TV, Series & Films

Postapocalyptische media is het laatste decennium overal te bekennen, deels omdat zowel klimatologische als politieke catastrofes momenteel niet veraf voelen. Zo ook met Vesper: een verhaal over een wetenschappelijk begaafd kind dat leeft in een wereld waar voedselschaarste heerst, met genetische engineering als de oorzaak, maar ook als de mogelijke oplossing. Vesper (in Frankrijk als Vesper Chronicles uitgebracht) is een sciencefiction-drama geproduceerd in samenwerking tussen België, Frankrijk en Litouwen, waar de film ook opgenomen is. Regisseurs Bruno Samper en Kristina Buožytė werkten hiervoor reeds samen aan Vanishing Waves en een segment in ABCs of Death 2. Hebben ze hun ambitieus idee van een scifi-epiek over bio-engineering te midden van extreme voedselschaarste en klassenongelijkheid effectief kunnen realiseren?

In goede en slechte dagen, toch? Wanneer Will Spanns aanstaande ex-vrouw Lisa Spann ontvoerd wordt aan een benzinestation, verandert de welgestelde vastgoedmakelaar in een doorgewinterde spion en moordenaar. Wat we allemaal niet doen voor de liefde, hé. Last Seen Alive wijkt hierbij niet af van de succesformule van een misdaadthriller. De film opent met een intense scène die je meteen midden in het verhaal katapulteert. Nadien wordt het begin van het verhaal getoond en volgt de zoektocht van Will naar zijn vermiste vrouw en de reden van haar ontvoering. De flashbacks tussendoor schijnen licht op de huwelijksproblemen van Will en Lisa. Ondertussen luidt de vraag alsmaar meer: is Lisa echt ontvoerd door buitenstaanders of maakt Will deel uit van het complot?

Waar ben jij het meest bang van? Als existentiële vraag kan het tellen, en this ain't that kinda movie, bruv. Gewoon op vlak van film en televisie, wat kan jou het meeste angst aanjagen? Persoonlijk kruip ik voor alles dat onder body horror valt achter de zetel. Zelfs liefst de zetel in een huis zes straten verder. Een ander hier thuis krijgt dan weer helemaal de bibber van clowns. Er is alleszins voor ieder wat (on)wils op het scherm, niet louter in de periode rond Halloween natuurlijk, maar rond deze tijd van het jaar nog net iets meer dan anders. De makers van Men hebben gekozen voor het grootste schrikbarend element van heel de geschiedenis: mannen! Nee, nee, ik maak maar een grapje, ooit moet de Tyrannosaurus meer angst hebben ingeboezemd dan de gemiddelde man. Toch nog kwetsend? Ik kan jullie geruststellen: dat is niet de invalshoek van Men. Maar daarmee is ook het eerste en laatste geruststellende over de hele film gezegd.

Tijdens het bekijken van Dominion bekroop me het gevoel dat ik dit allemaal al eens eerder heb zien langskomen. De nieuwe trilogie die gebouwd is rond Jurassic World deelt dan ook behoorlijk wat kenmerken met de laatste drie Star Wars-films. De eerste uit 2015 zat tjokvol knipogen naar het origineel, maar vergat naast de tonnen aan nostalgische fanservice ook niet om gewoon een heel entertainende film te zijn die netjes op zichzelf kon staan voor nieuwkomers. Fallen Kingdom wist dan weer, net als The Last Jedi, de meningen te verdelen, omdat die het lef had om anders te zijn. Persoonlijk hield ik, net zoals bij Star Wars, van het middenluik. Het nam risico’s met een zekere aplomb en zette aan het eind de deur letterlijk open voor een slotstuk vol potentieel. Nu hebben we dus Dominion. Het is een film waarbij ze, net zoals bij The Rise of Skywalker, de originele filmmaker terug hebben gebracht en opnieuw met een overdaad aan nostalgie de plooien met de fans proberen glad te...

'Ik verveel me'. Op enkele uitzonderingen na hebben we de zin allemaal al eens uitgesproken. En wat voor een beladen zin is dat eigenlijk? Als kind hoorde ik vaak 'verveling wil eigenlijk zeggen dat je gewoon (even) niks wil doen' en dat klopt volgens mij wel. Alles wat naar voren wordt geschoven als mogelijke oplossing om de verveling tegen te gaan, wordt al te vaak op een 'meh' onthaald. Het lijkt wel alsof verveling een - vrij lompe - poging is van het brein om even op nul te mogen staan. Ik zeg 'beladen' omdat de kans net zo groot is dat je een lijstje met klussen onder de neus geschoven krijgt, onder het motto 'als je dan toch niks te doen hebt'. Ik zeg ook 'beladen' omdat – hoewel het een heel normale en menselijke ervaring is - je er soms ondankbaar door kan overkomen (want 'kijk nou toch eens wat je allemaal hebt!'). Ik weet niet in hoeverre er ooit al een studie is gemaakt over het begrip 'verveling' maar het zou wel eens een interessant onderwerp kunnen zijn. Verveling...

Nadat de laatste paar seizoenen van Game of Thrones kijkers met een vieze smaak in de mond achterlieten, was het aan HBO om de immense populariteit van de franchise te gebruiken om toch de publieke opinie terug om te draaien met een vervolgserie. Wat volgde was de "Oorlog van de vijf pitches" waarin ideeën zoals De Lange Nacht, Roberts Opstand, en Aegons Verovering centraal stonden. De eerste pitch om succesvol op onze schermen te verschijnen is House of the Dragon, een vertelling van de Drakendans die zich bijna tweehonderd jaar voor Het Lied Van IJs en Vuur afspeelt.

The Queen. Ik ben in dubio over The Queen. Vroeger, toen er nog wat mysterie hing rond vorstenhuizen, liet ze mij eerder koud. Ik wenste haar het beste, maar ach, of zij nou die kroon droeg of een ander? Toen kwam Diana en alles werd anders. De eerste Royal Superstar, een niveau van roem dat nooit eerder gezien was voor een prinses. Plots werd het laagje mysterie stukje bij beetje opgelost, het vernis kwam eraf. Over alles in verband met royalty kwamen documentaires, verhalen, roddels, … The Queen bleek ook maar een mens en de wereld schipperde tussen ‘wat een vrouw!’ en ‘wat een **** vrouw! Ondertussen is ‘de vrouw’ niet meer en blijven we achter met een berg aan materiaal en moeten we er onze eigen mening maar over gaan vormen.

Heeft de wereld nood aan nog maar eens een nieuwe Superman in de vorm van Tyler Hoechlin? Op dit punt weten we ondertussen allemaal al dat Henry Cavill nog steeds de suit en cape in zijn kast heeft hangen en binnen een paar jaar een stevig robbertje gaat vechten met Dwayne Johnson, dus is er echt nood aan een nieuwe Clark Kent op het kleine scherm? Laat ons zeggen dat we in een wereld die met momenten steeds wanhopiger lijkt te worden, elke held duchtig kunnen gebruiken. Als Batman de komende jaren door zomaar eventjes drie acteurs vertolkt kan worden, dan kunnen we twee versies van Supes ook wel aan.

The White Lotus was voor mij op vlak van televisie een van de grootste verrassingen van 2020. Het eerste seizoen had een perfecte toon van comedy en drama die perfect op elkaar aansloten. Dankzij de slimme humor, unieke stijl, fenomenale cinematografie en leuke soundtrack verscheen de serie toen in veel eindejaarslijstjes. De casting van de rijke en ongelofelijk verwende gasten was bijna perfect. Sydney Sweeney, Alexandra Daddario, Jennifer Coolidge en de onevenaarbare Murray Bartlett … Reviewer Quentin Clemens schreef een uitgebreide review over het eerste seizoen. Maar kan seizoen 2 dat niveau evenaren of misschien zelfs overstijgen? Dat lees je in deze review!

Je kan er niet meer omheen: Scandinavische thrillerseries zijn een wereldwijde hit. Met rede, natuurlijk. Hun verhaallijnen zijn vaak op een knappe manier uitgewerkt. Deze Scandinavische hype heeft ook België niet overgeslagen met reeksen als The Killing, Borgen, Before We Die, … Na deze Scandinavische successen, waagt ook Finland een kans met de psychologische thrillerserie Man in Room 301. De serie gaat over wraak, schuld en vergeving binnen een familie. Kortom, alle elementen voor een nieuw Scandinavisch succes zijn aanwezig. De serie bestaat uit zes afleveringen die elk ongeveer veertig minuten duren en is te zien via MyLum.

Netflix pakt dit najaar groots uit. Zo staan onder andere Guillermo del Toro's Pinocchio en BARDO, False Chronicle of a Handful of Truths nog op het menu om (na een release in de bioscoop) naar de streamingdienst te komen. Sinds gisteren kun je ook kijken naar The School for Good and Evil. Deze film is gebaseerd op de boeken van auteur Soman Chainani, waarvan de eerste reeds in 2013 verscheen. Normaal gezien was het de bedoeling dat Universal Pictures de film uit zou brengen, maar daar kwam twee jaar geleden verandering in. Netflix besliste om de productie over te nemen en het resultaat is nu te zien op de streamingservice.