Seriereview: House of the Dragon

Nadat de laatste paar seizoenen van Game of Thrones kijkers met een vieze smaak in de mond achterlieten, was het aan HBO om de immense populariteit van de franchise te gebruiken om toch de publieke opinie terug om te draaien met een vervolgserie. Wat volgde was de "Oorlog van de vijf pitches" waarin ideeën zoals De Lange Nacht, Roberts Opstand, en Aegons Verovering centraal stonden. De eerste pitch om succesvol op onze schermen te verschijnen is House of the Dragon, een vertelling van de Drakendans die zich bijna tweehonderd jaar voor Het Lied Van IJs en Vuur afspeelt.

Al zijn de Targaryens haast uitgestorven tegen het begin van Game of Thrones, kijkt House of the Dragon terug naar de tijd waar de Targaryens juist niet te missen waren: meer dan honderd jaar nadat Aegon de Veroveraar Koningslanding aan zijn hielen bracht, bloeit de Targaryen dynastie met zowel een Targaryen op de IJzeren Troon als ontelbare kinderen, kleinkinderen, neefjes en nichtjes met dezelfde naam en hetzelfde bloed, voornamelijk doordat deze familie hun bloed 'puur' houdt met gebruik van incest. En waar Targaryens zijn, daar zijn er draken. Dit is dan ook het verhaal van hoe deze ooit machtige familie omwille van interne conflicten hun eigen nummers verdunt en hun indrukwekkende draken tot een haast-uitgestorven diersoort herleidt. In seizoen één is deze oorlog nog niet uitgebroken, maar alle puzzelstukjes worden in plaats gezet om het ware schouwspel te laten beginnen.

Screenshot 2022-10-17 224920.png


Een ander beest?

Het is onvermijdelijk dat men bij de beoordeling van House of the Dragon teruggrijpt naar een vergelijking met de serie die de hype begon. Maar een cruciaal begrip in het vergelijken van House of the Dragon met Game of Thrones is hun fundamenteel verschillend bronmateriaal. Zo baseerde elk (vroege) seizoen van Game of Thrones zich op één lang boek (van minstens 800 pagina's) waarin elk hoofdstuk gedetailleerde gebeurtenissen van een bepaald personage hun gezichtspunt vertelde, waarbij het geschreven detail toeliet om in de serie volledige scènes zo over te nemen uit het boek. Vuur en Bloed, het boek waarop House of the Dragon gebaseerd is, fungeert helemaal anders. Het bevat geen gedachtenkronkels of ervaringen van eender welk van de hoofdpersonages: het hele verhaal is namelijk geschreven door een Maester die de gebeurtenissen van de Drakendans zo accuraat mogelijk wil uiteenzetten vanuit een historisch perspectief. Dat wil zeggen dat we bitter weinig details over de personages of de gebeurtenissen krijgen, dat we soms zelfs tegenstrijdige informatie krijgen, en tot slot dat het hele verhaal in maar weinig woorden verteld is. Zo telt het bronmateriaal voor dit eerste seizoen minder dan honderd pagina's.

Het is de schrijvers gelukt passievolle personages te creëren die de droge feiten van het blad er ineens heerlijk karaktergedreven doen uitzien.


Daarom is het haast niet eerlijk om House of the Dragon te proberen vergelijken met de vroege seizoenen van Game of Thrones: deze hadden een overvloed aan gedetailleerde informatie om uren aan kijkplezier mee te scheppen. De meer pertinente vergelijking is eigenlijk met de latere seizoenen van Thrones: wanneer showrunners Benioff en Weiss geen bronmateriaal meer hadden om mee te werken, moesten ze zien zelf de grote gaten op te vullen tussen de weinige stukjes informatie die ze wel hadden gekregen van Martin. Berucht genoeg faalden ze daar spectaculair in, zowel met logische flops als een gebrek aan karakterconsistentie. Het indrukwekkende aan House of the Dragon is dat de schrijvers met maar iets meer informatie toch een uiterst innemend verhaal met beperkte contradicties konden vertellen. Sterker nog, het opvullen van de gaten in House of the Dragon vergde heel wat meer werk en talent, want waar Game of Thrones duizenden pagina's had die zijn personages duidelijk definiëerden, moesten de schrijvers van House of the Dragon eigenlijk elk personage van nul af aan schrijven, met slechts een paar bijvoeglijke naamwoorden om mee te werken. Al zijn er zeker werkpunten op vlak van de personages, zowel groot als klein, is het de schrijvers gelukt passievolle personages te creëren die de droge feiten van het blad er ineens heerlijk karaktergedreven doen uitzien.

Screenshot 2022-10-17 224218.png


De prinses en de koningin

Een van de slimste beslissingen voor deze serie is de focus op de rivaliteit tussen Prinses Rhaenyra Targaryen en Koningin Alicent Hightower. Gedoemd om ooit aartsvijanden te worden, beginnen deze twee het verhaal in de serie als boezemvriendinnen. Wanneer Alicents vader Otto haar opdraagt om de koning te behagen, wordt ze al snel zijn koninging; een eerste verraad waar hun vriendschap nooit volledig van herstelt. Dan wordt de vraag: wie zal de koning nu opvolgen: zijn oudste kind, dochter Rhaenyra; of zijn eerste zoon, Alicents telg Aegon? De twee vrouwen hun verschillende waarden en verschillende levens en invloeden drijven hen tot tegenstrijdige politieke belangen, zelfs al blijven er doorheen het verhaal momenten terugkomen waar ze herinnerd worden aan hun innige band, die van hen onder andere omstandigheden een goed gebalanceerd duo van heersers had kunnen maken. Rhaenyra's onstuimigheid, passie, ambitie en nieuwsgierigheid staan in sterk contrast met Alicents zin voor verantwoordelijkheid, rechtvaardigheid en orde, waardoor beide personages zoveel meer zijn dan de stereotiepe goede prinses die het opneemt tegen haar kwade stiefmoeder.

De 'zwarten' (de partij van Rhaenyra en haar kinderen) mogen dan wel over het algemeen in een beter daglicht geplaatst worden dan de 'groenen' (de partij van Alicent en haar kinderen), de serie injecteert Martins handelsmerk van morele grijsheid in elk hoofdpersonage. Alicent mag dan bijvoorbeeld geen al te geliefd personage zijn onder de fandom, voor mij is ze veruit mijn lievelingspersonage. Dit vanwege de manier waarop haar waarden, persoonlijke noden, natuurlijke persoonlijkheid en externe krachten zodanig in conflict komen dat Alicent zowat altijd overhoop ligt, vaak onethische beslissingen maakt, maar toch haar goedaardige kern in glimpen blijft vertonen. Dit soort complexe personages om van te smullen zijn wat de wereld van Westeros typeren, en dragen ertoe bij dat ook House of the Dragon mij vlindertjes in de buik geeft. Zowel Rhaenyra als Alicent zijn levendig en geloofwaardig geportretteerd door twee generaties van actrices, al stelen naar mijn mening nieuwkomer Milly Alcock en Olivia Cooke (Thoroughbreds, Me and Earl and the Dying Girl) de show als jonge Rhaenyra en oudere Alicent.

Dit soort complexe personages om van te smullen zijn wat de wereld van Westeros typeren, en dragen ertoe bij dat ook House of the Dragon mij vlindertjes in de buik geeft.


Ook Koning Viserys (de conflictmijdende maar warme vader van Rhaenyra), Prins Daemon (zijn chaotische, gewelddadige broer, en Rhaenyra's oom) en Prinses Rhaenys (Viserys zijn nicht, die ooit op het punt stond koningin te worden, maar die mogelijkheid sindsdien heeft proberen te vergeten) krijgen heel wat karakterdiepte en charismatische performances. Paddy Considine (Peaky Blinders, The Death of Stalin) werd zelfs door George R.R. Martin zelf geprezen voor zijn renditie van Viserys, die volgens Martin "beter dan de mijne" is. Inderdaad, de koning is dan wel zwak als het om de oorlogvoering gaat, zijn personage bloeit open naar een van de meest rakende vaderfiguren in media met Considines ingetogen maar oprechte performance. Matt Smith (Doctor Who, The Crown) zet dan weer een charismatische en instabiele Daemon neer, en is naar verluidt verantwoordelijk voor het improviseren van enkele van de beste momenten in het seizoen. De uitbreiding van deze personages gaat gepaard met een aantal veranderingen van het hoe en waarom dat bepaalde gebeurtenissen plaatsvinden, en die zijn voor het merendeel logische keuzes die de kijker meer meeslepen in het brouwend conflict.

Uiteindelijk verkiest House of the Dragon net als het bronmateriaal nog steeds een focus op plotprogressie boven karakterontwikkeling, zelfs al slaagt het erin de gebeurtenissen te framen als de gevolgen van de personages hun persoonlijkheden en ambities. Dat zie je bijvoorbeeld aan de tijdsprongen die aan zowel het tempo van het verhaal, als aan de intieme band tussen kijkers en personages schade berokkenen. Zo vind ik het nog steeds jammer dat we geen evolutie kregen van warm naar kil tussen Rhaenyra en Alicent, maar gewoon een paar pauzes waarna de evolutie reeds gebeurd was. Daarnaast is de serie iets minder genuanceerd voor personages die niet onder die vijf vernoemde hoofdpersonages behoren: secundaire personages krijgen weinig ontwikkeling, diepte, of interne conflicten, en worden soms zelfs niet degelijk voorgesteld. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat mensen na het bekijken van seizoen één een flauw benul zullen hebben wat de rol en persoonlijkheid van de tweelingsbroers genaamd Cargyll zijn. Larys Strong, een impactvol personage die toch maar laat in de serie wordt geïntroduceerd, handelt zonder de broodnodige context van zijn relatie met zijn prominente familie. Ook facties zoals Het Triarchaat worden niet duidelijk uitgelegd, en de draken, hoe indrukwekkend ze er ook uitzien, krijgen naast Vhagar (de grootste, oudste draak die nog leeft) en Caraxes (de dunne rode hagedis van Daemon) weinig karakterisatie. Maar de grofste overtreders zijn de kinderen van Alicent, Rhaenyra en Daemon. Zij zullen elk een grote rol te spelen hebben in de volgende seizoenen. Sommigen, zoals Aemond en Aegon, hebben het voorrecht platte personages te zijn, maar anderen (zoals de zonen van Rhaenyra en de dochters van Daemon) kan je nauwelijks persoonlijkheidstrekken aan vastkleven. Eén kind (Alicents jongste zoon, Daeron) wordt zelfs nooit vernoemd, al is er al bevestigd dat hij deel van de serie zou moeten zijn. Al zullen de volgende seizoenen wel meer tijd nemen met deze personages, is het jammer dat de kans niet is genomen ook bij hen een diepe kijk te nemen naar hoe hun jeugd hun persoonlijkheid zal beïnvloeden.

house_of_the_dragon_3.6.jpg


Nog steeds Thrones, ten goede en ten kwade

Al deelt House of the Dragon geen personages met zijn moederserie, is de identiteit van Game of Thrones toch overal te herkennen. Zo zijn de lange seksscènes en het overdreven geweld meer een relikwie van Thrones dan iets dat in House of the Dragon zelf veel narratieve waarde bevat. Dat komt ook tot uiting in de vreemde beslissing om het hoofdthema dat tijdens het begingeneriek speelt onveranderd te houden van Game of Thrones; een tragisch gemiste kans. De muziek in House of the Dragon is trouwens niet enkel op dat vlak teleurstellend: Ramin Djawadi, die terugkeert als hoofdcomponist, zet hier niet zijn beste werk neer. Rhaenyra's thema is dan wel een mooie geüpdatete versie van dat van Daenerys, daarnaast is hier niet veel positiefs (of negatiefs) op aan te merken: In Game of Thrones kan ik een deuntje neuriën voor Huis Stark, Lannister, Targaryen, Baratheon, en daarboven voor verscheidene religies. Hetzelfde kan ik niet zeggen van de personages en facties in deze serie. Hoewel de muziek in House of the Dragon zeker competent is en de gebeurtenissen op het scherm ondersteunt, is deze dus helemaal niet zo iconisch of herkenbaar geschreven. De visuals, sets en kostuums waren al best indrukwekkend in Thrones, en hier is dat nog meer het geval: De imposante gebouwen en draken en luxueuze kostuums baten duidelijk van het groter budget. Ook is het aangenaam ditmaal een IJzeren Troon te zien te krijgen die wat meer lijkt op de chaotische, oncomfortabele wirwar van zwaarden die in de boeken beschreven is. Wel komen hier en daar wat herkenbare probleempjes opduiken: zo is het soms duidelijk dat de Targaryens goedkope witte pruiken dragen, en is er in een bepaalde aflevering een herhaling van het "te donker"-debacle van het laatste seizoen van Thrones.

De visuals, sets en kostuums waren al best indrukwekkend in Thrones, en hier is dat nog meer het geval.


Nog een manier waarop House of the Dragon zich geroepen voelt om steeds naar de moederserie te verwijzen, is de integratie van Het Lied van IJs en Vuur in dit apart verhaal. Zo heeft Koning Viserys het vaak over een profetie waarbij een mannelijke Targaryen de wereld zal redden van een ijzige vijand. Deze profetie, die nergens te bekennen is in het bronnenboek, heeft kritische gevolgen op het verloop van het verhaal, maar waarom is die zelfs inbegrepen? Om kijkers te doen terugblikken naar een van de meest verachte momenten in de tv-geschiedenis, enkel voor de verwijzing zelve, lijkt onverstandig. Dat House of the Dragon de controversiële climax van Game of Thrones zou retconnen in een prequel, klinkt dan weer even riskant als onwaarschijnlijk. Tot slot komt Game of Thrones terug naar boven in de archetypes van de personages. Zo voelen vele personages als Thrones personages met een makeover. Rhaenyra doet aan Daenerys denken, Daemon aan Jaime Lannister, Viserys aan Ned Stark, Rhaenys aan Olenna Tyrell, Larys en Otto lijken beiden respectievelijk mindere versies van Littlefinger en Tywin Lannister, en al doet het mijn hart, eeuwig trouw aan de goede Koningin Alicent, pijn dit te uiten, lijkt ook zij soms niet meer dan een verwijzing naar Cersei Lannister. De eerder vernoemde nuances die de acteurs aan de personages toevoegen creëren wel een soort van scheiding, maar toch voelt het soms alsof we een schouwspel met dezelfde spelers als voorheen bekijken.

Evenaart dit seizoen de kwaliteit van de eerste vier seizoenen van Game of Thrones? Nee, naar mijn mening niet. Daarvoor zijn de mysteries, complexiteit, intriges, quotes en subtiliteit van George R.R. Martin iets te ver zoek. Toch komt het soms verdomd dichtbij, en dat vooral door geweldige performances, een sterk script en een paar standout scènes om "Dracarys" tegen te zeggen. Alle tien afleveringen van het eerste seizoen van House of the Dragon zijn nu op Streamz te bekijken. Al is het tweede seizoen reeds bevestigd, zal deze tot 2024 op zich laten wachten. Voel je vrij om in de tussentijd Game of Thrones terug te bekijken (ook op Streamz beschikbaar), maar ontwijk daarbij Seizoen 3, Aflevering 4, waarin Joffrey, etter die hij is, het einde van House of the Dragon zomaar even spoilt!

Conclusie

Als een meeslepende verrijking van het bronmateriaal zet seizoen één van House of the Dragon het toneel voor de oorlog die komt op behendige wijze. De hoofdpersonages zijn genuanceerd geschreven en spetteren van het scherm omwille van de uitstekende cast. Ook kostuums, het decor en de draken zijn visueel indrukwekkend, terwijl de camera en muziek meestal goed zit, met een paar uitzonderingen. Heel wat secundaire personages hadden wat meer karakterontwikkeling en definitie kunnen gebruiken, maar dat is vooral het geval bij de kindpersonages en zelfs hoofdpersonages lijden wat onder de tijdsprongen. Ondanks wat onnodige verwijzingen naar het verhaal van Game of Thrones, komt House of the Dragon voor het merendeel tot zijn recht als zijn eigen dramatisch politiek verhaal in de wereld van George R.R. Martin. Daarvan moet ongetwijfeld het spannendste nog komen, maar dit proloogseizoen is na de laatste paar seizoenen van Game of Thrones een drakenstap in de juiste richting om Westeros terug bekend te maken voor zijn moreel grijze personages en diep doordachte sociopolitieke verhalen.

Pro

  • Martins handelsmerk van grijze moraliteit
  • Uitstekende cast en karakterisatie van hoofdpersonages
  • Meeslepend verhaal vol gedenkwaardige scènes
  • Indrukwekkende kostuums, sets, en CGI draken
  • Maakt slimme veranderingen en uitbreidingen aan het bronmateriaal

Con

  • Verkiest plotprogressie boven karakterontwikkeling
  • Onnodige referenties en aanhankelijkheid naar Game of Thrones
  • Storende tijdsprongen
  • Teleurstellende muziek
8.5

Over deze serie

Beschikbaar vanaf

24 oktober 2022

Genre

  1. Drama
  2. Fantasie

Speelduur

585 minuten

Regie

Ryan Condal, Miguel Sapochnik

Cast

Paddy Considine, Matt Smith, Emma D'Arcy, Olivia Cooke, Rhys Ifans, Milly Alcock, Emily Carey, Eve Best, ...

Uitgever

HBO Max, Streamz
 
Laatst bewerkt:
Ben ik de enige die zich stoorde aan de CGI, zeker dan van de draken?
Vond dit heel zwak...
Ook de tijdssprongen waren inderdaad misschien onnodig, en zeker het vervangen van acteurs...
 
Redactie
Ben ik de enige die zich stoorde aan de CGI, zeker dan van de draken?
Vond dit heel zwak...
Ook de tijdssprongen waren inderdaad misschien onnodig, en zeker het vervangen van acteurs...
Ik vond de draken zelf allesbehalve storend. Kon het nog fotorealistischerop een echt reptiel lijken? Wellicht (in de toekomst), maar ik denk dat ze nu al at the top of the industry zijn daarmee, dus meer kan ik niet echt verwachten. Meer hevig gestileerde draken waren een optie geweest, maar dat past niet in deze wereld denk ik. Maar goed, is nog altijd jammer wanneer dat voor iemand storend is, dan is er niet veel meer aan te doen.
En inderdaad, die tijdsprongen waren voor menig reden geen geweldig idee.
 
Terug
Bovenaan