Waar ga je naartoe met een reeks wanneer de paarse dildoknuppels uitgemept zijn, de wereld vernietigd is en je tot in de hel bent afgedaald in een orgie van superkrachten en gekkigheid? Waar ga je, wanneer je niet verder meer over-the-top kan gaan? Dan trek je toch gewoon de stekker eruit om het boeltje te rebooten? Wanneer je niet verder de hoogte in kan, dan start je opnieuw vanaf de grond met een spel dat terug aansluiting zoekt met de fans van het eerste uur. Zoiets kan nauwelijks fout gaan, toch?
En toen kwamen de eerste trailers van de game het internet op en besloot een bepaald deel van de ‘’sociale’’ media niet te gaan slikken wat ontwikkelaar Volition wou serveren. De game bevat nu eenmaal personages van verschillende etniciteiten die genderfluïde door het leven gaan en aandacht besteden aan hun hippe looks, sommigen lijken daar echt niet mee om te kunnen. De trailers werden afgebrand op YouTube, de ontwikkelaar werd bestookt op Twitter en veelvuldig gevraagd de reboot te rebooten, het lelijke kantje van de internetsoldaten die zich graag omschrijven als trouwe fans stak kortom de kop op. Saints Row
lijkt het zoveelste doelwit te zijn in de belachelijke ‘War on Woke’ die een bepaald soort mensen lijken te voeren vanachter de anonieme veiligheid van hun toetsenbordje. Gewoon even mekkeren over het feit dat hun computerspelletje niet meer hetzelfde is als bijna twintig jaar geleden en dat het nu een cringe Woke Fest geworden is, en dan weer op naar het volgende om verontwaardigd over te zijn. Op acht september verschijnt Pinocchio op Disney+, wacht tot ze de blauwe fee zien. Het is niet de gewoonte om dit soort onderwerpen of harde taal in reviews te hanteren op BeyondGaming, maar omdat het zo verbonden is met de perceptie die rond het spel hangt, kunnen we gewoon even niet om die bekrompen olifant in de kamer heen. Over dat soort gasten die willen dat media faalt, puur omdat de huidskleur of geaardheid van enkele personages niet aan de rechterkant van hun straatje past kan ik maar één ding zeggen: Fuck die idioten!
Party like it's a vorig decennium
Aan de andere kant van het spectrum zitten dan weer de gamers die luidop de bedenking uitten dat de gameplay er wel heel vertrouwd, ietwat gedateerd zelfs, uitziet. Die hebben helaas wel gelijk. Saints Row speelt in 2022 als een game uit 2010. De structuur van het spel is enorm ouderwets, de visuals zijn niet bepaald om over naar huis te schrijven en het verhaal en personages krijgen nauwelijks de tijd om uit de verf te komen. Koppel dat alles aan een smörgåsbord van de gebruikelijke bugs die je associeert met dit soort open-world games uit lang vervlogen tijden en je krijgt een spel waar je gewoon een zesje op kleeft. Het probleem daarmee is dat ik dan voorbij ga aan het feit dat Saints Row het meest amusante open-world spel is dat ik in jaren heb gespeeld. Misschien komt het door het feit dat ik gewoon even opgebrand ben wat sandboxes vol trage sfeerschepping en overlappende queesten betreft? Om de een of andere reden kon ik de simpele fun van Saints Row des te meer waarderen.
Dieselmotor
De game had wel een aanloopje nodig om die funfactor prijs te geven, want de eerste indrukken die Saints Row maakt zijn daadwerkelijk niet de beste. Dat je een hilarisch fout hoofdpersonage kan maken in de Boss Factory blijft geniaal, maar de spelwereld waarin je aan de slag gaat ziet er visueel gewoon niet uit zoals je het zou verwachten van een game die in 2022 als grote release bestempeld wordt. Als je dat dan gaat paren aan rare grafische bugs zoals personages die samensmelten met het decor en andere rariteiten, dan krijg je inderdaad wat ergernis. Een ander probleem in de beginuren van de game is uiteraard de manier waarop ontwikkelaar Volition zich gedwongen ziet je als speler bij het handje te nemen en het verhaal en de gameplay traag op te zetten. Samen met je kompanen Kevin, Eli en Neenah bouw je de Saints op met het doel de dominante bende van Santo Ileso te worden en initieel gaat dat traag. Zodra je echter meer criminele ondernemingen begint op te richten, begint de stad zich ook meer en meer te openen en krijgt het spel vaart. Zodra je van de ketting wordt gelaten ontpopt Santo Ileso zich dan ook tot een speeltuin waar het fijn chaos in schoppen is.
Overvolle map nodigt uit tot vermaak
De hoofdmissies zijn uiteraard het belangrijkste onderdeel in je rags to riches verhaal, en die weten constant te entertainen met stevige set-pieces en het droge gevoel voor humor dat we met de reeks associëren. Er zit ook verrassend wat drama en iets dat op een hart lijkt in die verhaallijn, alleen voelt niet alles even verdiend. Het schoentje wringt namelijk ietwat op vlak van tempo. Als je puur de focus op de verhaallijn zou leggen, dan kan je er vast op een uurtje of tien doorheen knallen. Voor een game in dit genre levert dat een mes op dat langs twee kanten snijdt. Langs de ene kant ligt het tempo zo hoog dat je constant geëntertaind bent, maar tegelijk voelt het alsof de plot twists wat te snel komen en je nauwelijks de tijd krijgt een connectie met de personages te maken.
De missies zijn uiteraard slechts een deel van de munt, want het meeste van je tijd gaat uiteraard in de vele zij-opdrachten kruipen. Een belangrijk element daarin is de Empire Table die je toelaat je greep op de stad steeds verstikkender te maken. De sleutel daartoe zijn de valse bedrijfjes die je opricht als dekmantel en die uiteraard allemaal hun eigen activiteiten met zich meebrengen. Toxisch afval gaan dumpen, unieke wagens stelen voor de chop shop, wapens verhandelen of een radiostation runnen. Het zijn allemaal kleinere games binnen het geheel, en hoewel het niks is wat we tien jaar geleden nog niet zagen, is het meeste ervan wel amusant genoeg om ervoor te zorgen dat je je geen moment hoeft te vervelen. De Empire Table geeft je de voldoening om je criminele organisatie stukje bij beetje te zien groeien, wat je er uiteraard toe aanzet om te blijven spelen. Dat er gaandeweg echt wel te veel icoontjes op je map komen te staan zal gamers met een obsessief compulsief kantje niet bepaald als muziek in de oren klinken, maar dat er genoeg te beleven valt in Saints Row is duidelijk.
Sterk waar het echt telt
Dat zij-opdrachten die op papier heel erg simpel klinken in de praktijk leuk om spelen zijn valt terug te leiden tot een paar erg belangrijke elementen. Om te beginnen is de moment to moment gameplay gewoon erg plezant. Nogal een significant dingetje bij een titel als dit. Het schieten voelt vlot en vinnig en je krijgt brute takedowns tot je beschikking die je, zoals in Doom, toelaten een stuk van je verloren health terug te verdienen. Dat je bij het levelen van je personage beschikking krijgt tot nieuwe takedowns voegt uiteraard de nodige extra peper toe aan de gevechten die lekker vlot wegknallen. Ook het besturen van voertuigen voelt lekker arcade met een stevige voorkeur voor het gebruik van driften en lachgas. Het resulteert in best opwindende achtervolgingen waarin je de politie die je achterna zit gewoon van de weg kan rammen zoals ook in Burnout het geval was. Eveneens niet te onderschatten is Santo Ileso zelf. Het is naar moderne maatstaven een vrij compacte spelwereld, maar het is er wel eentje met karakter waar het fijn door traverseren is. Het heeft hoegenaamd niet de veelzijdigheid, noch het detail van wat Grand Theft Auto V bijna tien jaar geleden al deed, maar in vergelijking met het kille staal van Steelport uit vorige Saints Row-games is het een verademing.
Dat navigeren door Santo Ileso zo vlot gaat, valt voor een stuk ook toe te wijzen aan de telefoon die je personage bij zich draagt. Je kan zowat alles doen met het ding. Je route plannen of missies selecteren, je uiterlijk aanpassen, hulpmiddelen bestellen of je camera gebruiken om nuttige plekken te fotograferen. Het is een handig gebruiksmiddel om het overzicht te bewaren in een spel dat bulkt van de opdrachten, collectables en geheimen. Saints Row laat steken vallen en zit vol kleine en grote teleurstellingen, maar de toon is gewoon te luchtig en de gameplay te amusant om er al te kwaad op te zijn. Ik heb dan ook veel meer plezier dan frustratie beleefd met Saints Row, en uiteindelijk is het dat wat telt. Onder al de ruwe kantjes en de gedateerde concepten zit een spel waarin je verkleed als een ijshoorntje een horde aan neonkleurige ravers onder vuur mag nemen. Dat is Saints Row zoals we het kennen, ouderwets plezant.
En toen kwamen de eerste trailers van de game het internet op en besloot een bepaald deel van de ‘’sociale’’ media niet te gaan slikken wat ontwikkelaar Volition wou serveren. De game bevat nu eenmaal personages van verschillende etniciteiten die genderfluïde door het leven gaan en aandacht besteden aan hun hippe looks, sommigen lijken daar echt niet mee om te kunnen. De trailers werden afgebrand op YouTube, de ontwikkelaar werd bestookt op Twitter en veelvuldig gevraagd de reboot te rebooten, het lelijke kantje van de internetsoldaten die zich graag omschrijven als trouwe fans stak kortom de kop op. Saints Row
Party like it's a vorig decennium
Aan de andere kant van het spectrum zitten dan weer de gamers die luidop de bedenking uitten dat de gameplay er wel heel vertrouwd, ietwat gedateerd zelfs, uitziet. Die hebben helaas wel gelijk. Saints Row speelt in 2022 als een game uit 2010. De structuur van het spel is enorm ouderwets, de visuals zijn niet bepaald om over naar huis te schrijven en het verhaal en personages krijgen nauwelijks de tijd om uit de verf te komen. Koppel dat alles aan een smörgåsbord van de gebruikelijke bugs die je associeert met dit soort open-world games uit lang vervlogen tijden en je krijgt een spel waar je gewoon een zesje op kleeft. Het probleem daarmee is dat ik dan voorbij ga aan het feit dat Saints Row het meest amusante open-world spel is dat ik in jaren heb gespeeld. Misschien komt het door het feit dat ik gewoon even opgebrand ben wat sandboxes vol trage sfeerschepping en overlappende queesten betreft? Om de een of andere reden kon ik de simpele fun van Saints Row des te meer waarderen.
Dieselmotor
De game had wel een aanloopje nodig om die funfactor prijs te geven, want de eerste indrukken die Saints Row maakt zijn daadwerkelijk niet de beste. Dat je een hilarisch fout hoofdpersonage kan maken in de Boss Factory blijft geniaal, maar de spelwereld waarin je aan de slag gaat ziet er visueel gewoon niet uit zoals je het zou verwachten van een game die in 2022 als grote release bestempeld wordt. Als je dat dan gaat paren aan rare grafische bugs zoals personages die samensmelten met het decor en andere rariteiten, dan krijg je inderdaad wat ergernis. Een ander probleem in de beginuren van de game is uiteraard de manier waarop ontwikkelaar Volition zich gedwongen ziet je als speler bij het handje te nemen en het verhaal en de gameplay traag op te zetten. Samen met je kompanen Kevin, Eli en Neenah bouw je de Saints op met het doel de dominante bende van Santo Ileso te worden en initieel gaat dat traag. Zodra je echter meer criminele ondernemingen begint op te richten, begint de stad zich ook meer en meer te openen en krijgt het spel vaart. Zodra je van de ketting wordt gelaten ontpopt Santo Ileso zich dan ook tot een speeltuin waar het fijn chaos in schoppen is.
Overvolle map nodigt uit tot vermaak
De hoofdmissies zijn uiteraard het belangrijkste onderdeel in je rags to riches verhaal, en die weten constant te entertainen met stevige set-pieces en het droge gevoel voor humor dat we met de reeks associëren. Er zit ook verrassend wat drama en iets dat op een hart lijkt in die verhaallijn, alleen voelt niet alles even verdiend. Het schoentje wringt namelijk ietwat op vlak van tempo. Als je puur de focus op de verhaallijn zou leggen, dan kan je er vast op een uurtje of tien doorheen knallen. Voor een game in dit genre levert dat een mes op dat langs twee kanten snijdt. Langs de ene kant ligt het tempo zo hoog dat je constant geëntertaind bent, maar tegelijk voelt het alsof de plot twists wat te snel komen en je nauwelijks de tijd krijgt een connectie met de personages te maken.
Saints Row levert genoeg bezigheidstherapie om je innerlijke psychopaatje te bevredigen.
De missies zijn uiteraard slechts een deel van de munt, want het meeste van je tijd gaat uiteraard in de vele zij-opdrachten kruipen. Een belangrijk element daarin is de Empire Table die je toelaat je greep op de stad steeds verstikkender te maken. De sleutel daartoe zijn de valse bedrijfjes die je opricht als dekmantel en die uiteraard allemaal hun eigen activiteiten met zich meebrengen. Toxisch afval gaan dumpen, unieke wagens stelen voor de chop shop, wapens verhandelen of een radiostation runnen. Het zijn allemaal kleinere games binnen het geheel, en hoewel het niks is wat we tien jaar geleden nog niet zagen, is het meeste ervan wel amusant genoeg om ervoor te zorgen dat je je geen moment hoeft te vervelen. De Empire Table geeft je de voldoening om je criminele organisatie stukje bij beetje te zien groeien, wat je er uiteraard toe aanzet om te blijven spelen. Dat er gaandeweg echt wel te veel icoontjes op je map komen te staan zal gamers met een obsessief compulsief kantje niet bepaald als muziek in de oren klinken, maar dat er genoeg te beleven valt in Saints Row is duidelijk.
Sterk waar het echt telt
Dat zij-opdrachten die op papier heel erg simpel klinken in de praktijk leuk om spelen zijn valt terug te leiden tot een paar erg belangrijke elementen. Om te beginnen is de moment to moment gameplay gewoon erg plezant. Nogal een significant dingetje bij een titel als dit. Het schieten voelt vlot en vinnig en je krijgt brute takedowns tot je beschikking die je, zoals in Doom, toelaten een stuk van je verloren health terug te verdienen. Dat je bij het levelen van je personage beschikking krijgt tot nieuwe takedowns voegt uiteraard de nodige extra peper toe aan de gevechten die lekker vlot wegknallen. Ook het besturen van voertuigen voelt lekker arcade met een stevige voorkeur voor het gebruik van driften en lachgas. Het resulteert in best opwindende achtervolgingen waarin je de politie die je achterna zit gewoon van de weg kan rammen zoals ook in Burnout het geval was. Eveneens niet te onderschatten is Santo Ileso zelf. Het is naar moderne maatstaven een vrij compacte spelwereld, maar het is er wel eentje met karakter waar het fijn door traverseren is. Het heeft hoegenaamd niet de veelzijdigheid, noch het detail van wat Grand Theft Auto V bijna tien jaar geleden al deed, maar in vergelijking met het kille staal van Steelport uit vorige Saints Row-games is het een verademing.
Dat navigeren door Santo Ileso zo vlot gaat, valt voor een stuk ook toe te wijzen aan de telefoon die je personage bij zich draagt. Je kan zowat alles doen met het ding. Je route plannen of missies selecteren, je uiterlijk aanpassen, hulpmiddelen bestellen of je camera gebruiken om nuttige plekken te fotograferen. Het is een handig gebruiksmiddel om het overzicht te bewaren in een spel dat bulkt van de opdrachten, collectables en geheimen. Saints Row laat steken vallen en zit vol kleine en grote teleurstellingen, maar de toon is gewoon te luchtig en de gameplay te amusant om er al te kwaad op te zijn. Ik heb dan ook veel meer plezier dan frustratie beleefd met Saints Row, en uiteindelijk is het dat wat telt. Onder al de ruwe kantjes en de gedateerde concepten zit een spel waarin je verkleed als een ijshoorntje een horde aan neonkleurige ravers onder vuur mag nemen. Dat is Saints Row zoals we het kennen, ouderwets plezant.
Conclusie
Saints Row anno 2022 voelt verdacht veel als het Saints Row van vroeger, met een wat hippere diverse cast. Het is op alle vlakken een gedateerde game, maar wel eentje met een lekker melig gevoel voor humor die lekker wegspeelt. Het is duidelijk een game die de nodige minpunten en zwakke plekken met zich meedraagt, maar tegelijk leverde het de meeste pret op die ik in erg lange tijd met een game in dit genre beleefd heb.
Pro
- De spelwereld is verrassend sfeervol
- De chaos die je kan creëren is heerlijk amusant
- De actie levert amusante gameplay op
- Ontzettend veel te doen
- De humor weet behoorlijk vaak de juiste toon te raken
Con
- De overdaad aan bugs, zelfs na een patch, zorgt voor wat ergernis
- De game voelt structureel ouderwets aan, ook visueel
- De beginuren zijn ietwat traag
- Het hoofdverhaal raast aan zo een vaart vooruit dat dramatische momenten nauwelijks impact maken.
7
Over
Beschikbaar vanaf
23 augustus 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
Ontwikkelaar
- Deep Silver Volition
Uitgever
- Deep Silver
