Heeft een belofte een vervaldatum? Met die ene vraag werd ik binnengezogen in het verhaal van Les Papillons Noirs. Het valt mij nu ook voor het eerst op, dat ik voor relatief veel Frans te kijken, relatief weinig - oké, geen - Frans materiaal review. Dat heeft, volgens mij, veel met de sfeer te maken. Bij Angelsaksische producties is er vaak een luide trom. This is an important stóry. Let us tell you this stóry. Volstrekt gerechtvaardigd. Bij Franse producties is er iets … intiemers, bijna. Alsof je in vertrouwen iets te horen krijgt. Zelfs bij zware histoires heb je een gevoel alsof men je zegt ‘hey, psst, je doet ermee wat je wil, maar luister hier eens naar.’ Misschien ben ik te melancholisch met Eindejaar, maar bekijk het zelf eens en dat gevoel bekruipt je zeker met Les Papillons Noirs.
Er zijn zes afleveringen in deze - op dit moment nog, maar met sequel-happy zenders, wie weet - limited serie en deze zijn nu allemaal te zien op Netflix (zoek op Black Butterflies, maar aub svp please kijk in de originele Franse taal). Leuk is ook dat het boek dat voorkomt in de reeks (een protagonist is auteur) ook effectief is uitgegeven, zo krijgt het allemaal nog een extra dimensie.
Une simple histoire d’amour
L’amour … Vreemd beestje. Niets zo veelbesproken, zo gezocht, zo vervloekt en toch bezongen. Veel mensen hebben een lijstje, soms is dat basic (zoogdier, liefst levend) en soms is dat twaalf pagina’s lang. Je mag iemand daar eigenlijk niet al te veel op afrekenen, het is een ingewikkeld spel om spelen en als je het zo aanvoelt, tja, dan voel je het zo aan. Al kan je nooit met zekerheid voorspellen met wie je die bijzondere chemische reactie zal hebben. En een veelgemaakte fout is denken dat je er een keuze in hebt. Beslissingsrecht, als het ware. Ja, ik zei inderdaad nét nog dat je iemand niet mag afrekenen op een lijst(je), dat klopt. Iedereen mag wensen, dromen. Je zal zelfs vaak genoeg ook dingen kunnen afvinken, jezelf een klopje op de schouder mogen geven dat je toch prima weet wat je wilt. Maar het is als het recept voor een vier-vierdencake kennen. Het recept staat al vast, je mag enkel je merken kiezen. Om het sec te zeggen: choice is an illusion.
DNA, genen, is nog zo iets waar je moeilijk van kan weglopen. We bouwen onszelf weliswaar op, maar de bouwstenen liggen deels vast. Net als onze chemische reactie op anderen. Liefde kan mooi zijn maar ook onvoorstelbaar gruwelijk. Af en toe zien ze het verschijnen in de krant: ‘duivelskoppel’. Er zijn er over de hele wereld al geweest. Sommigen haalden de geschiedenisboeken, allemaal haalden ze onze verbeelding. Voor de liefde, au nom de l’amour … In Les Papillons Noirs gaat het zowel over allesoverheersende liefde als genen. Het verhaal is Tarantino-esque in hoe het weergegeven wordt, dit is geen licht kijkwerk, eigenlijk atypisch Frans (al kan het Franse werk absoluut ook schokkend zijn). Je moet er in meestappen, het is die inzet waard.
Il n’y a que moi, mon amour
Adrien Winckler is een auteur met een probleem: zijn eerste boek was een succes maar voor zijn tweede zit hij blok. Het scherm blijft wit, de cursor blinkt afwachtend. Ondertussen lijkt het zijn partner Nora professioneel net wel voor de wind te gaan. Zij zit in de genetica en haar onderzoek begint zelfs zachtjes Nobel-geruchten te veroorzaken. Winckler’s eerste boek was een persoonlijke beleving. Als jonge man met een aantal persoonlijke tragedies in zijn leven, zocht hij een uitlaatklep in het boksen. Dat bracht hem naar Thailand en hielp hem (tot op zekere hoogte). Onder de nom de plume Mody is het boek een succes. Mody staat voor Maturity-Onset Diabetes in the Young, een niet zoveel voorkomende vorm van suikerziekte. Maar je kan Mody eigenlijk ook gaan lezen als maudit of vervloekt. Beide gaan in feite op als je Adrien beter leert kennen. Om aan de kost te komen, neemt Winckler jobs aan als ghostwriter, spookschrijver. Hij zet de verhalen van anderen op papier. Zo komt Adrien terecht bij Albert Desiderio. De oude man woont in een groot, maar ietwat vergaan, huis. Helemaal alleen en met een nierprobleem dat hem fataal zal worden. Desiderio had één grote liefde: Solange. En voor Solange wil hij hun geschiedenis op papier zetten. Adrien begint ietwat verzuchtend aan het werk, maar Albert trekt hem binnen in een verhaal dat hij nooit kon verwachten. De geliefden trokken in de jaren zeventig een spoor van bloed door het land. Ondertussen is de rechercheur Carrel bezig de laatste touwtjes te ontwarren die hem lijken richting Albert Desiderio te leiden.
Les Papillons Noirs volgt dus drie verhalen, die gevlochten worden tot één geschiedenis. Er wordt gesprongen tussen het heden, rondom Rijsel en Roubaix, en de warme - in feite technicolor - jaren zeventig en zijn prachtige zomers. Bij tijden behoorlijk expliciet, naakt en bloed, en denk je door te hebben welke richting het uitgaat maar maakt het verhaal toch een bocht of twee, drie om het boeiend te houden. Deze vlinders zorgen voor een origineel geheel: de stijl is - zoals gezegd - á la Tarantino, Tarantino-light eigenlijk. Elk personage heeft fouten, aan de kijker om uit te maken welke voor hem het zwaarst doorwegen. Het zijn de acteerprestaties die het hier vooral maken. Niels Arestrup (Diplomatie, Villa Caprice) is Albert Desiderio, of wat nog lijkt over te blijven van de man. Arestrup is al jaren een karakteracteur, Desiderio als enigma gaat hem uitstekend af. Albert deelde een groot deel van zijn leven met de sprankelende Solange (Alyzée Costes, Cassandre, Les Petits Meurtres d’Agatha Christie), een liefde die op veel vlakken allesverterend bleek te zijn. Solange en Albert die allebei op hun manier gebroken zijn en elkaar vinden. Nicolas Duvauchelle (Un Homme d’Honeur, Balle Perdue) is een getormenteerde Adrien, altijd wachtend op de domino die zijn leven toch weer zal doen instorten. Zijn relatie met Nora (Alice Belaïdi, Hippocrate, Victor et Célia) staat op een kantelpunt door zowel verschillende tempo’s in hun succes als de vraag of er een kindje mag komen. Het sterven van Adrien’s eigen vader heeft zijn moeder Catherine (Brigitte Catillon, Laval, L’Amour Flou) voor het leven getekend en bijgevolg ook de zoon een trauma opgeleverd. Sami Bouajila is Carrel, de flik met een missie. Niet de grootste verhaallijn maar wel eentje met een behoorlijk emotionele punch. Les Papillons Noirs laat zich eigenlijk niet direct categoriseren, je wil het geen onrecht aan doen door het in een hokje te plaatsen. Het is het bekijken meer dan waard, zoals alle vlinders.
Er zijn zes afleveringen in deze - op dit moment nog, maar met sequel-happy zenders, wie weet - limited serie en deze zijn nu allemaal te zien op Netflix (zoek op Black Butterflies, maar aub svp please kijk in de originele Franse taal). Leuk is ook dat het boek dat voorkomt in de reeks (een protagonist is auteur) ook effectief is uitgegeven, zo krijgt het allemaal nog een extra dimensie.
Une simple histoire d’amour
L’amour … Vreemd beestje. Niets zo veelbesproken, zo gezocht, zo vervloekt en toch bezongen. Veel mensen hebben een lijstje, soms is dat basic (zoogdier, liefst levend) en soms is dat twaalf pagina’s lang. Je mag iemand daar eigenlijk niet al te veel op afrekenen, het is een ingewikkeld spel om spelen en als je het zo aanvoelt, tja, dan voel je het zo aan. Al kan je nooit met zekerheid voorspellen met wie je die bijzondere chemische reactie zal hebben. En een veelgemaakte fout is denken dat je er een keuze in hebt. Beslissingsrecht, als het ware. Ja, ik zei inderdaad nét nog dat je iemand niet mag afrekenen op een lijst(je), dat klopt. Iedereen mag wensen, dromen. Je zal zelfs vaak genoeg ook dingen kunnen afvinken, jezelf een klopje op de schouder mogen geven dat je toch prima weet wat je wilt. Maar het is als het recept voor een vier-vierdencake kennen. Het recept staat al vast, je mag enkel je merken kiezen. Om het sec te zeggen: choice is an illusion.
DNA, genen, is nog zo iets waar je moeilijk van kan weglopen. We bouwen onszelf weliswaar op, maar de bouwstenen liggen deels vast. Net als onze chemische reactie op anderen. Liefde kan mooi zijn maar ook onvoorstelbaar gruwelijk. Af en toe zien ze het verschijnen in de krant: ‘duivelskoppel’. Er zijn er over de hele wereld al geweest. Sommigen haalden de geschiedenisboeken, allemaal haalden ze onze verbeelding. Voor de liefde, au nom de l’amour … In Les Papillons Noirs gaat het zowel over allesoverheersende liefde als genen. Het verhaal is Tarantino-esque in hoe het weergegeven wordt, dit is geen licht kijkwerk, eigenlijk atypisch Frans (al kan het Franse werk absoluut ook schokkend zijn). Je moet er in meestappen, het is die inzet waard.
Il n’y a que moi, mon amour
Adrien Winckler is een auteur met een probleem: zijn eerste boek was een succes maar voor zijn tweede zit hij blok. Het scherm blijft wit, de cursor blinkt afwachtend. Ondertussen lijkt het zijn partner Nora professioneel net wel voor de wind te gaan. Zij zit in de genetica en haar onderzoek begint zelfs zachtjes Nobel-geruchten te veroorzaken. Winckler’s eerste boek was een persoonlijke beleving. Als jonge man met een aantal persoonlijke tragedies in zijn leven, zocht hij een uitlaatklep in het boksen. Dat bracht hem naar Thailand en hielp hem (tot op zekere hoogte). Onder de nom de plume Mody is het boek een succes. Mody staat voor Maturity-Onset Diabetes in the Young, een niet zoveel voorkomende vorm van suikerziekte. Maar je kan Mody eigenlijk ook gaan lezen als maudit of vervloekt. Beide gaan in feite op als je Adrien beter leert kennen. Om aan de kost te komen, neemt Winckler jobs aan als ghostwriter, spookschrijver. Hij zet de verhalen van anderen op papier. Zo komt Adrien terecht bij Albert Desiderio. De oude man woont in een groot, maar ietwat vergaan, huis. Helemaal alleen en met een nierprobleem dat hem fataal zal worden. Desiderio had één grote liefde: Solange. En voor Solange wil hij hun geschiedenis op papier zetten. Adrien begint ietwat verzuchtend aan het werk, maar Albert trekt hem binnen in een verhaal dat hij nooit kon verwachten. De geliefden trokken in de jaren zeventig een spoor van bloed door het land. Ondertussen is de rechercheur Carrel bezig de laatste touwtjes te ontwarren die hem lijken richting Albert Desiderio te leiden.
Elk personage heeft fouten, aan de kijker om uit te maken welke voor hem het zwaarst doorwegen.
Les Papillons Noirs volgt dus drie verhalen, die gevlochten worden tot één geschiedenis. Er wordt gesprongen tussen het heden, rondom Rijsel en Roubaix, en de warme - in feite technicolor - jaren zeventig en zijn prachtige zomers. Bij tijden behoorlijk expliciet, naakt en bloed, en denk je door te hebben welke richting het uitgaat maar maakt het verhaal toch een bocht of twee, drie om het boeiend te houden. Deze vlinders zorgen voor een origineel geheel: de stijl is - zoals gezegd - á la Tarantino, Tarantino-light eigenlijk. Elk personage heeft fouten, aan de kijker om uit te maken welke voor hem het zwaarst doorwegen. Het zijn de acteerprestaties die het hier vooral maken. Niels Arestrup (Diplomatie, Villa Caprice) is Albert Desiderio, of wat nog lijkt over te blijven van de man. Arestrup is al jaren een karakteracteur, Desiderio als enigma gaat hem uitstekend af. Albert deelde een groot deel van zijn leven met de sprankelende Solange (Alyzée Costes, Cassandre, Les Petits Meurtres d’Agatha Christie), een liefde die op veel vlakken allesverterend bleek te zijn. Solange en Albert die allebei op hun manier gebroken zijn en elkaar vinden. Nicolas Duvauchelle (Un Homme d’Honeur, Balle Perdue) is een getormenteerde Adrien, altijd wachtend op de domino die zijn leven toch weer zal doen instorten. Zijn relatie met Nora (Alice Belaïdi, Hippocrate, Victor et Célia) staat op een kantelpunt door zowel verschillende tempo’s in hun succes als de vraag of er een kindje mag komen. Het sterven van Adrien’s eigen vader heeft zijn moeder Catherine (Brigitte Catillon, Laval, L’Amour Flou) voor het leven getekend en bijgevolg ook de zoon een trauma opgeleverd. Sami Bouajila is Carrel, de flik met een missie. Niet de grootste verhaallijn maar wel eentje met een behoorlijk emotionele punch. Les Papillons Noirs laat zich eigenlijk niet direct categoriseren, je wil het geen onrecht aan doen door het in een hokje te plaatsen. Het is het bekijken meer dan waard, zoals alle vlinders.
Conclusie
Ik was gewoon aan het kijken wat er geworden was van een actrice met een piepklein rolletje in iets wat ik volg. Nieuwsgierigheid. Daarmee valt mijn oog op de titel Les Papillons Noirs. Voorbestemd? Geen idee, gewoon goed geluk zal wel logischer zijn, maar Papillons doet je toch even stilstaan bij de vraag of iets soms gewoon ‘moet zijn’. Feit is dat dit stukje Franse televisie het op dit moment erg goed doet op Netflix, en met reden. Drama, thriller en mysterie in één handig pakje, niet om met jonger publiek te bekijken maar volkomen geschikt om in één doorlopende sofasessie uit te kijken.
Pro
- Intrigerend concept
- Sterk geacteerd
Con
- Veel bloot (niet voor iedereen per se een nadeel)
- Veel bloed (idem)
8
Over deze serie
Beschikbaar vanaf
8 december 2022
Genre
- Drama
- Misdaad
- Thriller
Speelduur
55 minuten
Regie
Olivier Abbou
Cast
Niels Arestrup, Alizée Costes, Nicolas Duvauchelle, Alice Belaïdi, …
Uitgever
Netflix
