In april van 2016 plaatste de Amerikaanse Jennifer Murphy een video op haar YouTube-kanaal waarin ze haar zelfgemaakte nummer ”I Want to be Ninja’’ ten beste gaf. Het onding, waarin Murphy zich ten beste gaf aan een resem Aziatische stereotypen gezongen met een fout Chinees accent, zorgde voor zoveel virale controverse dat de wannabe zangeres zich genoodzaakt zag verontschuldigend door het stof te kruipen. Had de dame in kwestie echter gewoon een paar jaar gewacht, dan had ze zich al het gedoe kunnen besparen en in 2020 rustig Ghostrunner kunnen spelen. Als je daadwerkelijk wil voelen hoe het is om een ninja te zijn, is het in elk geval een beter alternatief dan muzikaal racisme.
Ghostrunner was een speciaal beestje. Het had lak aan groots uitgewerkte spelwerelden of diepgaande verhaalvertelling, maar ging voluit voor intens spelplezier. Het tekende dan ook gretig voor razendsnelle actie en dropte spelers in neon gedrenkte cyberpunklevels om als een ninja na drie blikken Monster Energy tekeer te gaan. Erg veel diepgang had de game niet te bieden, maar dat er een enorme cool zat in het rennen over muren en glijden onder obstakels, terwijl je elke vijand op je pad kennis liet maken met het scherpe deel van je zwaard is overduidelijk. Kennelijk waren er behoorlijk wat mensen die dezelfde mening hadden, want Ghostrunner werd een bescheiden hitje dat een sequel wist te verdienen. Ghostrunner 2 is dan ook een game geworden voor de fans van die eerste game, dat voel je al meteen in de eerste minuten van het spel. Dezelfde neon esthetiek, datzelfde coole sfeertje en veel meer van die vlijmscherpe actie. Soms is meer van hetzelfde gewoon alles wat je nodig hebt.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat Ghostrunner 2 de kenmerken van een goede opvolger mist. Verhaalvertelling is nog steeds niet de grote ambitie hier, maar de schaal wordt desondanks toch duidelijk wat groter gemaakt. Na het eerder verslaan van de Keymaster, is het namelijk de taak van hoofdpersonage Jack om de kalme orde terug te brengen in de storm van chaos die de stad in zijn greep houdt. Makkelijker gezegd dan gedaan nu er een machtsvacuüm is dat de rivaliserende bendes proberen op te vullen. Dat je in tegenstelling tot de voorganger niet meer gebonden bent aan één uit de kluiten gewassen gebouw, maar nu de volledige stad als je speelterrein krijgt, illustreert nog het beste de schaalvergroting van deze opvolger. Er is meer variatie in de omgeving en dat doet Ghostrunner meer dan ooit aanvoelen als een soort Mirror’s Edge met ninja's.
Dat is uiteraard allemaal wel leuk en aardig, maar voor je de Michael Scott in jezelf de vrije loop laat en luid PARKOUR begint te roepen, moet je weten dat die onverbiddelijke moeilijkheidsgraad van de voorganger ook grotendeels intact is gebleven. De combat van Ghostrunner 2 is namelijk van die aard dat vijanden weliswaar met twee sterke uithalen van je katana omgelegd kunnen worden, maar dat hetzelfde ook geldt voor Jack. Dat is een gegeven dat erg makkelijk voor frustratie zou kunnen zorgen, ware het niet dat het hier zo hard ingebakken zit in het DNA van het spel dat het net onderdeel van de pret wordt. Ghostrunner 2 is een spel waar je erg vaak het loodje legt, tientallen keren na elkaar is geen uitzondering, maar vliegensvlug ook weer op je vlugge pootjes staat. Je krijgt al vrij snel in de gaten dat ook hier snelheid de sleutel tot succes is. Het vechten is een kwestie van constant bewegen en de vijanden in je perimeter in de gaten houden, anticiperen of ze voor lange of korte aanvallen gaan en dan ontwijken, afweren, en toeslaan. Je voelt je helemaal het mannetje wanneer je een aanval kan counteren en een gruwelijke finishing move als counter kan inzetten. Het inzetten van die speciale moves wanneer je aanvallen weet te blokken is een gloednieuwe feature die deze sequel een stuk meer pit in de gevechten bezorgt.
Ghostrunner was een speciaal beestje. Het had lak aan groots uitgewerkte spelwerelden of diepgaande verhaalvertelling, maar ging voluit voor intens spelplezier. Het tekende dan ook gretig voor razendsnelle actie en dropte spelers in neon gedrenkte cyberpunklevels om als een ninja na drie blikken Monster Energy tekeer te gaan. Erg veel diepgang had de game niet te bieden, maar dat er een enorme cool zat in het rennen over muren en glijden onder obstakels, terwijl je elke vijand op je pad kennis liet maken met het scherpe deel van je zwaard is overduidelijk. Kennelijk waren er behoorlijk wat mensen die dezelfde mening hadden, want Ghostrunner werd een bescheiden hitje dat een sequel wist te verdienen. Ghostrunner 2 is dan ook een game geworden voor de fans van die eerste game, dat voel je al meteen in de eerste minuten van het spel. Dezelfde neon esthetiek, datzelfde coole sfeertje en veel meer van die vlijmscherpe actie. Soms is meer van hetzelfde gewoon alles wat je nodig hebt.
Dat wil uiteraard niet zeggen dat Ghostrunner 2 de kenmerken van een goede opvolger mist. Verhaalvertelling is nog steeds niet de grote ambitie hier, maar de schaal wordt desondanks toch duidelijk wat groter gemaakt. Na het eerder verslaan van de Keymaster, is het namelijk de taak van hoofdpersonage Jack om de kalme orde terug te brengen in de storm van chaos die de stad in zijn greep houdt. Makkelijker gezegd dan gedaan nu er een machtsvacuüm is dat de rivaliserende bendes proberen op te vullen. Dat je in tegenstelling tot de voorganger niet meer gebonden bent aan één uit de kluiten gewassen gebouw, maar nu de volledige stad als je speelterrein krijgt, illustreert nog het beste de schaalvergroting van deze opvolger. Er is meer variatie in de omgeving en dat doet Ghostrunner meer dan ooit aanvoelen als een soort Mirror’s Edge met ninja's.
Hakken en springen met je gabbers
De stad levert een feest van neon en felle kleuren op dat nog een stuk netter van je scherm spat dan in het vorige deel het geval was. De wat sjofele residentiële blokken en kille industriële buurten geven alles die neo-futuristische look die het sfeertje waar Ghostrunner 2 voor gaat goed weet te verkopen. Belangrijker nog, je rent, springt en glijdt er binnen de eerste minuten weer als vanouds door. De manier waarop je Jack bestuurt voelt nog net iets strakker aan, en door handige visuele cues als oplichtende rails of netjes gemarkeerde muren haal je in een oogwenk de meest duizelingwekkende stunts uit. De simpele besturing in samenwerking met een hoofdpersonage dat erg responsief voelt, zorgt voor heerlijk vloeiend platformen. Wat het allemaal nog net iets indrukwekkender maakt is dat de levels deze keer niet meer zo lineair zijn. Daar waar je in Ghostrunner gewoon het rechtlijnige pad moest volgen, krijg je nu vaak meerdere mogelijkheden om over de door neon verlichte daken te navigeren. Dat maakt het vinden van je weg door de stad uiteraard een stuk boeiender, wat in tandem met de snelheid van je bewegingen en vergezeld door de pompende techno op de soundtrack meermaals je adrenalinepeil de hoogte in stuwt.Ghostrunner 2 test je reflexen tot het uiterste.
Dat is uiteraard allemaal wel leuk en aardig, maar voor je de Michael Scott in jezelf de vrije loop laat en luid PARKOUR begint te roepen, moet je weten dat die onverbiddelijke moeilijkheidsgraad van de voorganger ook grotendeels intact is gebleven. De combat van Ghostrunner 2 is namelijk van die aard dat vijanden weliswaar met twee sterke uithalen van je katana omgelegd kunnen worden, maar dat hetzelfde ook geldt voor Jack. Dat is een gegeven dat erg makkelijk voor frustratie zou kunnen zorgen, ware het niet dat het hier zo hard ingebakken zit in het DNA van het spel dat het net onderdeel van de pret wordt. Ghostrunner 2 is een spel waar je erg vaak het loodje legt, tientallen keren na elkaar is geen uitzondering, maar vliegensvlug ook weer op je vlugge pootjes staat. Je krijgt al vrij snel in de gaten dat ook hier snelheid de sleutel tot succes is. Het vechten is een kwestie van constant bewegen en de vijanden in je perimeter in de gaten houden, anticiperen of ze voor lange of korte aanvallen gaan en dan ontwijken, afweren, en toeslaan. Je voelt je helemaal het mannetje wanneer je een aanval kan counteren en een gruwelijke finishing move als counter kan inzetten. Het inzetten van die speciale moves wanneer je aanvallen weet te blokken is een gloednieuwe feature die deze sequel een stuk meer pit in de gevechten bezorgt.
Verfijnde sequel
Alles in Ghostrunner 2 is dan ook snelheid, ritme en timing, en dat vertaalt zich dus ook naar de gevechten. Naast die handige countermoves bezorgt Ghostrunner je nog wel meer mogelijkheden om de stevige tegenstand de baas te kunnen. De mogelijkheid om door de lucht te dashen is beter dan ooit tevoren, en ook de mogelijkheid om de tijd te vertragen zal meermaals je hachje redden. Ook de omgeving biedt je meer dan ooit de vrijheid om geëxploiteerd te worden. Je kan uiteraard Banzai schreeuwend de frontale aanval inzetten, maar je krijgt ook meer dan genoeg mogelijkheden om te flanken door bijvoorbeeld je grapple in te zetten. Zelfs wanneer het boeltje uit de klauwen loopt ben je nog niet noodzakelijk een vogel voor de kat, want breekbare muren kunnen perfect ingezet worden als een ontsnappingsroute op het laatste nippertje. Wanneer je in dat sensorische stoofpotje ook nog eens andere krachten zoals elektrische werpsterren en een handige force-push gaat toevoegen, krijg je gevechten die beter dan ooit voelen. Natuurlijk ga je ontelbare keren dood gaan en vaak binnensmonds vloeken, maar wanneer alle elementen van Ghostrunner 2 in elkaar overvloeien is de snelle actie haast ongeëvenaard.Met een sputterende motor
Als er dan toch één aspect is waar de game een tikje haar hand overspeelt, dan is het in de achtervolgingen met een motor. Conceptueel is het natuurlijk ontzettend cool om aan een scheurend tempo met een katana in de hand een motorfiets de sporen te geven. Het ziet er erg Cyberpunk meets John Wick en Trinity uit The Matrix uit, maar het is duidelijk het minst verfijnde onderdeel van de game. Tegen muren oprijden en knoppen slicen met je zwaard om poorten te openen is erg stoer en obstakels ontwijken en grote sprongen maken genereert spektakel. Conceptueel gezien en wanneer alles vlot gaat dan toch. Als we eerlijk zijn is het in deze segmenten dat de frustratie wat de moeilijkheidsgraad betreft het meeste op de loer ligt. Er is nauwelijks marge voor ook maar de minste fout, en je blijft al te makkelijk haken in het decor. Op die manier begin je echt op te zien tegen wederom een ritje op de gevreesde motorfiets en ben je blij wanneer je gewoon weer constant mag afgemaakt worden tijdens de normale gameplay. Ghostrunner 2 flirt vaak met een kleine 9 op de scorekaart, maar de wat ruwer uitgewerkte achtervolgingen trekt het geheel helaas een stukje naar beneden.Conclusie
Ghostrunner 2 verliest de trappers jammerlijk wat met de motorfiets, maar levert desondanks een sequel af volgens het boekje. Een groter speelterrein en meer mogelijkheden zorgen voor nog meer verfijningen en uitdagende toevoegingen aan de razendsnelle gameplay waar deze reeks ondertussen bekend voor staat.
Pro
- De snelle actie is beter dan ooit
- De grotere vrijheid zorgt voor nieuwe mogelijkheden
- Wanneer alles klikt waan je je een soepele ninja
Con
- De segmenten met de motorfiets zorgen voor frustratie
8
Over
Beschikbaar vanaf
26 oktober 2023
Gespeeld op
- Xbox Series X|S
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
- Platformer
Ontwikkelaar
- One More Level
Uitgever
- 505 Games
