Een naam als Soulstice brengt een zekere verwachting met zich mee. De verwachting om al in de eerste vijf minuten genadeloos afgerost te worden door een weerwolf bijvoorbeeld, of de verwachting om door een game heen te moeten ploeteren. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is Soulstice echter geen Soulslike, maar eerder een throwback naar de Japanse action-games uit het tijdperk van de PlayStation 2, met wat invloeden van PlatinumGames als kers op de taart. Denk aan een mengelmoesje van Devil May Cry en Bayonetta, maar dan op een bescheidener budget. Dat de game gemaakt is door een piepklein Italiaans team, maakt het des te intrigerend. Is Soulstice een fijne hommage die op eigen benen kan staan, of vooral een slechte cover van betere games? We ontdekken het in de review.
Dat ontwikkelaar Reply Game Studios hun inspiratie niet onder stoelen of banken steekt, dat merk je al aan het prille begin van Soulstice
. Je begint de game als een haast overpowered heldin die hordes aan vijanden aan gort hakt op een platform dat eindeloos lijkt te vallen. Het roept meteen herinneringen op aan Bayonetta, wat voor een kleine studio dat met een al even bescheiden budget te werk gaat toch getuigt van lef. Alsof de Italianen van Reply een paar weken voor de release van Bayonetta 3 even willen demonstreren dat het hen ook lukt om een sterke actiegame af te leveren. Tot op zekere hoogte klopt dat ook.
Het vertrouwde portaal in de lucht is geen lachertje
De eerste indrukken die Soulstice maakt zijn in elk geval goed. Na de energieke opening neemt de game een stap terug om je kennis te laten maken met de twee zussen Briar en Lute. De ene is een sterke Chimerian krijger, de ander behoorlijk dood. Beide zusjes zijn na een tragische gebeurtenis verbonden met elkaar en daarom houdt de geest van Lute je dan ook gezelschap. Het duo roeit richting IIden, een stad die volledig verwoest wordt door een scheur in de lucht waar een heleboel narigheid uit stroomt. Denk een beetje aan wat het portaal waaruit de Chitauri stroomden, deed met New York in de eerste Avengers en je krijgt het idee wat je mag verwachten. Hier is echter geen sprake van superhelden, het zijn gewoon Briar en de geest van haar kleine zusje die tegenover een overmacht van dood en monsters komen te staan in hun wanhopige missie om de scheur die de wereld van de doden doet overstromen in die van de levenden te kunnen dichten.
Soulstice zet verrassend stevig in op verhaalvertelling en het neerzetten van de wereld. Er zijn behoorlijk wat cutscenes tussen de actie door en het verhaal jongleert met behoorlijk boeiende thema’s. Briar haalt veel van haar krachten op het strijdtoneel uit de chimaera die in haar huist en haar fusie met Lute, alleen maakt het gebruik van die krachten haar steeds wat minder menselijk. Als Briar zich te veel overgeeft aan de chimaera, dan speelt ze Lute voorgoed kwijt. In een setting waar net die krachten de enige hoop op succes zijn, resulteert dit in een delicate dans op een slap koord. Dat soort ideeën zorgt voor een verhaallijn die het volgen meer dan waard is. Bij momenten valt het stemmenwerk misschien een tikje door de mand, maar verder valt de verhaalvertelling van Soulstice weinig te verwijten.
Variatnie, geen dus
De enige plek waar Soulstices bescheiden budget wel duidelijk zichtbaar is, dat is in de omgevingen. Het is een bij een eerste oogopslag visueel behoorlijk sterke game, en de gotische stad IIden is overduidelijk met zorg vormgegeven, maar het gebrek aan variatie is overduidelijk. Soulstice brengt je langs straten vol kasseien, riolen en kastelen en op den duur begint het allemaal wat in elkaar over te vloeien. Je avontuur speelt zich af in die ene stad en dat kan ervoor zorgen dat de omgeving na een tijdje wat monotoon gaat voelen.
Ook op vlak van gameplay legt Soulstice weinig variatie op tafel. De game leunt echt hevig in de invloeden die het uit het tijdperk van de PlayStation 2 haalt en dat is een hakmes dat langs twee kanten klieft. Die omgevingen die je in de verte ziet opdoemen doen qua camerawerk denken aan wat we in de oude God of War-games terugzagen, maar het leeuwendeel van het spel is toch echt wel ouderwetse Devil May Cry.
Vechtend de verveling de baas
De formule van de game is gelijkaardig. Je volgt een lineair pad met grotendeels vaste camerastandpunten, hakt alles dat in je weg staat aan gort en verzamelt ondertussen orbs om nieuwe skills en combo's mee vrij te spelen. Gooi er nog wat geheime paden waar je speciale orbs om je health of XP mee te boosten kan terugvinden, en je waant je zo in het begin van de jaren 0. Dat is niet noodzakelijk een pijnpunt. Soulstice haalt, naast het verhaal erg veel kracht uit het viscerale van het vechtsysteem. Je wapens voelen een stuk zwaarder dan de norm in dit genre, waardoor het tempo weliswaar wat lager ligt, maar elke uithaal ook de nodige impact heeft. Dit is niet het soort spel waar je gewoon als een gek op de knoppen kan rammen en je heks op het scherm de vloer aanveegt met de tegenstand.
In Soulstice is elke aanval doelbewust een geval van oorzaak en gevolg. Jij drukt op de knop, dat grote zwaard ramt tegen iemands muil, op naar de volgende. Ook de invloed van Lute is een meerwaarde. Ze kan je waarschuwen wanneer een vijand op het punt staat je aan te vallen, en vervolgens op jouw commando die aanvaller het ondode leven wat lastiger maken. Ze kan ook verschillende auras oproepen die je in staat stellen specifieke vijanden te bekampen. Je moet dus niet zozeer wisselen tussen wapens om specifieke vijanden te verslaan, maar gewoon Lute de aura's laten veranderen om hen zo vlot mogelijk om te leggen. Het zorgt voor combat die een fijne eb en vloed heeft.
Erg vergevingsgezind voor een game met Soul in de titel
Ietwat apart voor een game in dit genre, is dat het een behoorlijk gemakkelijke ervaring is. Op de normale moeilijkheidsgraad vallen vijanden je niet al te agressief aan, maar eerder als figuranten uit een film met Jackie Chan uit de jaren tachtig. In tegenstelling tot Fransen in Plopsaland kunnen deze knakkers dus wel op hun beurt wachten voor ze een ritje mogen maken. Ook de volle vijf seconden die je hebt om de succesvolle aanvallen aan elkaar te rijgen voor je combo's voelt behoorlijk genereus. Met vijf moeilijkheidsgraden voelt Soulstice dan ook uitermate toegankelijk aan, ook voor spelers die doorgaans wat afgeschrikt worden door dit genre. Als je de game dan echt iets moet aanwrijven, dan is het de camera die eveneens aanvoelt als een reliek van twee decennia geleden. Wanneer je een vast camerastandpunt hebt loopt alles vlot genoeg. De problemen duiken pas op wanneer je zelf de controle hebt en het onding doet wat camera's in dit soort spellen wel eens vaker durven doen in nauwe ruimtes met muren. Een camera die regelmatig vast komt te zitten, zet bij momenten een domper op de speelvreugde. De game mag nog zo fijn spelen, als de actie niet goed in beeld gebracht kan worden valt het ietwat door de mand. Het is een duidelijk minpunt, maar wel eentje dat je door de sterktes van de game voor lief kan nemen.
Dat ontwikkelaar Reply Game Studios hun inspiratie niet onder stoelen of banken steekt, dat merk je al aan het prille begin van Soulstice
Het vertrouwde portaal in de lucht is geen lachertje
De eerste indrukken die Soulstice maakt zijn in elk geval goed. Na de energieke opening neemt de game een stap terug om je kennis te laten maken met de twee zussen Briar en Lute. De ene is een sterke Chimerian krijger, de ander behoorlijk dood. Beide zusjes zijn na een tragische gebeurtenis verbonden met elkaar en daarom houdt de geest van Lute je dan ook gezelschap. Het duo roeit richting IIden, een stad die volledig verwoest wordt door een scheur in de lucht waar een heleboel narigheid uit stroomt. Denk een beetje aan wat het portaal waaruit de Chitauri stroomden, deed met New York in de eerste Avengers en je krijgt het idee wat je mag verwachten. Hier is echter geen sprake van superhelden, het zijn gewoon Briar en de geest van haar kleine zusje die tegenover een overmacht van dood en monsters komen te staan in hun wanhopige missie om de scheur die de wereld van de doden doet overstromen in die van de levenden te kunnen dichten.
Soulstice zet verrassend stevig in op verhaalvertelling en het neerzetten van de wereld. Er zijn behoorlijk wat cutscenes tussen de actie door en het verhaal jongleert met behoorlijk boeiende thema’s. Briar haalt veel van haar krachten op het strijdtoneel uit de chimaera die in haar huist en haar fusie met Lute, alleen maakt het gebruik van die krachten haar steeds wat minder menselijk. Als Briar zich te veel overgeeft aan de chimaera, dan speelt ze Lute voorgoed kwijt. In een setting waar net die krachten de enige hoop op succes zijn, resulteert dit in een delicate dans op een slap koord. Dat soort ideeën zorgt voor een verhaallijn die het volgen meer dan waard is. Bij momenten valt het stemmenwerk misschien een tikje door de mand, maar verder valt de verhaalvertelling van Soulstice weinig te verwijten.
Variatnie, geen dus
De enige plek waar Soulstices bescheiden budget wel duidelijk zichtbaar is, dat is in de omgevingen. Het is een bij een eerste oogopslag visueel behoorlijk sterke game, en de gotische stad IIden is overduidelijk met zorg vormgegeven, maar het gebrek aan variatie is overduidelijk. Soulstice brengt je langs straten vol kasseien, riolen en kastelen en op den duur begint het allemaal wat in elkaar over te vloeien. Je avontuur speelt zich af in die ene stad en dat kan ervoor zorgen dat de omgeving na een tijdje wat monotoon gaat voelen.
Ook op vlak van gameplay legt Soulstice weinig variatie op tafel. De game leunt echt hevig in de invloeden die het uit het tijdperk van de PlayStation 2 haalt en dat is een hakmes dat langs twee kanten klieft. Die omgevingen die je in de verte ziet opdoemen doen qua camerawerk denken aan wat we in de oude God of War-games terugzagen, maar het leeuwendeel van het spel is toch echt wel ouderwetse Devil May Cry.
Vechtend de verveling de baas
De formule van de game is gelijkaardig. Je volgt een lineair pad met grotendeels vaste camerastandpunten, hakt alles dat in je weg staat aan gort en verzamelt ondertussen orbs om nieuwe skills en combo's mee vrij te spelen. Gooi er nog wat geheime paden waar je speciale orbs om je health of XP mee te boosten kan terugvinden, en je waant je zo in het begin van de jaren 0. Dat is niet noodzakelijk een pijnpunt. Soulstice haalt, naast het verhaal erg veel kracht uit het viscerale van het vechtsysteem. Je wapens voelen een stuk zwaarder dan de norm in dit genre, waardoor het tempo weliswaar wat lager ligt, maar elke uithaal ook de nodige impact heeft. Dit is niet het soort spel waar je gewoon als een gek op de knoppen kan rammen en je heks op het scherm de vloer aanveegt met de tegenstand.
Soulstice speelt als een tragere variant op spellen van twintig jaar geleden en is dus perfect voor nostalgische dertigers met een tragere motoriek.
In Soulstice is elke aanval doelbewust een geval van oorzaak en gevolg. Jij drukt op de knop, dat grote zwaard ramt tegen iemands muil, op naar de volgende. Ook de invloed van Lute is een meerwaarde. Ze kan je waarschuwen wanneer een vijand op het punt staat je aan te vallen, en vervolgens op jouw commando die aanvaller het ondode leven wat lastiger maken. Ze kan ook verschillende auras oproepen die je in staat stellen specifieke vijanden te bekampen. Je moet dus niet zozeer wisselen tussen wapens om specifieke vijanden te verslaan, maar gewoon Lute de aura's laten veranderen om hen zo vlot mogelijk om te leggen. Het zorgt voor combat die een fijne eb en vloed heeft.
Erg vergevingsgezind voor een game met Soul in de titel
Ietwat apart voor een game in dit genre, is dat het een behoorlijk gemakkelijke ervaring is. Op de normale moeilijkheidsgraad vallen vijanden je niet al te agressief aan, maar eerder als figuranten uit een film met Jackie Chan uit de jaren tachtig. In tegenstelling tot Fransen in Plopsaland kunnen deze knakkers dus wel op hun beurt wachten voor ze een ritje mogen maken. Ook de volle vijf seconden die je hebt om de succesvolle aanvallen aan elkaar te rijgen voor je combo's voelt behoorlijk genereus. Met vijf moeilijkheidsgraden voelt Soulstice dan ook uitermate toegankelijk aan, ook voor spelers die doorgaans wat afgeschrikt worden door dit genre. Als je de game dan echt iets moet aanwrijven, dan is het de camera die eveneens aanvoelt als een reliek van twee decennia geleden. Wanneer je een vast camerastandpunt hebt loopt alles vlot genoeg. De problemen duiken pas op wanneer je zelf de controle hebt en het onding doet wat camera's in dit soort spellen wel eens vaker durven doen in nauwe ruimtes met muren. Een camera die regelmatig vast komt te zitten, zet bij momenten een domper op de speelvreugde. De game mag nog zo fijn spelen, als de actie niet goed in beeld gebracht kan worden valt het ietwat door de mand. Het is een duidelijk minpunt, maar wel eentje dat je door de sterktes van de game voor lief kan nemen.
Conclusie
Soulstice heeft weinig originele ideeën, een bij momenten schabouwelijke camera en een repetitief spelverloop. En toch. Ondanks die gebreken heeft het duidelijk het hart op de juiste plaats en is het een spel waar je bij voelt dat er met ambitie aan gewerkt is door dit kleine team. Visueel komt het regelmatig sterk uit de hoek, de actie is bij momenten knetterend en de verhaalvertelling zit sterk in elkaar. Soulstice heeft duidelijk gebreken, maar heeft gelukkig ook genoeg sterktes om daar tegenover te zetten.
Pro
- Sterke sfeer en verhaalvertelling
- Viscerale gevechten
- Erg toegankelijk
- Visueel bij momenten best indrukwekkend
Con
- De camera heeft soms een eigen willetje
- Repetitieve omgevingen
- Doet niks dat we tientallen jaren geleden nog niet gezien hebben.
7
Over
Beschikbaar vanaf
20 september 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Hack and slash
Ontwikkelaar
- Reply Game Studios
Uitgever
- Modus Games
