Zeggen dat die eerste Despicable Me ietwat van een impact gehad heeft op onze toen tienjarige dochter is ietwat van een understatement. Op al onze vakantiefoto’s van dat jaar, van de toren van Pisa tot de kliffen van Etretat, staat Kevin de Minion trouw mee te poseren. We dachten dat het een vakantieliefde was, maar toen we onlangs op onze reis naar Duitsland dat kleine mormel nog steeds in haar koffer vonden, kregen we toch het gevoel dat die film iets moet losgemaakt hebben. Zelf mag ze nog zo hard beweren dat die Minion een geluksbrenger is, het feit dat ze geen alpaca kan passeren zonder luidop ‘’It’s so fluffy!‘’ te declameren indiceert toch dat de avonturen van Gru en zijn gele rakkers indertijd een gevoelige snaar geraakt hebben. Dat we samen, zoveel jaren later, na twee sequels en een heuse spin-off nog steeds naar Kevin en co kunnen kijken, voelt dan ook als een fijne tijdmachine naar simpeler tijden.
