Thriller

Italië, la bella Italia, het land met haar prachtige stranden, haar pittoreske dorpen, haar overheerlijke keuken, haar indrukwekkend cultureel erfgoed en haar rijke (Romeinse) geschiedenis. Er is dan ook een reden waarom romantische films, zoals Letters to Juliet, het land vaak als setting gebruiken. Neem hier even een pauze als je nog eventjes wil wegdromen. Je zou haast vergeten dat het land ook armoede kent. De Italiaanse serie Christian breekt met dit sprookjesachtige beeld van Italië en neemt je mee naar de achtergestelde buurten in Rome waar armoede, criminaliteit, bendes en drugs de overhand hebben.

En toen sloot Westworld de deuren. Niet met het bombast of de grandeur waarmee het in 2016 de poorten opende, maar met een droog persbericht. Het was het einde dat velen al zagen aankomen, zelfs de makers die ondertussen al de overstap naar Amazon Prime hadden genomen. Hoe kan het ook anders, wanneer een serie die een erg hoog prijskaartje met zich meebracht het kijkersaantal zag zakken van een respectabele twaalf miljoen aan de start naar een schamele vier miljoen aan het eind van seizoen 4. Deden lange productietijden en labyrintische verhaallijnen de ambitieuze reeks de das om? Waande Westworld zichzelf iets te slim voor de kijker of verloor het gewoon zichzelf op het pad van veranderende settings? We kregen de blu-ray boxset van de volledige reeks opgestuurd en doken nog een laatste keer de konijnenpijp in om te ontdekken of de onafgewerkte reis van Westworld alsnog de moeite van het ondernemen waard is. In dit artikel probeer ik uiteraard spoilers tot het absolute minimum te...

Heeft een belofte een vervaldatum? Met die ene vraag werd ik binnengezogen in het verhaal van Les Papillons Noirs. Het valt mij nu ook voor het eerst op, dat ik voor relatief veel Frans te kijken, relatief weinig - oké, geen - Frans materiaal review. Dat heeft, volgens mij, veel met de sfeer te maken. Bij Angelsaksische producties is er vaak een luide trom. This is an important stóry. Let us tell you this stóry. Volstrekt gerechtvaardigd. Bij Franse producties is er iets … intiemers, bijna. Alsof je in vertrouwen iets te horen krijgt. Zelfs bij zware histoires heb je een gevoel alsof men je zegt ‘hey, psst, je doet ermee wat je wil, maar luister hier eens naar.’ Misschien ben ik te melancholisch met Eindejaar, maar bekijk het zelf eens en dat gevoel bekruipt je zeker met Les Papillons Noirs.

Je kan er niet meer omheen: Scandinavische thrillerseries zijn een wereldwijde hit. Met rede, natuurlijk. Hun verhaallijnen zijn vaak op een knappe manier uitgewerkt. Deze Scandinavische hype heeft ook België niet overgeslagen met reeksen als The Killing, Borgen, Before We Die, … Na deze Scandinavische successen, waagt ook Finland een kans met de psychologische thrillerserie Man in Room 301. De serie gaat over wraak, schuld en vergeving binnen een familie. Kortom, alle elementen voor een nieuw Scandinavisch succes zijn aanwezig. De serie bestaat uit zes afleveringen die elk ongeveer veertig minuten duren en is te zien via MyLum.

Was er ooit twijfel dat deze review er zou komen? Natuurlijk niet. De meervoudige moordenaar: het blijft voor mij een fascinerend onderwerp waar ik niet mee ophou naar te kijken. Ik gebruik bewust niet de Engelse term, omdat ik wil aangeven dat ik absoluut besef dat hier geen heldenverering of coolfactor aan te pas komt. Ik wil mij niet profileren als groupie. Maar het blijft wel een materie waar ik altijd geboeid naar zal kijken. En ook wel veel van weet. Maar geen groupie. Nuts but not thát nuts. Met Netflix, Amazon, Disney en andere streamingdiensten tegenwoordig stevig vastgepoot in de meeste huishoudens, komt er meer content dan ooit tevoren op ons af en daar zit een meer dan behoorlijke portie moord en doodslag tussen. De appetijt voor nieuwe ontdekkingen blijft bij liefhebbers van het genre enorm en veel ondertussen vergeten zaken komen zo terug onder de aandacht. De grootheden blijven echter ook hun publiek trekken en content providers zijn altijd op zoek naar een...

Rudyard Kipling is misschien niet meer zo oké voor huidige generaties, ook al is hij niet meer of minder dan een product van zijn tijd, maar de man schreef wel heel mooie gedichten. Eentje daarvan, uit 1911, is genaamd The Female of the Species. Een slim uitgewerkt gedicht over de relatie tussen de mannelijke en de vrouwelijke soort, met als conclusie altijd the female of the species is more deadly than the male. In het gedicht is de strijd ongelijk en eens mevrouw ten tonele gekomen is, is meneer gedoemd ten onder te gaan.