Net zoals de inwoners van Halloween Town kunnen ook wij niet om het griezeligste feestje van het jaar heen. Geen al te grote paniek, we zullen niet vervallen in zangstonden maar presenteren jullie met twee specials waarin leden van de redactie hun favoriete stukjes griezeligheid met jullie delen. Eerst aan de beurt zijn de games, want wie amuseert er zich nou niet met het wegmaaien van hordes zombies of met knikkende knietjes je verstoppen voor grote psychopaten met hakbijlen?
Five Nights at Freddy's (Squidward)
Ik weet nog precies waar ik voor het eerst de woorden Five Nights at Freddy’s gehoord heb. Het was op een vroege vooravond, na het werk, in Bart Smit toen die nog in Kortrijk was. Een wervelwind bestaande uit twee kleine jongens kwam voorbij en FNAF was het gespreksonderwerp. Ik zat thuis volop in de duplo, wist ik veel hoe profetisch die woorden waren. Tegenwoordig staat mijn huis vol FNAF, tot zelfs een animatronic Freddy reageert op beweging.
Ondertussen bestaat de franchise al acht jaar, van Funko Pops tot een Monopoly spel en ondertussen 23 uitgaven op de officiële tijdslijn. Dat zijn er - zelfs in dit Freddy-centrisch huis - zeker tien meer dan ik van wist. De reeks is razend populair bij alle leeftijden en er is nog geen einde in zicht. Wat begon als een relatief eenvoudige jump scare game waar je als nachtwaker probeerde om moorddadige animatronics te ontwijken, is ondertussen een volledig universum geworden. Er is zelfs een VR versie waar je in een gestoorde pizzeria aan het werk gaat. Wat Five Nights leuk maakt, is de gemeenschap die er rond ontstaan is. Er zijn boeken en graphic novels, muziek, verfilmde verhalen op videokanalen. De basisgames blijven een leuke instap voor jongere gamers in de wereld van de horror games, want er zijn wel veel schrikmomenten maar geen bloedvergieten. Probeer jij vijf nachten vol te houden als nachtwaker zonder opgegeten te worden door een stuk speelgoed? Of speel je jezelf liever een weg door de FNAF World waar je met allerhande speciale wapens aan de slag kan en zo een legertje figuren kan verzamelen? Of toch terug naar de glamrock jaren tachtig en een winkelcentrum waar niets is wat het lijkt? Five Nights heeft een hele resem en voor elk wat wils. Daardoor kunnen zelfs de jonge gamertjes volop meegenieten van spooktober zonder dat er (teveel) nachtmerries aan te pas zullen komen.
Five Nights at Freddy’s is te vinden op zowat alle platforms: pc, Switch, Xbox X|S, Xbox One, Playstation 4, Playstation 5, Oculus Quest en Oculus Quest 2, Google Stadia, iOS en Android.
Vampire: The Masquerade - Bloodlines (DaRmaZat)
Eind 2004 deed ik een poging om voor vampier te spelen via Vampire: The Masquerade - Bloodlines. De game was nog maar net uit, maar bleek helaas onspeelbaar door de vele bugs en crashes. Ik vergat het spel hierna gewoon. Tien jaar later kwam ik Bloodlines toevallig terug tegen, ergens online waar het door anderen omschreven werd als een echte cult classic, zolang je maar de onofficiële Wesp5-patch eroverheen gooide. Toch wel nieuwsgierig geworden, installeerde ik deze samen met het basisspel en dompelde ik mij volledig onder in de zogenaamde World of Darkness van de Vampire: The Masquerade-lore, overigens ontsproten in de jaren negentig via het gelijknamige bordspel. Wat heb ik toen genoten van de solide role play in die boeiende, maar donkere wereld vol horror. Natuurlijk herinnert iedereen - althans, dat is wie het spel ooit aandurfde - zich nog het behekste Ocean House hotel. Maar ook de over-the-top zoektocht naar de snuff-film en het angstaanjagende moment waarop je achternagezeten wordt door die gigantische weerwolf maakten zo’n indruk op mij, dat ik Vampire: The Masquerade – Bloodlines nog steeds als de beste van alle horrorgames beschouw.
Dead Rising (MicVlaD)
Misschien niet de meest huiveringwekkende inclusie in deze lijst, maar voor mij is de allereerste Dead Rising één van m’n topfavorieten op het vlak van spellen met een horror-thema. Media met zombies als een prevalente bedreiging is inmiddels een cliché, maar met deze titel bedacht Capcom een relatief onorthodoxe interpretatie die tegelijk ook fans van Romero’s Dawn of the Dead zal behagen. Ik spreek hier over een soort van survival-game waar het beheren van tijd net zo belangrijk is als de voorwerpen die je preventief verzamelt, want het efficiënt en stipt jongleren van verschillende objectieven beschouw ik als de kern van Dead Rising. Escorteer overlevenden naar een schuilplaats, neem foto’s van de virusuitbraak, onderzoek aandachtspunten om stapsgewijs het verhaal te ontrafelen, ontdek nieuwe routes en versla losgeslagen psychopaten! Dit in het winkelcentrum van Willamette, een gevarieerde locatie (in een nochtans doodgewone Amerikaanse stad) tjokvol met leuke items en kledingstukken! Een moeilijke, doch uiterst amusante én herspeelbare belevenis die je voor PC, Xbox One of PlayStation 4 op de kop kunt tikken.
Detention (Quentin Clemens)
Politiek en horror passen theoretisch mooi tezamen: angst is een effectieve motivatie om politieke actie te willen ondernemen en het is niet controversieel te zeggen dat vele politieke situaties, ook in het heden, de gruwels van horrormedia overstijgt. Toch zie je de twee concepten niet vaak samen, dus als politiek beest en horrorfanaat kwam de Taiwanese horror-adventure Detention voor mij als een 'aangename' verrassing. Dit sidescrolling-avontuur speelt zich af tijdens de Krijgswet van Taiwan in 1960. Als twee studenten verken je hun middelbare school bij het 'nablijven', waar het spookt als resultaat van de gruwels die zich hier hebben plaatsgevonden. De atmosfeer druipt van de muren met slim gebruik van licht, geluidseffecten en vreemde animaties. Een selectie van huiveringwekkende onconventionele monsters gebaseerd op Taiwanese folklore en religie zullen je door het complexe en gevarieerde schoolterrein jagen terwijl je puzzels oplost die je aan het denken zetten over meer dan enkel de oplossing. Maar de ware horror bevindt zich in de echtgebeurde daden die de monsters veregenwoordigen, en de hartverbrekende rol die de personages in het politiek conflict gespeeld hebben.
Ontwikkelaar Red Candle Studios kwam in 2019 in de belangstelling te staan voor een referentie naar Chinees president XI Jinping, waardoor hun tweede game, Devotion, van de digitale rekken gehaald werd. Tijdens die controverse kreeg ook Detention heel wat te verduren: Chinese gamers die geen fan zijn van het Taiwanees onafhankelijkheidsgedachtengoed van Red Candle Games hebben een review-bombing ondernomen die inmiddels gelukkig gecorrigeerd is op Steam. Dat getuigt ervan hoezeer het Taiwan-Chinaconflict nog leeft, en hoe belangrijk het is kunst te consumeren van de minder machtige partij. Devotion zullen we wellicht nooit legaal kunnen spelen, en of er nog games aan komen van Red Candle lijkt onwaarschijnlijk, maar wij zullen altijd naar Detention terug kunnen grijpen als een krachtige en angstaanjagende politieke en psychologische horrorgame die een broodnodig, inzichtvol en effectief Taiwanees perspectief biedt op de rol van angst binnen het autoritarisme en diens gevolgen.
Resident Evil: Village (LezZ)
Aaaah, Halloween, het ideale moment om een bangelijk goede game van stal te halen. Mijn playthrough van Resident Evil: Village stond al even op pauze, want horrorgames zijn niet mijn favoriete genre. Pure jumpscares zijn al helemaal niets voor mij. Een stevig verhaal, met de nodige twists, is echter wel helemaal mijn ding. Daarvoor is dit een ideale game die ik iedereen aanraad. Gaandeweg kom je meer en meer te weten, over die penibele situatie waarin je verzeild bent geraakt. Naar aanleiding van deze special, heb ik mij een tweede maal schrik laten aanjagen, om op die kleine details te letten. Dan besef je pas hoe naïef je was, dat de waarheid eigenlijk al lang duidelijk was, maar dat de horror en spanning je zo kunnen misleiden. Dat is wat Resident Evil, zo sterk en voelbaar echt maakt.
The Dark Pictures Anthology (Joeri)
Wie mij zowat volgt, weet dat ik een schijtluis eersteklas ben en dus totaal niet te vinden ben voor alles wat met horror te maken heeft. Een aantal jaar geleden vermande ik mij, onder lichte druk, eindelijk. The Dark Pictures Anthology: Man of Medan zou officieel de eerste horrorgame zijn die ik aanraakte. Ontwikkelstudio Supermassive Games werd trouwens op de kaart gezet door Until Dawn, een game die ik destijds met veel plezier oversloeg, maar wel beschouwd wordt als hun beste spel. Ook nog de dag van vandaag, na het verschijnen van twee extra games in de Anthology-reeks. Ondertussen heb ik zowel Man of Medan, House of Ashes en Little Hope uitgespeeld en komende maand komt The Devil in Me uit. Jullie raden het al, ook die zal ik met veel daglicht overmeesteren. Dat de games geen pure horror voorschotelen, je levensbedreigende of -reddende keuzes kunt maken en dat je zowat alle personages naar de filistijnen kunt helpen, hebben daar uiteraard wat mee te maken.
Siren: Blood Curse (FreakyJP)
Japan staat niet alleen bekend om haar uitgekiende horrorfilms zoals The Ring, Kwaidan of Audition, maar leverde ons al tal van klassieke horrorgames af. Denk maar aan series zoals Resident Evil, Silent Hill en Fatal Frame, maar ook The Evil Within en Corpse Party. Eén spel dat mij daadwerkelijk de stuipen op het lijf kon jagen, was Siren: Blood Curse. Deze episodische horrorgame was een soort reboot van de originele Forbidden Siren-game en volgt een Amerikaanse TV-ploeg op onderzoek in het mysterieuze dorpje Hanunda. Wat het spel zo opmerkelijk maakte, naast de voortreffelijke sfeerschepping, was de mogelijkheid om door de ogen van andere personages, waaronder de zombieachtige Shibito. Maar eens zij je in jouw ooghoek hadden, kon je er op rekenen dat de adrenaline door je lijf gierde. Siren: Blood Curse verscheen enkel voor PlayStation 3 maar staat wel in de PlayStation Plus-catalogus waardoor je deze klassieker vandaag de dag nog steeds kan ontdekken.
Doom 3 (JohnnyricoMC)
Doom 3 en diens uitbreiding Resurrection of Evil zijn vreemde eenden in de DOOM-familie. Waar bij de andere games de nadruk op brutaal er op los knallen ligt, gooide id Software het voor hun eerste Doom-game zonder John Romero over een andere boeg met jumpscares, duisternis en continu moeten switchen tussen je wapen en een rottig klein prulzaklampje. Voor de beste horrorervaring, hoofdtelefoon gebruiken en alle lichten in de kamer uit. De Doom 3: BFG Edition bevat de hoofdgame, de uitbreiding en als extraatje The Lost Mission en is beschikbaar voor pc, PlayStation 3 en 4, Xbox 360 en Xbox One en de Switch.
Alien Isolation (Killjoy)
Horror leverde de voorbije jaren een paar van de meest memorabele ervaringen op. Wie kan ooit vergeten hoe je opgejaagd werd door het geluid van een kettingzaag in een ruraal Spaans dorpje, of hoe je de ledematen van een buitenaards monster wist te schieten en de fucker nog steeds op je af zag komen in Dead Space. Beide pareltjes krijgen volgend jaar een fonkelfrisse remake, dus is het best om ons zoeklicht even op een ander spel te richten dat zich toevallig ook in de donkerte van de ruimte afspeelt. Alien Isolation is dan ook een game die verdomd goed weet waar de claustrofobische kracht van Ridley Scott's klassieker schuilt en daar vol op inzet. De vuilgrauwe schoonheid van de steriele omgevingen waar je als kwetsbare Amanda Ripley in rondsluipt, constant op je hoede voor het gebliep op je radar dat aangeeft dat de Xenomorph nabij is. De game laat je donders goed weten dat je onderaan de voedselketen staat en je schuil houden voor de agressieve alien je enige verweer is. Het zet de survival centraal in survival horror centraal en dat maakt de game heerlijk beangstigend. Dat de game constant refereert naar de iconische film en tegelijk als een soort sequel fungeert die op zichzelf staat, zorgt voor een game die filmfans en fans van het betere griezelwerk nog steeds de stuipen op het lijf kan jagen.
BioShock (Sir. K)
Heel veel horror heb ik nog niet gespeeld. Niet omdat ik er 'schrik' van heb, maar eerder omdat het me minder aanspreekt. Toch zijn er games waar ik van het griezelige sfeertje kan genieten. Een koploper op dat vlak is naar mijn mening BioShock. Hoewel het niet per se een horrorgame is, zijn er zoveel elementen aanwezig die mijn nekharen meer doen rechtkomen dan de gemiddelde jumpscare in 'echte' horrorspellen. De atmosfeer, de constante dreiging, de designs, gestoorde personages, ... Werkelijk alles aan het spel klopt. Met je hoofdtelefoon, helemaal alleen, in een donkere ruimte. Love it!
Five Nights at Freddy's (Squidward)
Ik weet nog precies waar ik voor het eerst de woorden Five Nights at Freddy’s gehoord heb. Het was op een vroege vooravond, na het werk, in Bart Smit toen die nog in Kortrijk was. Een wervelwind bestaande uit twee kleine jongens kwam voorbij en FNAF was het gespreksonderwerp. Ik zat thuis volop in de duplo, wist ik veel hoe profetisch die woorden waren. Tegenwoordig staat mijn huis vol FNAF, tot zelfs een animatronic Freddy reageert op beweging.
Ondertussen bestaat de franchise al acht jaar, van Funko Pops tot een Monopoly spel en ondertussen 23 uitgaven op de officiële tijdslijn. Dat zijn er - zelfs in dit Freddy-centrisch huis - zeker tien meer dan ik van wist. De reeks is razend populair bij alle leeftijden en er is nog geen einde in zicht. Wat begon als een relatief eenvoudige jump scare game waar je als nachtwaker probeerde om moorddadige animatronics te ontwijken, is ondertussen een volledig universum geworden. Er is zelfs een VR versie waar je in een gestoorde pizzeria aan het werk gaat. Wat Five Nights leuk maakt, is de gemeenschap die er rond ontstaan is. Er zijn boeken en graphic novels, muziek, verfilmde verhalen op videokanalen. De basisgames blijven een leuke instap voor jongere gamers in de wereld van de horror games, want er zijn wel veel schrikmomenten maar geen bloedvergieten. Probeer jij vijf nachten vol te houden als nachtwaker zonder opgegeten te worden door een stuk speelgoed? Of speel je jezelf liever een weg door de FNAF World waar je met allerhande speciale wapens aan de slag kan en zo een legertje figuren kan verzamelen? Of toch terug naar de glamrock jaren tachtig en een winkelcentrum waar niets is wat het lijkt? Five Nights heeft een hele resem en voor elk wat wils. Daardoor kunnen zelfs de jonge gamertjes volop meegenieten van spooktober zonder dat er (teveel) nachtmerries aan te pas zullen komen.
Five Nights at Freddy’s is te vinden op zowat alle platforms: pc, Switch, Xbox X|S, Xbox One, Playstation 4, Playstation 5, Oculus Quest en Oculus Quest 2, Google Stadia, iOS en Android.
Vampire: The Masquerade - Bloodlines (DaRmaZat)
Eind 2004 deed ik een poging om voor vampier te spelen via Vampire: The Masquerade - Bloodlines. De game was nog maar net uit, maar bleek helaas onspeelbaar door de vele bugs en crashes. Ik vergat het spel hierna gewoon. Tien jaar later kwam ik Bloodlines toevallig terug tegen, ergens online waar het door anderen omschreven werd als een echte cult classic, zolang je maar de onofficiële Wesp5-patch eroverheen gooide. Toch wel nieuwsgierig geworden, installeerde ik deze samen met het basisspel en dompelde ik mij volledig onder in de zogenaamde World of Darkness van de Vampire: The Masquerade-lore, overigens ontsproten in de jaren negentig via het gelijknamige bordspel. Wat heb ik toen genoten van de solide role play in die boeiende, maar donkere wereld vol horror. Natuurlijk herinnert iedereen - althans, dat is wie het spel ooit aandurfde - zich nog het behekste Ocean House hotel. Maar ook de over-the-top zoektocht naar de snuff-film en het angstaanjagende moment waarop je achternagezeten wordt door die gigantische weerwolf maakten zo’n indruk op mij, dat ik Vampire: The Masquerade – Bloodlines nog steeds als de beste van alle horrorgames beschouw.
Dead Rising (MicVlaD)
Misschien niet de meest huiveringwekkende inclusie in deze lijst, maar voor mij is de allereerste Dead Rising één van m’n topfavorieten op het vlak van spellen met een horror-thema. Media met zombies als een prevalente bedreiging is inmiddels een cliché, maar met deze titel bedacht Capcom een relatief onorthodoxe interpretatie die tegelijk ook fans van Romero’s Dawn of the Dead zal behagen. Ik spreek hier over een soort van survival-game waar het beheren van tijd net zo belangrijk is als de voorwerpen die je preventief verzamelt, want het efficiënt en stipt jongleren van verschillende objectieven beschouw ik als de kern van Dead Rising. Escorteer overlevenden naar een schuilplaats, neem foto’s van de virusuitbraak, onderzoek aandachtspunten om stapsgewijs het verhaal te ontrafelen, ontdek nieuwe routes en versla losgeslagen psychopaten! Dit in het winkelcentrum van Willamette, een gevarieerde locatie (in een nochtans doodgewone Amerikaanse stad) tjokvol met leuke items en kledingstukken! Een moeilijke, doch uiterst amusante én herspeelbare belevenis die je voor PC, Xbox One of PlayStation 4 op de kop kunt tikken.
Detention (Quentin Clemens)
Politiek en horror passen theoretisch mooi tezamen: angst is een effectieve motivatie om politieke actie te willen ondernemen en het is niet controversieel te zeggen dat vele politieke situaties, ook in het heden, de gruwels van horrormedia overstijgt. Toch zie je de twee concepten niet vaak samen, dus als politiek beest en horrorfanaat kwam de Taiwanese horror-adventure Detention voor mij als een 'aangename' verrassing. Dit sidescrolling-avontuur speelt zich af tijdens de Krijgswet van Taiwan in 1960. Als twee studenten verken je hun middelbare school bij het 'nablijven', waar het spookt als resultaat van de gruwels die zich hier hebben plaatsgevonden. De atmosfeer druipt van de muren met slim gebruik van licht, geluidseffecten en vreemde animaties. Een selectie van huiveringwekkende onconventionele monsters gebaseerd op Taiwanese folklore en religie zullen je door het complexe en gevarieerde schoolterrein jagen terwijl je puzzels oplost die je aan het denken zetten over meer dan enkel de oplossing. Maar de ware horror bevindt zich in de echtgebeurde daden die de monsters veregenwoordigen, en de hartverbrekende rol die de personages in het politiek conflict gespeeld hebben.
Ontwikkelaar Red Candle Studios kwam in 2019 in de belangstelling te staan voor een referentie naar Chinees president XI Jinping, waardoor hun tweede game, Devotion, van de digitale rekken gehaald werd. Tijdens die controverse kreeg ook Detention heel wat te verduren: Chinese gamers die geen fan zijn van het Taiwanees onafhankelijkheidsgedachtengoed van Red Candle Games hebben een review-bombing ondernomen die inmiddels gelukkig gecorrigeerd is op Steam. Dat getuigt ervan hoezeer het Taiwan-Chinaconflict nog leeft, en hoe belangrijk het is kunst te consumeren van de minder machtige partij. Devotion zullen we wellicht nooit legaal kunnen spelen, en of er nog games aan komen van Red Candle lijkt onwaarschijnlijk, maar wij zullen altijd naar Detention terug kunnen grijpen als een krachtige en angstaanjagende politieke en psychologische horrorgame die een broodnodig, inzichtvol en effectief Taiwanees perspectief biedt op de rol van angst binnen het autoritarisme en diens gevolgen.
Resident Evil: Village (LezZ)
Aaaah, Halloween, het ideale moment om een bangelijk goede game van stal te halen. Mijn playthrough van Resident Evil: Village stond al even op pauze, want horrorgames zijn niet mijn favoriete genre. Pure jumpscares zijn al helemaal niets voor mij. Een stevig verhaal, met de nodige twists, is echter wel helemaal mijn ding. Daarvoor is dit een ideale game die ik iedereen aanraad. Gaandeweg kom je meer en meer te weten, over die penibele situatie waarin je verzeild bent geraakt. Naar aanleiding van deze special, heb ik mij een tweede maal schrik laten aanjagen, om op die kleine details te letten. Dan besef je pas hoe naïef je was, dat de waarheid eigenlijk al lang duidelijk was, maar dat de horror en spanning je zo kunnen misleiden. Dat is wat Resident Evil, zo sterk en voelbaar echt maakt.
The Dark Pictures Anthology (Joeri)
Wie mij zowat volgt, weet dat ik een schijtluis eersteklas ben en dus totaal niet te vinden ben voor alles wat met horror te maken heeft. Een aantal jaar geleden vermande ik mij, onder lichte druk, eindelijk. The Dark Pictures Anthology: Man of Medan zou officieel de eerste horrorgame zijn die ik aanraakte. Ontwikkelstudio Supermassive Games werd trouwens op de kaart gezet door Until Dawn, een game die ik destijds met veel plezier oversloeg, maar wel beschouwd wordt als hun beste spel. Ook nog de dag van vandaag, na het verschijnen van twee extra games in de Anthology-reeks. Ondertussen heb ik zowel Man of Medan, House of Ashes en Little Hope uitgespeeld en komende maand komt The Devil in Me uit. Jullie raden het al, ook die zal ik met veel daglicht overmeesteren. Dat de games geen pure horror voorschotelen, je levensbedreigende of -reddende keuzes kunt maken en dat je zowat alle personages naar de filistijnen kunt helpen, hebben daar uiteraard wat mee te maken.
Siren: Blood Curse (FreakyJP)
Japan staat niet alleen bekend om haar uitgekiende horrorfilms zoals The Ring, Kwaidan of Audition, maar leverde ons al tal van klassieke horrorgames af. Denk maar aan series zoals Resident Evil, Silent Hill en Fatal Frame, maar ook The Evil Within en Corpse Party. Eén spel dat mij daadwerkelijk de stuipen op het lijf kon jagen, was Siren: Blood Curse. Deze episodische horrorgame was een soort reboot van de originele Forbidden Siren-game en volgt een Amerikaanse TV-ploeg op onderzoek in het mysterieuze dorpje Hanunda. Wat het spel zo opmerkelijk maakte, naast de voortreffelijke sfeerschepping, was de mogelijkheid om door de ogen van andere personages, waaronder de zombieachtige Shibito. Maar eens zij je in jouw ooghoek hadden, kon je er op rekenen dat de adrenaline door je lijf gierde. Siren: Blood Curse verscheen enkel voor PlayStation 3 maar staat wel in de PlayStation Plus-catalogus waardoor je deze klassieker vandaag de dag nog steeds kan ontdekken.
Doom 3 (JohnnyricoMC)
Doom 3 en diens uitbreiding Resurrection of Evil zijn vreemde eenden in de DOOM-familie. Waar bij de andere games de nadruk op brutaal er op los knallen ligt, gooide id Software het voor hun eerste Doom-game zonder John Romero over een andere boeg met jumpscares, duisternis en continu moeten switchen tussen je wapen en een rottig klein prulzaklampje. Voor de beste horrorervaring, hoofdtelefoon gebruiken en alle lichten in de kamer uit. De Doom 3: BFG Edition bevat de hoofdgame, de uitbreiding en als extraatje The Lost Mission en is beschikbaar voor pc, PlayStation 3 en 4, Xbox 360 en Xbox One en de Switch.
Alien Isolation (Killjoy)
Horror leverde de voorbije jaren een paar van de meest memorabele ervaringen op. Wie kan ooit vergeten hoe je opgejaagd werd door het geluid van een kettingzaag in een ruraal Spaans dorpje, of hoe je de ledematen van een buitenaards monster wist te schieten en de fucker nog steeds op je af zag komen in Dead Space. Beide pareltjes krijgen volgend jaar een fonkelfrisse remake, dus is het best om ons zoeklicht even op een ander spel te richten dat zich toevallig ook in de donkerte van de ruimte afspeelt. Alien Isolation is dan ook een game die verdomd goed weet waar de claustrofobische kracht van Ridley Scott's klassieker schuilt en daar vol op inzet. De vuilgrauwe schoonheid van de steriele omgevingen waar je als kwetsbare Amanda Ripley in rondsluipt, constant op je hoede voor het gebliep op je radar dat aangeeft dat de Xenomorph nabij is. De game laat je donders goed weten dat je onderaan de voedselketen staat en je schuil houden voor de agressieve alien je enige verweer is. Het zet de survival centraal in survival horror centraal en dat maakt de game heerlijk beangstigend. Dat de game constant refereert naar de iconische film en tegelijk als een soort sequel fungeert die op zichzelf staat, zorgt voor een game die filmfans en fans van het betere griezelwerk nog steeds de stuipen op het lijf kan jagen.
BioShock (Sir. K)
Heel veel horror heb ik nog niet gespeeld. Niet omdat ik er 'schrik' van heb, maar eerder omdat het me minder aanspreekt. Toch zijn er games waar ik van het griezelige sfeertje kan genieten. Een koploper op dat vlak is naar mijn mening BioShock. Hoewel het niet per se een horrorgame is, zijn er zoveel elementen aanwezig die mijn nekharen meer doen rechtkomen dan de gemiddelde jumpscare in 'echte' horrorspellen. De atmosfeer, de constante dreiging, de designs, gestoorde personages, ... Werkelijk alles aan het spel klopt. Met je hoofdtelefoon, helemaal alleen, in een donkere ruimte. Love it!
