O kijk, een moeilijke 2D game met antropomorfische beestjes, dat is ook al weer een tijdje geleden. Sarcasme terzijde is Tails of Iron uiteraard een totaal andere game dan F.I.S.T. waar je een paar dagen geleden al een recensie van kon lezen. Om te beginnen speel je niet als een konijn, maar als een rat. Snorhaartjes terzijde hebben die knaagdieren toch een iets minder gezellige reputatie. Ook op vlak van gameplay is Tails of Iron een totaal ander beestje, dit is namelijk geen Metroidvania maar een regelrechte Soulslike.
De ratten in Tails of Iron zijn de schattige inwoners van een feodaal koninkrijk, waar de melk van grote insecten komt en de opvolging van de troon beslist wordt op basis van een duel. Prince Redgi, coolste naam voor een rat ooit, wint dat duel en wordt gekroond tot nieuwe heerser. Alles is peis en vree zou je denken, maar omdat dit uiteraard een videogame is wordt het land overspoeld door een invasie van kikkers en de oude koning wordt vermoord. Hoog tijd voor koning Redgi om zijn rijk te verdedigen, zijn dode vader te wreken en een leger kikkers van hun billen te ontdoen.
Een land heropbouwen kost tijd, moeite en goud
Het eerste wat Redgi doet is het fort opnieuw vrijwaren van die vuile amfibieën. Eens dat gebeurd is start de wederopbouw, niet enkel van het fort zelf maar ook het omringende land. Dat soort dingen kost uiteraard klauwtjes vol goud, wat je kan verdienen door quests te voltooien. Die quests kun je vinden op faction boards waarvan de locatie makkelijk op je map te vinden is en omvat meestal een erg rechtlijnige opdracht. Ga daar heen en roei een nest uit, maak ginder een hoop kikkers het leven zuur. Het is allemaal wat simpel qua opzet en mist de nodige flair. Het komt in feite neer op grinden voor het nodige goud. Het dient wel gezegd dat latere quests in de game een stuk boeiender uit de hoek komen met een paar intimiderende bosses en zelfs een heuse battle arena om je venijnige tandjes in te zetten. Desondanks had ik echt wel liever wat meer inspiratie in deze zij-opdrachten gezien tijdens de vroege uren van de game.
De hoogtepunten zijn gelukkig de grotere missies die deel uitmaken van de verhaallijn. In deze segmenten zie je wel de creativiteit die in de kleine zij-quests grotendeels ontbreekt en ontdek je geheimen verborgen onder oude mijnschachten en ander leuks. Een amusant element is dat de personages met elkaar praten door middel van tekstballonnen met tekeningen van wat ze bedoelen, maar dat het geheel begeleid wordt met narratie door de stemacteur die Geralt of Rivia op zijn palmares heeft staan. Dat de game sterke verhalende missies afwisselt met grotendeels minder boeiende opdrachten is uiteraard allemaal van ondergeschikt belang aan de gameplay. Alles zakt als een kaartenhuisje in elkaar als het ding niet lekker speelt. Tails of Iron heeft gelukkig een solide basis doordat het zich duidelijk wat door Dark Souls liet inspireren. Dat houdt in dat je heel bewust moet zijn van de bewegingen die je maakt. Gewoon je zwaard als een gekke rat in het rond zwaaien en hopen op het beste zit er niet in. Je moet weten wanneer aan te vallen en te verdedigen, wanneer te ontwijken en wanneer te pareren. De correcte timing is essentieel voor succes, want eens je een beweging doet ligt de animatie vast. Dat wil dus zeggen dat je bewust moet zijn van de situaties en de consequenties van de dingen die je doet.
Een light-versie van het beproefde Souls-concept
Dat Tails of Iron een uitdagende game is mag dus duidelijk zijn, maar het is een ietwat vergeeflijkere ervaring dan de gemiddelde game in dit genre. Je hebt geen staminabalkje om rekening mee te houden en zodra je spelenderwijs de moves van je tegenstanders leert kennen, wordt de uitdaging eenvoudiger. Het gaat op geen moment een makkelijk avondwandelingetje in het park worden, maar als je de verschillende snelheden en aanvallen van de vijanden in je hoofd hebt zitten, valt er behoorlijk wat te genieten van de combat van Tails of Iron. Los van de gevechten is de game ook behoorlijk genereus met plekken om te saven en respawnen vijanden niet wanneer je even rust. De game is sowieso een Soulslike, maar dus wel één die behoorlijk vergevingsgezind is als je gaat vergelijken met andere titels in dit genre. Dat het vooral een paar van de eindbazen zijn die je naar het einde toe echt het vuur aan de schenen leggen ligt in de lijn der verwachtingen, maar het voelt nooit oneerlijk aan zoals bij F.I.S.T. wel het geval was.
Een prentenboek voor kleine psychopaatjes
Rest ons enkel nog de visuele stijl waar ik het even over wil hebben. De game ziet er uit als een prentenboek dat tot leven gekomen is, maar dan wel eentje van het "fucked up" soort. De setting is constant duister en grimmig en het geweld verrassend stevig. Neem bijvoorbeeld het bug juice dat Redgi met zich meedraagt in een flesje om zijn gezondheid aan te vullen. Dat gele sap kan je uit dispensers halen die je in de spelwereld ontdekt, maar je kan als alternatieve methode gewoon zo een groot insect doden en compleet aan gort hakken. Op zo een moment zie je het gele sap over Redgi heen spatten terwijl hij zijn flesje bijvult. Hij ziet er misschien best schattig uit, maar de nieuwe Koning is duidelijk geen ratje om zonder handschoenen aan te pakken. De grafische stijl van Tails of Iron is in elk geval een hoogtepunt en het is vooral leuk om te zien dat al dat vechten duidelijk gevolgen heeft voor het koninkrijk dat je afgehakt stukje bij afgehakt beentje terug ziet opgebouwd worden.
De ratten in Tails of Iron zijn de schattige inwoners van een feodaal koninkrijk, waar de melk van grote insecten komt en de opvolging van de troon beslist wordt op basis van een duel. Prince Redgi, coolste naam voor een rat ooit, wint dat duel en wordt gekroond tot nieuwe heerser. Alles is peis en vree zou je denken, maar omdat dit uiteraard een videogame is wordt het land overspoeld door een invasie van kikkers en de oude koning wordt vermoord. Hoog tijd voor koning Redgi om zijn rijk te verdedigen, zijn dode vader te wreken en een leger kikkers van hun billen te ontdoen.
Een land heropbouwen kost tijd, moeite en goud
Het eerste wat Redgi doet is het fort opnieuw vrijwaren van die vuile amfibieën. Eens dat gebeurd is start de wederopbouw, niet enkel van het fort zelf maar ook het omringende land. Dat soort dingen kost uiteraard klauwtjes vol goud, wat je kan verdienen door quests te voltooien. Die quests kun je vinden op faction boards waarvan de locatie makkelijk op je map te vinden is en omvat meestal een erg rechtlijnige opdracht. Ga daar heen en roei een nest uit, maak ginder een hoop kikkers het leven zuur. Het is allemaal wat simpel qua opzet en mist de nodige flair. Het komt in feite neer op grinden voor het nodige goud. Het dient wel gezegd dat latere quests in de game een stuk boeiender uit de hoek komen met een paar intimiderende bosses en zelfs een heuse battle arena om je venijnige tandjes in te zetten. Desondanks had ik echt wel liever wat meer inspiratie in deze zij-opdrachten gezien tijdens de vroege uren van de game.
Redgi maakt op vakkundige wijze ratatouille van de vijand.
De hoogtepunten zijn gelukkig de grotere missies die deel uitmaken van de verhaallijn. In deze segmenten zie je wel de creativiteit die in de kleine zij-quests grotendeels ontbreekt en ontdek je geheimen verborgen onder oude mijnschachten en ander leuks. Een amusant element is dat de personages met elkaar praten door middel van tekstballonnen met tekeningen van wat ze bedoelen, maar dat het geheel begeleid wordt met narratie door de stemacteur die Geralt of Rivia op zijn palmares heeft staan. Dat de game sterke verhalende missies afwisselt met grotendeels minder boeiende opdrachten is uiteraard allemaal van ondergeschikt belang aan de gameplay. Alles zakt als een kaartenhuisje in elkaar als het ding niet lekker speelt. Tails of Iron heeft gelukkig een solide basis doordat het zich duidelijk wat door Dark Souls liet inspireren. Dat houdt in dat je heel bewust moet zijn van de bewegingen die je maakt. Gewoon je zwaard als een gekke rat in het rond zwaaien en hopen op het beste zit er niet in. Je moet weten wanneer aan te vallen en te verdedigen, wanneer te ontwijken en wanneer te pareren. De correcte timing is essentieel voor succes, want eens je een beweging doet ligt de animatie vast. Dat wil dus zeggen dat je bewust moet zijn van de situaties en de consequenties van de dingen die je doet.
Een light-versie van het beproefde Souls-concept
Dat Tails of Iron een uitdagende game is mag dus duidelijk zijn, maar het is een ietwat vergeeflijkere ervaring dan de gemiddelde game in dit genre. Je hebt geen staminabalkje om rekening mee te houden en zodra je spelenderwijs de moves van je tegenstanders leert kennen, wordt de uitdaging eenvoudiger. Het gaat op geen moment een makkelijk avondwandelingetje in het park worden, maar als je de verschillende snelheden en aanvallen van de vijanden in je hoofd hebt zitten, valt er behoorlijk wat te genieten van de combat van Tails of Iron. Los van de gevechten is de game ook behoorlijk genereus met plekken om te saven en respawnen vijanden niet wanneer je even rust. De game is sowieso een Soulslike, maar dus wel één die behoorlijk vergevingsgezind is als je gaat vergelijken met andere titels in dit genre. Dat het vooral een paar van de eindbazen zijn die je naar het einde toe echt het vuur aan de schenen leggen ligt in de lijn der verwachtingen, maar het voelt nooit oneerlijk aan zoals bij F.I.S.T. wel het geval was.
Een prentenboek voor kleine psychopaatjes
Rest ons enkel nog de visuele stijl waar ik het even over wil hebben. De game ziet er uit als een prentenboek dat tot leven gekomen is, maar dan wel eentje van het "fucked up" soort. De setting is constant duister en grimmig en het geweld verrassend stevig. Neem bijvoorbeeld het bug juice dat Redgi met zich meedraagt in een flesje om zijn gezondheid aan te vullen. Dat gele sap kan je uit dispensers halen die je in de spelwereld ontdekt, maar je kan als alternatieve methode gewoon zo een groot insect doden en compleet aan gort hakken. Op zo een moment zie je het gele sap over Redgi heen spatten terwijl hij zijn flesje bijvult. Hij ziet er misschien best schattig uit, maar de nieuwe Koning is duidelijk geen ratje om zonder handschoenen aan te pakken. De grafische stijl van Tails of Iron is in elk geval een hoogtepunt en het is vooral leuk om te zien dat al dat vechten duidelijk gevolgen heeft voor het koninkrijk dat je afgehakt stukje bij afgehakt beentje terug ziet opgebouwd worden.
Conclusie
Tails of Iron is een uitdagende Soulslike die je niet constant probeert af te straffen voor het spelen ervan. Gecombineerd met een prachtige visuele stijl levert dat een game op die ondanks de inspiratieloze zij-opdrachten een voorzichtige aanrader genoemd mag worden.
Pro
- Visueel is het een prachtig gewelddadig prentenboek dat tot leven komt
- De game is erg uitdagend, maar voelt zelden tot nooit oneerlijk
- Voor een Soulslike is Tails of Iron verrassend meelevend voor spelers
- De stemacteur van Geralt of Rivia die als vertelstem fungeert zorgt voor extra sfeer
Con
- De kleinere quests zijn eerder inspiratieloos te noemen
- De game vereist behoorlijk wat grinden op zoek naar goud
8
Over
Beschikbaar vanaf
17 september 2021
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Ontwikkelaar
- Odd Bug Studio
Uitgever
- CI Games
- United Label Games
