Filmreview: Smile

Lang geleden dat je de stuipen op het lijf bent gejaagd? Ik ben geen held als het op horrorfilms aankomt en na het zien van de trailer had ik het al moeten weten: deze film op groot scherm zien, is niet het meest briljante idee voor een angsthaas (zoals ik), maar voor veel horrorfans zal dit net als muziek in de oren klinken. Er zijn verschillende soorten horrorfilms: met monsters, zombies, kannibalen, veel bloed en moorden, … maar de angstaanjagendste zijn voor mij de paranormale en psychologische films, waarbij je het gevoel hebt dat het je zelf kan overkomen. Smile is hier een perfect voorbeeld van.

Smile is Parker Finns regiedebuut en is gebaseerd op zijn kortfilm Laura Hasn’t Slept. Parker Finn is nieuw in de filmwereld en het lijkt erop dat hij er klaar voor is om op spectaculaire manier zijn entree te maken. Hij heeft slechts twee kortfilms in zijn portfolio: Laura Hasn’t Slept (2020) en The Hidebehind (2018), maar daarin krijg je al wel een glimp te zien van de klassieke horrorstijl die Finn zich eigen heeft gemaakt.

smile-001.jpg


Een lach en een traan

Na een erg traumatische kindertijd heeft Rose Cotter (Sosie Bacon) haar leven gewijd aan het helpen van anderen en heeft ze zich op haar werk gestort. Ze is psychiater in het ziekenhuis en draait lange werkdagen. Na een last-minute oproep – net op het moment dat ze naar huis wilde gaan – vangt ze patiënte Laura Weaver (Caitlin Stasey) op, die lijkt te lijden aan zware waanbeelden. Laura is studente en was nog maar net getuige van de gruwelijke zelfmoord van haar professor aan de universiteit; vanaf dan wordt ze achtervolgd door vreemde en angstaanjagende gebeurtenissen. Laura beweert sindsdien een entiteit te zien die naar haar glimlacht, zowel vanuit de schaduw als toevallige passanten. Rose is overtuigd dat deze patiënte een psychose heeft en probeert haar te kalmeren, maar in een oogwenk verandert Laura’s gedrag en snijdt ze zichzelf de keel over, met een glimlach op haar gezicht.

Ze snijdt zichzelf de keel over met een glimlach op haar gezicht.


Rose probeert het verlies van haar patiënte een plaats te geven, maar al snel wordt ook zij achtervolgd door onverklaarbare, angstaanjagende hallucinaties. Haar vriend Trevor (Jessie T. Usher), zus Holly (Gillian Zinser) en collega Morgan Desai (Kal Penn) vrezen dat haar eigen traumatische jeugd hiermee te maken heeft en dat dit met de juiste behandeling wel verholpen kan worden. Rose haar geestelijke gezondheid gaat snel achteruit en in al haar wanhoop gaat ze op onderzoek en ontdekt meerdere gevallen met telkens hetzelfde verloop. Het wordt een race tegen de klok.

smile-002.jpg


Een horrorfilm met een sterk script

Smile is een horrorfilm die vanaf de openingsscène angst op de eerste plaats zet. De kijker wordt meegezogen in het verhaal en de opbouw van de film is werkelijk fascinerend. Je weet dat het niet lang zal duren eer je opgeschrikt wordt en de onheilspellende sfeer is voortdurend aanwezig. De kracht van een horrorfilm ligt meestal niet in een complex verhaal, maar Parker Finn heeft een sterk script neergezet met goede dialogen. Voorspelbaarheden zijn onvermijdelijk in dit genre, maar in Smile leiden ze niet af van de vernuftige en briljante ideeën die deze film één van de engste maakt die ik in jaren heb gezien.

De intense beleving van horror wordt mee bepaald door de muziek, montage en speciale effecten. Smile leunt op schrikmomenten en die worden op de klassieke manier aangekondigd door de toon van de muziek. Meermaals wordt de spanning opgebouwd en voel je de horrorclichés op je afkomen, maar toch weet Smile je geregeld te verrassen. De special effects in Smile zijn ongelooflijk en maken deze film nog enger; ze voegen een gevoel van ongemak toe en zijn indrukwekkend. Het plot van de film is misschien wat voorspelbaar, maar door de visuele effecten en de entiteit ook vorm te geven, is de balans in evenwicht, met een passend einde.

Conclusie

Smile biedt niet alleen spanning en horror, maar heeft ook een goed verhaal. De achtergrond van de personages is prima doordacht en allemaal lijken het mensen die je perfect in je eigen leven zou kunnen ontmoeten, wat de film realistischer en meeslepend maakt. Regisseur Parker Finn werkt met close-ups om de angst voelbaar te maken en creëert een verontrustende sfeer in elke scène door het gebruik van geluid en muziek. De speciale effecten zijn erg goed en absoluut angstaanjagend; het bovennatuurlijke wezen achter de glimlach is een unieke verschijning die een grote impact heeft op het scherm. Smile stelt niet teleur - onheilspellende momenten en psychologische horror op zijn best. Zelfs tijdens rustige scènes is de opbouw naar een schrikmoment voelbaar.

Pro

  • Goede horrorfilm
  • Angstaanjagend en eng
  • Beklijvende geluidseffecten

Con

  • Voorspelbaar einde
  • Regelmatig teruggrijpen naar horrorclichés
8.5

Over deze film

Beschikbaar vanaf

28 september 2022

Genre

  1. Horror

Speelduur

116 minuten

Regie

Parker Finn

Cast

Sosie Bacon, Jessie T. Usher, Kyle Gallner, Caitlin Stasey, ...

Uitgever

Paramount Pictures
 
Terug
Bovenaan