Shadow Warrior 3 is de zeldzame sequel die een stap terug lijkt te zetten qua ambitie. Daar waar deel twee voor een grotere schaal koos en co-op toevoegde, gaat ontwikkelaar Flying Wild Hog in dit deel terug naar de essentie. Dat betekent een resem lineaire levels waarin je van punt A naar punt B moet zien te komen terwijl je de demonische meute die voor je neus tevoorschijn spawnt een paar kopjes en verschillende ledematen kleiner maakt. Het is het soort rechtlijnige gameplay die voelt als een reliek van enkele decennia geleden.
Dat is niet noodzakelijk een minpunt. Games als Doom Eternal, waar de makers van Shadow Warrior duidelijk kwijlend naar gekeken hebben, tonen aan dat er viscerale kicks te halen zijn uit gameplay die recht naar de halsslagader lijkt te bijten. Grote open arena’s waar je zo snel mogelijk moet zien door te navigeren terwijl je alles in je weg aan gort knalt en hakt, afgewisseld met stukjes eenvoudig stunt- en vliegwerk die je naar het volgende grote gevecht brengen. Het is een beproefd concept dat, wanneer correct uitgevoerd, intens moorddadig spelplezier voor het hele gezin kan opleveren.
Simpele doeltreffendheid
Er is een flinterdun verhaaltje aanwezig, maar boeit het iemand waarom ex ninja Lo Wang het in Japan opneemt tegen een leger uit de hel? Er is een interdimensionale draak die de wereld wil opslokken en Lo Wang is de man die dat allemaal moet beletten, maar uiteindelijk is het allemaal een kapstokje om de energieke gameplay en flauwe humor aan op te hangen. Daar is op zich weinig mis mee, je start een game als Shadow Warrior 3 niet op om versteld te staan van de plot twists en moreel ambigue personages, maar om een heleboel monsters tot bloederige pulp te verwerken. Ook met de gameplay zelf is au fond weinig mis. Het is een ouderwetse shooter waarbij je het knallen kan afwisselen met stevige uithalen van je katana. Er zijn slechts zes vuurwapens beschikbaar, maar daar staat tegenover dat elke gun krachtig aanvoelt en secundaire features heeft die behoorlijk wat impact weten te maken.
Elk vuurwapen heeft ook een kleine skill tree die ervoor zorgt dat zelfs een gewone revolver uit kan groeien tot een dood en verderf zaaiend monster dat vijanden in lichterlaaie zet. Finisher moves zorgen voor wat extra tabasco in de bloedrode saus die Shadow Warrior 3 je serveert. Het komt erop neer dat je orbs verzamelt die een metertje opvullen dat je toelaat om behoorlijk wrede shit met je slachtoffers uit te halen. Dat betekent dat je de tegenstander van je keuze volledig verminkt en vervolgens bijvoorbeeld hun afgerukte arm gebruikt om andere vijanden mee dood te meppen. Elke vijand heeft een unieke animatie en levert een grotesk nieuw wapen op, wat voor een tikje strategie kan zorgen wat de volgorde van je moordpartij betreft.
Deadsmoel
Tenslotte zijn er ook nog de platform-elementen die je toelaten om te wall-runnen en te slingeren met je grappling hook, maar deze trucjes zijn voorbehouden voor de segmenten tussen de open arena’s door. Vergeet het maar om zoals Master Chief in Halo: Infinite over het slagveld te traverseren als een Japanse vuurwapens afschietende Spider-Man, deze game is erg gedateerd in zijn besturing. Om eerlijk te zijn is de game dat gewoon in alle aspecten, gedateerd. Vooral in de tweede helft breekt dat het spel zuur op. Je hebt je wapens al een heel stuk opgewaardeerd en krijgt constant een stortvloed aan dezelfde vijanden over je heen gestort, het gevoel van repetitie neemt de bovenhand. Open arena, platformstukje, open arena, platform, arena, zzzz.
Dat gebrek aan diepgang nekt Shadow Warrior voor me, omdat je in uur zes eigenlijk nog steeds exact doet wat je aan het begin deed. Een ander pijnpunt is Lo Wang zelf. Het idee is duidelijk om er een protagonist in de stijl van Marvel van te maken die niks serieus neemt en constant loopt te lollen. Leuk idee, mocht wat uit zijn mond rollen ook effectief grappig zijn. Dat is het dus niet. Het komt over als een erg zwakke Aziatische imitatie van Deadpool die voor tachtig procent uit dick jokes bestaat. Na een paar uur wil je gewoon dat Lo Wang eens vijf minuten zijn bakkes dicht houdt.
Karige update
De game is er nu voor de PlayStation 5 en Xbox Series X als een zogeheten Definitive Edition, maar ik zou er mij niet al te veel bij voorstellen. Het is eigenlijk exact dezelfde game, maar dan nu met zestig frames per seconde in native 4K. In theorie dan toch, want in de praktijk dipte de framerate bij momenten richting de veertig op onze console. Verder is er ook beperkte ondersteuning voor de haptische feedback en speakers van de DualSense controller, is er een soort Survival Mode die weggeeft dat de makers wel echt een decennium terug in de tijd leven en wat extra moeilijkheidsgraden. Het is een gratis upgrade, dus erg cynisch kan je er uiteindelijk niet over gaan doen, maar deze versie maakt Shadow Warrior 3 uiteindelijk wel wat het is, definitief middelmatig.
Dat is niet noodzakelijk een minpunt. Games als Doom Eternal, waar de makers van Shadow Warrior duidelijk kwijlend naar gekeken hebben, tonen aan dat er viscerale kicks te halen zijn uit gameplay die recht naar de halsslagader lijkt te bijten. Grote open arena’s waar je zo snel mogelijk moet zien door te navigeren terwijl je alles in je weg aan gort knalt en hakt, afgewisseld met stukjes eenvoudig stunt- en vliegwerk die je naar het volgende grote gevecht brengen. Het is een beproefd concept dat, wanneer correct uitgevoerd, intens moorddadig spelplezier voor het hele gezin kan opleveren.
Simpele doeltreffendheid
Er is een flinterdun verhaaltje aanwezig, maar boeit het iemand waarom ex ninja Lo Wang het in Japan opneemt tegen een leger uit de hel? Er is een interdimensionale draak die de wereld wil opslokken en Lo Wang is de man die dat allemaal moet beletten, maar uiteindelijk is het allemaal een kapstokje om de energieke gameplay en flauwe humor aan op te hangen. Daar is op zich weinig mis mee, je start een game als Shadow Warrior 3 niet op om versteld te staan van de plot twists en moreel ambigue personages, maar om een heleboel monsters tot bloederige pulp te verwerken. Ook met de gameplay zelf is au fond weinig mis. Het is een ouderwetse shooter waarbij je het knallen kan afwisselen met stevige uithalen van je katana. Er zijn slechts zes vuurwapens beschikbaar, maar daar staat tegenover dat elke gun krachtig aanvoelt en secundaire features heeft die behoorlijk wat impact weten te maken.
Shadow Warrior 3 is geinig, maar heeft even weinig om het lijf als Tarzan die door de jungle slingert.
Elk vuurwapen heeft ook een kleine skill tree die ervoor zorgt dat zelfs een gewone revolver uit kan groeien tot een dood en verderf zaaiend monster dat vijanden in lichterlaaie zet. Finisher moves zorgen voor wat extra tabasco in de bloedrode saus die Shadow Warrior 3 je serveert. Het komt erop neer dat je orbs verzamelt die een metertje opvullen dat je toelaat om behoorlijk wrede shit met je slachtoffers uit te halen. Dat betekent dat je de tegenstander van je keuze volledig verminkt en vervolgens bijvoorbeeld hun afgerukte arm gebruikt om andere vijanden mee dood te meppen. Elke vijand heeft een unieke animatie en levert een grotesk nieuw wapen op, wat voor een tikje strategie kan zorgen wat de volgorde van je moordpartij betreft.
Deadsmoel
Tenslotte zijn er ook nog de platform-elementen die je toelaten om te wall-runnen en te slingeren met je grappling hook, maar deze trucjes zijn voorbehouden voor de segmenten tussen de open arena’s door. Vergeet het maar om zoals Master Chief in Halo: Infinite over het slagveld te traverseren als een Japanse vuurwapens afschietende Spider-Man, deze game is erg gedateerd in zijn besturing. Om eerlijk te zijn is de game dat gewoon in alle aspecten, gedateerd. Vooral in de tweede helft breekt dat het spel zuur op. Je hebt je wapens al een heel stuk opgewaardeerd en krijgt constant een stortvloed aan dezelfde vijanden over je heen gestort, het gevoel van repetitie neemt de bovenhand. Open arena, platformstukje, open arena, platform, arena, zzzz.
Dat gebrek aan diepgang nekt Shadow Warrior voor me, omdat je in uur zes eigenlijk nog steeds exact doet wat je aan het begin deed. Een ander pijnpunt is Lo Wang zelf. Het idee is duidelijk om er een protagonist in de stijl van Marvel van te maken die niks serieus neemt en constant loopt te lollen. Leuk idee, mocht wat uit zijn mond rollen ook effectief grappig zijn. Dat is het dus niet. Het komt over als een erg zwakke Aziatische imitatie van Deadpool die voor tachtig procent uit dick jokes bestaat. Na een paar uur wil je gewoon dat Lo Wang eens vijf minuten zijn bakkes dicht houdt.
Karige update
De game is er nu voor de PlayStation 5 en Xbox Series X als een zogeheten Definitive Edition, maar ik zou er mij niet al te veel bij voorstellen. Het is eigenlijk exact dezelfde game, maar dan nu met zestig frames per seconde in native 4K. In theorie dan toch, want in de praktijk dipte de framerate bij momenten richting de veertig op onze console. Verder is er ook beperkte ondersteuning voor de haptische feedback en speakers van de DualSense controller, is er een soort Survival Mode die weggeeft dat de makers wel echt een decennium terug in de tijd leven en wat extra moeilijkheidsgraden. Het is een gratis upgrade, dus erg cynisch kan je er uiteindelijk niet over gaan doen, maar deze versie maakt Shadow Warrior 3 uiteindelijk wel wat het is, definitief middelmatig.
Conclusie
Er valt basale pret te beleven aan Shadow warrior 3, maar het spel kan al erg snel niet meer maskeren dat het erg weinig inhoud op tafel weet te leggen. De actie is gedateerd en repetitief, de presentatie clichématig en weinig spectaculair en de humor tenenkrommend irritant. Op die manier voelt Lo Wangs laatste helaas ietwat lullig aan
Pro
- Snelle ouderwetse actie levert bij momenten fun op
- Behoorlijk bruut
- De upgrade is gratis
Con
- Beperkte gameplay gaat vervelen voor je bij het einde bent
- De humor veroorzaakt meer ergernis dan gelach
- De upgrade stelt nauwelijks wat voor
6
Over
Beschikbaar vanaf
17 februari 2023
Gespeeld op
- PlayStation 5
Beschikbaar op
- PC
- PlayStation 4
- PlayStation 5
- Xbox One
- Xbox Series X|S
Genre
- Action
- Shooter
Ontwikkelaar
- Flying Wild Hog
Uitgever
- Devolver Digital
