Er viel donderdagavond een verrassend hoge concentratie aan dertigplussers te bespeuren in de stationsbuurt van Kortrijk. Uiteraard had veel daarvan te maken met het uitverkochte optreden van Bizkit Park dat die avond in concertzaal De Kreun gepland stond. Zeg niet zomaar coverband tegen de vijf kerels in tracksuits, Bizkit Park is namelijk earth’s mightiest Nu Metal tribute band, een zelfverklaard moniker die ze door de jaren heen eigenlijk gewoon verdiend hebben door stevige sets neer te zetten.
We noemen Bizkit Park dus geen coverband, want coverbands zijn doorgaans vrij kut. Het woord coverband roept namelijk al snel doembeelden op van acteurs uit Familie die op een zomerbraderie liedjes van Nickelback staan te kwelen. Alsof de wereld diende herinnerd te worden dat het wel degelijk nog slechter kan dan het origineel. Dat soort gruwel heeft gelukkig geen plek bij Bizkit Park, een band die met een combinatie van gusto en vaardigheid zichzelf steeds door een repertoire knalt dat de soundtrack vormde van menig jeugdhuis in de jaren negentig.
De motor warmdraaien met Mantah
Voor we aan de kerels in Adidas begonnen, kregen we eerst nog een stevige opwarmer voorgeschoteld in de vorm van Mantah. De groep is nog nagelnieuw, maar heeft desondanks toch behoorlijk wat ervaring in de gelederen met ex-leden van Fields of Troy en Spoil Engine. Geen betere band om te openen voor Bizkit Park, want hun moderne metal zit vol invloeden van bands als Linkin Park en vooral Korn. Op die manier kregen fans een fijn een-tweetje voorgeschoteld dat een stuk sfeer bevorderend werkte dan wanneer Phil Kevin was komen opdraven om te supporten. Mantah bewees in Kortrijk in elk geval dat het anno 2023 wel degelijk nog mogelijk is om nieuwe muziek te maken die openlijk het Nu Metal-genre een tong draait, zonder goedkoop te voelen.
Frontman Sven heeft het nodige charisma op zak en weet vlotjes te schakelen tussen cleane vocals en grunts. De sfeer zat er al aardig in bij Mantah, maar op een bescheiden Wall of Death na bleef het nog al bij al rustig op de concertvloer van De Kreun. Toch wisten nummers zoals de sterke single Game Over al op wat enthousiast headbangen bij het publiek te kunnen rekenen. Als Bizkit Park een band is die het glorieuze verleden van het genre in de kijker zet, dan is Mantah er eentje die toont dat er ook nog een toekomst voor is.
Nostalgische orkaan met factor 5
Iets na half tien was het dan tijd voor de headliner van de avond. De kerels van Bizkit Park, inclusief de passende petjes en Adidas-kledij, betraden het podium en knalden de deur van hun set meteen vakkundig uit de hengsels met een flard My Generation van Limp Bizkit, meteen gevolgd door Down With The Sickness van Disturbed. Ooh ah ah ah, het zal wel zijn. Meteen viel op dat de mannen er al heel wat kilometers van podium tot podium hebben opzitten en dus de nodige ervaring in de broekzak hebben. De muziek klonk dan ook hard en strak zoals je dat zou willen, en de wisselwerking tussen de twee vocalisten, de ene voor het meer melodieuze werk en de ander voor het betere grunten en schreeuwen, kwam goed uit de verf. Je merkte bij Bizkit Park dat de nummers die op het publiek werden afgevuurd niet plichtmatig op automatische piloot gebracht werden, maar met de nodige liefde voor de songs. Bizkit Park bestaat uit fans van het genre die speelden voor de fans in de zaal. Zoiets wist duidelijk voor een aanstekelijke sfeer te zorgen.
De setlist was dan ook een feest der herkenning met klassiekers als Last Resort van Papa Roach en Chop Suey van System of a Down die op enthousiaste reacties van het publiek konden rekenen. Zelfs bij complexere nummers als Psychosocial en Before I Forget van Slipknot toonden de Bizkits zich vakmannen die gewoon strak staan te musiceren. Uiteraard heeft het genre behoorlijk wat crowdpleasers te bieden om eender welk nostalgisch publiek mee te plezieren, maar als je als band de nummers niet met een juiste mengeling van branie en vakmanschap weet te brengen, dan valt het allemaal dood. Aan het springlevende publiek in de Kreun te merken zat dat bij Bizkit Park echter helemaal goed.
Crowdsurfers deden hun ding, het midden van de zaal was een moshpit die bij momenten erg stevig uit wist te deinen en de Wall of Death was een stuk groter qua bouwsteentjes dan bij Mantah het geval was. Dat de vele dertigers in de zaal met volle teugen genoten om een stukje van hun jeugd te herbeleven, mag duidelijk zijn. Bizkit Park deed de zaal op zijn grondvesten daveren en bewees dat een tribute act soms niet moet onderdoen voor hun helden. Dat de versie van Break Stuff die Bizkit Park anno 2023 brengt een stuk potiger klinkt dan wat Fred Durst en de zijnen er tegenwoordig van maken, toont aan dat ze echt wel earth’s mightiest Nu-Metal tribute band zijn.
We noemen Bizkit Park dus geen coverband, want coverbands zijn doorgaans vrij kut. Het woord coverband roept namelijk al snel doembeelden op van acteurs uit Familie die op een zomerbraderie liedjes van Nickelback staan te kwelen. Alsof de wereld diende herinnerd te worden dat het wel degelijk nog slechter kan dan het origineel. Dat soort gruwel heeft gelukkig geen plek bij Bizkit Park, een band die met een combinatie van gusto en vaardigheid zichzelf steeds door een repertoire knalt dat de soundtrack vormde van menig jeugdhuis in de jaren negentig.
De motor warmdraaien met Mantah
Voor we aan de kerels in Adidas begonnen, kregen we eerst nog een stevige opwarmer voorgeschoteld in de vorm van Mantah. De groep is nog nagelnieuw, maar heeft desondanks toch behoorlijk wat ervaring in de gelederen met ex-leden van Fields of Troy en Spoil Engine. Geen betere band om te openen voor Bizkit Park, want hun moderne metal zit vol invloeden van bands als Linkin Park en vooral Korn. Op die manier kregen fans een fijn een-tweetje voorgeschoteld dat een stuk sfeer bevorderend werkte dan wanneer Phil Kevin was komen opdraven om te supporten. Mantah bewees in Kortrijk in elk geval dat het anno 2023 wel degelijk nog mogelijk is om nieuwe muziek te maken die openlijk het Nu Metal-genre een tong draait, zonder goedkoop te voelen.
Frontman Sven heeft het nodige charisma op zak en weet vlotjes te schakelen tussen cleane vocals en grunts. De sfeer zat er al aardig in bij Mantah, maar op een bescheiden Wall of Death na bleef het nog al bij al rustig op de concertvloer van De Kreun. Toch wisten nummers zoals de sterke single Game Over al op wat enthousiast headbangen bij het publiek te kunnen rekenen. Als Bizkit Park een band is die het glorieuze verleden van het genre in de kijker zet, dan is Mantah er eentje die toont dat er ook nog een toekomst voor is.
Nostalgische orkaan met factor 5
Iets na half tien was het dan tijd voor de headliner van de avond. De kerels van Bizkit Park, inclusief de passende petjes en Adidas-kledij, betraden het podium en knalden de deur van hun set meteen vakkundig uit de hengsels met een flard My Generation van Limp Bizkit, meteen gevolgd door Down With The Sickness van Disturbed. Ooh ah ah ah, het zal wel zijn. Meteen viel op dat de mannen er al heel wat kilometers van podium tot podium hebben opzitten en dus de nodige ervaring in de broekzak hebben. De muziek klonk dan ook hard en strak zoals je dat zou willen, en de wisselwerking tussen de twee vocalisten, de ene voor het meer melodieuze werk en de ander voor het betere grunten en schreeuwen, kwam goed uit de verf. Je merkte bij Bizkit Park dat de nummers die op het publiek werden afgevuurd niet plichtmatig op automatische piloot gebracht werden, maar met de nodige liefde voor de songs. Bizkit Park bestaat uit fans van het genre die speelden voor de fans in de zaal. Zoiets wist duidelijk voor een aanstekelijke sfeer te zorgen.
Geen betere plek om te ontdekken dat je niet meer zo soepel bent als twintig jaar geleden, dan in de moshpit bij Bizkit Park.
De setlist was dan ook een feest der herkenning met klassiekers als Last Resort van Papa Roach en Chop Suey van System of a Down die op enthousiaste reacties van het publiek konden rekenen. Zelfs bij complexere nummers als Psychosocial en Before I Forget van Slipknot toonden de Bizkits zich vakmannen die gewoon strak staan te musiceren. Uiteraard heeft het genre behoorlijk wat crowdpleasers te bieden om eender welk nostalgisch publiek mee te plezieren, maar als je als band de nummers niet met een juiste mengeling van branie en vakmanschap weet te brengen, dan valt het allemaal dood. Aan het springlevende publiek in de Kreun te merken zat dat bij Bizkit Park echter helemaal goed.
Crowdsurfers deden hun ding, het midden van de zaal was een moshpit die bij momenten erg stevig uit wist te deinen en de Wall of Death was een stuk groter qua bouwsteentjes dan bij Mantah het geval was. Dat de vele dertigers in de zaal met volle teugen genoten om een stukje van hun jeugd te herbeleven, mag duidelijk zijn. Bizkit Park deed de zaal op zijn grondvesten daveren en bewees dat een tribute act soms niet moet onderdoen voor hun helden. Dat de versie van Break Stuff die Bizkit Park anno 2023 brengt een stuk potiger klinkt dan wat Fred Durst en de zijnen er tegenwoordig van maken, toont aan dat ze echt wel earth’s mightiest Nu-Metal tribute band zijn.
Conclusie
Mantah en Bizkit Park stonden in Kortrijk garant voor fris beukwerk en een stevige tijdsmachine naar de soundtrack van onze jeugdjaren. Beide bands wisten een stevige performance neer te zetten die op een enthousiast publiek kon rekenen.
