De middelbare school in de jaren 80. Giechelen over jongens, roddelen over die bitch van de andere klas, persoonlijkheidsquizjes invullen in een meidenblad met muziek van Boy George op de achtergrond, en natuurlijk je beste vriendin die door een demonisch wezen bezeten wordt en je schoolleven een hel maakt.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Grady Hendrix navigeert deze high school horrorkomedie de relatie tussen de onzekere Abby en haar populaire beste vriendin Gretchen, of althans de demoon die haar lichaam heeft overgenomen. Hoewel regisseur Damon Thomas enkel bekend is van een paar afleveringen van Penny Dreadful en Killing Eve, is vooral producent Christopher Landon een goed aanknopingspunt voor de film. Zijn eerdere films Happy Death Day en Freaky zetten de toon voor het soort horrorkomedie dat My Best Friend's Exorcism wil zijn: een vehikel voor charismatische acteurs om leuke scènes en one-liners in een horrorsetting te brengen, zonder zich veel zorgen te maken of het horrorgedeelte ook effectief is. Ondanks het feit dat de film grotendeels door de goede acteerprestaties zeker vermakelijk is, zorgt een identiteitscrisis - op vlak van zowel genre als waarden - voor problemen.
Godzijdank voor deze cast
De schuchtere Abby en de populaire Gretchen zijn beste vriendinnen en gaan samen naar een christelijke middelbare school in de Verenigde Staten in 1988. Op een nacht gaan ze met wat vrienden een dichtbijzijnd huis aan een meer onveilig maken. Na een potje ouijabord verkennen de beste vriendinnen het huis waar het blijkbaar zou spoken. Al snel voelen ze een aanwezigheid in het huis en de vriendinnen rennen weg, maar Gretchen struikelt en wordt door Abby aan haar lot overgelaten. De volgende dagen verschijnt Gretchen steeds merkbaar ongezonder op school, tot ze er op een dag adembenemend uitziet, en zich ongewoonlijk manipulatief begint te gedragen. Voor Abby is het duidelijk: Gretchen is bezeten door een demoon, en nu moet ze de hulp inroepen van de enige persoon die haar gelooft, met name amateur-exorcist en christelijke bodybuilder Christian. Kunnen ze de demoon in Gretchen, en daarmee hun persoonlijke demonen, verslaan?
Die korte inhoud zal onmiddellijk belletjes doen rinkelen door de horrorclichés. My Best Friend's Exorcism is wel vermakelijk, maar blijft doorheen de film best voorspelbaar. De voornaamste manier waarmee geprobeerd wordt zich te onderscheiden van andere films zoals deze, is door alles door de lens van de beste vriendinnen te tonen, met een gedeelde focus op beide meiden. Dat aspect werkt goed omdat de film in het begin de tijd neemt om de relatie tussen de twee vriendinnen grondig te schetsen, maar vooral ook omdat beide actrices de personages verheffen met een onmismakelijke screen presence. Elsie Fisher, die Abby speelt, zullen mensen vooral kennen van haar hoofdrol in de bekroonde coming-of-age-film Eight Grade van Bo Burnham. Hoewel Abby iets minder diep uitgewerkt is dan in dat drama, herneemt Fisher, deze keer met kort zwart haar, op charismatische en sympathieke wijze de rol van ongemakkelijke tiener. Amiah Miller (War for the Planet of the Apes) vermaakt zich duidelijk ten volste, zowel als de speelse Gretchen zelf, alsook als de verleidelijke, manipulatieve versie van Gretchen die opkomt wanneer een demoon haar gedrag beïnvloedt. Al ziet ze er dan stralend uit, schijnt ze zelfs ook wanneer Gretchen wanhopig ziek en miserabel is. Ten laatste is ook Christopher Lowell (How I Met Your Father, GLOW, Promising Young Woman) in zijn element als de himbo-slash-exorcist die Abby helpt in haar opzet om de demoon te verdrijven.
Zonder de goede cast was deze film heel wat minder geslaagd geweest, maar vooral op komisch vlak zijn er zeker delen van het script die soieso positief naar voren komen. Zoals al werd vermeld zit de ontwikkeling van de verhaallijn goed ineen, omdat men eerst de tijd neemt om Abby en Gretchen in hun normale habitat als middelbare scholieren, inclusief typerende intense gesprekken, te tonen. Ook na de noodlottige gebeurtenis blijven hun interacties de beste scènes, of ze nu in discussie gaan over wie verantwoordelijk is voor dit drama, of wanneer ze elkaar om de tuin proberen te leiden. Daarnaast zijn vooral de kwaadaardige en manipulatieve handelingen en bitchy uitspraken van de bezeten Gretchen hoogtepunten, al hadden die beide op sommige vlakken wel wat verder mogen gaan. Ook wordt de film ondersteund door een selectie catchy 80s liedjes, die je net als de kostuums meeslepen naar de jaren 80. Leuk als je daarvan houdt, maar na Stranger Things en alle films en series die sindsdien de trend hebben overgenomen, vind ik het wat passé aanvoelen om zo hard op de 80s aesthetic te leunen om een film gedenkwaardig te maken.
Identiteitscrisis
Zoals zovele horrorkomedies, vindt My Best Friend's Exorcism door het schipperen tussen de twee genres geen echte houvast. Hoewel de film eerder naar de humoristische kant neigt, komt geen van beide aspecten goed uit de verf. De constante wisselwerking tussen horror en komedie brengt je als een kijker in een limbo waar de focus op Whedon-achtige humor je belet van de gruwelijke en serieuze delen volop te beleven, maar de horror- en allegorische elementen zijn ook verontrustend en tragisch genoeg om de frequente pogingen tot humor ongemakkelijk te doen overkomen, al moet wel gezegd worden dat sommige komische scènes wel goed landen. Apart bekeken is de film veel doeltrefferender als high school-komedie dan als horrorfilm. Zo kan je je verwachten aan jumpscares die louter een wasbeer blijken te zijn, scènes die delen van The Exorcist halfslachtig proberen na te bootsen, en CGI die niemand zal overtuigen.
Ook thematisch lijkt de film even verward. Met een vroege conversatie over de Bechdel-test maakt het script duidelijk dat deze film een feministische inslag heeft. Dat kan natuurlijk vele verschillende dingen betekenen, dus wellicht zal de film een focus hebben op de persoonlijke ontwikkeling van Abby, die na jaren van timide afhankelijkheid van Gretchen eindelijk de moed zal vinden om haar eigen keuzes te maken? Een ander luik van deze thematiek vinden we verder in het verhaal wanneer een aantal scènes rond rape culture en victim blaming plaatsvinden. Zo wordt Gretchens bezetenheid vergeleken met een verkrachting, en lijken de volwassenen in het verhaal meer bezorgd om de recreatieve drugs die ze nam, dan om de traumatische gebeurtenis die haar is overvallen. Maar eens dat deel van het plot zijn doel bereikt heeft (namelijk, het isoleren van zowel Gretchen als Abby), wordt nooit meer teruggegrepen naar deze allegorie, en verdwijnt de ambitie om deze zogenaamde waarden naar voren te schuiven. Ook is er een queer personage in de film dat door de demoon (en door haar beste vriendin) geteisterd wordt omwille van haar seksualiteit. Maar ook die verhaallijn leidt nergens toe. My Best Friend's Exorcism is geen film over de ervaringen van de slachtoffers van seksueel geweld, of over de schade die homofobie aan queer mensen berokkent; het is een simpel, onvolwassen verhaal over vriendschap dat grotere problematieken tot betekenisloze decorstukken herleidt. Een film kan ofwel serieus omgaan met de onderwerpen die het kiest te portretteren, of zichzelf helemaal niet serieus nemen, of gewoon sommige onderwerpen met rust laten. Maar My Best Friend's Exorcism kiest ervoor om deze thema’s sporadisch gedurende één scène in te zetten om een lach of een schreeuw los te wekken bij het publiek, om ze daarna terug in de vergetelheid te duwen. Waar het de kans had om alle losse eindjes mooi samen te brengen en ieders pijn op een betekenisvolle manier tot uiting te brengen, is de conclusie van het verhaal onopzettelijk cynisch. Dat voelt in het beste geval onoprecht aan, en in het slechtste geval volledig onrespectvol naar de mensen toe wiens leven echt door een van deze problematieken geraakt werd. Naar het einde toe is de zaak duidelijk: de film slaagt misschien wel voor de Bechdel-test, maar is lang niet zo feministisch of empathisch als hij zich voordoet.
Gebaseerd op het gelijknamige boek van Grady Hendrix navigeert deze high school horrorkomedie de relatie tussen de onzekere Abby en haar populaire beste vriendin Gretchen, of althans de demoon die haar lichaam heeft overgenomen. Hoewel regisseur Damon Thomas enkel bekend is van een paar afleveringen van Penny Dreadful en Killing Eve, is vooral producent Christopher Landon een goed aanknopingspunt voor de film. Zijn eerdere films Happy Death Day en Freaky zetten de toon voor het soort horrorkomedie dat My Best Friend's Exorcism wil zijn: een vehikel voor charismatische acteurs om leuke scènes en one-liners in een horrorsetting te brengen, zonder zich veel zorgen te maken of het horrorgedeelte ook effectief is. Ondanks het feit dat de film grotendeels door de goede acteerprestaties zeker vermakelijk is, zorgt een identiteitscrisis - op vlak van zowel genre als waarden - voor problemen.
Godzijdank voor deze cast
De schuchtere Abby en de populaire Gretchen zijn beste vriendinnen en gaan samen naar een christelijke middelbare school in de Verenigde Staten in 1988. Op een nacht gaan ze met wat vrienden een dichtbijzijnd huis aan een meer onveilig maken. Na een potje ouijabord verkennen de beste vriendinnen het huis waar het blijkbaar zou spoken. Al snel voelen ze een aanwezigheid in het huis en de vriendinnen rennen weg, maar Gretchen struikelt en wordt door Abby aan haar lot overgelaten. De volgende dagen verschijnt Gretchen steeds merkbaar ongezonder op school, tot ze er op een dag adembenemend uitziet, en zich ongewoonlijk manipulatief begint te gedragen. Voor Abby is het duidelijk: Gretchen is bezeten door een demoon, en nu moet ze de hulp inroepen van de enige persoon die haar gelooft, met name amateur-exorcist en christelijke bodybuilder Christian. Kunnen ze de demoon in Gretchen, en daarmee hun persoonlijke demonen, verslaan?
Beide actrices verheffen de personages met een onmismakelijke screen presence.
Die korte inhoud zal onmiddellijk belletjes doen rinkelen door de horrorclichés. My Best Friend's Exorcism is wel vermakelijk, maar blijft doorheen de film best voorspelbaar. De voornaamste manier waarmee geprobeerd wordt zich te onderscheiden van andere films zoals deze, is door alles door de lens van de beste vriendinnen te tonen, met een gedeelde focus op beide meiden. Dat aspect werkt goed omdat de film in het begin de tijd neemt om de relatie tussen de twee vriendinnen grondig te schetsen, maar vooral ook omdat beide actrices de personages verheffen met een onmismakelijke screen presence. Elsie Fisher, die Abby speelt, zullen mensen vooral kennen van haar hoofdrol in de bekroonde coming-of-age-film Eight Grade van Bo Burnham. Hoewel Abby iets minder diep uitgewerkt is dan in dat drama, herneemt Fisher, deze keer met kort zwart haar, op charismatische en sympathieke wijze de rol van ongemakkelijke tiener. Amiah Miller (War for the Planet of the Apes) vermaakt zich duidelijk ten volste, zowel als de speelse Gretchen zelf, alsook als de verleidelijke, manipulatieve versie van Gretchen die opkomt wanneer een demoon haar gedrag beïnvloedt. Al ziet ze er dan stralend uit, schijnt ze zelfs ook wanneer Gretchen wanhopig ziek en miserabel is. Ten laatste is ook Christopher Lowell (How I Met Your Father, GLOW, Promising Young Woman) in zijn element als de himbo-slash-exorcist die Abby helpt in haar opzet om de demoon te verdrijven.
Zonder de goede cast was deze film heel wat minder geslaagd geweest, maar vooral op komisch vlak zijn er zeker delen van het script die soieso positief naar voren komen. Zoals al werd vermeld zit de ontwikkeling van de verhaallijn goed ineen, omdat men eerst de tijd neemt om Abby en Gretchen in hun normale habitat als middelbare scholieren, inclusief typerende intense gesprekken, te tonen. Ook na de noodlottige gebeurtenis blijven hun interacties de beste scènes, of ze nu in discussie gaan over wie verantwoordelijk is voor dit drama, of wanneer ze elkaar om de tuin proberen te leiden. Daarnaast zijn vooral de kwaadaardige en manipulatieve handelingen en bitchy uitspraken van de bezeten Gretchen hoogtepunten, al hadden die beide op sommige vlakken wel wat verder mogen gaan. Ook wordt de film ondersteund door een selectie catchy 80s liedjes, die je net als de kostuums meeslepen naar de jaren 80. Leuk als je daarvan houdt, maar na Stranger Things en alle films en series die sindsdien de trend hebben overgenomen, vind ik het wat passé aanvoelen om zo hard op de 80s aesthetic te leunen om een film gedenkwaardig te maken.
Identiteitscrisis
Zoals zovele horrorkomedies, vindt My Best Friend's Exorcism door het schipperen tussen de twee genres geen echte houvast. Hoewel de film eerder naar de humoristische kant neigt, komt geen van beide aspecten goed uit de verf. De constante wisselwerking tussen horror en komedie brengt je als een kijker in een limbo waar de focus op Whedon-achtige humor je belet van de gruwelijke en serieuze delen volop te beleven, maar de horror- en allegorische elementen zijn ook verontrustend en tragisch genoeg om de frequente pogingen tot humor ongemakkelijk te doen overkomen, al moet wel gezegd worden dat sommige komische scènes wel goed landen. Apart bekeken is de film veel doeltrefferender als high school-komedie dan als horrorfilm. Zo kan je je verwachten aan jumpscares die louter een wasbeer blijken te zijn, scènes die delen van The Exorcist halfslachtig proberen na te bootsen, en CGI die niemand zal overtuigen.
Een simpel, onvolwassen verhaal over vriendschap dat grotere problematieken tot betekenisloze decorstukken herleidt.
Ook thematisch lijkt de film even verward. Met een vroege conversatie over de Bechdel-test maakt het script duidelijk dat deze film een feministische inslag heeft. Dat kan natuurlijk vele verschillende dingen betekenen, dus wellicht zal de film een focus hebben op de persoonlijke ontwikkeling van Abby, die na jaren van timide afhankelijkheid van Gretchen eindelijk de moed zal vinden om haar eigen keuzes te maken? Een ander luik van deze thematiek vinden we verder in het verhaal wanneer een aantal scènes rond rape culture en victim blaming plaatsvinden. Zo wordt Gretchens bezetenheid vergeleken met een verkrachting, en lijken de volwassenen in het verhaal meer bezorgd om de recreatieve drugs die ze nam, dan om de traumatische gebeurtenis die haar is overvallen. Maar eens dat deel van het plot zijn doel bereikt heeft (namelijk, het isoleren van zowel Gretchen als Abby), wordt nooit meer teruggegrepen naar deze allegorie, en verdwijnt de ambitie om deze zogenaamde waarden naar voren te schuiven. Ook is er een queer personage in de film dat door de demoon (en door haar beste vriendin) geteisterd wordt omwille van haar seksualiteit. Maar ook die verhaallijn leidt nergens toe. My Best Friend's Exorcism is geen film over de ervaringen van de slachtoffers van seksueel geweld, of over de schade die homofobie aan queer mensen berokkent; het is een simpel, onvolwassen verhaal over vriendschap dat grotere problematieken tot betekenisloze decorstukken herleidt. Een film kan ofwel serieus omgaan met de onderwerpen die het kiest te portretteren, of zichzelf helemaal niet serieus nemen, of gewoon sommige onderwerpen met rust laten. Maar My Best Friend's Exorcism kiest ervoor om deze thema’s sporadisch gedurende één scène in te zetten om een lach of een schreeuw los te wekken bij het publiek, om ze daarna terug in de vergetelheid te duwen. Waar het de kans had om alle losse eindjes mooi samen te brengen en ieders pijn op een betekenisvolle manier tot uiting te brengen, is de conclusie van het verhaal onopzettelijk cynisch. Dat voelt in het beste geval onoprecht aan, en in het slechtste geval volledig onrespectvol naar de mensen toe wiens leven echt door een van deze problematieken geraakt werd. Naar het einde toe is de zaak duidelijk: de film slaagt misschien wel voor de Bechdel-test, maar is lang niet zo feministisch of empathisch als hij zich voordoet.
Conclusie
My Best Friend's Exorcism is een onopmerkelijke maar amusante en milde horrorkomedie met lichte coming-of-age en popfeminisme-vibes die helaas nergens toe leiden en zelfs wat exploitatief overkomen. Zoals vele horrorkomedies worstelt deze tienerflick met een best serieuze mood whiplash, maar de paar grappige en slimme scènes in combinatie met een solide cast zorgen ervoor dat de film op vlak van entertainment wel goed scoort. Wel zorgen het lage horrorgehalte, de jonge doelgroep, en de focus op 80s aesthetic ervoor dat de film het meest zal resoneren onder groepen vrienden die ofwel zelf nog op de schoolbanken zitten, of nostalgie voelen naar hun schooljaren in de jaren 80.
Pro
- Charismatische cast
- Grappige momenten
- Lichte horrorelementen maken de film toegankelijk ook voor angsthazen
- Leuke soundtrack als je van 80s muziek houdt
Con
- Mood whiplash
- Geïntroduceerde thema's worden niet goed uitgewerkt, en komen zelfs wat onoprecht over
- Steevast niet eng en niet spannend
- Voorspelbaar
6
Over deze film
Beschikbaar vanaf
30 september 2022
Genre
- Horror
- Komedie
Speelduur
96 minuten
Regie
Damon Thomas
Cast
Elsie Fisher, Amiah Miller, Christopher Lowell
Uitgever
Amazon Studios
