Een prachtig, zonnig luxeoord in Hawaï, de perfecte plek voor mensen met veel aan hun hoofd om even van hun leven te ontsnappen, en een nieuwe kijk op het leven te verwelkomen ... als ze de kostprijs kunnen betalen natuurlijk. In Mike Whites satirische comedy-dramaserie van HBO komt een bende rijkelui aan bij The White Lotus, het meest exclusieve resort in Hawaï. Daar hopen ze de rust en antwoorden te vinden die ze in hun dagelijks leven niet krijgen. Maar het resort lijkt juist het omgekeerde effect te hebben: ieders slechtste persoonlijkheidstrekjes komen alsmaar sterker naar boven, conflicten die al even brouwen komen tot de oppervlakte, en dat allemaal ten koste van het personeel die beleefd om moet gaan met elk onredelijk verzoek van hun clientèle. Welkom in The White Lotus!
Regisseur Mike White ken je wellicht van zijn eerdere HBO-serie Enlightened, waarin Laura Dern na een mentale inzinking haar levensvisies herziet en probeert meer ethisch en spiritueel bewust te zijn van haar omgeving. Die serie verkende al het idee van wat het betekent om echt bewust te zijn van je omgeving, als je niet eens bewust bent van jezelf: Dern's personage Amy preekt steeds over hoe onbewust mensen rondom haar zijn van wat er in de wereld, en in hun eigen werkplaats, allemaal gebeurt, maar denkt bij al haar plannetjes die ze opzet om 'de wereld te verbeteren' nooit na over haar medemens en hun verlangens en complexiteit. White neemt dit idee met The White Lotus nu kilometers verder: met een ensemblecast in plaats van één hoofdpersonage zet hij meerdere personages neer die allemaal wel een identiteitsprobleem hebben waarmee ze het moeilijk hebben, maar door hun ingebakken voorrechten steeds vergeten hun zogenaamde principes ook op zichzelf toe te passen.
Diep gebrekkige personages neergezet door een sterrencast op hun best
Het verhaal van The White Lotus begint met een mysterie: in een flashforward komen we te weten dat er een lijk getransporteerd wordt vanuit Hawaï. Dit mysterie hangt in elke volgende aflevering in ons achterhoofd, want bij elk subplot doet het de kijker denken: 'Dat klinkt riskant, zou deze persoon het lijk kunnen worden?' Dat antwoord krijgen we natuurlijk pas in de seizoensfinale, maar na deze scene worden we geïntroduceerd aan al de personages, die allen samen aankomen aan het resort.
Om mee te beginnen heb je de Mossbacher familie. De matriarch Nicole (gespeeld door Connie Britton, van Nashville en American Horror Story), is een machtige CFO van een groot technologiebedrijf, en probeert een balans te vinden tussen de job waarmee ze geobsedeerd is, en de emotionele lijm te zijn die haar familie samenhoudt. Haar man Mark (gespeeld door Steve Zahn, van A Perfect Getaway en Riding in Cars with Boys) gaat van de ene crisis naar de volgende, met als onderliggend probleem dat hij in de knoop ligt met zijn mannelijkheid. Hun dochter Olivia (gespeeld door Sydney Sweeney van Euphoria) is een bitse betweter die preekt over sociale onrechtvaardigheden terwijl ze vanuit haar strandstoel de mensen rondom haar pest. Zij is ook duidelijk best bezittelijk over haar beste vriendin Paula (Brittany O'Grady), die meegekomen is op reis, die niet rijk is zoals de Mossbachers, en wat meer sympathie toont naar de inheemse Hawaïanen. Tot slot is er Olivia's broer Quinn (Fred Hechinger), die niet goed met mensen kan communiceren en verkiest zijn tijd te besteden met zijn gsm en Nintendo Switch, maar gedwongen wordt andere passies te vinden wanneer al zijn technologie overspoeld wordt. Een tweede familie die naar The White Lotus komt is de kersverse Patton-familie: Shane (gespeeld door Jake Lacy van The Office) is een verwend nest met geld in de familie, die na elke tegenslag zijn moeder belt en wreed is tegen het personeel. Zijn nieuwe echtgenote Rachel (gespeeld door Alexandra Daddario, bekend van de Percy Jacksonfilms) is een journaliste van een meer bescheiden achtergrond, die worstelt met de beslissing om haar baan op te geven en haar nieuwe rijkeluisleven te accepteren, en steeds meer gechoqueerd wordt door het gedrag van haar man. Het conflict tussen de twee wordt er niet makkelijker op wanneer Shane zijn oppervlakkige geld-geobsedeerde moeder Kitty (gespeeld door Molly Shannon, die opkwam in Saturday Night Live) uitnodigt op hun huwelijksreis. Rachel is veruit het meest sympathieke hoofdpersonage in de serie, als het lieve principiële meisje onder de klootzakken. Het is als kijker moeilijk te horen hoe ze door iedereen rondom zich gezien wordt als "prachtig, maar niets meer". Maar ook zij heeft kritische gebreken die de serie ons maar al te graag toont ... Tot slot hebben we aan de kant van de gasten Tanya McQuoid (gespeeld door Jennifer Coolidge van American Pie en Legally Blonde), een mentaal onstabiele vrouw die naar het resort is gekomen om de as van haar pas gestorven moeder te verstrooien. Zij belandt in een heel eenzijdige 'vriendschap' met een personeelslid.
Ookal bestaat het merendeel van de personages uit de rijke klanten, heb je ook twee hoofdpersonage aan de kant van het personeel: Armond (gespeeld door Murray Bartlett, die je misschien kent uit HBO's Looking) is de manager van de Hawaii-vestiging van The White Lotus, en ook het personage die alle andere personages verbindt. Het interessante aan Armond in de context van het verhaal is dat hij zowel onderdanig als baas is; met andere woorden, hij moet anderen dienen, maar heeft ook best veel macht over zijn personeel. Net zoals bij vele personages is het als kijker moeilijk een eenduidige beslissing te maken rond wat je van Armond vindt: de moeilijkheid van zijn job en de manier waarop het clientèle hem behandelt, doet je zeker voor hem voelen, maar hij is zelf ook drugsverslaafd en een onvriendelijke man die zijn macht misbruikt. Desalniettemin bestaat zijn rol in het verhaal er vooral uit om de belachelijke vragen en verzoeken van de verwende gasten te voldoen, wat het hem ook kost, en dat zonder ooit een greintje van zijn onvriendelijkheid te laten doorkomen naar de gasten die beleefde service verwachten. Zo komt Armond uiteindelijk toch naar boven als een van de personages waar je als kijker het meeste voor duimt. Daarnaast is er Belinda (Natasha Rothwell), de manager van het wellness-domein, die uitermate veel tijd spendeert met Tanya, hopende dat ze met genoeg tijdsinvestering en emotionele steun van Tanya een geldinvestering kan krijgen om zelf ooit een eigen spa voor de minderbedeelden te kunnen starten. Doorheen de serie zegt of doet Belinda niet veel meer dan meegaan met wat de mensen die macht over haar hebben van haar vragen; dat is van één opzicht wel consistent met het thema, maar tegelijk ook jammer dat zij, als waarschijnlijk het personage met het sterkste moreel kompas, het minst diep gekarakteriseerd wordt. Tot slot is er Lani (Jolene Purdy van Donnie Darko), die in de eerste aflevering als een hoofdpersonage gepositioneerd wordt, maar na deze aflevering eigenlijk uit de serie verdwijnt. Heel jammer aangezien ze best charismatisch is en een veelbelovend verhaal had waarin ze van haar werkplaats probeert te verstoppen dat ze eigenlijk hoogzwanger is.
Veel van deze personages zouden niet goed overgekomen zijn zonder zo'n immens competente acteurs aan het wiel. Van Connie Britton wist men al dat ze dramatisch talent had, maar Coolidge en Daddario laten een krachtige kant van zich tonen die ik nog niet van hun gezien had. Ook is Jake Lacy een smeerlap om van te smullen. Maar eigenlijk elk personage en elke acteur heeft momenten waarin ze echt kunnen schijnen, of het nu met een moment van blijdschap, of juist een uiterst beschamende ervaring is. En zelfs in de kleinere momenten voelt elk personage erg menselijk: de serie bekritiseert de rijken constant, maar ontmenselijkt ze ook niet. Zelfs de meest venijnige personages hebben zachtere of herkenbare momenten die hun wat diepte geven. Dat maakt het verhaal juist prangender: dit zijn echte mensen, en niet karikaturen van mensen, die zich toch zo verschrikkelijk gedragen naar anderen. De personages zijn dus zowel op het vlak van vertolking als dialoog een absolute triomf. Als dat nog niet duidelijk genoeg was, hebben maar liefst acht castleden (elke hoofdacteur behalve nieuwkomers O'Grady en Hechinger, en Shannon die als gastrol niet in aanmerking kwam) voor hun rol in The White Lotus een nominatie te pakken gekregen voor de Emmy voor beste ondersteunende acteur in een mini-serie in het huidige awardseizoen.
Een presentatie van holle luxe
"Het doel is om achter ons masker van aangename maar verwisselbare helpers te verdwijnen", aldus hotelmanager Armond tegen zijn personeel. Dat geldt eigenlijk voor het hele oord. Alles moet aangenaam, leuk en comfortabel zijn voor de gasten die hier hun geld komen verdoen, maar dat wil ook zeggen dat de gasten niet willen geconfronteerd worden met de persoonlijke of sociologische problemen die zich in het oord afspelen; dat zou namelijk hun vakantie verpesten. Dit heeft allereerst implicaties voor het doen en laten van al het personeel: personeelsleden worden steeds gespeeld met een brede glimlach die onmiddellijk verdwijnt wanneer de klant weg is. Gegeven de hoeveelheid tijd dat het personeel aan hun werk moeten geven (ze werken duidelijk langere uren dan mensen met een kantoorbaan), wordt het zo duidelijk gemaakt hoe weinig vrijheid het personeel eigenlijk heeft om zichzelf te zijn, of zichzelf ooit comfortabel te voelen, al is hun levensmissie om anderen comfort te offeren.
Dat idee wordt mooi doorgevoerd naar de sets, shots en omgevingen: de gebouwen zijn mooi en netjes en hebben gestroomlijnd design zoals mensen die veel betalen van hun hotelverblijf zouden verwachten. Maar persoonlijkheid hebben deze plaatsen niet. Geen inheemse kunst, en niks dat suggereert dat Hawaï iets anders is dan enkel een oord voor de rijken. Het enige beeld dat door de camera wel als oprecht prachtig wordt geportretteerd, is de wilde zee, waarop mensen nog niks gebouwd hebben om winst te maken. Daarnaast heb je de elementen die niet als esthetisch bedoeld zijn, maar om de klanten een smaakje van de cultuur te geven, zoals de bloemenkransen en rieten constructies, met daarbovenop natuurlijk het entertainment van inheems Hawaïaanse dansen. Ook deze zijn verbasterd: inheems personeelslid Kai vertelt Paula zelfs dat het hevig toerisme in Hawaï niet enkel de echte inheemse cultuur dreigt te bedelven, de inheemse mensen worden lang niet genoeg betaald en staan op het punt dakloos te worden naarmate de Amerikaanse bedrijven alsmaar meer van hun land inpikken. Met alle misbruik van het kapitalisme nog steeds rondom iedereen, is het nog een verrassing dat dit oord niet tot het spiritueel helen leidt dat alle klanten ervan verwachten?
The White Lotus bevat niet veel muziek van diverse artiesten, maar wordt op selecte momenten ondersteund door een versie van het hoofdthema. Deze muziek, geschreven door Chileense componist Cristobal Tapia de Veer, bestaat uit exotische klanken geproduceerd met fluiten, drums, gitaar en menselijk gekreun. Het is simpel en repetitief, maar wel verrassend veelzijdig: afhankelijk van de context klinkt het speels, ondeugend, spannend, onheilspellend of contemplatief. Wel is het jammer dat ze daarmee geen Hawaïaan de kans gaven om een authentiek Hawaïaanse track te maken, maar wellicht is dat juist evenzeer deel van het punt van de serie.
Bijtend commentaar op het gedrag van de rijken, alsook de kijker
Het verhaal van The White Lotus draait alle conventionele clichés over de helende kracht van zo'n oord op zijn kop. Het vraagt: is het wel zo'n gezonde ervaring om een week lang naar een plaats te gaan waar je het personeel als slaven kan gebruiken? Kan zoiets de fundamentele problemen waarmee we worstelen wel echt aanpakken? En waarom is het ook enkel de problemen van de rijken die verdienen opgelost te worden, terwijl het personeel juist emotioneel en fysisch moet zwoegen zonder beloften van levensverbeteringen voor zichzelf? Waar luchtigere komedies zoals Schitt's Screek de rijken en hun onwetendheid bespotten en vernederen tot ze hun lesje geleerd hebben, kiest The White Lotus voor een meer cynische, maar wellicht meer realistische lens: geld heeft deze personages al te lang gecorrumpeerd, ze kunnen niet zomaar degelijke mensen worden, en het zijn uiteindelijk altijd de armen die hun bedienen, die de consequenties van de rijken hun fouten moeten dragen.
The White Lotus spaart eigenlijk niemand van kritiek: Paula is niet even rijk als de rest van de gasten, maar zij heeft, net als de kijker, bepaalde voorrechten die haar leven toch minder versperren dan die van bijvoorbeeld het inheemse volk, en de serie verkent hoe dit feit haar leidt tot acties die ook schade berokkenen. Politiek gezien krijgt ook elke factie wel iets te verduren, van het open gebrek aan empathie in sommig conservatief gedachtegoed, tot de passieve onverschilligheid van neoliberalen, tot de praktische hypocrisie van zogenaamde champagnesocialisten. In discussies over bijvoorbeeld feminisme en de mannenrechtenbeweging, maken personages uitspraken die niet veel verschillen van wat je in het dagelijks leven kan horen. Ook de mensen die het voorgaande bekritiseren, worden op de een of andere manier wel als hypocriet voorgesteld. Een paar voorbeelden zijn Nicole, die zich voordoet als feministe, maar haar positie van macht eigenlijk nooit gebruikt om andere vrouwen te helpen. Olivia beschouwt zich een activiste en leest heel publiekelijk materiaal van Karl Marx, maar het is moeilijk te geloven dat iemand die zo gemeen is tegen iedereen rondom haar, echt veel geeft om de onrechten die anderen meemaken. The White Lotus bereikt dit zonder een beide-kantennarratief te spinnen, maar legt de focus erop dat zelfs de mensen die het mis hebben in een situatie niet inherent kwaadaardig zijn, maar het product zijn van een systeem die deze denkfouten en levensbeslissingen in hun brein heeft vastgenesteld. Zo is er volgens mij niemand die zich niet een beetje zal kunnen vinden in een van de personages, en zo ook een kritische kijk naar zichzelf zal nemen eens ze de serie wat verwerkt hebben. Wel is het terug jammer dat de productie zelf niet meer werk deed om te helpen op de vlakken die het bespreekt: Zo vermeldt het wel de negatieve impact van Amerikaanse industrie op het Hawaïaans volk, maar de productie is ook echt gelegen in Maui, en dat zonder veel blootstelling of voordelen te geven aan inheemse artiesten of volkeren.
Het is opmerkelijk hoe succesvol de serie is in het constant opbrengen van deze uiterst belangrijke en controversiële problematieken zoals het kolonialisme, het toxic masculinity, het kapitalisme, het girlboss-feminisme en homofobie, zonder daarmee te prekerig, saai of serieus te worden. In tegendeel: elke aflevering is absoluut hilarisch en vaak zelfs spannend. De verscheidene subplots houden je geïnvesteerd met constante ontwikkelingen die je op het puntje van je stoel houden. Wanneer zal Rachel eindelijk ontploffen tegen haar nieuwe verschrikkelijke familie? Wat zal er gebeuren met de rugzak vol drugs die Olivia op het strand achterliet? Hoe zal Armond zijn alsmaar duidelijker wordende minachting tegen zijn gasten goedpraten? Wat met Paula's riskante plan om haar rijke reisgenoten te bestelen? En natuurlijk, wie zal uiteindelijk het leven laten, en hoe? Het antwoord is nooit zo simpel als je misschien denkt, en is soms zelfs heel onaangenaam, maar het antwoord is ook even inzichtelijk en vermakelijk als de situaties waardoor je de vragen gaat stellen. Zo is de seizoensfinale even verrukkelijk als choquerend, en even hilarisch als tragisch.
De zes afleveringen van The White Lotus kunnen (via VPN) bekeken worden op HBO Max, of gewoon via Streamz. Voor mensen die niet genoeg kunnen krijgen van deze oncomfortabele serie, is er goed nieuws, want The White Lotus is reeds vernieuwd voor een tweede seizoen door HBO. Dit tweede seizoen zal zich in Sicilië afspelen en zal naast één terugkerende actrice een nieuwe cast bevatten waaronder F. Murray Abraham, Theo James en Aubrey Plaza. Daarvoor is nog geen releasedatum gekend, maar in februari 2022 zijn ze alvast begonnen met filmen, dus we kunnen dit tweede seizoen hopelijk in 2023 verwachten.
Regisseur Mike White ken je wellicht van zijn eerdere HBO-serie Enlightened, waarin Laura Dern na een mentale inzinking haar levensvisies herziet en probeert meer ethisch en spiritueel bewust te zijn van haar omgeving. Die serie verkende al het idee van wat het betekent om echt bewust te zijn van je omgeving, als je niet eens bewust bent van jezelf: Dern's personage Amy preekt steeds over hoe onbewust mensen rondom haar zijn van wat er in de wereld, en in hun eigen werkplaats, allemaal gebeurt, maar denkt bij al haar plannetjes die ze opzet om 'de wereld te verbeteren' nooit na over haar medemens en hun verlangens en complexiteit. White neemt dit idee met The White Lotus nu kilometers verder: met een ensemblecast in plaats van één hoofdpersonage zet hij meerdere personages neer die allemaal wel een identiteitsprobleem hebben waarmee ze het moeilijk hebben, maar door hun ingebakken voorrechten steeds vergeten hun zogenaamde principes ook op zichzelf toe te passen.
Diep gebrekkige personages neergezet door een sterrencast op hun best
Het verhaal van The White Lotus begint met een mysterie: in een flashforward komen we te weten dat er een lijk getransporteerd wordt vanuit Hawaï. Dit mysterie hangt in elke volgende aflevering in ons achterhoofd, want bij elk subplot doet het de kijker denken: 'Dat klinkt riskant, zou deze persoon het lijk kunnen worden?' Dat antwoord krijgen we natuurlijk pas in de seizoensfinale, maar na deze scene worden we geïntroduceerd aan al de personages, die allen samen aankomen aan het resort.
Om mee te beginnen heb je de Mossbacher familie. De matriarch Nicole (gespeeld door Connie Britton, van Nashville en American Horror Story), is een machtige CFO van een groot technologiebedrijf, en probeert een balans te vinden tussen de job waarmee ze geobsedeerd is, en de emotionele lijm te zijn die haar familie samenhoudt. Haar man Mark (gespeeld door Steve Zahn, van A Perfect Getaway en Riding in Cars with Boys) gaat van de ene crisis naar de volgende, met als onderliggend probleem dat hij in de knoop ligt met zijn mannelijkheid. Hun dochter Olivia (gespeeld door Sydney Sweeney van Euphoria) is een bitse betweter die preekt over sociale onrechtvaardigheden terwijl ze vanuit haar strandstoel de mensen rondom haar pest. Zij is ook duidelijk best bezittelijk over haar beste vriendin Paula (Brittany O'Grady), die meegekomen is op reis, die niet rijk is zoals de Mossbachers, en wat meer sympathie toont naar de inheemse Hawaïanen. Tot slot is er Olivia's broer Quinn (Fred Hechinger), die niet goed met mensen kan communiceren en verkiest zijn tijd te besteden met zijn gsm en Nintendo Switch, maar gedwongen wordt andere passies te vinden wanneer al zijn technologie overspoeld wordt. Een tweede familie die naar The White Lotus komt is de kersverse Patton-familie: Shane (gespeeld door Jake Lacy van The Office) is een verwend nest met geld in de familie, die na elke tegenslag zijn moeder belt en wreed is tegen het personeel. Zijn nieuwe echtgenote Rachel (gespeeld door Alexandra Daddario, bekend van de Percy Jacksonfilms) is een journaliste van een meer bescheiden achtergrond, die worstelt met de beslissing om haar baan op te geven en haar nieuwe rijkeluisleven te accepteren, en steeds meer gechoqueerd wordt door het gedrag van haar man. Het conflict tussen de twee wordt er niet makkelijker op wanneer Shane zijn oppervlakkige geld-geobsedeerde moeder Kitty (gespeeld door Molly Shannon, die opkwam in Saturday Night Live) uitnodigt op hun huwelijksreis. Rachel is veruit het meest sympathieke hoofdpersonage in de serie, als het lieve principiële meisje onder de klootzakken. Het is als kijker moeilijk te horen hoe ze door iedereen rondom zich gezien wordt als "prachtig, maar niets meer". Maar ook zij heeft kritische gebreken die de serie ons maar al te graag toont ... Tot slot hebben we aan de kant van de gasten Tanya McQuoid (gespeeld door Jennifer Coolidge van American Pie en Legally Blonde), een mentaal onstabiele vrouw die naar het resort is gekomen om de as van haar pas gestorven moeder te verstrooien. Zij belandt in een heel eenzijdige 'vriendschap' met een personeelslid.
De personages zijn zowel op vlak van vertolking als dialoog een absolute triomf.
Ookal bestaat het merendeel van de personages uit de rijke klanten, heb je ook twee hoofdpersonage aan de kant van het personeel: Armond (gespeeld door Murray Bartlett, die je misschien kent uit HBO's Looking) is de manager van de Hawaii-vestiging van The White Lotus, en ook het personage die alle andere personages verbindt. Het interessante aan Armond in de context van het verhaal is dat hij zowel onderdanig als baas is; met andere woorden, hij moet anderen dienen, maar heeft ook best veel macht over zijn personeel. Net zoals bij vele personages is het als kijker moeilijk een eenduidige beslissing te maken rond wat je van Armond vindt: de moeilijkheid van zijn job en de manier waarop het clientèle hem behandelt, doet je zeker voor hem voelen, maar hij is zelf ook drugsverslaafd en een onvriendelijke man die zijn macht misbruikt. Desalniettemin bestaat zijn rol in het verhaal er vooral uit om de belachelijke vragen en verzoeken van de verwende gasten te voldoen, wat het hem ook kost, en dat zonder ooit een greintje van zijn onvriendelijkheid te laten doorkomen naar de gasten die beleefde service verwachten. Zo komt Armond uiteindelijk toch naar boven als een van de personages waar je als kijker het meeste voor duimt. Daarnaast is er Belinda (Natasha Rothwell), de manager van het wellness-domein, die uitermate veel tijd spendeert met Tanya, hopende dat ze met genoeg tijdsinvestering en emotionele steun van Tanya een geldinvestering kan krijgen om zelf ooit een eigen spa voor de minderbedeelden te kunnen starten. Doorheen de serie zegt of doet Belinda niet veel meer dan meegaan met wat de mensen die macht over haar hebben van haar vragen; dat is van één opzicht wel consistent met het thema, maar tegelijk ook jammer dat zij, als waarschijnlijk het personage met het sterkste moreel kompas, het minst diep gekarakteriseerd wordt. Tot slot is er Lani (Jolene Purdy van Donnie Darko), die in de eerste aflevering als een hoofdpersonage gepositioneerd wordt, maar na deze aflevering eigenlijk uit de serie verdwijnt. Heel jammer aangezien ze best charismatisch is en een veelbelovend verhaal had waarin ze van haar werkplaats probeert te verstoppen dat ze eigenlijk hoogzwanger is.
Veel van deze personages zouden niet goed overgekomen zijn zonder zo'n immens competente acteurs aan het wiel. Van Connie Britton wist men al dat ze dramatisch talent had, maar Coolidge en Daddario laten een krachtige kant van zich tonen die ik nog niet van hun gezien had. Ook is Jake Lacy een smeerlap om van te smullen. Maar eigenlijk elk personage en elke acteur heeft momenten waarin ze echt kunnen schijnen, of het nu met een moment van blijdschap, of juist een uiterst beschamende ervaring is. En zelfs in de kleinere momenten voelt elk personage erg menselijk: de serie bekritiseert de rijken constant, maar ontmenselijkt ze ook niet. Zelfs de meest venijnige personages hebben zachtere of herkenbare momenten die hun wat diepte geven. Dat maakt het verhaal juist prangender: dit zijn echte mensen, en niet karikaturen van mensen, die zich toch zo verschrikkelijk gedragen naar anderen. De personages zijn dus zowel op het vlak van vertolking als dialoog een absolute triomf. Als dat nog niet duidelijk genoeg was, hebben maar liefst acht castleden (elke hoofdacteur behalve nieuwkomers O'Grady en Hechinger, en Shannon die als gastrol niet in aanmerking kwam) voor hun rol in The White Lotus een nominatie te pakken gekregen voor de Emmy voor beste ondersteunende acteur in een mini-serie in het huidige awardseizoen.
Een presentatie van holle luxe
"Het doel is om achter ons masker van aangename maar verwisselbare helpers te verdwijnen", aldus hotelmanager Armond tegen zijn personeel. Dat geldt eigenlijk voor het hele oord. Alles moet aangenaam, leuk en comfortabel zijn voor de gasten die hier hun geld komen verdoen, maar dat wil ook zeggen dat de gasten niet willen geconfronteerd worden met de persoonlijke of sociologische problemen die zich in het oord afspelen; dat zou namelijk hun vakantie verpesten. Dit heeft allereerst implicaties voor het doen en laten van al het personeel: personeelsleden worden steeds gespeeld met een brede glimlach die onmiddellijk verdwijnt wanneer de klant weg is. Gegeven de hoeveelheid tijd dat het personeel aan hun werk moeten geven (ze werken duidelijk langere uren dan mensen met een kantoorbaan), wordt het zo duidelijk gemaakt hoe weinig vrijheid het personeel eigenlijk heeft om zichzelf te zijn, of zichzelf ooit comfortabel te voelen, al is hun levensmissie om anderen comfort te offeren.
Dat idee wordt mooi doorgevoerd naar de sets, shots en omgevingen: de gebouwen zijn mooi en netjes en hebben gestroomlijnd design zoals mensen die veel betalen van hun hotelverblijf zouden verwachten. Maar persoonlijkheid hebben deze plaatsen niet. Geen inheemse kunst, en niks dat suggereert dat Hawaï iets anders is dan enkel een oord voor de rijken. Het enige beeld dat door de camera wel als oprecht prachtig wordt geportretteerd, is de wilde zee, waarop mensen nog niks gebouwd hebben om winst te maken. Daarnaast heb je de elementen die niet als esthetisch bedoeld zijn, maar om de klanten een smaakje van de cultuur te geven, zoals de bloemenkransen en rieten constructies, met daarbovenop natuurlijk het entertainment van inheems Hawaïaanse dansen. Ook deze zijn verbasterd: inheems personeelslid Kai vertelt Paula zelfs dat het hevig toerisme in Hawaï niet enkel de echte inheemse cultuur dreigt te bedelven, de inheemse mensen worden lang niet genoeg betaald en staan op het punt dakloos te worden naarmate de Amerikaanse bedrijven alsmaar meer van hun land inpikken. Met alle misbruik van het kapitalisme nog steeds rondom iedereen, is het nog een verrassing dat dit oord niet tot het spiritueel helen leidt dat alle klanten ervan verwachten?
The White Lotus bevat niet veel muziek van diverse artiesten, maar wordt op selecte momenten ondersteund door een versie van het hoofdthema. Deze muziek, geschreven door Chileense componist Cristobal Tapia de Veer, bestaat uit exotische klanken geproduceerd met fluiten, drums, gitaar en menselijk gekreun. Het is simpel en repetitief, maar wel verrassend veelzijdig: afhankelijk van de context klinkt het speels, ondeugend, spannend, onheilspellend of contemplatief. Wel is het jammer dat ze daarmee geen Hawaïaan de kans gaven om een authentiek Hawaïaanse track te maken, maar wellicht is dat juist evenzeer deel van het punt van de serie.
Bijtend commentaar op het gedrag van de rijken, alsook de kijker
Het verhaal van The White Lotus draait alle conventionele clichés over de helende kracht van zo'n oord op zijn kop. Het vraagt: is het wel zo'n gezonde ervaring om een week lang naar een plaats te gaan waar je het personeel als slaven kan gebruiken? Kan zoiets de fundamentele problemen waarmee we worstelen wel echt aanpakken? En waarom is het ook enkel de problemen van de rijken die verdienen opgelost te worden, terwijl het personeel juist emotioneel en fysisch moet zwoegen zonder beloften van levensverbeteringen voor zichzelf? Waar luchtigere komedies zoals Schitt's Screek de rijken en hun onwetendheid bespotten en vernederen tot ze hun lesje geleerd hebben, kiest The White Lotus voor een meer cynische, maar wellicht meer realistische lens: geld heeft deze personages al te lang gecorrumpeerd, ze kunnen niet zomaar degelijke mensen worden, en het zijn uiteindelijk altijd de armen die hun bedienen, die de consequenties van de rijken hun fouten moeten dragen.
Het is opmerkelijk hoe succesvol de serie is in het constant opbrengen van deze belangrijke problematieken, zonder te prekerig of serieus te worden.
The White Lotus spaart eigenlijk niemand van kritiek: Paula is niet even rijk als de rest van de gasten, maar zij heeft, net als de kijker, bepaalde voorrechten die haar leven toch minder versperren dan die van bijvoorbeeld het inheemse volk, en de serie verkent hoe dit feit haar leidt tot acties die ook schade berokkenen. Politiek gezien krijgt ook elke factie wel iets te verduren, van het open gebrek aan empathie in sommig conservatief gedachtegoed, tot de passieve onverschilligheid van neoliberalen, tot de praktische hypocrisie van zogenaamde champagnesocialisten. In discussies over bijvoorbeeld feminisme en de mannenrechtenbeweging, maken personages uitspraken die niet veel verschillen van wat je in het dagelijks leven kan horen. Ook de mensen die het voorgaande bekritiseren, worden op de een of andere manier wel als hypocriet voorgesteld. Een paar voorbeelden zijn Nicole, die zich voordoet als feministe, maar haar positie van macht eigenlijk nooit gebruikt om andere vrouwen te helpen. Olivia beschouwt zich een activiste en leest heel publiekelijk materiaal van Karl Marx, maar het is moeilijk te geloven dat iemand die zo gemeen is tegen iedereen rondom haar, echt veel geeft om de onrechten die anderen meemaken. The White Lotus bereikt dit zonder een beide-kantennarratief te spinnen, maar legt de focus erop dat zelfs de mensen die het mis hebben in een situatie niet inherent kwaadaardig zijn, maar het product zijn van een systeem die deze denkfouten en levensbeslissingen in hun brein heeft vastgenesteld. Zo is er volgens mij niemand die zich niet een beetje zal kunnen vinden in een van de personages, en zo ook een kritische kijk naar zichzelf zal nemen eens ze de serie wat verwerkt hebben. Wel is het terug jammer dat de productie zelf niet meer werk deed om te helpen op de vlakken die het bespreekt: Zo vermeldt het wel de negatieve impact van Amerikaanse industrie op het Hawaïaans volk, maar de productie is ook echt gelegen in Maui, en dat zonder veel blootstelling of voordelen te geven aan inheemse artiesten of volkeren.
Het is opmerkelijk hoe succesvol de serie is in het constant opbrengen van deze uiterst belangrijke en controversiële problematieken zoals het kolonialisme, het toxic masculinity, het kapitalisme, het girlboss-feminisme en homofobie, zonder daarmee te prekerig, saai of serieus te worden. In tegendeel: elke aflevering is absoluut hilarisch en vaak zelfs spannend. De verscheidene subplots houden je geïnvesteerd met constante ontwikkelingen die je op het puntje van je stoel houden. Wanneer zal Rachel eindelijk ontploffen tegen haar nieuwe verschrikkelijke familie? Wat zal er gebeuren met de rugzak vol drugs die Olivia op het strand achterliet? Hoe zal Armond zijn alsmaar duidelijker wordende minachting tegen zijn gasten goedpraten? Wat met Paula's riskante plan om haar rijke reisgenoten te bestelen? En natuurlijk, wie zal uiteindelijk het leven laten, en hoe? Het antwoord is nooit zo simpel als je misschien denkt, en is soms zelfs heel onaangenaam, maar het antwoord is ook even inzichtelijk en vermakelijk als de situaties waardoor je de vragen gaat stellen. Zo is de seizoensfinale even verrukkelijk als choquerend, en even hilarisch als tragisch.
De zes afleveringen van The White Lotus kunnen (via VPN) bekeken worden op HBO Max, of gewoon via Streamz. Voor mensen die niet genoeg kunnen krijgen van deze oncomfortabele serie, is er goed nieuws, want The White Lotus is reeds vernieuwd voor een tweede seizoen door HBO. Dit tweede seizoen zal zich in Sicilië afspelen en zal naast één terugkerende actrice een nieuwe cast bevatten waaronder F. Murray Abraham, Theo James en Aubrey Plaza. Daarvoor is nog geen releasedatum gekend, maar in februari 2022 zijn ze alvast begonnen met filmen, dus we kunnen dit tweede seizoen hopelijk in 2023 verwachten.
Conclusie
Regisseur en schrijver Mike White heeft met The White Lotus zijn talent voor bijtende sociale satire over uiterst relevante controverses, nog maar eens bewezen. The White Lotus vindt de perfecte balans tussen komedie om mee te gieren en brullen, en satire die je als kijker ongemakkelijk doet voelen door een spiegel voor je gezicht te plaatsen en je te confronteren met je eigen schadelijke handelingen en attitudes. Met een tal van geweldig geschreven en geacteerde personages, die elk andere aspecten van voorrecht belichamen zonder karikaturen te worden, verkent de serie de psychologie van geld en macht meesterlijk, en dat zonder een saai moment.
Pro
- Slimme, hilarische, en karakter-consistente dialoog
- Topcast
- Inzichtelijke en confronterende thema's en sociaal commentaar
- Een spetterende seizoensfinale
Con
- Een paar subplots die nergens toe leiden
- Minder focus op het horeca-personeel en de inheemse mensen
9
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
11 juli 2021
Genre
- Drama
- Komedie
Speelduur
54 minuten
Regie
Mike White
Cast
Connie Britton, Steve Zahn, Jennifer Coolidge, Alexandra Daddario, Sydney Sweeney, Murray Bartlett, Molly Shannon, Jake Lacy
Uitgever
HBO, Streamz
Website
Laatst bewerkt:
