Er komt een onvermijdelijke fase in het leven van elk jongetje waarbij we even door het leven willen gaan als ninja. Je kleedt je in je meest donkere pyjama, trekt een bivakmuts over je hoofd en begint door het huis te sluipen en je te verstoppen. Je schuilt achter de sofa of kruipt in de kleerkast en probeert zo hard mogelijk je adem en gegiechel in te houden, wachtend op het opportuun moment om toe te slaan. Wanneer je prooi na oneindig lang wachten ten tonele verschijnt spring je "Bonsai!!!" schreeuwend tevoorschijn. Ninja! Helaas heb ik ondertussen geleerd dat eens je de dertig gepasseerd bent vriendinnen maar matig onder de indruk zijn van dat soort streken, al helemaal niet wanneer je strijdkreet zoveel betekent als miniatuurboompje. Het is dan ook maar wat goed dat Ghostrunner de voorbije dagen op mijn PlayStation 5 vertoefde om mijn innerlijke ninja nog eens de kans tot schitteren te geven. Het risico op afkeurende blikken van mijn betere helft is een stuk kleiner op console.
Ghostrunner kun je nog het meest treffend beschrijven met een verzameling van termen en invloeden. Het is een Neo-futuristische actie-platformer die je in first-person speelt. Als de Raiden uit Metal Gear Rising: Revengeance een dronken onenightstand zou hebben met Faith uit Mirror's Edge zou het hoofdpersonage uit deze game het resultaat van het gescheurde condoom kunnen zijn. Protagonist Jack is een cyborg ninja die door de omgevingen heen springt en hakt in een mengelmoes van duidelijke inspiratiebronnen die gek genoeg aardig werkt. Het concept van Ghostrunner is er eentje van spectaculaire stijlvolle pret.
De reden waarom je als ninja door een futuristische stad loopt te hakken is pornografisch dun, niet meer dan een excuus voor de harde actie. Er is een boosaardige kerel die een legertje aan handlangers op mijn pad naar hem zet, wijs me maar in de richting waar ik met mijn Katana heen moet. Het is generisch, maar dit is dan ook het soort titel die stijl boven substantiële redenen zet. Dat Ghostrunner stijl heeft, daar kun je in elk geval al van bij de eerste minuten niet omheen. De stad is niet bepaald gezellig te noemen, maar de drones die door de lucht zweven, de overdaad aan neon en pompende muziek ademen wel meteen dat sfeertje van de Cyberpunk uit. Als strijdtoneel voor een gemodificeerde ninja werkt het in elk geval uitstekend.
Ghostrunner spelen omvat meer dan "Boe!" roepen en wegrennen
De manier waarop je door de omgevingen beweegt roept natuurlijk onvermijdelijk herinneringen op aan Mirror's Edge. Je rent over muren, glijd onder obstakels en springt rond op een manier die Michael Scott jaloers zou maken. Parkour! De grote kracht van Ghostrunner zit hem in de souplesse van de bewegingen die Jack maakt. Wanneer je dingen zoals het grappelen naar verder gelegen plekken en de mogelijkheid om de tijd te vertragen gaat toevoegen krijg je namelijk een personage dat zich heerlijk vlot door de spelwereld laat navigeren. Het zorgt voor het hoge tempo dat je verwacht van een spel als dit. Wat ik erg kon appreciëren was de manier waarop het spel de moeilijkheidsgraad van het platformen weet op te bouwen. In het begin gaat het nog easy peesy, maar voor je lemon squeezy kan zeggen begint de game kinken in je kabel te steken. De muren om op te rennen zweven door de lucht, je krijgt rails om over te grinden voor de voeten geworpen of ventilatoren die je weg kunnen blazen en de game vergt zo steeds meer precisie van je. Op zich is dat allemaal niks dat we nog niet eerder in spellen hebben gezien, maar de manier waarop je de bewegingen die je maakt haast met ritmische perfectie moet uitvoeren zorgt toch voor een net wat intensere ervaring.
Uiteraard is doorheen de obstakelparades in de levels navigeren slechts een onderdeel van het klokje dat Ghostrunner doet tikken, er zijn uiteraard ook vijanden om over de kling te jagen. De manier waarop je met vijanden te maken krijgt is echter nogal apart, en zal bij sommige spelers voor de nodige frustraties zorgen. Het komt erop neer dat vijanden opduiken in vooropgezette arena's waar jij elke vijand kan doden met één goeie uithaal van je zwaard, maar waar elke vijandige kogel ook jouw einde kan betekenen. Dat betekent dat elke omgeving een soort puzzel wordt waar je moet uitdokteren hoe je het beste een vroegtijdige dood kan vermijden. Dat is een proces van vallen en opstaan en terug vallen. Als ik rechtstreeks aanval ben ik een vogel voor de kat, maar als ik achter hen weet te grappelen en snel over die muur kan rennen ben ik net op tijd voor ze kunnen mikken. Het zijn dat soort snelle inschattingen die je constant in je hoofd moet maken om verder te komen tegen je tegenstanders.
Het is uitdagend en je legt vaak het loodje, maar je hebt twee belangrijke tools tot je beschikking, je snelheid en de mogelijkheid om kort de tijd te vertragen. De manier waarop je slow motion in kan zetten komt erg goed tot zijn recht in de game. Niet enkel is het een essentieel hulpmiddel om vijandelijke kogels te ontwijken, het helpt je vaak ook om kleine correcties uit te voeren tijdens het springen van obstakel naar obstakel. Ghostrunner heeft overduidelijk een leercurve en kan frustrerend moeilijk zijn wanneer je intense hindernissen en diverse vijanden tegenover je hebt, maar wanneer alles klikt en je in de flow van de gameplay zit is het verdomd heerlijk. Naar mijn gevoel legt de game je na de eerste uren het meest het vuur aan de schenen. Het is in die fase van het spel dat je steeds blijft sterven. Het fijne is echter dat je ondanks je vele falen ook steeds beter de besturing en mogelijkheden in de vingers krijgt en wanneer je dan extra krachten zoals een force blast krijgt begin je ietwat onstuitbaar te worden. Naar het eind toe ben je gewoon een volleerde Ninja!
Slice and die
Ghostrunner is een game waar je vaak het onderspit delft, maar erg frustrerend kun je de ervaring niet noemen. Dit is gewoon het soort titel waarbij je aanvaardt dat het onderdeel van de ervaring is. De reden waarom Ghostrunner zo goed werkt, is het hoge tempo en genereuze checkpoints versterken enkel het momentum van de game. Als je dood gaat is het gewoon een kwestie van respawnen en je zit meteen terug in de ervaring zonder dat je grote stukken moet opnieuw spelen. Ook de eindbazen zijn niet zo intimiderend als ze initieel lijken zodra je na een aantal keren falen hun patronen inziet.
Het is de snelheid wanneer het aankomt op het combineren van platformen en actie in samenwerking met de vlotte checkpoints die deze uitdagende game zo ontzettend vlot speelbaar maakt. Dat maakt het des te vreemder dat het spel je van tijd tot tijd in een soort van cyberwereld wil stoppen waar je simpele puzzels moet zien op te lossen. Ik snap dat deze toegevoegd zijn om voor een tikje variatie te zorgen en af en toe wat gas terug te nemen, maar deze toevoegingen zijn saai. Ik kon steeds niet wachten om terug te gaan rennen en hakken. Ook het upgradesysteem haalt het tempo soms onnodig naar omlaag. Je kan handige krachten zoals extra bewegingen in slow motion implementeren, maar deze kun je enkel installeren door een minigame waarbij je blokjes moet sorteren. Het voelt als een handrem in een game die rond snelheid draait.
Geestig op PlayStation 5
Ghostrunner maakte eerder al zijn opwachting op PlayStation 4 en Nintendo Switch, maar ziet er op PlayStation 5 uiteraard beter dan ooit uit. De ray-tracing en opgevoerde framerate maken simpelweg een wereld van verschil voor een game als deze en de opgevoerde visuals nodigen haast uit om even met de nieuwe Photo Mode te stoeien. Ook de laadtijden zijn uiteraard korter dan ooit, wat mooi meegenomen is voor een game waar je vaak sterft. Nagenoeg instant terug in de game zitten maakt de ervaring uiteraard een stuk vlotter dan op andere systemen. De minimale manier waarop de haptische mogelijkheden van de DualSense benut worden is dan weer teleurstellend te noemen.
Misschien zijn we met recente games als Ghost of Tsushima en Ratchet and Clank gewoon verwend, maar spelers die de toeters en bellen van Sony's nieuwste controller verwachten zullen ietwat teleurgesteld zijn. Tot slot heeft ook de PlayStation 5-versie de nieuwe modes aan boord die recent toegevoegd zijn aan de game via een update. Je hebt de Roguelike Wave Mode waar je twintig golven van vijanden dient te verslaan om een glimmende katana te bemachtigen, en Assist Mode. Deze laatste is een stukje toegankelijker dan de normale game omdat je hier een stuk minder cooldown hebt voor je terug gebruik kan maken van je speciale krachten, de tijd langer kan vertragen en zowaar een extra leventje tot je beschikking krijgt. Het maakt de game geenszins appeltje eitje, maar wel een stuk eenvoudiger. Ghostrunner is op de normale moeilijkheidsgraad geen onmogelijke opgave, maar opties die bij veel spelers wat frustratie vermijden zijn uiteraard altijd welkom.
Ghostrunner kun je nog het meest treffend beschrijven met een verzameling van termen en invloeden. Het is een Neo-futuristische actie-platformer die je in first-person speelt. Als de Raiden uit Metal Gear Rising: Revengeance een dronken onenightstand zou hebben met Faith uit Mirror's Edge zou het hoofdpersonage uit deze game het resultaat van het gescheurde condoom kunnen zijn. Protagonist Jack is een cyborg ninja die door de omgevingen heen springt en hakt in een mengelmoes van duidelijke inspiratiebronnen die gek genoeg aardig werkt. Het concept van Ghostrunner is er eentje van spectaculaire stijlvolle pret.
De reden waarom je als ninja door een futuristische stad loopt te hakken is pornografisch dun, niet meer dan een excuus voor de harde actie. Er is een boosaardige kerel die een legertje aan handlangers op mijn pad naar hem zet, wijs me maar in de richting waar ik met mijn Katana heen moet. Het is generisch, maar dit is dan ook het soort titel die stijl boven substantiële redenen zet. Dat Ghostrunner stijl heeft, daar kun je in elk geval al van bij de eerste minuten niet omheen. De stad is niet bepaald gezellig te noemen, maar de drones die door de lucht zweven, de overdaad aan neon en pompende muziek ademen wel meteen dat sfeertje van de Cyberpunk uit. Als strijdtoneel voor een gemodificeerde ninja werkt het in elk geval uitstekend.
Ghostrunner spelen omvat meer dan "Boe!" roepen en wegrennen
De manier waarop je door de omgevingen beweegt roept natuurlijk onvermijdelijk herinneringen op aan Mirror's Edge. Je rent over muren, glijd onder obstakels en springt rond op een manier die Michael Scott jaloers zou maken. Parkour! De grote kracht van Ghostrunner zit hem in de souplesse van de bewegingen die Jack maakt. Wanneer je dingen zoals het grappelen naar verder gelegen plekken en de mogelijkheid om de tijd te vertragen gaat toevoegen krijg je namelijk een personage dat zich heerlijk vlot door de spelwereld laat navigeren. Het zorgt voor het hoge tempo dat je verwacht van een spel als dit. Wat ik erg kon appreciëren was de manier waarop het spel de moeilijkheidsgraad van het platformen weet op te bouwen. In het begin gaat het nog easy peesy, maar voor je lemon squeezy kan zeggen begint de game kinken in je kabel te steken. De muren om op te rennen zweven door de lucht, je krijgt rails om over te grinden voor de voeten geworpen of ventilatoren die je weg kunnen blazen en de game vergt zo steeds meer precisie van je. Op zich is dat allemaal niks dat we nog niet eerder in spellen hebben gezien, maar de manier waarop je de bewegingen die je maakt haast met ritmische perfectie moet uitvoeren zorgt toch voor een net wat intensere ervaring.
"I'm a ninja, yo" Ninja-Die Antwoord
Uiteraard is doorheen de obstakelparades in de levels navigeren slechts een onderdeel van het klokje dat Ghostrunner doet tikken, er zijn uiteraard ook vijanden om over de kling te jagen. De manier waarop je met vijanden te maken krijgt is echter nogal apart, en zal bij sommige spelers voor de nodige frustraties zorgen. Het komt erop neer dat vijanden opduiken in vooropgezette arena's waar jij elke vijand kan doden met één goeie uithaal van je zwaard, maar waar elke vijandige kogel ook jouw einde kan betekenen. Dat betekent dat elke omgeving een soort puzzel wordt waar je moet uitdokteren hoe je het beste een vroegtijdige dood kan vermijden. Dat is een proces van vallen en opstaan en terug vallen. Als ik rechtstreeks aanval ben ik een vogel voor de kat, maar als ik achter hen weet te grappelen en snel over die muur kan rennen ben ik net op tijd voor ze kunnen mikken. Het zijn dat soort snelle inschattingen die je constant in je hoofd moet maken om verder te komen tegen je tegenstanders.
Het is uitdagend en je legt vaak het loodje, maar je hebt twee belangrijke tools tot je beschikking, je snelheid en de mogelijkheid om kort de tijd te vertragen. De manier waarop je slow motion in kan zetten komt erg goed tot zijn recht in de game. Niet enkel is het een essentieel hulpmiddel om vijandelijke kogels te ontwijken, het helpt je vaak ook om kleine correcties uit te voeren tijdens het springen van obstakel naar obstakel. Ghostrunner heeft overduidelijk een leercurve en kan frustrerend moeilijk zijn wanneer je intense hindernissen en diverse vijanden tegenover je hebt, maar wanneer alles klikt en je in de flow van de gameplay zit is het verdomd heerlijk. Naar mijn gevoel legt de game je na de eerste uren het meest het vuur aan de schenen. Het is in die fase van het spel dat je steeds blijft sterven. Het fijne is echter dat je ondanks je vele falen ook steeds beter de besturing en mogelijkheden in de vingers krijgt en wanneer je dan extra krachten zoals een force blast krijgt begin je ietwat onstuitbaar te worden. Naar het eind toe ben je gewoon een volleerde Ninja!
Slice and die
Ghostrunner is een game waar je vaak het onderspit delft, maar erg frustrerend kun je de ervaring niet noemen. Dit is gewoon het soort titel waarbij je aanvaardt dat het onderdeel van de ervaring is. De reden waarom Ghostrunner zo goed werkt, is het hoge tempo en genereuze checkpoints versterken enkel het momentum van de game. Als je dood gaat is het gewoon een kwestie van respawnen en je zit meteen terug in de ervaring zonder dat je grote stukken moet opnieuw spelen. Ook de eindbazen zijn niet zo intimiderend als ze initieel lijken zodra je na een aantal keren falen hun patronen inziet.
Het is de snelheid wanneer het aankomt op het combineren van platformen en actie in samenwerking met de vlotte checkpoints die deze uitdagende game zo ontzettend vlot speelbaar maakt. Dat maakt het des te vreemder dat het spel je van tijd tot tijd in een soort van cyberwereld wil stoppen waar je simpele puzzels moet zien op te lossen. Ik snap dat deze toegevoegd zijn om voor een tikje variatie te zorgen en af en toe wat gas terug te nemen, maar deze toevoegingen zijn saai. Ik kon steeds niet wachten om terug te gaan rennen en hakken. Ook het upgradesysteem haalt het tempo soms onnodig naar omlaag. Je kan handige krachten zoals extra bewegingen in slow motion implementeren, maar deze kun je enkel installeren door een minigame waarbij je blokjes moet sorteren. Het voelt als een handrem in een game die rond snelheid draait.
Geestig op PlayStation 5
Ghostrunner maakte eerder al zijn opwachting op PlayStation 4 en Nintendo Switch, maar ziet er op PlayStation 5 uiteraard beter dan ooit uit. De ray-tracing en opgevoerde framerate maken simpelweg een wereld van verschil voor een game als deze en de opgevoerde visuals nodigen haast uit om even met de nieuwe Photo Mode te stoeien. Ook de laadtijden zijn uiteraard korter dan ooit, wat mooi meegenomen is voor een game waar je vaak sterft. Nagenoeg instant terug in de game zitten maakt de ervaring uiteraard een stuk vlotter dan op andere systemen. De minimale manier waarop de haptische mogelijkheden van de DualSense benut worden is dan weer teleurstellend te noemen.
Misschien zijn we met recente games als Ghost of Tsushima en Ratchet and Clank gewoon verwend, maar spelers die de toeters en bellen van Sony's nieuwste controller verwachten zullen ietwat teleurgesteld zijn. Tot slot heeft ook de PlayStation 5-versie de nieuwe modes aan boord die recent toegevoegd zijn aan de game via een update. Je hebt de Roguelike Wave Mode waar je twintig golven van vijanden dient te verslaan om een glimmende katana te bemachtigen, en Assist Mode. Deze laatste is een stukje toegankelijker dan de normale game omdat je hier een stuk minder cooldown hebt voor je terug gebruik kan maken van je speciale krachten, de tijd langer kan vertragen en zowaar een extra leventje tot je beschikking krijgt. Het maakt de game geenszins appeltje eitje, maar wel een stuk eenvoudiger. Ghostrunner is op de normale moeilijkheidsgraad geen onmogelijke opgave, maar opties die bij veel spelers wat frustratie vermijden zijn uiteraard altijd welkom.
Conclusie
Ghostrunner maakt indruk met snelle actie die je innerlijke ninja bekoort. Het is uitdagend, maar voelt zelden onmogelijk en heeft los van enkele schoonheidsfoutjes een momentum dat adembenemend te noemen is.
Pro
- Het heerlijk hoge tempo dat springen en hakken combineert
- Erg uitdagend, nooit oneerlijk
- De manier waarop elk gevecht een soort uitdagende puzzel is
- Beter dan ooit op PlayStation 5
Con
- Haalt helaas weinig meerwaarde uit de mogelijkheden van de DualSense
- Haalt het tempo soms even abrupt uit de game met puzzels en een raar upgrade systeem
8
Over
Beschikbaar vanaf
1 oktober 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Abstract Digital
- All in! Games
Uitgever
- 505 Games
