Het is lang geleden dat een game me zo heeft weten te schokken zoals Endling het gepresteerd heeft. Kijk, dat ‘’dood’’ gaan hand in hand gaat met videogames is een behoorlijk universeel gegeven. Nathan Drake dondert van een klif. Dood. Voor de honderdste keer doorzeefd worden met kogels? Hartstikke dood. Ontdekt worden door Jack Baker in Resident Evil 7? Je eigen tanden er via de verkeerde opening voelen terug uitkomen, waarna je dood gaat. Het hoort er allemaal bij en een respawn verder ben je terug in het gevecht en probeer je het opnieuw. Bij Endling werd het me even te veel. Ik speel een spel waarbij ik een vos door een wereld vol gevaren moet leiden en zorgen dat haar kleine pups het overleven, en het is een taak waar ik niet tegen opgewassen ben. Ik probeer nerveus uit de klauwen van een pelsjager te blijven, maar hij krijgt me toch te pakken. Ik zie mijn vosje wanhopig spartelen, maar de jager is veel te sterk en pint haar tegen de grond, waarna een misselijkmakende krak weerklinkt wanneer haar nekje wordt gebroken. Het scherm maakt plaats voor duisternis en de boodschap dat ik gefaald heb als moeder, omdat de welpjes nu sowieso ook gaan sterven. De reden dat deze review zo lang op zich heeft laten wachten is omdat ik er daarna gewoon niet meer verder mee wou.
Uiteraard is dat waar de makers van Endling: Extinction is Forever voor gingen. Het is een game over fragiele wezens die een constante strijd moeten leveren om te overleven in een harde wereld, en zoiets kost nu eenmaal gebroken harten. De tweede keer dat ik de game opstartte was ik dan ook in volle ‘’Beestenbos is boos-modus’’, klaar om de pels van mezelf en mijn pups zo duur mogelijk te verkopen. Endling opent wanneer je zwangere vos na het ontsnappen aan een verwoestende bosbrand die haar habitat in de as legt, een nieuw plekje vindt in een gebied bevolkt door andere klimaatvluchtelingen. Daar zet ze vier kleine pups op de wereld wiens welzijn van dan af volledig op je schouders rust. Hebben vossen eigenlijk schouders?
De simpele taak van een ouder
Je taak is een conceptueel simpel iets: zorgen dat je kroost het overleeft. Dat doe je door de veiligheid van je hol te verlaten op zoek naar voedsel, terwijl je de vele gevaren ontwijkt en je welpjes de skills leert die ze nodig hebben om het te redden als de laatste vossen in deze uitstervende wereld. De game is erg sterk in het voelbaar maken van die druk en het creëren van een zekere spanning. Al erg vroeg in het spel wordt bijvoorbeeld één van je pups gestolen en uiteraard wil je die terug. Je kan het geurspoor volgen, maar uiteraard heb je de andere drie nog om voor te zorgen en dat vergt tijd. Dat je ondertussen het geurspoor beetje bij beetje verder ziet vervagen fungeert uiteraard als brandstof voor de onrust die je voelt. Je wil zo snel mogelijk vooruit, maar dat zet de deur open voor onvoorzichtigheid en fouten, het soort fouten die een gebroken nek en dode kinderen kunnen opleveren.
Volle maagjes zijn een luxe tijdens het einde der tijden
Vossen eten vrijwel alles, van muizen tot afval, maar niet alle voedsel is een volwaardig onderdeel van een voedzaam dieet. De game speelt zich af in een desolate omgeving waar eten schaars is, en daarom zal je het dus moeten doen met wat je kan vinden, zelfs wanneer het nauwelijks voedingswaarde heeft. De pups hebben een hongermeter en dat maakt het des te confronterend wanneer je hen wat bessen voert die je gevonden hebt, en ziet dat die nauwelijks hun maagje vullen. Een slim uitgangspunt van Endling is dat het voedsel in de omgeving beetje bij beetje verdwijnt omdat jij en de andere dieren het hebben opgegeten en je dus noodgedwongen verder en verder van je hol op zoek moet. Je moet steeds verder die gevaarlijke wereld intrekken op zoek naar het eten dat je pups in leven kan houden. Uiteraard levert dat meer risico en potentieel hartzeer op. Zo kwam ik in de situatie dat ik plots weer het geurspoor van mijn ontvoerde welpje terug kreeg, alleen had ik in mijn hol een ander pupje dat lag te sterven van de honger.
Op dat moment moet je keuzes gaan maken en de mijne was om het spoor te volgen en te hopen dat ik onderweg genoeg voedsel kon vinden. Met hoop alleen kom je er echter zelden en toen ik uiteindelijk het spoor had gevolgd tot een nieuw aanknopingspunt in mijn zoektocht en wat voedsel had gevonden, was ik te laat. In mijn veilige schuilplaats was één van mijn vosjes gestorven aan ontbering, allemaal mijn schuld omdat ik niet snel genoeg was met het brengen van voedsel. Om het mes nog even dieper in de wonde te duwen werd meteen na het verlies van de pup de hongermeter terug een heel stuk bijgevuld. Ik had namelijk een mond minder om te voeden, wat het ironisch genoeg allemaal een stuk makkelijker maakte. Dat het lijkje van je dode pup voor de rest van de game gewoon in het hol blijft liggen als een constante herinnering aan je falen als moeder, dat maakt het er ook niet bepaald beter op.
Rust is je zelden gegund
Om het echt goed te doen in Endling en je volledige nest het te laten overleven ga je toewijding aan de dag moeten leggen. Het vergt het memoriseren van routes die je de gevaren vlotter laat omzeilen en het constant inprenten van voedselbronnen. En zelfs dan moet je snel kunnen schakelen en overstappen op een noodplan, want de wereld is veranderlijk. Die appelboom die je eerder zag kan ondertussen gekapt zijn, waardoor je een verzwakte pup moet dragen en zo snel mogelijk een andere voedselbron zoeken. Dat de spelwereld constant lijkt te veranderen en steeds meer boosaardig en haast buitenaards begint te lijken, dat houdt je constant op de toppen van je vossentenen. Je welpjes leren gaandeweg weliswaar handige dingen zoals springen en graven en klimmen, wat je leven in theorie wat eenvoudiger maakt, maar ze doen dat in een wereld die steeds gevaarlijker wordt. Rust is je dan ook nauwelijks gegund.
Elke kleine actie kan de grootste gevolgen hebben
Je bent je tijdens het spelen ook terdege van bewust dat elk pad dat je neemt grote gevolgen kan hebben. In het beste geval kom je een overdaad van voedsel tegen, maar vaker loop je het risico om in een val te trappen of woeste honden aan te treffen. Een verkeerde aanpak kan makkelijk het verschil betekenen tussen overleven en het einde voor jou en je furrbaby’s. Het is die constante dreiging die Endling behoorlijk effectief maakt. Om het allemaal nog net dat ietsje moeilijker te maken, moet je ook rekening houden met mensen. Griezelige figuren met gasmaskers dwalen door het land, er op verbeten je te ontdoen van je pels en vlees. Er is één specifieke kerel die haast geobsedeerd lijkt door je en die je achterna komt wanneer hij je in het vizier krijgt. De enige opties die je dan hebt zijn rennen of proberen terug te vechten en het risico lopen om gewond te raken. Wanneer je gekwetst bent aan je pootje en nauwelijks nog kan rennen, dan breng je uiteraard je hele gezin in gevaar, dus er is geen schande in vluchten. Of je gewoon te laten afmaken zodat de dag reset en je opnieuw kan proberen, dat werkt uiteraard ook. Na een tijdje went ook dat.
Uiteraard is dat waar de makers van Endling: Extinction is Forever voor gingen. Het is een game over fragiele wezens die een constante strijd moeten leveren om te overleven in een harde wereld, en zoiets kost nu eenmaal gebroken harten. De tweede keer dat ik de game opstartte was ik dan ook in volle ‘’Beestenbos is boos-modus’’, klaar om de pels van mezelf en mijn pups zo duur mogelijk te verkopen. Endling opent wanneer je zwangere vos na het ontsnappen aan een verwoestende bosbrand die haar habitat in de as legt, een nieuw plekje vindt in een gebied bevolkt door andere klimaatvluchtelingen. Daar zet ze vier kleine pups op de wereld wiens welzijn van dan af volledig op je schouders rust. Hebben vossen eigenlijk schouders?
De simpele taak van een ouder
Je taak is een conceptueel simpel iets: zorgen dat je kroost het overleeft. Dat doe je door de veiligheid van je hol te verlaten op zoek naar voedsel, terwijl je de vele gevaren ontwijkt en je welpjes de skills leert die ze nodig hebben om het te redden als de laatste vossen in deze uitstervende wereld. De game is erg sterk in het voelbaar maken van die druk en het creëren van een zekere spanning. Al erg vroeg in het spel wordt bijvoorbeeld één van je pups gestolen en uiteraard wil je die terug. Je kan het geurspoor volgen, maar uiteraard heb je de andere drie nog om voor te zorgen en dat vergt tijd. Dat je ondertussen het geurspoor beetje bij beetje verder ziet vervagen fungeert uiteraard als brandstof voor de onrust die je voelt. Je wil zo snel mogelijk vooruit, maar dat zet de deur open voor onvoorzichtigheid en fouten, het soort fouten die een gebroken nek en dode kinderen kunnen opleveren.
Volle maagjes zijn een luxe tijdens het einde der tijden
Vossen eten vrijwel alles, van muizen tot afval, maar niet alle voedsel is een volwaardig onderdeel van een voedzaam dieet. De game speelt zich af in een desolate omgeving waar eten schaars is, en daarom zal je het dus moeten doen met wat je kan vinden, zelfs wanneer het nauwelijks voedingswaarde heeft. De pups hebben een hongermeter en dat maakt het des te confronterend wanneer je hen wat bessen voert die je gevonden hebt, en ziet dat die nauwelijks hun maagje vullen. Een slim uitgangspunt van Endling is dat het voedsel in de omgeving beetje bij beetje verdwijnt omdat jij en de andere dieren het hebben opgegeten en je dus noodgedwongen verder en verder van je hol op zoek moet. Je moet steeds verder die gevaarlijke wereld intrekken op zoek naar het eten dat je pups in leven kan houden. Uiteraard levert dat meer risico en potentieel hartzeer op. Zo kwam ik in de situatie dat ik plots weer het geurspoor van mijn ontvoerde welpje terug kreeg, alleen had ik in mijn hol een ander pupje dat lag te sterven van de honger.
De makers van Endling hebben er geen moeite mee om je hartverscheurende keuzes voor de pootjes te werpen.
Op dat moment moet je keuzes gaan maken en de mijne was om het spoor te volgen en te hopen dat ik onderweg genoeg voedsel kon vinden. Met hoop alleen kom je er echter zelden en toen ik uiteindelijk het spoor had gevolgd tot een nieuw aanknopingspunt in mijn zoektocht en wat voedsel had gevonden, was ik te laat. In mijn veilige schuilplaats was één van mijn vosjes gestorven aan ontbering, allemaal mijn schuld omdat ik niet snel genoeg was met het brengen van voedsel. Om het mes nog even dieper in de wonde te duwen werd meteen na het verlies van de pup de hongermeter terug een heel stuk bijgevuld. Ik had namelijk een mond minder om te voeden, wat het ironisch genoeg allemaal een stuk makkelijker maakte. Dat het lijkje van je dode pup voor de rest van de game gewoon in het hol blijft liggen als een constante herinnering aan je falen als moeder, dat maakt het er ook niet bepaald beter op.
Rust is je zelden gegund
Om het echt goed te doen in Endling en je volledige nest het te laten overleven ga je toewijding aan de dag moeten leggen. Het vergt het memoriseren van routes die je de gevaren vlotter laat omzeilen en het constant inprenten van voedselbronnen. En zelfs dan moet je snel kunnen schakelen en overstappen op een noodplan, want de wereld is veranderlijk. Die appelboom die je eerder zag kan ondertussen gekapt zijn, waardoor je een verzwakte pup moet dragen en zo snel mogelijk een andere voedselbron zoeken. Dat de spelwereld constant lijkt te veranderen en steeds meer boosaardig en haast buitenaards begint te lijken, dat houdt je constant op de toppen van je vossentenen. Je welpjes leren gaandeweg weliswaar handige dingen zoals springen en graven en klimmen, wat je leven in theorie wat eenvoudiger maakt, maar ze doen dat in een wereld die steeds gevaarlijker wordt. Rust is je dan ook nauwelijks gegund.
Elke kleine actie kan de grootste gevolgen hebben
Je bent je tijdens het spelen ook terdege van bewust dat elk pad dat je neemt grote gevolgen kan hebben. In het beste geval kom je een overdaad van voedsel tegen, maar vaker loop je het risico om in een val te trappen of woeste honden aan te treffen. Een verkeerde aanpak kan makkelijk het verschil betekenen tussen overleven en het einde voor jou en je furrbaby’s. Het is die constante dreiging die Endling behoorlijk effectief maakt. Om het allemaal nog net dat ietsje moeilijker te maken, moet je ook rekening houden met mensen. Griezelige figuren met gasmaskers dwalen door het land, er op verbeten je te ontdoen van je pels en vlees. Er is één specifieke kerel die haast geobsedeerd lijkt door je en die je achterna komt wanneer hij je in het vizier krijgt. De enige opties die je dan hebt zijn rennen of proberen terug te vechten en het risico lopen om gewond te raken. Wanneer je gekwetst bent aan je pootje en nauwelijks nog kan rennen, dan breng je uiteraard je hele gezin in gevaar, dus er is geen schande in vluchten. Of je gewoon te laten afmaken zodat de dag reset en je opnieuw kan proberen, dat werkt uiteraard ook. Na een tijdje went ook dat.
Conclusie
Endling: Extinction is Forever heeft ietwat repetitieve gameplay die draait rond het constant zoeken naar hulpmiddelen en het omzeilen van gevaren. Op dat vlak doet het niks nieuws onder de zon. De emotionele kern die erachter schuil gaat en de constante spanning die gepaard gaat met het beschermen van je welpjes doen het echter als meer aanvoelen dan een zoveelste survival game. Endling mikt op je hart, zorg er gewoon voor dat het niet gebroken wordt.
Pro
- Heeft een krachtige emotionele kern
- Elke keuze kan gevolgen hebben
- Sterke artstyle
Con
- De gameplay is ietwat repetitief
8
Over
Beschikbaar vanaf
27 juli 2022
Gespeeld op
- PlayStation 4
Beschikbaar op
- Nintendo Switch
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Survival
Ontwikkelaar
- Herobeat Studios
Uitgever
- HandyGames
