Wat maakte Helldivers een eeuwige klassieker in de lijst der coöperatieve shooters, los van het feit dat dit genre feitelijk oververzadigd is? Destijds gaf ik de eerste iteratie al een automatisch voordeel van de twijfel, omdat ik nu eenmaal een ‘soft spot’ heb voor isometrische perspectieven. Misschien een raar beginpunt, maar ik raakte nochtans in een mum van tijd eraan verslaafd, met of zonder die preferentie. Achteraf bekeken waardeerde ik de gewaagde vindingrijkheid van Arrowhead Game Studios het meeste, omdat ze een cliché en monotoon concept verfristen met geïnspireerde wendingen. Hiermee bewezen ze tegelijkertijd dat Magicka (oftewel hun debuut) geen toevalstreffer was, en dat ik sowieso moest opletten wanneer ze hun volgend project zouden afwerken. Minstens acht jaar vlogen echter voorbij vooraleer ze een sequel konden finaliseren en logischerwijze vroeg ik me dus af of men die tijd goed benutte. Vele recente spellen bezweken immers onder de druk van de steeds stijgende online-gerelateerde eisen …
Hoewel ik graag met lovende woorden wil beginnen – en deze zullen later niettemin volgen – moet ik als recensent cruciale transparantie aan het licht brengen. Helldivers II is vanwege diens aard een ‘always online’ aanbieding, met daarenboven een dubieuze anti-cheat (nProtect Gameguard) voor specifiek de pc-versie. Met als gevolg is “het verspreiden van beheerde democratie” met metgezellen volkomen afhankelijk van wat er achter de schermen gebeurt, zeker nu dat we vaarwel tegen de lokale multiplayer moeten zeggen. Stabiliteit is met andere woorden van levensbelang voor niet alleen de gezondheid van het spel, maar ook sommige van de features waarrond de algemene opzet draait. Helaas hinkte de online infrastructuur van Helldivers II met diens stappen sinds de lancering, ongeacht het platform waarvoor iemand het spel kocht. Hardnekkige stoornissen met de publieke matchmaking, post-match prijzen die willekeurig niet werden toegereikt, moeilijkheden om met de servers te verbinden en diverse foutmeldingen, bijvoorbeeld.
Onfortuinlijk dat negativiteit onmiddellijk de discussies rondom het spel binnendrongen, want de gameplay is in ieder geval formidabel! Als diehard fan van het oorspronkelijke spel beschouw ik Helldivers II als een loyale voortzetting ervan, aangezien Arrowhead zo goed alle herkenbare facetten bewaarde. De Stratagems, oftewel commando’s die je door middel van specifieke inputs (via de D-Pad) moet oproepen. De Galactic War, een online campagne waar ieder lid van de community samenwerkt om planeten te veroveren of tegen vijandelijk gespuis te verdedigen. De hoge concentratie teamwork, zij het voor contextgevoelige acties of om gewoonweg te overleven. Objectieven die je enkel met de hulp van anderen efficiënter kunt voltooien. De balans van fragiele soldaten die desondanks krachtig kunnen toeslaan dankzij hun impactvolle uitrusting. En belangrijkst van allemaal: de lachwekkende friendly fire-ongelukjes die op eender welk moment kunnen gebeuren!
Helldivers II schuwt met andere woorden niet van diens hardcore voorkeuren, maar het bikkelhard knokken frustreert amper. Arrowhead neemt de stemming van hun projecten namelijk zelden au sérieux en ze contrasteerden de game met spontane hilariteit. Ja, je hele team kan van de kaart geveegd worden als iemand zonder waarschuwing een destructieve Orbital Strike activeert, maar dat vergeef je ter plekke als je hierdoor toevallig door de lucht vliegt. Het bekampen van een gigantische Bile Titan stresseert, maar dat vergeet je meteen nadat een nabije kompaan verpletterd werd door het afgeschoten been ervan. Je kan nu zelfs kattenkwaad uithalen (of iemand redden) door het traject van je landing enigszins te manipuleren, want de drop pod waarmee je arriveert discrimineert niets of niemand. Paar dit met de satirische klemtoon à la Starship Troopers en Helldivers II zorgt herhaaldelijk voor abrupte entertainment!
Kortom, de gameplay-gerichte fundamenten bevinden zich nu reeds in een schitterende conditie en ze glinsteren des te feller dankzij de presentatie. Brokken van insecten en robotten vliegen frequent overal in het rond, grandiose explosieven verminken het landschap met kraters en de talloze kleinere effecten versieren de confrontaties op een mooie manier. Zoals hoe je de gloeiende ogen van een robot door de rookpluimen kunt zien, hoe de game je overlaadt met inkomende projectielen, of hoe de physics van een object lukraak een grappige / coole reactie kunnen veroorzaken. Weersomstandigheden beïnvloeden ook de zichtbaarheid van de horizon, terwijl er veel bronnen van dynamische lichtbronnen bestaan, inclusief een dag- en nachtcyclus. Technisch gezien is het geen formidabele showcase van de PlayStation 5-hardware, waarover dadelijk meer, maar het tovert voortdurend gedetailleerd spektakel op het scherm.
Oh, en ik mag niet vergeten om de audio te loven, welke de actie complimenteert met een bombastische soundtrack, overtuigende geluiden voor je arsenaal, et cetera. Wel deed het eerste deel het op dit vlak nóg beter, want je kon er relevante informatie beter uit deduceren. Zo was je in Helldivers 1 instinctief sneller bewust over de exacte positie van je tegenstanders en wat voor oppositie jou benaderde, vooraleer jij ze überhaupt zag. Laat staan dat het originele spel de verschillende soorten geluiden duidelijker onderscheidde: niemand twijfelde om toen van een geactiveerde atoombom te vluchten eens ze het scherpe, escalerende gepiep ervan hoorden. Daar blijft het niet bij, maar soit, hopelijk verfijnt men dit op langere termijn in Helldivers II.
Voor de gemiddelde consument zal dit waarschijnlijk geen catastrofe zijn, omdat de nagenoeg vlekkeloze besturing de bovenstaande oneffenheden in zekere mate compenseert. Standaard bekoren de controls al en na het verder configureren van het uitgebreide opties-menu, vond ik dat deze kwalitatief vergelijkbaar waren met PS5-toppers zoals Returnal. Gamen met een DualSense voelt in dit geval verre van gebrekkig aan, en Helldivers II hanteert daarnaast enkele van diens unieke features, zoals gyro aiming, de touchpad en haptic feedback. Graag had ik volledige ondersteuning voor muis en toetsenbord gezien als extra keuze, aangezien je dit tweede apparaat reeds kunt aansluiten om zo berichten te schrijven. En je kan toch cross-platform sessies hosten of joinen, dus waarom ook niet?
Dat herinnert me: ik wil vluchtig de communicatie-methoden van de game complementeren. Ja, in de eerste Helldivers had je toegang tot text en voice chat, maar daarnaast beschikte je alleen over vier beknopte uitspraken, à la “Wait” en “Move.” Voor de sequel daarentegen kunnen we spreken over een wereld van verschil! De spraakzame soldaten verwoorden geregeld exacte informatie (zoals “Need a Team Reload!”) wanneer gepast. Iedereen kan de mini-map met een merkteken bedekken, zodat je gemakkelijk aandachtspunten kunt markeren. Je kunt als de bliksem specifieke commando's via een radiaal menu verkondigen, om nog maar te zwijgen over het Apex Legends-achtige ping-systeem. Hiermee kun je vijanden, secundaire objectieven in de afstand, curatieve Stimpacks enzovoort met één druk op de knop aanduiden, wat anderen al dan niet met hun eigen ping kunnen bevestigen. Het geheel van zulke tools vergemakkelijkt hoe een team tezamen op een gegeven iets kan fixeren, zonder dat je ergens zelfs een microfoon moet aansluiten. Wat een fantastische innovatie, zeg!
De ervaringspunten werken zoals voordien, maar nu krijg je de kans om drie verschillende Samples op te sporen, weliswaar met een asterisk. Welke van de drie Samples je vergaart, hangt nu namelijk af van de gekozen moeilijkheidsgraad, en met behulp van deze valuta schakel je Ship Module Licenses vrij. Die Licenses zijn in wezen upgrades voor x aantal Stratagems, zoals alle Turrets. Het apart aanschaffen van Stratagems daarentegen vereist Requisition Slips, welke de game al spelenderwijs aanbiedt nadat je onder meer objectieven voltooit. Alles wat ik net omschreef, is à propos nutteloos betreffende het verwerven van een breder assortiment fire power, want pakweg een geweer sleep je in plaats daarvan in de wacht via de War Bonds. War Bonds zijn ter verduidelijking Battle Passes (min of meer) en hun inhoud ontgrendel je pas na het ophoesten van Medals, oftewel je beloning na een geslaagde missie. Mijn excuses als jij inmiddels scheef kijkt, maar ik ben nog niet eens klaar …
Saving the best for last met de aanwezigheid van Super Credits, hetgeen dat sinds de release vurige discussies aanwakkerde. Omdat je deze digitale munteenheid met echt geld kunt bemachtigen, dachten velen dat Arrowhead de community zou oplichten met Pay-to-Win taferelen en FOMO-tactieken. Een onterechte beschuldiging, zo blijkt, wegens drie cruciale redenen. Ten eerste omdat het spel alsook gratis Super Credits overhandigt zowel via War Bonds als gedurende een missie, ten tweede omdat de Super Store alleen cosmetica tentoonstelt en ten derde omdat War Bonds nooit zullen vervallen, schijnbaar met meer gratis instanties in het vooruitzicht. Mocht Arrowhead Game Studios doorgaans voet bij stuk houden, dan klasseer ik de kwestie als een non-issue, al irriteren zulke ‘ingewikkelde’ praktijken me mateloos. Het ergste dat ik kan bekritiseren, is dat dit dwaze, grindy gebeuren wellicht heel wat uren in beslag neemt.
Ten slotte hoop ik dat het team sommige minuscule ergernissen gradueel elimineert. Dat je nu op hogere oppervlaktes (mits binnen bereik) kan klimmen, is handig, maar sporadisch kwam ik in de problemen terecht omdat je soldaat dit automatisch verricht wanneer je rent. Dit via een instelling uitschakelen, zou in mijn opinie volstaan. De in-game Samples moeten audiovisueel beter opvallen en ik wil graag de behulpzame UAV Drone van het eerste spel terug hebben, aangezien je hiermee hun precieze locatie kon detecteren. De verwondingen die je kunt oplopen nadat je beschadigd wordt, mag men voor mijn part geheel schrappen. Zogezegd realistisch, maar deze mechanic creëert quasi geen meerwaarde omtrent de centrale gameplay. Ook moet men het briefing-scherm liefst zo vroeg mogelijk tweaken: je kan op dit moment geen loadouts opslaan, en Stratagems van plaats verwisselen verloopt soms moeizaam, ongeacht de responsieve menu's. Bizar dat men dit over het hoofd zag voor Helldivers II; dit was helemaal geen hinderpaal in de vorige iteratie …
Hoewel ik graag met lovende woorden wil beginnen – en deze zullen later niettemin volgen – moet ik als recensent cruciale transparantie aan het licht brengen. Helldivers II is vanwege diens aard een ‘always online’ aanbieding, met daarenboven een dubieuze anti-cheat (nProtect Gameguard) voor specifiek de pc-versie. Met als gevolg is “het verspreiden van beheerde democratie” met metgezellen volkomen afhankelijk van wat er achter de schermen gebeurt, zeker nu dat we vaarwel tegen de lokale multiplayer moeten zeggen. Stabiliteit is met andere woorden van levensbelang voor niet alleen de gezondheid van het spel, maar ook sommige van de features waarrond de algemene opzet draait. Helaas hinkte de online infrastructuur van Helldivers II met diens stappen sinds de lancering, ongeacht het platform waarvoor iemand het spel kocht. Hardnekkige stoornissen met de publieke matchmaking, post-match prijzen die willekeurig niet werden toegereikt, moeilijkheden om met de servers te verbinden en diverse foutmeldingen, bijvoorbeeld.
Super Earth protects?
Zelf heb ik relatief weinig van de meer rampzalige problemen ervaren; crashes om de zoveel uren, een paar ‘onschuldige’ bugs (zoals een emote-instelling die weigerde om op te slaan) en een drietal instanties waar een laadscherm bleef hangen. Dit is uiteraard puur anekdotisch, want ik merkte althans allerlei klachten op via (onder meer) Reddit, livestreams en Steam-fora. Ik speelde bovendien ook grotendeels met m’n vriendenkring, inclusief cross-platform connecties die van een leien dakje liepen, dus wellicht was dit een gegeven dat voor mij de eerder vermelde mankementen minimaliseerde. Hou op dit moment zulke bronnen van informatie nauwlettend in de gaten, samen met Arrowheads officiële kanalen zoals Discord of Twitter voor communicatieve statusupdates. De ontwikkelaars hebben op korte tijd al meerdere hotfixes geïmplementeerd, met een grote update op komst binnen een week, maar wie weet in hoeverre de huidige situatie op korte termijn zal verbeteren. Bepaalde kwalen werden verergerd wegens onverwachte populariteit, maar men onderschatte eveneens de significantie van pre-release bèta tests, aangezien het team zoiets nooit organiseerde. Hoe dan ook, wees bij deze gewaarschuwd …Helaas hinkte de online infrastructuur van Helldivers II met diens stappen sinds de lancering ...
Onfortuinlijk dat negativiteit onmiddellijk de discussies rondom het spel binnendrongen, want de gameplay is in ieder geval formidabel! Als diehard fan van het oorspronkelijke spel beschouw ik Helldivers II als een loyale voortzetting ervan, aangezien Arrowhead zo goed alle herkenbare facetten bewaarde. De Stratagems, oftewel commando’s die je door middel van specifieke inputs (via de D-Pad) moet oproepen. De Galactic War, een online campagne waar ieder lid van de community samenwerkt om planeten te veroveren of tegen vijandelijk gespuis te verdedigen. De hoge concentratie teamwork, zij het voor contextgevoelige acties of om gewoonweg te overleven. Objectieven die je enkel met de hulp van anderen efficiënter kunt voltooien. De balans van fragiele soldaten die desondanks krachtig kunnen toeslaan dankzij hun impactvolle uitrusting. En belangrijkst van allemaal: de lachwekkende friendly fire-ongelukjes die op eender welk moment kunnen gebeuren!
Starship Bloopers
Het is dat evenwicht tussen dergelijke elementen dat Helldivers II opnieuw zo meeslepend en intens maakt, zeker wanneer je de taaiere moeilijkheidsgraden durft te betreden. Hoe de Stratagems bijvoorbeeld werken, klinkt op zich niet lastig, maar het is makkelijk om de inputs te verprutsen (en prompt te resetten) wanneer de oppositie steeds dichterbij komt. Munitie kun je snel verkwisten, want per reload gooi je het hele magazijn weg, zelfs al zitten er nog kogels in. Een lege bazooka met de volgende raket vullen? Daarvoor heb je in principe iemand anders nodig, want dit alleen doen vergt beduidend meer tijd. Tijd is tevens geen luxe die je altijd kan veroorloven, dus als team moet je regelmatig erg doelgericht te werk gaan. Al ware het om welgeteld één gevaarlijke tegenstander – welke meestal met versterking wordt vergezeld – met situationele zwakheden vlug te neutraliseren. Soms baat het zelfs om een confrontatie vroegtijdig weg te stappen, of een verkenningspatrouille op geniepige wijze te vermijden, om zo middelen te besparen of je overlevingskansen te verhogen.Helldivers II schuwt met andere woorden niet van diens hardcore voorkeuren, maar het bikkelhard knokken frustreert amper. Arrowhead neemt de stemming van hun projecten namelijk zelden au sérieux en ze contrasteerden de game met spontane hilariteit. Ja, je hele team kan van de kaart geveegd worden als iemand zonder waarschuwing een destructieve Orbital Strike activeert, maar dat vergeef je ter plekke als je hierdoor toevallig door de lucht vliegt. Het bekampen van een gigantische Bile Titan stresseert, maar dat vergeet je meteen nadat een nabije kompaan verpletterd werd door het afgeschoten been ervan. Je kan nu zelfs kattenkwaad uithalen (of iemand redden) door het traject van je landing enigszins te manipuleren, want de drop pod waarmee je arriveert discrimineert niets of niemand. Paar dit met de satirische klemtoon à la Starship Troopers en Helldivers II zorgt herhaaldelijk voor abrupte entertainment!
“How’d you like a taste of freedom?!”
Arrowhead Game Studios hield het echter niet voor bekeken door louter de kern van de eerste Helldivers klakkeloos te kopiëren. Men voerde eveneens een reeks van wijzigingen door, plus nieuwe strategische lagen waar toepasselijk. Individuele geweren bevatten nu bijvoorbeeld extra functies – hoewel ik even moest zoeken voor dit submenu – zoals afvuursnelheid en hoe ver je mag inzoomen. Verticale schaal is nu een factor voor zowel de omgevingen als een aantal vijanden, wat natuurlijk nieuwe gameplay-gerelateerde overwegingen introduceert. De tikkende klok die trouwens iedere missie overheerst, verhoogt daarbovenop de spanning, hoewel dit vooral de beschikbaarheid van Stratagems limiteert, inclusief revives. Panikeer dus niet over ontegensprekelijke ‘game overs’ eens de laatste seconden verstrijken! Ik wil gerust verder raaskallen, maar de ontwikkelaars vervormden het concept met aanzienlijk succes naar volwaardige 3D, terwijl men bijna alle oudere aspecten met herbalanceringen of Quality-of-Life tweaks bijschroefde.De gameplay-gerichte fundamenten bevinden zich nu reeds in een schitterende conditie en ze glinsteren des te feller dankzij de presentatie.
Kortom, de gameplay-gerichte fundamenten bevinden zich nu reeds in een schitterende conditie en ze glinsteren des te feller dankzij de presentatie. Brokken van insecten en robotten vliegen frequent overal in het rond, grandiose explosieven verminken het landschap met kraters en de talloze kleinere effecten versieren de confrontaties op een mooie manier. Zoals hoe je de gloeiende ogen van een robot door de rookpluimen kunt zien, hoe de game je overlaadt met inkomende projectielen, of hoe de physics van een object lukraak een grappige / coole reactie kunnen veroorzaken. Weersomstandigheden beïnvloeden ook de zichtbaarheid van de horizon, terwijl er veel bronnen van dynamische lichtbronnen bestaan, inclusief een dag- en nachtcyclus. Technisch gezien is het geen formidabele showcase van de PlayStation 5-hardware, waarover dadelijk meer, maar het tovert voortdurend gedetailleerd spektakel op het scherm.
Oh, en ik mag niet vergeten om de audio te loven, welke de actie complimenteert met een bombastische soundtrack, overtuigende geluiden voor je arsenaal, et cetera. Wel deed het eerste deel het op dit vlak nóg beter, want je kon er relevante informatie beter uit deduceren. Zo was je in Helldivers 1 instinctief sneller bewust over de exacte positie van je tegenstanders en wat voor oppositie jou benaderde, vooraleer jij ze überhaupt zag. Laat staan dat het originele spel de verschillende soorten geluiden duidelijker onderscheidde: niemand twijfelde om toen van een geactiveerde atoombom te vluchten eens ze het scherpe, escalerende gepiep ervan hoorden. Daar blijft het niet bij, maar soit, hopelijk verfijnt men dit op langere termijn in Helldivers II.
“Sweet liberty, MY LEGS!”
Waarom merkte ik eerder de technische kant van de PS5-versie op? De performantie wankelt namelijk, om het zacht uit te drukken. Aanvankelijk zag het eruit alsof Helldivers II een consistente 60 frames per seconde zou aankunnen na het selecteren van de Performance Mode, wat de lagere difficulties meestal volhielden. Zodra de chaos echter beduidend hectischer wordt op de hogere moeilijkheidsgraden, is het niet zeldzaam dat de beeldfrequentie praktisch uiteindelijk begint te halveren. De Quality Mode, welke ernaar streeft om 4K/30 frames te handhaven, zou ik overigens alles behalve aanraden. De game is nog steeds zeer speelbaar zolang je voor de Performance Mode opteert, maar ik wou dit vluchtig ter attentie brengen voor zij die zoiets niet tolereren.Voor de gemiddelde consument zal dit waarschijnlijk geen catastrofe zijn, omdat de nagenoeg vlekkeloze besturing de bovenstaande oneffenheden in zekere mate compenseert. Standaard bekoren de controls al en na het verder configureren van het uitgebreide opties-menu, vond ik dat deze kwalitatief vergelijkbaar waren met PS5-toppers zoals Returnal. Gamen met een DualSense voelt in dit geval verre van gebrekkig aan, en Helldivers II hanteert daarnaast enkele van diens unieke features, zoals gyro aiming, de touchpad en haptic feedback. Graag had ik volledige ondersteuning voor muis en toetsenbord gezien als extra keuze, aangezien je dit tweede apparaat reeds kunt aansluiten om zo berichten te schrijven. En je kan toch cross-platform sessies hosten of joinen, dus waarom ook niet?
Helldivers II blijft lollig, de game preserveert de heftige uitdaging en het garandeert nog steeds hysterische, memorabele co-op.
Dat herinnert me: ik wil vluchtig de communicatie-methoden van de game complementeren. Ja, in de eerste Helldivers had je toegang tot text en voice chat, maar daarnaast beschikte je alleen over vier beknopte uitspraken, à la “Wait” en “Move.” Voor de sequel daarentegen kunnen we spreken over een wereld van verschil! De spraakzame soldaten verwoorden geregeld exacte informatie (zoals “Need a Team Reload!”) wanneer gepast. Iedereen kan de mini-map met een merkteken bedekken, zodat je gemakkelijk aandachtspunten kunt markeren. Je kunt als de bliksem specifieke commando's via een radiaal menu verkondigen, om nog maar te zwijgen over het Apex Legends-achtige ping-systeem. Hiermee kun je vijanden, secundaire objectieven in de afstand, curatieve Stimpacks enzovoort met één druk op de knop aanduiden, wat anderen al dan niet met hun eigen ping kunnen bevestigen. Het geheel van zulke tools vergemakkelijkt hoe een team tezamen op een gegeven iets kan fixeren, zonder dat je ergens zelfs een microfoon moet aansluiten. Wat een fantastische innovatie, zeg!
“Spread managed democracy”
Toch bestaan er onderdelen waar ik minder enthousiast over ben, beginnende met de wijdere progressie. In Helldivers 1 verdiende je (doorheen een missie) experience points en je verzamelde één type Samples, waarmee je vervolgens verscheidene upgrades kocht indien je dit wenste. Behoorlijk simplistisch, wat voor mij volkomen prima was. Arrowhead continueerde deze progressie curve, maar men vulde dit simultaan aan met overbodige ‘complexiteit.’De ervaringspunten werken zoals voordien, maar nu krijg je de kans om drie verschillende Samples op te sporen, weliswaar met een asterisk. Welke van de drie Samples je vergaart, hangt nu namelijk af van de gekozen moeilijkheidsgraad, en met behulp van deze valuta schakel je Ship Module Licenses vrij. Die Licenses zijn in wezen upgrades voor x aantal Stratagems, zoals alle Turrets. Het apart aanschaffen van Stratagems daarentegen vereist Requisition Slips, welke de game al spelenderwijs aanbiedt nadat je onder meer objectieven voltooit. Alles wat ik net omschreef, is à propos nutteloos betreffende het verwerven van een breder assortiment fire power, want pakweg een geweer sleep je in plaats daarvan in de wacht via de War Bonds. War Bonds zijn ter verduidelijking Battle Passes (min of meer) en hun inhoud ontgrendel je pas na het ophoesten van Medals, oftewel je beloning na een geslaagde missie. Mijn excuses als jij inmiddels scheef kijkt, maar ik ben nog niet eens klaar …
Toch bestaan er onderdelen waar ik minder enthousiast over ben, beginnende met de wijdere progressie.
Saving the best for last met de aanwezigheid van Super Credits, hetgeen dat sinds de release vurige discussies aanwakkerde. Omdat je deze digitale munteenheid met echt geld kunt bemachtigen, dachten velen dat Arrowhead de community zou oplichten met Pay-to-Win taferelen en FOMO-tactieken. Een onterechte beschuldiging, zo blijkt, wegens drie cruciale redenen. Ten eerste omdat het spel alsook gratis Super Credits overhandigt zowel via War Bonds als gedurende een missie, ten tweede omdat de Super Store alleen cosmetica tentoonstelt en ten derde omdat War Bonds nooit zullen vervallen, schijnbaar met meer gratis instanties in het vooruitzicht. Mocht Arrowhead Game Studios doorgaans voet bij stuk houden, dan klasseer ik de kwestie als een non-issue, al irriteren zulke ‘ingewikkelde’ praktijken me mateloos. Het ergste dat ik kan bekritiseren, is dat dit dwaze, grindy gebeuren wellicht heel wat uren in beslag neemt.
“Helldivers never die”
Afsluiten doe ik met enkele laatste observaties. De sequel is qua content geen 1:1 conversie van Helldivers’ finale versie, dus zaken zoals baasgevechten en een derde factie ontbreken voorlopig. Zulke features stoomde men ter referentie pas na de launch klaar, maar ik vermoed dat we sowieso heel wat noemenswaardige toevoegingen mogen anticiperen, op basis van hoe lang men het eerste deel ondersteunde. Arrowhead confirmeerde alvast dat men van plan is om meer biomen, wapens, uitrusting, Stratagems (waaronder de mech) en vijanden voor te bereiden, dus dat belooft.Ten slotte hoop ik dat het team sommige minuscule ergernissen gradueel elimineert. Dat je nu op hogere oppervlaktes (mits binnen bereik) kan klimmen, is handig, maar sporadisch kwam ik in de problemen terecht omdat je soldaat dit automatisch verricht wanneer je rent. Dit via een instelling uitschakelen, zou in mijn opinie volstaan. De in-game Samples moeten audiovisueel beter opvallen en ik wil graag de behulpzame UAV Drone van het eerste spel terug hebben, aangezien je hiermee hun precieze locatie kon detecteren. De verwondingen die je kunt oplopen nadat je beschadigd wordt, mag men voor mijn part geheel schrappen. Zogezegd realistisch, maar deze mechanic creëert quasi geen meerwaarde omtrent de centrale gameplay. Ook moet men het briefing-scherm liefst zo vroeg mogelijk tweaken: je kan op dit moment geen loadouts opslaan, en Stratagems van plaats verwisselen verloopt soms moeizaam, ongeacht de responsieve menu's. Bizar dat men dit over het hoofd zag voor Helldivers II; dit was helemaal geen hinderpaal in de vorige iteratie …
Conclusie
“You’ve maintained our way of life!” Een directe citaat van wat de opperbevelhebber tegen je zegt na een overwonnen missie, en iets wat hij gerust tegen de ontwikkelaars mag herhalen! Ten minste wat betreft de gameplay, want de toegewijde inspanningen van Arrowhead leverde voor mij een product op dat zeer dicht in de buurt van de ideale sequel komt. Ik zal, om eerlijk te zijn, altijd het isometrische perspectief van Helldivers missen, maar de overgang naar een intiemere third-person camera deed gelukkig geen afbreuk aan de oorspronkelijke kwaliteiten. Helldivers II blijft lollig, de game preserveert de heftige uitdaging en het garandeert nog steeds hysterische, memorabele co-op. Enkel is het balen dat deze titel op het moment van schrijven met een resem instabiliteiten kampt, ongeacht dat Arrowhead ons vaak verwittigt over de maatregelen die ze spoedig gaan integreren. Ik raad Helldivers II aan, zolang je tegelijkertijd diens huidige stand van zaken op voorhand onderzoekt.
Pro
- Eén van de beste, recente coöperatieve ervaringen ...
- Veel details in de vibrante, actievolle presentatie ...
- Genadeloos, maar tegelijkertijd vol met spontane hilariteit
- Nagenoeg perfecte besturing, met veel configuratie-opties
- De uitgebreide communicatie-methoden
- Cross-platform connecties
Con
- ... maar de online infrastructuur lijdt voorlopig aan defecten
- ... al sukkelt de performantie met het gewicht hiervan
- Helldivers 1 deed het op sommige vlakken nóg beter
- De progressie is geen Pay-to-Win, maar het irriteert niettemin
- De User Interface is soms onhandig of onduidelijk
8
Over
Beschikbaar vanaf
8 februari 2024
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
Genre
- Shooter
Ontwikkelaar
- Arrowhead Game Studios
Uitgever
- PlayStation PC LLC
- Sony Interactive Entertainment
