Rage Quit: Het laten vallen van een game in een vlaag van frustratie. Komt vaak voor bij het net niet behalen van een belangrijk objectief of herhaaldelijk falen in het verslaan van een eindbaas. Gaat vaak gepaard met een verschrompelend ego en stuitend gevoel van tijdverlies. Gaat soms gepaard met het gooien van controllers naar televisieschermen. Tevens ook de naam van een nieuwe terugkerende reeks op BeyondGaming. Welke games wisten donkere gevoelens van razernij of bittere teleurstelling op te wekken bij de redactie?
Ik ga in elk geval de aftrap niet geven door het over Bloodborne te hebben. Dat ik niet voorbij dat eerste grote beest op de brug kwam voelt weliswaar goedkoop, maar het is wat het is. Ik heb gewoon het geduld niet om games te spelen waar de hele bestaansreden van het opzet er in bestaat om de spelers zo hard mogelijk te kloten. O, dus je hebt een spelletje gekocht dat je graag wil spelen? Fuck you, hier heb je een monster met een levensbalk die vijf keer groter is dan de jouwe en een aardappelmesje, get good sukkel. Het is niet mijn idee van fun, maar ik snap de aantrekkingskracht wel. Er zijn gamers die zich nu eenmaal graag aftrekken op hun Platinum Trophies van Souls-games.
Geen XIII in een dozijn
Nee, ik ben een eenvoudige kerel die graag eenvoudige games speelt om even een paar uurtjes een power fantasy te beleven. Als ik het echt op wil nemen tegen een tweekoppige draak met een te grote levensbalk die er op gebrand is de vloer met me aan te vegen ga ik wel op weekend naar de Ardennen met mijn schoonmoeder. Simpel is goed genoeg, zoals de XIII game. Voor wie XIII niet kent, het is een game van Ubisoft uit 2003 gebaseerd op een Belgische stripreeks rond een geheim agent met geheugenverlies. Klinkt verdacht veel als The Bourne Identity zeg je? Nou, zoals Sihame El Aqualibi zei: “Beter goed gepikt dan slecht aangegeven aan de belastingen.” Of toch iets in die lijn. XIII was in elk geval indertijd best een indrukwekkende shooter omdat heel het spel vormgegeven was als een stripverhaal. Dit is het soort game waarin je een rocket launcher afvuurt en in een kadertje op het scherm de explosie ziet inclusief een “aaaargh” van de weggekatapulteerde tegenstander. XIII is een hoogst genietbare game die tonnen krediet krijgt omwille van het gevoel voor stijl, je vergeeft het zelfs de knoert van een cliffhanger waar het spel mee eindigt. Een open deur naar een sequel die door tegenvallende verkoopcijfers er nooit kwam. Was ik dan ook enthousiast toen er een XIII Remake werd aangekondigd? Dat zal wel zijn nondedju. De stijlvolle culthit nog een keertje spelen in geremasterde vorm en de bijhorende hoop dat deze remake genoeg interesse weet op te wekken voor een sequel die het verhaal weet af te ronden? Quasi meteen na het opstarten ging alle hoop naar de kloten en wou ik dat ik in de Ardennen zat met mijn schoonmoeder.
Spelbederf voor dummies
Hoe verneuk je een geliefde game in een aantal stappen? Het is een handleiding die ontwikkelaar PlayMagic in elk geval aandachtig gelezen heeft toen ze aan hun eerste grote project begonnen, want het voelt bijna als een afrekening. Neem bijvoorbeeld de cell shaded artstyle van de game die alles er uit liet zien als een graphic novel. Die is vervangen door gewone 3D modellen met een lelijke zwarte omlijning. In de eerste film met Mister Bean zit een scène waar hij een klassiek schilderwerk stuk maakt en er dan zelf maar iets overheen droedelt. DAT! Het is dat wat de heren Bean van PlayMagic gedaan hebben met deze titel en het is onvergeeflijk. Het is alsof je een perfecte steak neemt en er vervolgens lauwe pindasaus over kwakt. Het ziet er uit alsof het er op gescheten is. Maar ho, wacht even, het wordt nog beter. Niet alleen kun je ook genieten van bizarre flikkeringen rond personages en constante screen tearing, de framerate geeft er eveneens steevast de brui aan zodra er wat drukte op het scherm is. De game van zeventien jaar geleden ziet er stukken beter uit op een GameCube dan deze remake op een Xbox One X.
Volgende stap, audio. Misschien is het een geval zoals IBE van The Voice en ziet het er misschien niet uit maar klinkt het tenminste nog goed? Ja, niet dus. PlayMagic heeft het originele stemmenwerk van David Duchovny (Fox Mulder, The X-Files) als het hoofdpersonage wel opnieuw kunnen gebruiken, alleen zijn ze even vergeten de audio te syncen. Klein oepsje. Dat betekent dat stemmenwerk niet overeenkomt met wat op het scherm gebeurt of gewoon skipt, wat ervoor zorgt dat dit een verhalende game is waar vaak geen touw aan vast te knopen is. Niet omwille van het complexe verhaal dus, maar omdat je gewoon niet kan volgen wat personages nu tegen elkaar zitten te lullen op het scherm.
Goed, laat ons maar meteen ook de finale nagel in de doodskist hameren en het over de gameplay hebben. Het is een godsgeschenk dat de A.I. het denkend vermogen heeft van een goudvis met een Instagram account, want anders was de game niet eens speelbaar. Er zit een merkbare lag op het vuren van je wapens die accuraat schieten gewoon onmogelijk maakt. Het enige moment waarop je lag wil op de vuur capaciteiten van je wapen is wanneer je met een mooie vrouw de liefde bedrijft, niet in een schietspel op de Xbox godbetert. Dit is gelukkig het soort game waar tegenstanders gewoon doodstil blijven staan, wachtend tot je hen afknalt. Als zelfs de personages in de game er niet bij willen zijn en gewoon uit hun lijden verlost willen worden, waarom zou je dit als speler dan vrijwillig willen ondergaan? Voor die nog steeds idiote cliffhanger op het einde?
Ik ga in elk geval de aftrap niet geven door het over Bloodborne te hebben. Dat ik niet voorbij dat eerste grote beest op de brug kwam voelt weliswaar goedkoop, maar het is wat het is. Ik heb gewoon het geduld niet om games te spelen waar de hele bestaansreden van het opzet er in bestaat om de spelers zo hard mogelijk te kloten. O, dus je hebt een spelletje gekocht dat je graag wil spelen? Fuck you, hier heb je een monster met een levensbalk die vijf keer groter is dan de jouwe en een aardappelmesje, get good sukkel. Het is niet mijn idee van fun, maar ik snap de aantrekkingskracht wel. Er zijn gamers die zich nu eenmaal graag aftrekken op hun Platinum Trophies van Souls-games.
Geen XIII in een dozijn
Nee, ik ben een eenvoudige kerel die graag eenvoudige games speelt om even een paar uurtjes een power fantasy te beleven. Als ik het echt op wil nemen tegen een tweekoppige draak met een te grote levensbalk die er op gebrand is de vloer met me aan te vegen ga ik wel op weekend naar de Ardennen met mijn schoonmoeder. Simpel is goed genoeg, zoals de XIII game. Voor wie XIII niet kent, het is een game van Ubisoft uit 2003 gebaseerd op een Belgische stripreeks rond een geheim agent met geheugenverlies. Klinkt verdacht veel als The Bourne Identity zeg je? Nou, zoals Sihame El Aqualibi zei: “Beter goed gepikt dan slecht aangegeven aan de belastingen.” Of toch iets in die lijn. XIII was in elk geval indertijd best een indrukwekkende shooter omdat heel het spel vormgegeven was als een stripverhaal. Dit is het soort game waarin je een rocket launcher afvuurt en in een kadertje op het scherm de explosie ziet inclusief een “aaaargh” van de weggekatapulteerde tegenstander. XIII is een hoogst genietbare game die tonnen krediet krijgt omwille van het gevoel voor stijl, je vergeeft het zelfs de knoert van een cliffhanger waar het spel mee eindigt. Een open deur naar een sequel die door tegenvallende verkoopcijfers er nooit kwam. Was ik dan ook enthousiast toen er een XIII Remake werd aangekondigd? Dat zal wel zijn nondedju. De stijlvolle culthit nog een keertje spelen in geremasterde vorm en de bijhorende hoop dat deze remake genoeg interesse weet op te wekken voor een sequel die het verhaal weet af te ronden? Quasi meteen na het opstarten ging alle hoop naar de kloten en wou ik dat ik in de Ardennen zat met mijn schoonmoeder.
Spelbederf voor dummies
Hoe verneuk je een geliefde game in een aantal stappen? Het is een handleiding die ontwikkelaar PlayMagic in elk geval aandachtig gelezen heeft toen ze aan hun eerste grote project begonnen, want het voelt bijna als een afrekening. Neem bijvoorbeeld de cell shaded artstyle van de game die alles er uit liet zien als een graphic novel. Die is vervangen door gewone 3D modellen met een lelijke zwarte omlijning. In de eerste film met Mister Bean zit een scène waar hij een klassiek schilderwerk stuk maakt en er dan zelf maar iets overheen droedelt. DAT! Het is dat wat de heren Bean van PlayMagic gedaan hebben met deze titel en het is onvergeeflijk. Het is alsof je een perfecte steak neemt en er vervolgens lauwe pindasaus over kwakt. Het ziet er uit alsof het er op gescheten is. Maar ho, wacht even, het wordt nog beter. Niet alleen kun je ook genieten van bizarre flikkeringen rond personages en constante screen tearing, de framerate geeft er eveneens steevast de brui aan zodra er wat drukte op het scherm is. De game van zeventien jaar geleden ziet er stukken beter uit op een GameCube dan deze remake op een Xbox One X.
Volgende stap, audio. Misschien is het een geval zoals IBE van The Voice en ziet het er misschien niet uit maar klinkt het tenminste nog goed? Ja, niet dus. PlayMagic heeft het originele stemmenwerk van David Duchovny (Fox Mulder, The X-Files) als het hoofdpersonage wel opnieuw kunnen gebruiken, alleen zijn ze even vergeten de audio te syncen. Klein oepsje. Dat betekent dat stemmenwerk niet overeenkomt met wat op het scherm gebeurt of gewoon skipt, wat ervoor zorgt dat dit een verhalende game is waar vaak geen touw aan vast te knopen is. Niet omwille van het complexe verhaal dus, maar omdat je gewoon niet kan volgen wat personages nu tegen elkaar zitten te lullen op het scherm.
De memo dat een remake bedoeld is om een game te verbeteren heeft de makers helaas niet weten te bereiken.
Goed, laat ons maar meteen ook de finale nagel in de doodskist hameren en het over de gameplay hebben. Het is een godsgeschenk dat de A.I. het denkend vermogen heeft van een goudvis met een Instagram account, want anders was de game niet eens speelbaar. Er zit een merkbare lag op het vuren van je wapens die accuraat schieten gewoon onmogelijk maakt. Het enige moment waarop je lag wil op de vuur capaciteiten van je wapen is wanneer je met een mooie vrouw de liefde bedrijft, niet in een schietspel op de Xbox godbetert. Dit is gelukkig het soort game waar tegenstanders gewoon doodstil blijven staan, wachtend tot je hen afknalt. Als zelfs de personages in de game er niet bij willen zijn en gewoon uit hun lijden verlost willen worden, waarom zou je dit als speler dan vrijwillig willen ondergaan? Voor die nog steeds idiote cliffhanger op het einde?
Conclusie
Dit is een remake die aan elkaar hangt met kwijl, elastiekjes, onervarenheid en slechte ideeën en ik wou eigenlijk dat ik wakker werd op een strand met mijn bek vol zand en geheugenverlies zodat ik het idee aan dit gedrocht uit mijn gedachten kon verbannen. Ga het origineel spelen of naar de Ardennen met je schoonmoeder, maar laat dit onding gewoon in de budgetbak waar het thuishoort. Dit spelen staat geheid garant voor een Rage Quit.
