In deze tweede Halloween Special omarmen we het cliché. Er is geen betere avond om samen met vrienden of alleen voor een groot scherm te gaan zitten en je onder te dompelen in een enge film. De redactie gunt jullie met deze special een blikje in hun psyche en onthult naar welke enge film zij graag teruggrijpen rond Halloween.
Bram Stoker's Dracula (Squidward)
What’s your favorite scary movie, Squidney? Dat is een moeilijke, want ook in aargh momenten ben je niet altijd in de stemming voor hetzelfde. Mij krijg je niet direct voor echte gore, tenzij het échte gore is. Nee, ik ga het niet opzoeken of zo, maar ik verteer het makkelijker. (Hier kon een heerlijk trendy Dahmer grapje gemaakt worden).
Als boek is Dracula van Bram Stoker even slikken. Ja, de donkere gotische sfeer is er met hopen en het verhaal is zowel angstaanjagend als sexy maar de proza is zwaar en het blijft een behoorlijke hap om je door te wringen. Meer hedendaagse verhalen zoals de Lestat boeken van Anne Rice of de Stackhouse boeken van Charlaine Harris, lezen een pak makkelijker weg. Zonder Stoker’s werk waren ze er echter nooit geweest. In 1992 waagde Francis Ford Coppola zich aan een getrouwe verfilming van het boek en twaalfjarige Squid was betoverd. (Ik was te officieel te jong maar mijn papa ging mee naar de bioscoop).
Roemeense krijgsheer Vlad Dracul keert terug van een kruisvaart. Hij ontdekt dat zijn geliefde vrouw door valse berichtgeving zelfmoord heeft gepleegd. Dracul zweert nooit meer te zullen rusten tot zij bij hem terug is. Deze begin-scene is een overdadige triomf die perfect de stemming aangeeft voor wat moet komen. Honderden jaren later vertrekt de jonge advocaat Jonathan Harker naar Transsylvanië voor een opdracht bij een teruggetrokken levende (ha. Levende.) graaf. Hij moet hiervoor zijn verloofde, Mina, een tijd achterlaten. Als troost neemt hij haar foto mee. Die foto zal een reeks gebeurtenissen in gang trekken die het kwaad naar de kusten van Engeland en tot midden Londen zal brengen.
Dracula is een feest voor de zintuigen. Kostuums en decor zijn een triomf van Victorian gothic stijl, de muziek van de hand van Wojciech Kilar is atmosferisch en beklijvend (en Love Song for a Vampire van Annie Lennox blijft een schijf!). Als cast was er Winona Ryder (Mina), Keanu Reeves (Harker), Gary Oldman (Dracula), Anthony Hopkins (Van Helsing), Sadie Frost (Lucy), Tom Waits (Renfield) en zelfs een nog onbekende Monica Bellucci als één van de drie bruiden van Dracula. Een droomcast voor de tijd en eigenlijk nog steeds. Deze film was glamoureus en behoorlijk sexy, angstaanjagend en ook een beetje tragisch. Naar mijn mening is er geen betere vampierfilm dan deze. I have crossed oceans of time to find you. Ja, graag!
Psycho (Sassenach)
Eerlijk toegegeven, ik ben geen grote horrorfan. Ik heb een gigantisch slecht geweten en verschiet van letterlijk alles (en dan bedoel ik ook alles). Desondanks kan Psycho (1960) van Alfred Hitchcock mij wel bekoren. Wanneer secretaresse Marion Crane (Janet Leigh) veertigduizend dollar steelt van haar baas, moet ze vluchten voor de politie. Het slechte weer zorgt ervoor dat Marion moet schuilen in het afgelegen Bates Motel dat gerund wordt door de vriendelijke en klunzige Norman Bates (Anthony Perkins) en zijn dominante en jaloerse moeder. Marion wordt die avond tijdens het douchen op gruwelijke wijze doodgestoken door een vrouwelijk figuur. Nadien volgt een bloedstollende zoektocht naar de moordenaar waarin niets is wat het lijkt. De film, die een van Hitchcocks succesvolste creaties is, heeft een ware icoonstatus. Zo wordt het zogenaamde hoofdpersonage halverwege de film vermoord – iets wat zelfs vandaag atypisch is - en behoort de douchescène tot een van de bekendste scènes in de filmgeschiedenis – deze scène is ook een van de redenen, naast financiële, waarom de film in zwart-wit gedraaid werd - . Daarnaast had Psycho een grote impact op het thriller- en horrorgenre. Het internet is overigens doordrenkt met psychoanalyses van Psycho die de genialiteit van de Master of Suspense, Alfred Hitchcock, blootleggen. Zeker een aanrader, dus. Veel plezier, en onthoud: zelfs onze eigen gedachten kunnen we niet altijd vertrouwen. Oh, he's sweet but a psycho. A little bit psycho.
Corpse Bride (Aeyenah)
Filmregisseur Tim Burton heeft een eigen, fantasievolle stijl die al jaren mijn bewondering krijgt - de eerste film die ik van hem zag, was Beetlejuice. Zijn films hebben een donkere humor, gaan over zonderlingen en zijn perfect voor het Halloweenseizoen. Corpse Bride is een stop-motionanimatiefilm waar we het verhaal volgen van de jonge Victor Van Dort (Johnny Depp) en diens aankomende bruid Emily (Victoria Everglot). Victor is erg nerveus voor het huwelijk en vlucht weg, waardoor hij meegezogen wordt in de onderwereld en per ongeluk met de mysterieuze Corpse Bride (Helena Bonham Carter) trouwt. Corpse Bride is een dramatische, romantische animatiefilm met een geweldig script en passende muziek van Danny Elfman, die ook de rol van Bonejangles invult.
Barbarian (Karel-Jan)
Barbarian was de openingsfilm van de 15de editie van het Razor Reel Flanders Film Fest in Brugge en is sinds deze week beschikbaar op Disney+. Deze film zal waarschijnlijk de jongste op het lijstje zijn maar verdient daarom niet minder aandacht. Wanneer Tess (Georgina Campbell) 's nachts aankomt bij de Airbnb die ze gehuurd heeft in Detroit, komt ze oog in oog te staan met Keith (Bill Skarsgård), die blijkbaar ook een boeking heeft voor hetzelfde huis. Met geen andere overnachtingsplaats in zicht beslist Tess de nacht door te brengen met een persoon waarvan ze niet weet of hij te vertrouwen is. Al snel beginnen er geheimzinnige taferelen af te spelen ...
Barbarian bevat uitstekend camerawerk, degelijke acteerprestaties, een bonkende soundtrack, veel spanning, wat gore, een streepje humor en wordt op meerdere plaatsen getipt als dé genrefilm van het jaar. Laat deze zeker niet ontbreken voor spooktober!
Hellraiser (FreakyJP)
“We have such sights to show you.” Een van mijn favoriete horrorfilms blijft Hellraiser,en in het verlengde ook de twee vervolgfilms Hellbound en Hell on Earth. Ik herinner me nog goed hoe ik als snotjong in de videotheek in de ban was de VHS-cover van de film met Pinhead op. Een personage dat voor mij even iconisch is als bijvoorbeeld Michael Meyers of Jason Voorhees. Maar het is vooral de mythologie die auteur Clive Barker, die met de film zijn eigen boek The Hellbound Heart verfilmde, op het scherm toverde met de Cenobites, de Lament Configuration, de sadistische scènes en bovenal de vele onvergetelijke quotes. De film kreeg onlangs zelfs een ietwat genietbare reboot die gelukkig beter is dan de latere sequels, maar helaas niet het niveau haalt van de originele Hellraiser.
Tucker And Dale vs Evil (JohnnyricoMC)
Sympathieke boertjes Tucker en Dale genieten van hun vakantie in een blokhut, tot een groepje stereotiepe horrorfilmstudenten vol vooroordelen hun rust komt verstoren. Gruwelijke hilariteit volgt wanneer de tieners onze twee hoofdpersonages verkeerdelijk aanzien voor een stel kettingzaagmoordenaars en in allerhande ongelukken hun vroegtijdig levenseinde krijgen. Deze parodie op het slasher-genre moet je gezien hebben.
We've had a doozy of a day. There we were minding our own business, just doing chores around the house, when kids started killing themselves all over my property.
Peeping Tom (PBR Streetgang)
Halloween kennen we allemaal als het seizoen van uitgeholde pompoenen, overgroeide spinnenwebben, giftige paddenstoelen, bemoste grafzerken, verlaten kastelen, krakende deuren, vliegende heksen, hongerige zombies, dorstige vampieren en huilende wolven. In dat opzicht past Michael Powells late meesterwerk Peeping Tom, een film over een eenzame seriemoordenaar in het moderne Londen met een passie voor cinema, niet in het rijtje. Maar naast klassieke horrortropen is angst op zich ook een essentieel onderdeel van Halloween. Welk kind dat ooit is gaan trick or treat’en werd niet de stuipen op het lijf gejaagd door de groteske versieringen van de huizen in de buurt, of door de lugubere kostuums die iedereen aanheeft tijdens die nachtelijke dwaaltochten, op zoek naar wat lekkers? Angst is een van de meest diepgaande emoties die een mens kan voelen, en is tegelijkertijd wat de loerder uit Peeping Tom drijft tot moord. Het is duidelijk leesbaar in de gezichten van zijn slachtoffers voordat hij ze de genadeslag toedient, maar de bevreemdende acteerprestatie van Carl Boehm toont hem ook als iemand die worstelt met zijn eigen angsten. Het verhaal van Peeping Tom vraagt om een vorm van empathie voor een moordlustige eenzaat, maar toen de film in 1960 in de zalen uitkwam, bleek het Britse publiek daar niet toe in staat. "The only really satisfactory way to dispose of Peeping Tom would be to shovel it up and flush it swiftly down the nearest sewer. Even then, the stench would remain.” Dit bleek de algemene teneur te zijn onder de critici die Peeping Tom te zien kregen tijdens zijn zeer korte theatrale release. Want de reacties waren zo verwoestend dat de distributeurs de vertoningen onmiddellijk stopzetten en de film op de zwarte markt verkochten. Nog geen half jaar later liet Alfred Hitchcock zijn versie van een voyeuristische slasher Psycho op het cinemapubliek los, en dat was wél een hit. So it goes…
Hocus Pocus (Joeri)
Nee, van echte horrorfilms ben ik absoluut geen fan. Geef mij dan maar een melige Disneyfilm op Halloween, daar haal ik een pak meer plezier uit. En hoewel mijn keuze voor de Halloweenfilm er eentje is met Disney als productiehuis, is er van meligheid geen sprake. Dankzij Disney+ heb ik onlangs nog eens mijn jeugd kunnen herbeleven. Lang leve Hocus Pocus. Deze film, waarin drie oudere heksen nood hebben aan jong bloed om zich te verjongen, staat namelijk op de streamingdienst. Onlangs kwam ook Hocus Pocus 2, zonder bioscooprelease, op Disney+ terecht. In beide films steelt het trio bestaande uit Sarah Jessica Parker, Bette Midler en Kathy Najimy de show. Hoewel het heksen zijn die kinderen vermoorden, creëren ze elk op hun eigen manier een unieke sfeer die het toch wat luchtiger houdt. Dat maakt de film toch ook geschikt voor kinderen. Altijd tof op Halloween, tussen al dat bloed, ingewanden en volgescheten onderbroeken.
Scream (Killjoy)
Kiezen is soms keihard verliezen. Ik heb ongeveer vijftien verschillende keuzes gemaakt voor dit stukje, gaande van Evil Dead 2 tot Planet Terror en It Follows. Uiteindelijk moet het echter gewoon Scream zijn. Geen enkele andere film heeft mijn liefde voor enge cinema zo aangewakkerd als Wes Craven's persiflage uit 96. De film staat na al die jaren nog steeds als een bebloede spaak overeind omdat het slim speelt met de conventies van het genre, zonder uit het oog te verliezen zelf een uitstekende slasher te zijn. De film is grappig en zit vol knetterende dialogen, maar al in de ijzingwekkende openingsscéne maakt Wes Craven duidelijk dat hij niet met kinderwantjes aan staat te filmen. De eerste moord in Scream is gruwelijk en zet meteen de toon voor een film die bij momenten erg bloederig en naar uit de hoek durft te komen. Scream zit vol memorabele momenten, een iconische moordenaar in de vorm van Ghostface en een heerlijk hoofdpersonage in de vorm van Sidney. Ik denk dat de hele wereld eventjes verliefd werd op Neve Campbell in de jaren negentig, die in Scream een voortreffelijke protagoniste neerzet die een stuk zelfredzamer is dan de gemiddelde scream queen. Zaken zoals een knaller van een soundtrack en een finale die je op het puntje van je stoel brengt helpen verder om van Scream de moderne klassieker te maken die het vandaag is.
Child's Play (Sir. K)
I'll admit, horror is niet mijn lievelingsgenre. Als kind ben ik er volgens mij iets te vroeg in ondergedompeld, waardoor het er toch iets té hard heeft ingehakt. Ik was amper een jaar of zeven toen de eerste Friday the 13th's, Night of the Living Dead's, et cetera al voorbijkwamen. Hoewel ik graag een titel als A Quiet Place had vernoemd, ga ik hier toch kiezen voor één van de klassiekers die ik als jonge knaap heb gezien en waar ik zodanig van onder de indruk was dat ik hem heel lang niet meer durfde te bekijken. Later gaf ik de franchise toch nog een kans en besefte ik dat het allemaal best meeviel. Sindsdien heb ik vooral de eerste uit de reeks al veelvuldig opnieuw bekeken. Ik heb het over Child's Play, met in de hoofdrol de alombekende Chucky, de moordlustige pop die bezeten is door de geest van een seriemoordenaar. Nee, écht griezelig kan je da film na 34 jaar niet meer noemen, maar toch krijg ik er nog steeds dat gekke kriebeltje van. Wie trouwens benieuwd is naar de moordzuchtige pop in een modernere setting, kan ik de nieuwe serie 'Chucky' aanraden.
The Haunting of Hill House (Quentin Clemens)
Mijn lievelingshorrorfilm? Oef, daar krijg ik keuzeparalyse van. Dus kies ik de makkelijke weg eruit en heb ik het over verreweg mijn lievelingshorrorserie, en dat is Mike Flanagans The Haunting of Hill House, geproduceerd door Netflix. In dit verhaal is de Crain-familie over de jaren heen versplinterd; ieder familielid is getraumatiseerd en verward door de vreemde gebeurtenissen die ze overkwamen toen ze als kind in Hill House woonden, waar hun moeder uiteindelijk om het leven is gekomen. Als volwassenen hebben ze elk die gebeurtenissen op een andere manier verwerkt, maar moeten ze terug samenkomen en begrijpen wat er in dat huis gebeurde om zichzelf en hun geliefden te redden van een verschrikkelijk lot. Voor deze serie leken horror en series incompatibel. Althans, je kon series vinden met horrorthema’s (zoals bij American Horror Story, The Walking Dead en Penny Dreadful), maar voor echte griezels en kippenvel moest je toch eerder de richting van een langspeelfilm opgaan. The Haunting of Hill House bestormde Netflix met een zelfzeker bewijs dat een serie absoluut ijzingwekkend eng kan zijn.
Flanagan had hiervoor al een goede indruk gemaakt met de films Oculus, Hush en Gerald’s Game, maar met deze serie vestigde hij zich als een onbetwistbaar horrorfenomeen. De ene aflevering kan dan wel enger zijn dan de ander, maar Haunting op zijn engst is effectievere horror dan waar vele griezelfilms zelfs van durven te dromen. Maar dat is maar één luik van wat The Haunting of Hill House zo impactvol maakte. De serie is een verfilming van de klassieke gelijknamige roman van Shirley Jackson, en al verandert het heel wat aan de premisse en de personages, het behoudt wel Jacksons focus op het psychologische, menselijke aspect van angst. Dit andere luik dat je aan het scherm genageld houdt, is de emotionele diepgang van elk van zijn zeven hoofdpersonages.
De structuur van de serie, waarbij elke aflevering zich focust op één bepaald personage en hun perspectieven en ervaringen, is zowel een vehikel voor zeer effectieve nonlineaire verhaalvertelling als een gelegenheid voor bijna ongekende karakterdiepgang en spetterende, hartverbrekende performances. Ja, deels gaat The Haunting of Hill House over letterlijke spoken, maar het kloppend hart van Haunting is de manier waarop de Crain-familie elk achtervolgd wordt door hun eigen persoonlijke demonen als resultaat van het menselijke trauma die ze ondergaan zijn. Flanagans volgende twee psychologische horrorseries, The Haunting of Bly Manor en Midnight Mass, die respectievelijk handelden rond queer romantiek en mensen hun relatie tot God en religie, zijn beide naar mijn mening ook uitstekende drama's, maar geen van beiden kunnen Hill House evenaren als het toppunt van het horrorgenre in het serieformaat: The Haunting of Hill House is een emotioneel intelligent en karaktergedreven horrormeesterwerk die kijkers niet enkel kan doen huiveren, maar ook tranen kan uitlokken.
Bram Stoker's Dracula (Squidward)
What’s your favorite scary movie, Squidney? Dat is een moeilijke, want ook in aargh momenten ben je niet altijd in de stemming voor hetzelfde. Mij krijg je niet direct voor echte gore, tenzij het échte gore is. Nee, ik ga het niet opzoeken of zo, maar ik verteer het makkelijker. (Hier kon een heerlijk trendy Dahmer grapje gemaakt worden).
Als boek is Dracula van Bram Stoker even slikken. Ja, de donkere gotische sfeer is er met hopen en het verhaal is zowel angstaanjagend als sexy maar de proza is zwaar en het blijft een behoorlijke hap om je door te wringen. Meer hedendaagse verhalen zoals de Lestat boeken van Anne Rice of de Stackhouse boeken van Charlaine Harris, lezen een pak makkelijker weg. Zonder Stoker’s werk waren ze er echter nooit geweest. In 1992 waagde Francis Ford Coppola zich aan een getrouwe verfilming van het boek en twaalfjarige Squid was betoverd. (Ik was te officieel te jong maar mijn papa ging mee naar de bioscoop).
Roemeense krijgsheer Vlad Dracul keert terug van een kruisvaart. Hij ontdekt dat zijn geliefde vrouw door valse berichtgeving zelfmoord heeft gepleegd. Dracul zweert nooit meer te zullen rusten tot zij bij hem terug is. Deze begin-scene is een overdadige triomf die perfect de stemming aangeeft voor wat moet komen. Honderden jaren later vertrekt de jonge advocaat Jonathan Harker naar Transsylvanië voor een opdracht bij een teruggetrokken levende (ha. Levende.) graaf. Hij moet hiervoor zijn verloofde, Mina, een tijd achterlaten. Als troost neemt hij haar foto mee. Die foto zal een reeks gebeurtenissen in gang trekken die het kwaad naar de kusten van Engeland en tot midden Londen zal brengen.
Dracula is een feest voor de zintuigen. Kostuums en decor zijn een triomf van Victorian gothic stijl, de muziek van de hand van Wojciech Kilar is atmosferisch en beklijvend (en Love Song for a Vampire van Annie Lennox blijft een schijf!). Als cast was er Winona Ryder (Mina), Keanu Reeves (Harker), Gary Oldman (Dracula), Anthony Hopkins (Van Helsing), Sadie Frost (Lucy), Tom Waits (Renfield) en zelfs een nog onbekende Monica Bellucci als één van de drie bruiden van Dracula. Een droomcast voor de tijd en eigenlijk nog steeds. Deze film was glamoureus en behoorlijk sexy, angstaanjagend en ook een beetje tragisch. Naar mijn mening is er geen betere vampierfilm dan deze. I have crossed oceans of time to find you. Ja, graag!
Psycho (Sassenach)
Eerlijk toegegeven, ik ben geen grote horrorfan. Ik heb een gigantisch slecht geweten en verschiet van letterlijk alles (en dan bedoel ik ook alles). Desondanks kan Psycho (1960) van Alfred Hitchcock mij wel bekoren. Wanneer secretaresse Marion Crane (Janet Leigh) veertigduizend dollar steelt van haar baas, moet ze vluchten voor de politie. Het slechte weer zorgt ervoor dat Marion moet schuilen in het afgelegen Bates Motel dat gerund wordt door de vriendelijke en klunzige Norman Bates (Anthony Perkins) en zijn dominante en jaloerse moeder. Marion wordt die avond tijdens het douchen op gruwelijke wijze doodgestoken door een vrouwelijk figuur. Nadien volgt een bloedstollende zoektocht naar de moordenaar waarin niets is wat het lijkt. De film, die een van Hitchcocks succesvolste creaties is, heeft een ware icoonstatus. Zo wordt het zogenaamde hoofdpersonage halverwege de film vermoord – iets wat zelfs vandaag atypisch is - en behoort de douchescène tot een van de bekendste scènes in de filmgeschiedenis – deze scène is ook een van de redenen, naast financiële, waarom de film in zwart-wit gedraaid werd - . Daarnaast had Psycho een grote impact op het thriller- en horrorgenre. Het internet is overigens doordrenkt met psychoanalyses van Psycho die de genialiteit van de Master of Suspense, Alfred Hitchcock, blootleggen. Zeker een aanrader, dus. Veel plezier, en onthoud: zelfs onze eigen gedachten kunnen we niet altijd vertrouwen. Oh, he's sweet but a psycho. A little bit psycho.
Corpse Bride (Aeyenah)
Filmregisseur Tim Burton heeft een eigen, fantasievolle stijl die al jaren mijn bewondering krijgt - de eerste film die ik van hem zag, was Beetlejuice. Zijn films hebben een donkere humor, gaan over zonderlingen en zijn perfect voor het Halloweenseizoen. Corpse Bride is een stop-motionanimatiefilm waar we het verhaal volgen van de jonge Victor Van Dort (Johnny Depp) en diens aankomende bruid Emily (Victoria Everglot). Victor is erg nerveus voor het huwelijk en vlucht weg, waardoor hij meegezogen wordt in de onderwereld en per ongeluk met de mysterieuze Corpse Bride (Helena Bonham Carter) trouwt. Corpse Bride is een dramatische, romantische animatiefilm met een geweldig script en passende muziek van Danny Elfman, die ook de rol van Bonejangles invult.
Barbarian (Karel-Jan)
Barbarian was de openingsfilm van de 15de editie van het Razor Reel Flanders Film Fest in Brugge en is sinds deze week beschikbaar op Disney+. Deze film zal waarschijnlijk de jongste op het lijstje zijn maar verdient daarom niet minder aandacht. Wanneer Tess (Georgina Campbell) 's nachts aankomt bij de Airbnb die ze gehuurd heeft in Detroit, komt ze oog in oog te staan met Keith (Bill Skarsgård), die blijkbaar ook een boeking heeft voor hetzelfde huis. Met geen andere overnachtingsplaats in zicht beslist Tess de nacht door te brengen met een persoon waarvan ze niet weet of hij te vertrouwen is. Al snel beginnen er geheimzinnige taferelen af te spelen ...
Barbarian bevat uitstekend camerawerk, degelijke acteerprestaties, een bonkende soundtrack, veel spanning, wat gore, een streepje humor en wordt op meerdere plaatsen getipt als dé genrefilm van het jaar. Laat deze zeker niet ontbreken voor spooktober!
Hellraiser (FreakyJP)
“We have such sights to show you.” Een van mijn favoriete horrorfilms blijft Hellraiser,en in het verlengde ook de twee vervolgfilms Hellbound en Hell on Earth. Ik herinner me nog goed hoe ik als snotjong in de videotheek in de ban was de VHS-cover van de film met Pinhead op. Een personage dat voor mij even iconisch is als bijvoorbeeld Michael Meyers of Jason Voorhees. Maar het is vooral de mythologie die auteur Clive Barker, die met de film zijn eigen boek The Hellbound Heart verfilmde, op het scherm toverde met de Cenobites, de Lament Configuration, de sadistische scènes en bovenal de vele onvergetelijke quotes. De film kreeg onlangs zelfs een ietwat genietbare reboot die gelukkig beter is dan de latere sequels, maar helaas niet het niveau haalt van de originele Hellraiser.
Tucker And Dale vs Evil (JohnnyricoMC)
Sympathieke boertjes Tucker en Dale genieten van hun vakantie in een blokhut, tot een groepje stereotiepe horrorfilmstudenten vol vooroordelen hun rust komt verstoren. Gruwelijke hilariteit volgt wanneer de tieners onze twee hoofdpersonages verkeerdelijk aanzien voor een stel kettingzaagmoordenaars en in allerhande ongelukken hun vroegtijdig levenseinde krijgen. Deze parodie op het slasher-genre moet je gezien hebben.
We've had a doozy of a day. There we were minding our own business, just doing chores around the house, when kids started killing themselves all over my property.
Peeping Tom (PBR Streetgang)
Halloween kennen we allemaal als het seizoen van uitgeholde pompoenen, overgroeide spinnenwebben, giftige paddenstoelen, bemoste grafzerken, verlaten kastelen, krakende deuren, vliegende heksen, hongerige zombies, dorstige vampieren en huilende wolven. In dat opzicht past Michael Powells late meesterwerk Peeping Tom, een film over een eenzame seriemoordenaar in het moderne Londen met een passie voor cinema, niet in het rijtje. Maar naast klassieke horrortropen is angst op zich ook een essentieel onderdeel van Halloween. Welk kind dat ooit is gaan trick or treat’en werd niet de stuipen op het lijf gejaagd door de groteske versieringen van de huizen in de buurt, of door de lugubere kostuums die iedereen aanheeft tijdens die nachtelijke dwaaltochten, op zoek naar wat lekkers? Angst is een van de meest diepgaande emoties die een mens kan voelen, en is tegelijkertijd wat de loerder uit Peeping Tom drijft tot moord. Het is duidelijk leesbaar in de gezichten van zijn slachtoffers voordat hij ze de genadeslag toedient, maar de bevreemdende acteerprestatie van Carl Boehm toont hem ook als iemand die worstelt met zijn eigen angsten. Het verhaal van Peeping Tom vraagt om een vorm van empathie voor een moordlustige eenzaat, maar toen de film in 1960 in de zalen uitkwam, bleek het Britse publiek daar niet toe in staat. "The only really satisfactory way to dispose of Peeping Tom would be to shovel it up and flush it swiftly down the nearest sewer. Even then, the stench would remain.” Dit bleek de algemene teneur te zijn onder de critici die Peeping Tom te zien kregen tijdens zijn zeer korte theatrale release. Want de reacties waren zo verwoestend dat de distributeurs de vertoningen onmiddellijk stopzetten en de film op de zwarte markt verkochten. Nog geen half jaar later liet Alfred Hitchcock zijn versie van een voyeuristische slasher Psycho op het cinemapubliek los, en dat was wél een hit. So it goes…
Hocus Pocus (Joeri)
Nee, van echte horrorfilms ben ik absoluut geen fan. Geef mij dan maar een melige Disneyfilm op Halloween, daar haal ik een pak meer plezier uit. En hoewel mijn keuze voor de Halloweenfilm er eentje is met Disney als productiehuis, is er van meligheid geen sprake. Dankzij Disney+ heb ik onlangs nog eens mijn jeugd kunnen herbeleven. Lang leve Hocus Pocus. Deze film, waarin drie oudere heksen nood hebben aan jong bloed om zich te verjongen, staat namelijk op de streamingdienst. Onlangs kwam ook Hocus Pocus 2, zonder bioscooprelease, op Disney+ terecht. In beide films steelt het trio bestaande uit Sarah Jessica Parker, Bette Midler en Kathy Najimy de show. Hoewel het heksen zijn die kinderen vermoorden, creëren ze elk op hun eigen manier een unieke sfeer die het toch wat luchtiger houdt. Dat maakt de film toch ook geschikt voor kinderen. Altijd tof op Halloween, tussen al dat bloed, ingewanden en volgescheten onderbroeken.
Scream (Killjoy)
Kiezen is soms keihard verliezen. Ik heb ongeveer vijftien verschillende keuzes gemaakt voor dit stukje, gaande van Evil Dead 2 tot Planet Terror en It Follows. Uiteindelijk moet het echter gewoon Scream zijn. Geen enkele andere film heeft mijn liefde voor enge cinema zo aangewakkerd als Wes Craven's persiflage uit 96. De film staat na al die jaren nog steeds als een bebloede spaak overeind omdat het slim speelt met de conventies van het genre, zonder uit het oog te verliezen zelf een uitstekende slasher te zijn. De film is grappig en zit vol knetterende dialogen, maar al in de ijzingwekkende openingsscéne maakt Wes Craven duidelijk dat hij niet met kinderwantjes aan staat te filmen. De eerste moord in Scream is gruwelijk en zet meteen de toon voor een film die bij momenten erg bloederig en naar uit de hoek durft te komen. Scream zit vol memorabele momenten, een iconische moordenaar in de vorm van Ghostface en een heerlijk hoofdpersonage in de vorm van Sidney. Ik denk dat de hele wereld eventjes verliefd werd op Neve Campbell in de jaren negentig, die in Scream een voortreffelijke protagoniste neerzet die een stuk zelfredzamer is dan de gemiddelde scream queen. Zaken zoals een knaller van een soundtrack en een finale die je op het puntje van je stoel brengt helpen verder om van Scream de moderne klassieker te maken die het vandaag is.
Child's Play (Sir. K)
I'll admit, horror is niet mijn lievelingsgenre. Als kind ben ik er volgens mij iets te vroeg in ondergedompeld, waardoor het er toch iets té hard heeft ingehakt. Ik was amper een jaar of zeven toen de eerste Friday the 13th's, Night of the Living Dead's, et cetera al voorbijkwamen. Hoewel ik graag een titel als A Quiet Place had vernoemd, ga ik hier toch kiezen voor één van de klassiekers die ik als jonge knaap heb gezien en waar ik zodanig van onder de indruk was dat ik hem heel lang niet meer durfde te bekijken. Later gaf ik de franchise toch nog een kans en besefte ik dat het allemaal best meeviel. Sindsdien heb ik vooral de eerste uit de reeks al veelvuldig opnieuw bekeken. Ik heb het over Child's Play, met in de hoofdrol de alombekende Chucky, de moordlustige pop die bezeten is door de geest van een seriemoordenaar. Nee, écht griezelig kan je da film na 34 jaar niet meer noemen, maar toch krijg ik er nog steeds dat gekke kriebeltje van. Wie trouwens benieuwd is naar de moordzuchtige pop in een modernere setting, kan ik de nieuwe serie 'Chucky' aanraden.
The Haunting of Hill House (Quentin Clemens)
Mijn lievelingshorrorfilm? Oef, daar krijg ik keuzeparalyse van. Dus kies ik de makkelijke weg eruit en heb ik het over verreweg mijn lievelingshorrorserie, en dat is Mike Flanagans The Haunting of Hill House, geproduceerd door Netflix. In dit verhaal is de Crain-familie over de jaren heen versplinterd; ieder familielid is getraumatiseerd en verward door de vreemde gebeurtenissen die ze overkwamen toen ze als kind in Hill House woonden, waar hun moeder uiteindelijk om het leven is gekomen. Als volwassenen hebben ze elk die gebeurtenissen op een andere manier verwerkt, maar moeten ze terug samenkomen en begrijpen wat er in dat huis gebeurde om zichzelf en hun geliefden te redden van een verschrikkelijk lot. Voor deze serie leken horror en series incompatibel. Althans, je kon series vinden met horrorthema’s (zoals bij American Horror Story, The Walking Dead en Penny Dreadful), maar voor echte griezels en kippenvel moest je toch eerder de richting van een langspeelfilm opgaan. The Haunting of Hill House bestormde Netflix met een zelfzeker bewijs dat een serie absoluut ijzingwekkend eng kan zijn.
Flanagan had hiervoor al een goede indruk gemaakt met de films Oculus, Hush en Gerald’s Game, maar met deze serie vestigde hij zich als een onbetwistbaar horrorfenomeen. De ene aflevering kan dan wel enger zijn dan de ander, maar Haunting op zijn engst is effectievere horror dan waar vele griezelfilms zelfs van durven te dromen. Maar dat is maar één luik van wat The Haunting of Hill House zo impactvol maakte. De serie is een verfilming van de klassieke gelijknamige roman van Shirley Jackson, en al verandert het heel wat aan de premisse en de personages, het behoudt wel Jacksons focus op het psychologische, menselijke aspect van angst. Dit andere luik dat je aan het scherm genageld houdt, is de emotionele diepgang van elk van zijn zeven hoofdpersonages.
De structuur van de serie, waarbij elke aflevering zich focust op één bepaald personage en hun perspectieven en ervaringen, is zowel een vehikel voor zeer effectieve nonlineaire verhaalvertelling als een gelegenheid voor bijna ongekende karakterdiepgang en spetterende, hartverbrekende performances. Ja, deels gaat The Haunting of Hill House over letterlijke spoken, maar het kloppend hart van Haunting is de manier waarop de Crain-familie elk achtervolgd wordt door hun eigen persoonlijke demonen als resultaat van het menselijke trauma die ze ondergaan zijn. Flanagans volgende twee psychologische horrorseries, The Haunting of Bly Manor en Midnight Mass, die respectievelijk handelden rond queer romantiek en mensen hun relatie tot God en religie, zijn beide naar mijn mening ook uitstekende drama's, maar geen van beiden kunnen Hill House evenaren als het toppunt van het horrorgenre in het serieformaat: The Haunting of Hill House is een emotioneel intelligent en karaktergedreven horrormeesterwerk die kijkers niet enkel kan doen huiveren, maar ook tranen kan uitlokken.
Laatst bewerkt:
