Over de decennia heen zijn sinds de duurzame klassieker The Exorcist al evenveel films over exorcisme gemaakt als er zonden in het Oud Testament staan. Hoewel sommigen hieronder (zoals The Exorcism of Emily Rose en The Wailing) zich wisten te onderscheiden door hun eigen twist aan het idee toe te voegen, zijn het merendeel van deze bovennatuurlijke horrorfilms onopmerkzame kost met variabele effectiviteit. Op sommige vlakken is The Pope's Exorcist niet anders, maar toch is het iets meer bevredigend dan de gemiddelde exorcismefilm vanwege zijn schaal, productiedesign en het feit dat het alles net dat tikje verder neemt dan kijkers van het genre verwachten.
"Gebaseerd op ware feiten" is inmiddels een klucht die je zelfs in het begin van de meest belachelijke fantasiefilms kan vinden. Al komen die woorden gelukkig nooit op het scherm tijdens The Pope's Exorcism, is het wel zo dat dit verhaal geïnspireerd werd door het geschrift van Gabriele Amorth, een katholieke priester die echt bestaan heeft en ook de grootste exorcisme-organisatie ter wereld heeft gesticht. Amorth wordt vertolkt door Russell Crowe, in zijn allereerste horrorfilm. Regisseur Julius Avery ken je wellicht van de horror-oorlogsfilm Overlord. Zijn flair voor het overdramatische brengt hij alleszins mee naar The Pope's Exorcism, die je vanaf vandaag in Belgische bioscoopzalen kan bekijken.
Wat volgt is het ene exorcisme-cliché na het andere. De zoon in de familie blijkt inderdaad bezeten te zijn door een machtige demon, dus is het aan Amorth en zijn jonge priester-assistent om het kwaad aan te pakken met menig Jezuskruis, heilig water, gebeden en natuurlijk een onderzoek naar de naam van deze demon. Als je het genre wat kent, weet je dus al wat te verwachten. Relatief gezien zijn dezelfde acties en scènes die we al zoveel gezien hebben competent, maar relatief stijlloos in beeld gebracht. Op het religieus niveau, waarvan ik bang was dat het zoals vele genregenoten een stuk katholieke propaganda ging worden, geeft The Pope's Exorcism net dat tikkeltje meer kritiek op de kerk dan normaal, maar het blijft wel een straightforward verhaal van "Christelijke bode vs Bijbelse demon. FIGHT!" Wel zal het uitstekende production design al snel duidelijk worden: er is duidelijk geen kost bespaard om de visuele en praktische effecten grandioos groots te maken. Dat is dan ook een van de dingen die deze film dan toch wat van het koren onderscheidt: het doet dan wel allemaal dezelfde dingen die je van het genre gewoon bent, maar duwt de actie een trede of drie verder. Daardoor is The Pope's Exorcist ondanks een laag originaliteitsgehalte wel verrassend entertainend en vooral avontuurlijk.
Andere personages worden minder positief in beeld gebracht. Zowel het script als de performances van de ondersteunende personages laten heel wat te wensen over. Zo hebben de drie leden van de familie die Amorth komt redden elk nauwelijks een persoonlijkheid en worden er eigenlijk weinig redenen gegeven om ook om hun lot te malen. Specifiek is het een beetje een male gaze-geval, want de weinige vrouwen in deze film krijgen (ondanks het feit dat de moeder van het gezin gepresenteerd wordt als het tweede hoofdpersonage) bitter weinig karakterisatie, of tekst buiten het schreeuwen. Vrouwen zijn er in deze film om gered te worden of om mannen te verleiden, maar heldhaftigheid en diepgang worden enkel aan de mannen besteed. De performances van de vrouwen zijn dan ook barslecht, maar naast casting is dit vrijwel zeker een probleem met de regie en uiteraard het script die hen ook niet veel soeps geeft om mee te werken. Het script lijdt trouwens ook aan overtollige exposition, waar dingen die voor de hand liggen toch tweemaal uitgelegd worden en dan nog maar eens. Een al te intellectuele film is het niet, dus deze ellenlange scènes van uitleg en herhaling getuigen van een laag vertrouwen in de intelligentie van de kijkers en vormen ook een jammere demper op het tempo van de film, die anders best strak is. Maar uiteindelijk slaagt The Pope's Exorcist er wel in puur popcorn-entertainment te voorzien. En dat vermoedelijk met dezelfde toewijding naar de waarheid als Amorths echte werken.
"Gebaseerd op ware feiten" is inmiddels een klucht die je zelfs in het begin van de meest belachelijke fantasiefilms kan vinden. Al komen die woorden gelukkig nooit op het scherm tijdens The Pope's Exorcism, is het wel zo dat dit verhaal geïnspireerd werd door het geschrift van Gabriele Amorth, een katholieke priester die echt bestaan heeft en ook de grootste exorcisme-organisatie ter wereld heeft gesticht. Amorth wordt vertolkt door Russell Crowe, in zijn allereerste horrorfilm. Regisseur Julius Avery ken je wellicht van de horror-oorlogsfilm Overlord. Zijn flair voor het overdramatische brengt hij alleszins mee naar The Pope's Exorcism, die je vanaf vandaag in Belgische bioscoopzalen kan bekijken.
The power of Christ compels you!
In 1987 verhuist een Amerikaanse familie bestaande uit een alleenstaande moeder en haar zoon en dochter naar Spanje, waar haar voorouders een stukje land bezitten. Ze zijn nog niet klaar met uitpakken en het jongetje wordt grieperig, verlaat zijn bed niet meer en begint in vreemde talen te spreken. Wanneer de lokale priester geen andere wegen meer voor zich kan zien, stuurt hij een bericht naar het Vaticaan dat een ervaren exorcist nodig is. Gabriele Amorth, de enige echte vader van het katholieke exorcisme rept zich naar Spanje, ook al moet hij technisch gezien nog wachten op de goedkeuring van de paus en zit hij überhaupt nog in de problemen voor zijn gedrag tijdens zijn vorige nep-exorcisme. "Mijn job bestaat uit 98% psychologische manipulatie van verloren zielen", oppert hij. En de andere twee procent?Christelijke bode vs Bijbelse demon. FIGHT!
Wat volgt is het ene exorcisme-cliché na het andere. De zoon in de familie blijkt inderdaad bezeten te zijn door een machtige demon, dus is het aan Amorth en zijn jonge priester-assistent om het kwaad aan te pakken met menig Jezuskruis, heilig water, gebeden en natuurlijk een onderzoek naar de naam van deze demon. Als je het genre wat kent, weet je dus al wat te verwachten. Relatief gezien zijn dezelfde acties en scènes die we al zoveel gezien hebben competent, maar relatief stijlloos in beeld gebracht. Op het religieus niveau, waarvan ik bang was dat het zoals vele genregenoten een stuk katholieke propaganda ging worden, geeft The Pope's Exorcism net dat tikkeltje meer kritiek op de kerk dan normaal, maar het blijft wel een straightforward verhaal van "Christelijke bode vs Bijbelse demon. FIGHT!" Wel zal het uitstekende production design al snel duidelijk worden: er is duidelijk geen kost bespaard om de visuele en praktische effecten grandioos groots te maken. Dat is dan ook een van de dingen die deze film dan toch wat van het koren onderscheidt: het doet dan wel allemaal dezelfde dingen die je van het genre gewoon bent, maar duwt de actie een trede of drie verder. Daardoor is The Pope's Exorcist ondanks een laag originaliteitsgehalte wel verrassend entertainend en vooral avontuurlijk.
What an excellent day for an exorcism.
Het materiaal wordt daarnaast gelukkig verheven door een niet-al-te-serieuze toon en een Russell Crowe die deze opdracht ook begreep. Amorth zelf was blijkbaar een man met een goed gevoel voor humor en die is heel natuurlijk met het melodrama en de demonische horror vermengd door goede timing in het script en de zeer sympathieke vertolking van Crowe. Hij vindt mooi de balans tussen gravitas (want hij neemt het uiteraard op tegen een duivelse bovennatuurlijke figuur die de wereld in vlammen wil zien) en een vleugje bravado die van hem, zelfs nu hij tegen de zestig jaar aanleunt, een sexy priest maakt.Crowe vindt mooi de balans tussen gravitas en een vleugje bravado die van hem een sympathieke en geloofwaardige sexy priest maakt.
Andere personages worden minder positief in beeld gebracht. Zowel het script als de performances van de ondersteunende personages laten heel wat te wensen over. Zo hebben de drie leden van de familie die Amorth komt redden elk nauwelijks een persoonlijkheid en worden er eigenlijk weinig redenen gegeven om ook om hun lot te malen. Specifiek is het een beetje een male gaze-geval, want de weinige vrouwen in deze film krijgen (ondanks het feit dat de moeder van het gezin gepresenteerd wordt als het tweede hoofdpersonage) bitter weinig karakterisatie, of tekst buiten het schreeuwen. Vrouwen zijn er in deze film om gered te worden of om mannen te verleiden, maar heldhaftigheid en diepgang worden enkel aan de mannen besteed. De performances van de vrouwen zijn dan ook barslecht, maar naast casting is dit vrijwel zeker een probleem met de regie en uiteraard het script die hen ook niet veel soeps geeft om mee te werken. Het script lijdt trouwens ook aan overtollige exposition, waar dingen die voor de hand liggen toch tweemaal uitgelegd worden en dan nog maar eens. Een al te intellectuele film is het niet, dus deze ellenlange scènes van uitleg en herhaling getuigen van een laag vertrouwen in de intelligentie van de kijkers en vormen ook een jammere demper op het tempo van de film, die anders best strak is. Maar uiteindelijk slaagt The Pope's Exorcist er wel in puur popcorn-entertainment te voorzien. En dat vermoedelijk met dezelfde toewijding naar de waarheid als Amorths echte werken.
Conclusie
The Pope's Exorcist zit dan wel evenvol met clichés als er vuur in de hel is, maar in dit overzadigd subgenre weet regisseur Julius Avery zijn film toch te onderscheiden door alles uitbundig verder te trekken dan kijkers gewoon zijn. Daarbij helpt het imposante production design zeker, maar ook Russell Crowe geeft de film de nodige persoonlijkheid met zijn charismatische neerzetting van Gabriele Amorth.
Pro
- Lekker over the top
- Sympathiek hoofdpersonage, charismatisch gespeeld door Russell Crowe
- Indrukwekkend productiedesign
Con
- Clichés alom
- Ondersteunende personages minder goed neergezet
- Ellenlange expositie en onnodige dialoog
7
Over deze film
Beschikbaar vanaf
26 april 2023
Genre
- Horror
Speelduur
103 minuten
Regie
Julius Avery
Cast
Russell Crowe, Daniel Zovatto, Alex Essoe, Franco Nero, ...
Uitgever
Sony Pictures
