaliteit van deze pc-port.
Drieënveertig gigabytes later, na de Xbox-controller aan de pc te hangen en de gesproken taal uiteraard aan te passen naar het Japans, ben ik volledig voorbereid voor een luchtige actiegame, althans dat is wat ik ervan verwachtte. Eentje waar ik al mijn frustraties voor even terug kwijt kan raken, door Yakuza-achtige typen in elkaar te kloppen terwijl ik mijzelf een halfgod in Kamurochō waan. Of, hoe ook dát even helemaal anders (b)leek uit te draaien …
Over heftige dingen en superhelden
Qua sfeerschepping kan de indrukwekkende intro van Lost Judgment
De intro maakt van Lost Judgment gewoonweg een ware thriller.
Die eerste indruk slaat echter volledig terug om wanneer je dan effectief aan spelen toekomt. In het spel draait alles rond ene Yagami-san, bijgenaamd Tak, die als een soort "Sherlock Holmes in Japan" quasi beschikt over SpiderMan-reflexen en dezelfde vechtstijlen beheerst als deze die je terug kan vinden in Yakuza. De man kan bijwijlen gebouwen beklimmen als de beste, blijkt tevens meester in de meest dodelijke krijgskunsten en is wendbaar als een slang in de kleinste ruimtes. Oké, hij heeft nog net niet geleerd hoe van gebouw tot gebouw te zweven via spinnenwebdraden, dus zich verplaatsen doet hij voorlopig nog met jawel, een skateboard! Om maar even te illustreren hoe ambivalent Lost Judgment soms overkomt.
Luchtigheid uiteindelijk toch troef, met gedwongen zijmissies als noodzakelijk kwaad
Als privédetective is Yagami-san initieel belast met een weinig ambitieus onderzoek naar … pestgedrag op een school. Een nogal vreemde insteek, maar goed, dit is tenslotte een game, correct? De directeur huurt namelijk jou en je onderzoeksteam in om uit te zoeken of er op zijn school soms pestkoppen rondlopen. Een eerste luchtige opdracht is dus om overal camera’s te gaan installeren en hiervoor moet je je gaan vermommen als een klusjesman. Inderdaad, ook voor mij was het een déjà vu-momentje, toch komt dan plots die lichtvoetigheid van een Yakuza-spel boven in deze spin-off, hetgeen ik aanvankelijk wel van Lost Judgment verwacht had. Anderzijds, naarmate je vordering maakt, realiseer je je meer en meer hoe alles inhoudelijk knap met elkaar verweven is.
Een groot deel van de game gaat dus door op school waar allerhande kattenkwaad en erger gewoon hun gangetje kunnen gaan. Als Yagami-san moet je er proberen de losse eindjes aan elkaar te knopen, terwijl je opdrachtgevers voortdurend elkaar afwisselen, samen met de toonaard van hun opdrachten zelf. Het plot zelf verloopt ook grotendeels lineair. Soms word je letterlijk gedumpt in een aantal weinig uitdagende zijmissies, zoals deze waarin je bijvoorbeeld moet skaten van punt A naar punt B of deze waarin je een nieuwe uitvinding dient uit te testen voor een kompaan. Maar toch blijft de gameplay steeds voldoende vermakelijk.
Over zandbakken, rare overgangen en prachtige cutscenes
Veel van de opdrachten die zich situeren binnen het hoofdverhaal van de game zijn trouwens ware sandboxes die gewoon een zijmissie hadden kunnen zijn. Ga naar het kantoor van de directeur, sla enkele ontspoorde pubers in elkaar, ontsnap aan de politie, onderzoek een foto of een document meer van naderbij, enzoverder. Vaak dienen deze missies uitgevoerd te worden in een erg beperkte actieradius, met een minimale keuzevrijheid en een speelduur van hooguit enkele minuten. Aan de andere kant zorgt dit net ervoor dat je het spel voor uren aan een stuk blijft doorspelen.
Het beeld en het geluid zijn de voornaamste indicatoren voor de prima kwaliteit van deze pc-port.
Andere missies kunnen dan weer erg scripted overkomen. Zo moest ik op een gegeven moment beginnen dansen, iets waar ik geen zin in had en aldus weinig van bakte. Toch werd ik nadien als een dansgod aanschouwd door een gillende bende tienermeisjes. Je hoeft trouwens niet verwonderd te raken dat je af en toe tijdens de dialogen een nogal vreemde overgang van bittere ernst naar flauwe humor zal ervaren. Vaak wordt dat moment muzikaal ondersteund door een kinderlijk popdeuntje om de luchtigheid ervan extra in de verf te zetten. Wanneer je er dan in slaagt om zo’n mini-missie te voltooien, krijg je telkens als beloning een zakje geld, waarna je opnieuw mag genieten van een minutenlange cutscene met knap gestijlde personages, prima stemacteurs en een goed oog voor detail. Tijdens die dialoogmomenten blinken zowel het beeld als het geluid van Lost Judgment eigenlijk nog het meest uit, misschien wel de voornaamste indicatoren voor de prima kwaliteit van deze pc-port.
Conclusie
Technisch gezien, als port naar de pc, is Lost Judgment voor honderd procent geslaagd. Het beeld, geluid en de performantie van het spel zijn subliem en de actie spettert van het scherm. Daarnaast vertelt de game een bijzonder knap verhaal, dat weliswaar af en toe verstoord wordt door ongemakkelijke momentjes en pietluttige zijmissies, welke je wel eens durven afleiden van je spannende speurtocht. Toch blijf ik Lost Judgment een aangename, zelfs sterke game vinden, en eentje die je zeker moet geprobeerd hebben indien je net als ik een echte Yakuza-fanaat bent.
Pro
- Knap beeld en geluid
- Prima actie
- Intrigerend plot
Con
- Aantal gedwongen zijmissies
- Soms onnatuurlijk/kinderlijk, wat een beetje vloekt met de thema's
7.5
Over
Beschikbaar vanaf
14 september 2022
Gespeeld op
- PC
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
Ontwikkelaar
- Ryu Ga Gotoku Studio
Uitgever
- SEGA
Website
Forumlink
Partnerlink
Laatst bewerkt:
