Het blijft lichtjes schokkend dat veel fans van Call of Duty jaarlijks niet eens de moeite nemen om de campagne op te starten. Hier ten huize Killjoy hebben we in de vorm van de dochter ook zo een sofasoldaat rondlopen die steevast halsoverkop de online slagvelden induikt om toch maar zo snel mogelijk de levels en unlocks bij elkaar te kunnen knallen. Het zijn dat soort grieten die ervoor verantwoordelijk waren voor het experiment dat Black Ops 4 was, waarin de single player gewoon geschrapt werd. Voor mij persoonlijk doodzonde, want hoewel de multiplayer logischerwijze het fundament is waar de reeks op steunt, valt er wel degelijk iets te zeggen voor een goeie ouderwetse Call of Duty-campaign. Dat Infinity Ward eveneens gelooft dat de single player een essentieel onderdeel van het pakket is, mag duidelijk zijn door het feit dat deze een weekje eerder speelbaar was dan het online luik van de titel.
Daar waar je vroeger bij een Call of Duty als Cold War wel eens het gevoel kreeg dat je drie aparte onderdelen zonder al te veel samenhang voorgeschoteld kreeg, laat Call of Duty: Modern Warfare II
een meer coherente indruk achter. De verhaallijn licht dan ook overduidelijk spelmechanismen en sfeerelementen uit de multi om de actie in de single player naar een hoger niveau te brengen. Dat de game eveneens vooral fungeert als sequel op de uitstekende reboot uit 2019 en verder op het elan van die voorganger verder gaat, ook dat zal niemand verbazen. De rauwe realistische aanpak van Modern Warfare ging misschien bij momenten net wat te gretig voor shock value, maar het leverde wel een verdomd memorabele campaign op met enkele nagelbijters van missies. De sequel is een wat ander beestje geworden. Daar waar de vorige game je met momenten behoorlijk oncomfortabel wou laten voelen en lichtjes provocerend uit de hoek kwam wat de brutaliteit van moderne oorlogsvoering betreft, zet de sequel de spotlight meer op de menselijkheid die je kan terugvinden in een oorlog. Het heeft tonnen explosies en kogels en geweld, maar op verhalend vlak draait het meer dan ooit om de breekbare kwetsbaarheid van de mensen achter het vizier. Het maakt personages wiens namen iconisch geworden zijn voor de fans menselijker dan ooit.
Nieuwe generatie, zelfde Call of Duty
Captain Price, Gaz, Ghost en Soap ... het zijn namen die bij fans van de oorspronkelijke trilogie voor licht kippenvel zorgen en die hier meer dan ooit echt een gezicht krijgen. De game pikt de draad op een jaar of drie na het einde van de vorige titel, waar Price druk bezig was met het samenstellen van een taskforce om de terreur van Zakhaev Junior een halt toe te roepen. Taskforce 141 is ondertussen een entiteit geworden die globaal opereert en in actie schiet voor de erg precaire klusjes, wat al redelijk snel behoorlijk essentieel zal worden voor het plot van de game. De situatie wordt namelijk al snel gevaarlijk wanneer de Verenigde Staten een vijandige generaal naar de filistijnen bombarderen en ‘’de vijand’’ bloedige wraak zweert. De Taskforce ziet zich genoodzaakt om samen te werken met Mexicaanse Special Forces om de bedreiging te stoppen, maar vormen zelf niet bepaald de meest hechte groep. Ghost ziet zichzelf bijvoorbeeld als iemand die het best alleen opereert, wat uiteraard voor de nodige wrevel zorgt. Ook hij ziet zich echter al snel genoodzaakt om hulp te aanvaarden van de Mexicaanse kolonel Alejandro Vargas, wanneer blijkt dat de terroristische organisatie Al-Qatala een samenwerking is aangegaan met het drugskartel van Las Almas. Het uitdijende conflict noopt de Taskforce ertoe eveneens een alliantie doet aan te gaan met een bedrijf genaamd Shadow Company om een globaal conflict te beslechten dat hen naast de U.S. en Mexico ook naar het Midden-Oosten en Europa brengt.
Call of Duty volgens het boekje
Het resulteert in een gewelddadig stukje globetrotten in onvervalste Call of Duty-stijl, waar segmenten waarin je sluipend je weg door de omgeving baant afgewisseld worden met explosieve actie. Waar er af en toe dus heel even ruimte is voor stilte, voor de oorlog terug oorverdovend luid om zich heen grijpt. Een Call of Duty waarin je ook voertuigen mag besturen of achter de flightstick van een gunship plaats neemt en uiteraard een hommage aan het iconische All Ghillied Up te spelen krijgt. Op dat vlak voelt Modern Warfare II als een kleine stap terug ten opzichte van de voorganger, omdat de game een stuk beter in het beproefde malletje van de oude Call of Duty past dan die vorige titel waarin je als kind bijvoorbeeld een Russische aanval met gifgas op je dorp moest zien te overleven. Modern Warfare II voelt simplistischer aan qua opzet en wijst jou en je wapen vooral in de richting van de vijand. Opvallend is ook dat de game, zelfs op regular, een stuk pittiger aanvoelt dan wat we gewoon zijn van de reeks. De kogels die je afvuurt hebben een duidelijke impact op je tegenstanders, maar dat is een straatje met twee richtingen. Je moet er niet aan denken om je hoofd al te opzichtig in het spervuur te steken, want na enkele treffers zie je enkel nog bloedrood. Het zorgt voor een grotendeels spannende shooter die zelden echt ongebalanceerd aanvoelt wanneer het aankomt op de moeilijkheidsgraad. Het enige wat me wel wist te irriteren was de voorkeur van de vijand om regelmatig kerels met bepantsering en helmen op me af te sturen. Die kerels slikken kogels zoals een hobbit ontbijt slikt alvorens je hun armour net zoals in Warzone kapot maakt.
De audiovisuele schoonheid van een oorlog
Je zou dus kunnen opperen dat Modern Warfare II een stukje ouderwets aanvoelt door gretiger te steunen op de krijtlijnen die zijn uitgezet door de oudere games, maar dan negeer je uiteraard het technische huzarenstukje dat de game geworden is. De nieuwe engine rolt constant visueel met de spierballen en zorgt voor een game met enkele van de meest indrukwekkende licht- en schaduweffecten die je ooit op console gezien hebt. Ook water is een prominente aanwezigheid in de game en de effecten ervan slaan je als speler vaak met de nodige verstomming. Een missie waarin je een vijandelijk boorplatform moet innemen om het lanceren van een raket te verhinderen levert een hoogtepunt op dankzij de intense regen en de felle stormwind die cargocontainers gevaarlijk heen en weer doen schuiven. Het is niet het enige moment in de game dat even doet terugdenken aan Uncharted, want ook een missie waarbij je strijd voert in een konvooi in Mexico en van het dak van het ene voertuig naar dat van een ander kan traverseren doet qua spektakel niet onder voor de avonturen van Nathan Drake.
Het iets meer terughoudende Wet Work is echter waarschijnlijk mijn favoriete missie in de game geworden, omdat daar alle puzzelstukjes volledig in elkaar klikken en de elementen van de oudere games fenomenaal blenden met de nieuwe technische mogelijkheden die anno 2022 voorhanden zijn. Onder leiding van Price dien je als Gaz de haven van Amsterdam te infiltreren om te weten te komen wie er smokkelt voor de terroristen. Je baant je zwemmend een weg en bent grotendeels toegewezen op je mes om je van de slechteriken te ontdoen. Dat betekent dat je enkele erg stiekeme aanvallen mag doen waarbij je de vijand het water intrekt om je zo snel mogelijk van hem te ontdoen. Ook vuurwapens zijn uiteindelijk een valabele optie onder water, maar je gaat al snel merken dat de weerstand van het water je kogels een stuk minder effectief zal maken dan op het land. Het zijn uiteindelijk dat soort sfeerbevorderende details die helpen om van Modern Warfare weer zo een intense zes uurtjes maken. Het raakt net niet aan de maatstaf die de voorganger heeft neergezet en loopt naar het einde toe tegen wat kleine probleempjes aan qua pacing met onder andere een climax die te snel afgehandeld wordt, maar het is en blijft het soort blockbuster actie die je gespeeld moet hebben.
Daar waar je vroeger bij een Call of Duty als Cold War wel eens het gevoel kreeg dat je drie aparte onderdelen zonder al te veel samenhang voorgeschoteld kreeg, laat Call of Duty: Modern Warfare II
Nieuwe generatie, zelfde Call of Duty
Captain Price, Gaz, Ghost en Soap ... het zijn namen die bij fans van de oorspronkelijke trilogie voor licht kippenvel zorgen en die hier meer dan ooit echt een gezicht krijgen. De game pikt de draad op een jaar of drie na het einde van de vorige titel, waar Price druk bezig was met het samenstellen van een taskforce om de terreur van Zakhaev Junior een halt toe te roepen. Taskforce 141 is ondertussen een entiteit geworden die globaal opereert en in actie schiet voor de erg precaire klusjes, wat al redelijk snel behoorlijk essentieel zal worden voor het plot van de game. De situatie wordt namelijk al snel gevaarlijk wanneer de Verenigde Staten een vijandige generaal naar de filistijnen bombarderen en ‘’de vijand’’ bloedige wraak zweert. De Taskforce ziet zich genoodzaakt om samen te werken met Mexicaanse Special Forces om de bedreiging te stoppen, maar vormen zelf niet bepaald de meest hechte groep. Ghost ziet zichzelf bijvoorbeeld als iemand die het best alleen opereert, wat uiteraard voor de nodige wrevel zorgt. Ook hij ziet zich echter al snel genoodzaakt om hulp te aanvaarden van de Mexicaanse kolonel Alejandro Vargas, wanneer blijkt dat de terroristische organisatie Al-Qatala een samenwerking is aangegaan met het drugskartel van Las Almas. Het uitdijende conflict noopt de Taskforce ertoe eveneens een alliantie doet aan te gaan met een bedrijf genaamd Shadow Company om een globaal conflict te beslechten dat hen naast de U.S. en Mexico ook naar het Midden-Oosten en Europa brengt.
Call of Duty volgens het boekje
Het resulteert in een gewelddadig stukje globetrotten in onvervalste Call of Duty-stijl, waar segmenten waarin je sluipend je weg door de omgeving baant afgewisseld worden met explosieve actie. Waar er af en toe dus heel even ruimte is voor stilte, voor de oorlog terug oorverdovend luid om zich heen grijpt. Een Call of Duty waarin je ook voertuigen mag besturen of achter de flightstick van een gunship plaats neemt en uiteraard een hommage aan het iconische All Ghillied Up te spelen krijgt. Op dat vlak voelt Modern Warfare II als een kleine stap terug ten opzichte van de voorganger, omdat de game een stuk beter in het beproefde malletje van de oude Call of Duty past dan die vorige titel waarin je als kind bijvoorbeeld een Russische aanval met gifgas op je dorp moest zien te overleven. Modern Warfare II voelt simplistischer aan qua opzet en wijst jou en je wapen vooral in de richting van de vijand. Opvallend is ook dat de game, zelfs op regular, een stuk pittiger aanvoelt dan wat we gewoon zijn van de reeks. De kogels die je afvuurt hebben een duidelijke impact op je tegenstanders, maar dat is een straatje met twee richtingen. Je moet er niet aan denken om je hoofd al te opzichtig in het spervuur te steken, want na enkele treffers zie je enkel nog bloedrood. Het zorgt voor een grotendeels spannende shooter die zelden echt ongebalanceerd aanvoelt wanneer het aankomt op de moeilijkheidsgraad. Het enige wat me wel wist te irriteren was de voorkeur van de vijand om regelmatig kerels met bepantsering en helmen op me af te sturen. Die kerels slikken kogels zoals een hobbit ontbijt slikt alvorens je hun armour net zoals in Warzone kapot maakt.
De audiovisuele schoonheid van een oorlog
Je zou dus kunnen opperen dat Modern Warfare II een stukje ouderwets aanvoelt door gretiger te steunen op de krijtlijnen die zijn uitgezet door de oudere games, maar dan negeer je uiteraard het technische huzarenstukje dat de game geworden is. De nieuwe engine rolt constant visueel met de spierballen en zorgt voor een game met enkele van de meest indrukwekkende licht- en schaduweffecten die je ooit op console gezien hebt. Ook water is een prominente aanwezigheid in de game en de effecten ervan slaan je als speler vaak met de nodige verstomming. Een missie waarin je een vijandelijk boorplatform moet innemen om het lanceren van een raket te verhinderen levert een hoogtepunt op dankzij de intense regen en de felle stormwind die cargocontainers gevaarlijk heen en weer doen schuiven. Het is niet het enige moment in de game dat even doet terugdenken aan Uncharted, want ook een missie waarbij je strijd voert in een konvooi in Mexico en van het dak van het ene voertuig naar dat van een ander kan traverseren doet qua spektakel niet onder voor de avonturen van Nathan Drake.
Modern Warfare II is een ouderwetse game die alles uit de kast haalt om je met alle moderne middelen in het arsenaal van je sokken te blazen.
Het iets meer terughoudende Wet Work is echter waarschijnlijk mijn favoriete missie in de game geworden, omdat daar alle puzzelstukjes volledig in elkaar klikken en de elementen van de oudere games fenomenaal blenden met de nieuwe technische mogelijkheden die anno 2022 voorhanden zijn. Onder leiding van Price dien je als Gaz de haven van Amsterdam te infiltreren om te weten te komen wie er smokkelt voor de terroristen. Je baant je zwemmend een weg en bent grotendeels toegewezen op je mes om je van de slechteriken te ontdoen. Dat betekent dat je enkele erg stiekeme aanvallen mag doen waarbij je de vijand het water intrekt om je zo snel mogelijk van hem te ontdoen. Ook vuurwapens zijn uiteindelijk een valabele optie onder water, maar je gaat al snel merken dat de weerstand van het water je kogels een stuk minder effectief zal maken dan op het land. Het zijn uiteindelijk dat soort sfeerbevorderende details die helpen om van Modern Warfare weer zo een intense zes uurtjes maken. Het raakt net niet aan de maatstaf die de voorganger heeft neergezet en loopt naar het einde toe tegen wat kleine probleempjes aan qua pacing met onder andere een climax die te snel afgehandeld wordt, maar het is en blijft het soort blockbuster actie die je gespeeld moet hebben.
Conclusie
Van het prille begin waarin je met behulp van nightvision een belangrijk target moet zien te ontzetten terwijl bombardementen en luchtgevechten de nachtelijke hemel verlichten tot het moment dat de credits over het scherm rollen is Modern Warfare II een ouderwets ritje op de rollercoaster dat zijn gebrek aan originaliteit wonderwel weet te maskeren met sfeer, technische hoogstandjes en de nodige shock and awe. De review van de multiplayer komt er trouwens binnenkort aan.
Pro
- Audiovisueel huzarenstukje
- De actie is intens en uitdagend
- Genoeg afwisseling in de campaign om je constant geboeid te houden
Con
- Na een uur of zes ben je er door
- Naar het einde toe zijn er lichte problemen met het tempo
- Voelt een stukje minder vernieuwend of gedurfd aan dan de voorganger
8
Over
Beschikbaar vanaf
27 oktober 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Shooter
Ontwikkelaar
- Infinity Ward
Uitgever
- Activision
