Er zijn heerlijk gruwelijke tijden in aantocht voor fans van het betere gegriezel. De komende maanden kunnen we aan de slag met The Callisto Protocol, de Outlast Trials en remakes van Dead Space en Resident Evil 4. Horror ondergaat momenteel dan ook ietwat van een renaissance. The Chant is een titel die niet zo veel deining wist te maken op de radar als die grotere titels, maar wel enkele goede ideeën aan boord lijkt te hebben om genrefans mee te bekoren. Of dat genoeg is, dat ontdekken we in de review.
Allereerst is perspectief belangrijk wanneer je een titel van dit kaliber opstart. The Chant is gemaakt door een debuterende studio uit Canada genaamd Brass Token voor een fractie van het budget van de Resident Evil 4 remake. Dat is erg belangrijk om in gedachten te houden, want de game is op alle vlakken goedkoper. Het ligt aan nog geen veertig euro in de virtuele winkelrekken en de animaties en ruwe kantjes reflecteren ook dat prijskaartje. Dat wil echter niet zeggen dat The Chant zonder waarde is, want op vlak van verhaalvertelling en sfeer trekt het zich meer dan behoorlijk uit de slag.
Yoga met monsters
Aan de start van de gruwel maken we kennis met Jess, die na de dood van haar zus naar een rustig eiland trekt om een jeugdvriend te bezoeken en zichzelf even terug te vinden in een spirituele retraite. Al heel snel komt ze tot de ontdekking dat yoga met geiten of het helen van chakra’s niet op het menu staat en dat ze beter gewoon thuis had kunnen blijven met een pot Ben & Jerry’s en Netflix. In plaats van oude wonden te helen wordt het potentieel voor hele verse en permanente geopend wanneer de sekteleden met hun zang de poort naar een andere dimensie wagenwijd openzetten. Dat er door die scheur heel wat akelige monsters genaamd The Gloom richting het eiland komen die wel een spiritueel verantwoord hapje lusten, dat maakt het er allemaal niet beter op. Als je dacht dat dronken Britten op Magaluf het ergste waren dat een eiland kon overkomen, bedenk je dan maar vlug. Al binnen de vijftien minuten barst de spreekwoordelijke hel los en dient Jess de "survival" in survival horror te stoppen.
Dat Jess een behoorlijk frêle verschijning is, werkt uiteraard voor een game als deze. Als The Chant iets erg goed doet, dan is het wel je bewust maken van de kwetsbaarheid van het hoofdpersonage. Het is geen Leon S. Kennedy die het allemaal wel eens eerder gezien heeft, ze heeft geen ervaring met geweld. Jess is een normale meid met een trauma in haar rugzakje die de wil om in leven te blijven terug weet te vinden in een moment van angstaanjagend levensgevaar. Gewoon overleven is dus de boodschap, wat betekent dat je vaak het best gewoon confrontaties vermijdt. Dat betekent niet dat je volledig hulpeloos bent, er zijn wel degelijk mogelijkheden om jezelf te verdedigen. Stokken bijvoorbeeld. Laat dat heel even bezinken. Je komt tegenover een ding genaamd de mimicrawler te staan, een soort liefdeskind van een licker uit Resident Evil en een wandelende champignon uit The Last of Us, en jij hebt een stok. Ja, Jess is behoorlijk royaal de klos. Je kan de monsters afweren, maar er is heus niks mis met gewoon even zout te gooien om hen af te leiden en even wat cardio te doen.
De ouderwetse kwetsbaarheid van het genre
Er zijn wel degelijk nuances en mogelijkheden om je verder te helpen. Bepaalde stokken zijn effectief tegen de monsters uit de gloom, andere stokken kun je dan weer gebruiken om die irritante vliegen te verdrijven, en wanneer je gekke Cultisten tegenkomt is vuur een valabele optie. Er is best wel wat sardonisch plezier te beleven in het gooien van olie naar sekteleden die vervolgens als gillende toortsen hun einde tegemoet gaan. De game geeft je dus wel degelijk de mogelijkheden om te overleven tegen een overmacht die bij momenten overweldigend aanvoelt , maar doet dat slechts met mondjesmaat. Naar ouderwetse gewoonte moet je dus constant je omgeving afspeuren naar hulpmiddelen die je kan gebruiken om wapens mee te craften. Het hoort nu eenmaal bij het genre. Persoonlijk heb ik geen problemen met het zoeken naar spullen, maar dat het niet altijd voor een razendsnel tempo zorgt is duidelijk.
Ook de wat krakkemikkige animaties kan ik wel plaatsen in het geheel. Jess heeft een lichte en stevige aanval, maar uiteindelijk blijft het..en ik herhaal dit maar al te graag…een stok. De makers mogen er nog zo een gekke naam aan hangen als ze willen, een stok is een stok en een monster is een monster. Tegen eentje kan je het nog redelijk vlot redden, wanneer ze vriendjes hebben is het echter tijd om te vluchten. Ook de dodge beweging past in het plaatje. Soms lukt het een vijandelijke aanval te ontwijken, soms ben je te traag en soms val je gewoon op je snufferd. Het komt ietwat knullig over bij momenten, maar het zet voor mij in de verf dat Jess gewoon zelf ietwat van een klunsje is die zich in een onmogelijke situatie bevindt.
Je innerlijke kracht is de sleutel in momenten van crisis
Wanneer Jess verder komt op haar pad krijgt ze gelukkig ook extra hulpmiddelen zoals een radio, een zaklamp en prisms. Die laatste stellen haar in staat om haar mentale kracht in te zetten om vijanden schade te berokkenen of te vertragen. Kristallen die je kan vinden kunnen de doeltreffendheid van die krachten gevoelig verbeteren. Uiteraard vergt het gebruik van je geest een zekere tol, waardoor je van tijd tot tijd moet mediteren om die kracht terug bij te vullen. Helaas zonder een geit om te strelen. Een op papier gaaf idee is dat contact met the gloom een negatieve impact heeft op de mentale staat van Jess. Wanneer het metertje gevaarlijk laag komt te staan, krijgt ze een paniekaanval die haar een vogel voor de kat maakt. De enige remedie is dan om te maken dat je weg komt en even te kalmeren door wat lavendel te gebruiken. Het is een geinig idee, maar het zorgt onvermijdelijk ook voor wat frustratie omdat het je onderhevig maakt aan een zekere tijdsdruk.
Goede bedoelingen en ideeën brengen je maar tot op een bepaald punt
The Chant is geen onverdienstelijke game, maar dat het wat beginnersfouten en budgetrestricties bevat is duidelijk. De combat is bijvoorbeeld adequaat voor een game in dit genre, maar het constant in het oog houden van je resources en geestkracht vereist, zeker richting het einde, teveel micromanagement om genietbaar te blijven. De puzzels komen dan weer allemaal neer op het vinden van sleutels of machineonderdelen en zijn van het soort dat zelfs Silent Hill niet meer uit de hoge hoed zou durven trekken. Het verhaal heeft dan weer boeiende elementen en wordt redelijk boeiend verteld, maar het voelt vaak ook enorm opgejaagd. De game duurt nog geen zes uur en probeert daardoor onderlinge relaties aan een te hoog tempo er in te rammen.
Dat de grote slechterik voor lange tijd in nevelen gehuld blijft zorgt er eveneens voor dat de uiteindelijke confrontatie alle beoogde gewichtigheid mist. Dat alles vrij lineair verloopt doet ook de zin afnemen om het meerdere keren te spelen om de drie verschillende eindes te ontdekken. The Chant probeert wel een sterk verhaal op poten te zetten met diepgaande thematiek, het komt gewoon niet allemaal even overtuigend aan de oppervlakte. Het dient wel gezegd dat de game voor een titel met een krap budget er opmerkelijk verzorgd uitziet. De monsters zijn overtuigend yukkie, er zijn een paar best indrukwekkende vergezichten van het eiland en alles loopt aan zestig frames per seconde. Ja, de lip syncing is een beetje off, maar al bij al is The Chant geen lelijke titel. Het is wederom het soort spel waarvan je merkt dat er met goede intenties aan gewerkt is. Dat maakt het des te jammer dat niet alles even goed tot uiting komt.
Allereerst is perspectief belangrijk wanneer je een titel van dit kaliber opstart. The Chant is gemaakt door een debuterende studio uit Canada genaamd Brass Token voor een fractie van het budget van de Resident Evil 4 remake. Dat is erg belangrijk om in gedachten te houden, want de game is op alle vlakken goedkoper. Het ligt aan nog geen veertig euro in de virtuele winkelrekken en de animaties en ruwe kantjes reflecteren ook dat prijskaartje. Dat wil echter niet zeggen dat The Chant zonder waarde is, want op vlak van verhaalvertelling en sfeer trekt het zich meer dan behoorlijk uit de slag.
Yoga met monsters
Aan de start van de gruwel maken we kennis met Jess, die na de dood van haar zus naar een rustig eiland trekt om een jeugdvriend te bezoeken en zichzelf even terug te vinden in een spirituele retraite. Al heel snel komt ze tot de ontdekking dat yoga met geiten of het helen van chakra’s niet op het menu staat en dat ze beter gewoon thuis had kunnen blijven met een pot Ben & Jerry’s en Netflix. In plaats van oude wonden te helen wordt het potentieel voor hele verse en permanente geopend wanneer de sekteleden met hun zang de poort naar een andere dimensie wagenwijd openzetten. Dat er door die scheur heel wat akelige monsters genaamd The Gloom richting het eiland komen die wel een spiritueel verantwoord hapje lusten, dat maakt het er allemaal niet beter op. Als je dacht dat dronken Britten op Magaluf het ergste waren dat een eiland kon overkomen, bedenk je dan maar vlug. Al binnen de vijftien minuten barst de spreekwoordelijke hel los en dient Jess de "survival" in survival horror te stoppen.
Dat Jess een behoorlijk frêle verschijning is, werkt uiteraard voor een game als deze. Als The Chant iets erg goed doet, dan is het wel je bewust maken van de kwetsbaarheid van het hoofdpersonage. Het is geen Leon S. Kennedy die het allemaal wel eens eerder gezien heeft, ze heeft geen ervaring met geweld. Jess is een normale meid met een trauma in haar rugzakje die de wil om in leven te blijven terug weet te vinden in een moment van angstaanjagend levensgevaar. Gewoon overleven is dus de boodschap, wat betekent dat je vaak het best gewoon confrontaties vermijdt. Dat betekent niet dat je volledig hulpeloos bent, er zijn wel degelijk mogelijkheden om jezelf te verdedigen. Stokken bijvoorbeeld. Laat dat heel even bezinken. Je komt tegenover een ding genaamd de mimicrawler te staan, een soort liefdeskind van een licker uit Resident Evil en een wandelende champignon uit The Last of Us, en jij hebt een stok. Ja, Jess is behoorlijk royaal de klos. Je kan de monsters afweren, maar er is heus niks mis met gewoon even zout te gooien om hen af te leiden en even wat cardio te doen.
De ouderwetse kwetsbaarheid van het genre
Er zijn wel degelijk nuances en mogelijkheden om je verder te helpen. Bepaalde stokken zijn effectief tegen de monsters uit de gloom, andere stokken kun je dan weer gebruiken om die irritante vliegen te verdrijven, en wanneer je gekke Cultisten tegenkomt is vuur een valabele optie. Er is best wel wat sardonisch plezier te beleven in het gooien van olie naar sekteleden die vervolgens als gillende toortsen hun einde tegemoet gaan. De game geeft je dus wel degelijk de mogelijkheden om te overleven tegen een overmacht die bij momenten overweldigend aanvoelt , maar doet dat slechts met mondjesmaat. Naar ouderwetse gewoonte moet je dus constant je omgeving afspeuren naar hulpmiddelen die je kan gebruiken om wapens mee te craften. Het hoort nu eenmaal bij het genre. Persoonlijk heb ik geen problemen met het zoeken naar spullen, maar dat het niet altijd voor een razendsnel tempo zorgt is duidelijk.
Jess neemt het idee van het aan de stok krijgen met je demonen wel erg letterlijk.
Ook de wat krakkemikkige animaties kan ik wel plaatsen in het geheel. Jess heeft een lichte en stevige aanval, maar uiteindelijk blijft het..en ik herhaal dit maar al te graag…een stok. De makers mogen er nog zo een gekke naam aan hangen als ze willen, een stok is een stok en een monster is een monster. Tegen eentje kan je het nog redelijk vlot redden, wanneer ze vriendjes hebben is het echter tijd om te vluchten. Ook de dodge beweging past in het plaatje. Soms lukt het een vijandelijke aanval te ontwijken, soms ben je te traag en soms val je gewoon op je snufferd. Het komt ietwat knullig over bij momenten, maar het zet voor mij in de verf dat Jess gewoon zelf ietwat van een klunsje is die zich in een onmogelijke situatie bevindt.
Je innerlijke kracht is de sleutel in momenten van crisis
Wanneer Jess verder komt op haar pad krijgt ze gelukkig ook extra hulpmiddelen zoals een radio, een zaklamp en prisms. Die laatste stellen haar in staat om haar mentale kracht in te zetten om vijanden schade te berokkenen of te vertragen. Kristallen die je kan vinden kunnen de doeltreffendheid van die krachten gevoelig verbeteren. Uiteraard vergt het gebruik van je geest een zekere tol, waardoor je van tijd tot tijd moet mediteren om die kracht terug bij te vullen. Helaas zonder een geit om te strelen. Een op papier gaaf idee is dat contact met the gloom een negatieve impact heeft op de mentale staat van Jess. Wanneer het metertje gevaarlijk laag komt te staan, krijgt ze een paniekaanval die haar een vogel voor de kat maakt. De enige remedie is dan om te maken dat je weg komt en even te kalmeren door wat lavendel te gebruiken. Het is een geinig idee, maar het zorgt onvermijdelijk ook voor wat frustratie omdat het je onderhevig maakt aan een zekere tijdsdruk.
Goede bedoelingen en ideeën brengen je maar tot op een bepaald punt
The Chant is geen onverdienstelijke game, maar dat het wat beginnersfouten en budgetrestricties bevat is duidelijk. De combat is bijvoorbeeld adequaat voor een game in dit genre, maar het constant in het oog houden van je resources en geestkracht vereist, zeker richting het einde, teveel micromanagement om genietbaar te blijven. De puzzels komen dan weer allemaal neer op het vinden van sleutels of machineonderdelen en zijn van het soort dat zelfs Silent Hill niet meer uit de hoge hoed zou durven trekken. Het verhaal heeft dan weer boeiende elementen en wordt redelijk boeiend verteld, maar het voelt vaak ook enorm opgejaagd. De game duurt nog geen zes uur en probeert daardoor onderlinge relaties aan een te hoog tempo er in te rammen.
Dat de grote slechterik voor lange tijd in nevelen gehuld blijft zorgt er eveneens voor dat de uiteindelijke confrontatie alle beoogde gewichtigheid mist. Dat alles vrij lineair verloopt doet ook de zin afnemen om het meerdere keren te spelen om de drie verschillende eindes te ontdekken. The Chant probeert wel een sterk verhaal op poten te zetten met diepgaande thematiek, het komt gewoon niet allemaal even overtuigend aan de oppervlakte. Het dient wel gezegd dat de game voor een titel met een krap budget er opmerkelijk verzorgd uitziet. De monsters zijn overtuigend yukkie, er zijn een paar best indrukwekkende vergezichten van het eiland en alles loopt aan zestig frames per seconde. Ja, de lip syncing is een beetje off, maar al bij al is The Chant geen lelijke titel. Het is wederom het soort spel waarvan je merkt dat er met goede intenties aan gewerkt is. Dat maakt het des te jammer dat niet alles even goed tot uiting komt.
Conclusie
The Chant is gebrekkig, maar niet onverdienstelijk. Het verhaal heeft wat problemen met tempo, de gameplay is niet zonder de nodige frustrerende elementen en het is van tijd tot tijd behoorlijk zweverig. Ondanks dat alles is het wel een debuut dat het spelen waard is omdat het duidelijk de ambitie heeft om een sterke survival horror te zijn en je het fundament daarvan duidelijk onder het problematische oppervlak kan zien.
Pro
- Zet behoorlijk in op verhaal en sfeer
- Komt behoorlijk eng uit de hoek
- Heeft goede ideeën
- Visueel behoorlijk verzorgd voor een budgettitel
Con
- Heeft behoorlijk wat ruwe kantjes en beginnersfoutjes aan boord
- Achterhaald puzzeldesign
- Verhaal vergaloppeert zich bij momenten
- Vrij lineair, ondanks drie verschillende eindes
6
Over
Beschikbaar vanaf
4 november 2022
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox Series X|S
Genre
- Adventure
- Horror
Ontwikkelaar
- Brass Token
Uitgever
- Prime Matter
